Όχι άλλα δάκρυα για την Ελλάδα του χτες

Μοιραστείτε το στο facebook
Την περίοδο που ο Αντώνης Σαμαράς ήταν πρόεδρος της ΝΔ και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε επανειλημμένως πει ότι θέλει την Ελλάδα πίσω..
Οι περισσότεροι τότε πίστεψαν πως ήθελε πίσω την Ελλάδα πριν το 2009.  Το πρώτο διάστημα της πρωθυπουργίας του όμως δείχνει πως δεν ήταν αυτή η Ελλάδα που ήθελε πίσω, αλλά μια άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα που επιμελώς η μεταπολιτευτική κυριαρχία της γενιάς του Πολυτεχνείου προσπάθησε να πνίξει και να ιδρύσει ένα καθεστώς δικό της, ένα καθεστώς το οποίο να όζει μέσα στις αριστερίστικες ιδεοληψίες της.
Οι εξελίξεις σκοτώνουν την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Την Ελλάδα των συνδικαλιστών. Την Ελλάδα των εκπαιδευτικών που συνόδευαν τα παιδιά σε πορείες και καταλήψεις. Την Ελλάδα με τα νοσοκομεία της διαφθοράς και τα «φακελάκια». Την Ελλάδα των Ελλήνων που θα γινόντουσαν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Την Ελλάδα των κλειστών πανεπιστημιακών σχολών. Με δυο λόγια την Ελλάδα των αριστεριστών.
Τους κακοφαίνεται βέβαια αλλά οι εξελίξεις είναι αμείλικτες. Πνίγουν τα οικονομικά τζάκια, τους εθνικούς προμηθευτές και τους εθνικούς εργολάβους. Τελειώνουν το οικονομικό και εκδοτικό κατεστημένο και συνακόλουθα και το πολιτικό προσωπικό το οποίο δεν διαθέτει την ποιότητα να υπερασπιστεί τους εργοδότες και χορηγούς του.
Χρειάζεται προσοχή στην ανάλυση των γεγονότων. Οι εξελίξεις και οι εξωτερικοί παράγοντες που ελέγχουν τη ροή του χρήματος είναι αυτοί που ξεθεμελιώνουν τη Μεταπολίτευση. Όχι κάποια οργανωμένη πολιτική δύναμη ή κάποιο κίνημα. Άλλωστε τα σημερινά κινήματα (ή καλύτερα οι κακοποιήσεις του όρου «λαϊκό κίνημα») μάχονται για να διασώσουν τις αργομισθίες τους, τα προνόμιά τους και τελικά την ίδια τη διαφθορά.
Από την άλλη υπάρχουν οι υγιείς δυνάμεις, οι δυνάμεις εκείνες που επιθυμούν την άλλη Ελλάδα, την ισχυρή Ελλάδα, την Ελλάδα της δημιουργίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της οικονομικής αυτάρκειας. Οι δυνάμεις που εκφράζονται από τον Αντώνη Σαμαρά. Οι δυνάμεις που πρόκειται να αποκτήσουν πολιτική έκφραση στο εγγύς μέλλον εκμεταλλευόμενες τις εξελίξεις για να δημιουργήσουν τη δική τους Ελλάδα.
Το πέρασμα του μνημονίου από τη χώρα θα γεννήσει μια νέα αστική τάξη. Μια τάξη η οποία έλειψε από την χώρα ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο. Οι Έλληνες που θα αντέξουν και θα αποκτήσουν τον έλεγχο παραγωγικών επιχειρήσεων θα οικοδομήσουν την Ελλάδα του Αύριο σχεδιάζοντας για να πετύχουν το στόχο τους την Ελληνική Πολιτική του Αύριο. Μια πολιτική η οποία θα επιτύχει την αποδέσμευση από τον διαρκή δανεισμό για την τροφοδοσία του πελατειακού κομματοκρατικού μηχανισμού των αργόμισθων κομματικών μισθοφόρων του δημοσίου τομέα καθώς και της διαφθοράς η οποία κατακλύζει το σύνολο του κράτους.
Το πολιτικό παιχνίδι σήμερα είναι στην ουσία ένα παιχνίδι με το χρόνο. Το στοίχημα έγκειται στη δημιουργία πραγματικού πλεονάσματος πριν την ολοκληρωτική αγορά των ελληνικών επιχειρήσεων από δυνάμεις αλλότριες προς την εθνική ανεξαρτησία και αυτάρκεια. Έγκειται στη δημιουργία της νέας εθνικής αστικής τάξης η οποία θα είναι οικονομικά αυτοδύναμη και η οποία θα θέσει τις βάσεις για έναν νέο κύκλο ελεύθερης οικονομίας στη χώρα, τον πρώτο μετά από πολλά χρόνια σοσιαλιστικού τύπου κυβερνήσεων.
Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά μέχρι στιγμής έχει περιορίσει τη διαφθορά στα υπουργεία και έχει εξασφαλίσει τα κεφαλαία για να κλείσουν οι οικονομικές πληγές του χτες και να αρχίσει η Ελλάδα να παράγει. Έχει επιφέρει το προαπαιτούμενο σοκ πριν την επανεκκίνηση της οικονομίας που προέβλεπε το Ζάππειο ΙΙ. Το γεγονός πως πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν το αντιλαμβάνονται αντανακλά δύο πράγματα: Είτε είναι πλήρως υποταγμένοι και παντελώς εξαρτημένοι από τα καταρρέοντα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά μοντέλα ή δεν μπορούν να διαβάσουν ένα πολιτικό κείμενο οπότε είναι λειτουργικά αναλφάβητοι.
Η μετάβαση της πολιτικής στην επόμενη φάση, τη φάση της ανάπτυξης, είναι να βάλει την Ελλάδα στο δρόμο της αντίστασης στη λαίλαπα του μνημονίου. Η χρεοκοπία και η στάση πληρωμών που ευαγγελίζονται οι «αντιμνημονιακοί» αριστεριστές, ακροδεξιοί και πολύ περισσότερο οι οπαδοί του δολαρίου (λες και η ελληνική οικονομία είναι ικανή να αντέξει ένα σκληρό νόμισμα σαν το δολάριο και δεν μπορεί να αντέξει ένα κατά τι σκληρότερο νόμισμα όπως το ευρώ) θα δέσουν τη χώρα σε ένα καθεστώς χειρότερης υποτέλειας. Και αυτό γιατί οι δανειστές που θα προκύψουν μετά θα ζητήσουν ακόμα περισσότερα, πολύ πιο πολλά ανταλλάγματα, μετατρέποντας την Ελλάδα σε μόνιμη αποικία και όχι σε προσωρινή όπως είναι τώρα χάρη στις επιλογές του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος και – να μην το ξεχνάμε – του πρωθυπουργού της συμφοράς Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου.
Το μνημόνιο είναι το παιδί της Μεταπολίτευσης και είναι αυτό που τη σκοτώνει αφήνοντας το πτώμα της άταφο. Είναι η δυσκολία που θα πρέπει η Ελλάδα που θέλουμε να αντιπαρέλθει όπως η δικιά τους Ελλάδα αντιπαρήλθε τη χούντα. Ό,τι ήταν το Πολυτεχνείο για αυτούς θα είναι η κρίση για εμάς.
Η Ελλάδα που θέλουμε είναι αυτή που θα θάψει την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Η πολιτική που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση και η ροή των γεγονότων ευνοεί την εξέλιξη αυτή. Τρία πράγματα απομένουν:
1. Η δημιουργία της νέας εθνικής αστικής τάξης, διαδικασία χρονοβόρα και επίπονη αλλά ικανή να οδηγήσει τη χώρα στο Αύριο.
2. Η σχηματοποίηση του νέου κοινωνικού συμβολαίου με στόχο την εξασφάλιση της εργασιακής ειρήνης με τους εργαζομένους προστατευμένους απέναντι στην αδικία, την εκμετάλλευση και την ανεργία. Ενός συμβολαίου που θα μετατρέψει τους εργαζομένους σε συνεργούς της νέας υγιούς αστικής τάξης στη δημιουργική διαδικασία.
3. Το ξήλωμα των οικονομικών κολοσσών της Μεταπολίτευσης που θα γκρεμίσει τους μηχανισμούς και το πολιτικό τους σύστημα.
Δεν χρειάζεται η κυβέρνηση να τους πετάξει σανίδα σωτηρίας. Αν είναι να αντέξουν να τη βρούνε μόνοι τους. Και οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις τόσα χρόνια μόνες τους ήταν άλλωστε. Τη Μεταπολίτευση και το κράτος της την είχαν απέναντί τους.  Και δεν προτίθενται να χύσουν άλλα δάκρυα για την Ελλάδα του χτες όταν η δημιουργία της Ελλάδας του Αύριο είναι μπροστά μας.
Θωμάς Γ. Πράντζος