Τα «ρουσφέτια» που έγιναν απεργιακοί «ήρωες»

Μοιραστείτε το στο facebook


Τα τύμπανα του πολέμου ήχησαν και από το Κυβερνητικό στρατόπεδο, έστω κι αν η ΔημΑρ διαφωνεί:..
«Η κυβέρνηση δεν μπορεί να αδιαφορεί, οι συνδικαλιστές αποφάσισαν να ακολουθήσουν το δρόμο της τυφλής σύγκρουσης» τόνισε ο κ. Χατζηδάκης.
Η αντίδραση των εργαζομένων υπήρξε άμεση: «Η επίταξη είναι χούντα. Ας έρθουν να μας πάρουν νεκρούς». Με τη φράση αυτή απαντούν οι εργαζόμενοι του μετρό στην απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε επίταξη.
Η επίταξη είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, αλλά αφού οι συνδικαλιστές είπαν «χούντα» δίκιο θα έχουν…
Την ίδια στιγμή και σε αντίδραση στην κυβερνητική τακτική, ο ΟΑΣΑ εξήγγειλε 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες και οχύρωση των εργαζομένων του  στα αμαξοστάσια.
Ο πρόεδρος της ΣΕΛΜΑ Αντώνης Σταματόπουλος, δήλωσε: «η κυβέρνηση με την απόφασή της δείχνει την αδυναμία της για λύση. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Εμείς δεν θα φύγουμε, κάποιοι άλλοι θα χάσουν τη θέση τους.»
Θυμίζουμε ότι οι εργαζόμενοι ζητούσαν διάλογο με την κυβέρνηση με αντικείμενο τη συλλογική σύμβαση εργασίας. Σε αυτή την περίπτωση, είχαν πρόθεση να αναστείλουν «προσωρινά τις κινητοποιήσεις τους».
Λίγο αργότερα, ο Α.Σαμαράς έστειλε αυστηρό μήνυμα στις συντεχνίες ότι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ανήκουν στον λαό που έχει το δικαίωμα να τα χρησιμοποιεί και όχι να τον ταλαιπωρούν από το πρωί μέχρι το βράδυ, ενώ ξεκαθάρισε πως τα λάθη του παρελθόντος δεν θα ξαναγίνουν.
Η Κυβέρνηση οφείλει να δώσει τις σωστές μάχες, ή μάλλον καλύτερα να μη δώσει τις λάθος μάχες. Οφείλει να διασφαλίσει το κοινωνικό αγαθό της πρόσβασης των εργαζομένων και γενικότερα των πολιτών στα ΜΜΜ, καθώς η εικόνα μιας Αθήνας απέραντου υπαίθριου πάρκινγκ, δυσχεραίνει την όποια οικονομική ζωή έχει απομείνει, φορτώνει με καθημερινά επιπλέον έξοδα εκατοντάδες εργαζομένους, οι οποίοι για να κινούνται με το Μετρό, μάλλον δεν θα  είναι σε καμία λίστα με καταθέσεις ή ακίνητα στο εξωτερικό…
Από τη φρασεολογία των συνδικαλιστών γίνεται αντιληπτό ότι η στόχευση τους είναι ευρύτερη, πέραν της ένταξης τους στο ενιαίο μισθολόγιο. Άλλωστε για τη μη ένταξη τους δύσκολα θα βρουν κοινωνικούς συμμάχους, από τη στιγμή που στο ενιαίο έχουν ενταχθεί κατηγορίες εργαζομένων με απείρως δυσκολότερη ή επικινδυνότερη εργασία.
Πρόκειται για μία πολιτική σύγκρουση, στην οποία κάποιοι θέλουν να δώσουν ευρύτερα αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά, για μία αντιπαράθεση με στόχο τη συνοχή της τρικομματικής Κυβέρνησης. Ποιος άλλωστε εξεπλάγην με τη διαφωνία της ΔημΑρ;
Το γεγονός ότι η σύγκρουση θα προέλθει από ένα σωματείο, του οποίου τα μέλη δεν κινδυνεύουν από την ανεργία, μικρή σημασία θα έχει. Η νέα γενιά …Κολλάδων και Σταμούληδων (οι οποίοι τότε έχαναν τη δουλειά τους αξίζει να σημειώσουμε) θα επιδιώξει τη βίαιη συμπλοκή με τα ΜΑΤ, προκειμένου η συζήτηση να πάει στη χρήση της κρατικής βίας…
Ο ίδιος κόσμος που τώρα σιχτιρίζει τους απεργούς με την καθημερινή του ταλαιπωρία, θα ρίξει πρώτος το «ανάθεμα» σε ενδεχόμενη βίαιη σύγκρουση.
Θα κάνει «ήρωες» και μάγκες εργαζόμενους που εκτός από τα τυπικά προσόντα, όλο και κάποιον μπάρμπα στην Κορώνη έχουν για να πιάσουν δουλειά στο Μετρό. Δεν αποτελούν δηλαδή παρά ένα  κλάδο εργαζομένων που λίγο ή πολύ, δύναται να χαρακτηρισθεί «προνομιούχος»…
Η Κυβέρνηση οφείλει να παραμείνει εγγυητής της νομιμότητας, δίχως έκτροπα.
Ας αφήσει τους οχυρωμένους χωρίς …πολιορκία.
Ας δούμε πότε θα λάβουν τις ατομικές ειδοποιήσεις επίταξης κι ας πράξουν ότι καταλαβαίνουν.
Η κοινή γνώμη εξάλλου είναι αδυσώπητη…
Άλλωστε εκτός από κριτής είναι και εργοδότης. Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά θα ίσχυαν αν οι απεργοί ήταν ανθρακωρύχοι, που τους καταπίεζε ο Χ ανάλγητος εργοδότης…
Ο χρόνος αυτή τη φορά είναι με το μέρος της Κυβέρνησης…

Μ.Ο.