Όταν ένα μωρό πεθαίνει, ποιος μπορεί να κοιμάται ήσυχος;

Μοιραστείτε το στο facebook

 «...Κορίτσια βοήθεια! Είμαι νέα μανούλα δεν ξέρω πολλά από μωράκια αλλά εδώ και 2 μέρες νομίζω πως κάτι δεν πάει καλά...
Ο μπέμπης μου που είναι 1 μηνών κοιμάται συνεχεία ξυπνάει μόνο για να φάει κάθε 7 ώρες και πίνει μόνο 90ml επίσης δεν ανοίγει τα μάτια του και είναι κρύος, τον έντυσα πολύ καλά και πάλι είναι κρύος. Μίλησα με τον μοναδικό παιδίατρο του νησιού και μου είπε πως αν δεν τον δει δεν μπορεί να πει κάτι. Το θέμα είναι πως είναι στην Κω τώρα και έχει απαγορευτικό. Γυρίζει την Τρίτη αν το επιτρέψει ο καιρός. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και τι να κάνω...»… αυτά έγραφε η 24χρονη μάνα του 34 ημερών μόλις μωρού, στο σάιτ «Είμαι μαμά» που κάνει πραγματικά δουλειά ουσίας όσον αφορά στη σχέση μητέρας – παιδιού. Τελικά το μωρό άφησε την τελευταία του πνοούλα πριν λίγο, έχοντας νιώσει παγωνιά, πόνο, σήψη σε 34 μέρες ζωής.

Όλοι ξέρουμε πως περιμένουμε τα παιδιά μας, μπαμπάδες και μάνες, πως τις πρώτες μέρες της ζωής τους, ξενυχτάμε πάνω απ τον ύπνο τους, μετρώντας ανάσες, πως παλεύουμε να κτίσουμε ασφάλεια και άνεση για αυτά τα ζαχαρένια πλάσματα, που μας κάναν τη χάρη να γεννηθούν από μας. Η μωρουδίστικη μυρωδιά, η αθωότητα, ένας κόσμος αγγελικός που μας ρουφάει μέσα του, η αιφνίδια αμνησία της ζωής που περάσαμε χωρίς παιδιά. Από τις ανήλικες μητέρες, τους νομάδες, τις φυλές όλες της γης, με χαρακτηριστικά διαβίωσης πολύ διαφορετικά απ τον δυτικό δικό μας (γεωγραφικά τουλάχιστον), κόσμο, τις πρώτες μέρες της ζωής ενός βρέφους, η μάνα έχει πιο δυνατό το ένστικτο του να επιβιώσει το παιδί της, παρά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Έτσι είναι μάλλον προγραμματισμένη η ύπαρξη μας, εκτός κι αν έχουμε να κάνουμε σε αποτρόπαιες παρεκκλίσεις της ανθρώπινης φύσης…

… Εδώ έχουμε μια μάνα, 24 ετών, σε ένα νησί που οι κάτοικοι του, όπως και στα υπόλοιπα νησιά της χώρας, εκτός απ τα πολύ μεγάλα, είναι αφημένοι στο έλεος της καλής τους τύχης και παρακαλούν να μη συμβεί το απρόοπτο. Γράφτηκε πως πήγε δυο φόρες στο νοσοκομείο και της είπαν να φύγει. Η ίδια ζήτησε βοήθεια από άλλες μανούλες. Το τέλος; Μια μάνα νέα, με ένα μωρο να παθαίνει σήψη, να μη τρώει, να είναι παγωμένο, μόνη της, παλεύει για βοήθεια, ώσπου να το κρατήσει νεκρό στην αγκαλιά της. Ο παιδίατρος αποκλινόμενος στη Κω. Ο πατέρας εξαφανισμένος. Οι κοινωνικές υπηρεσίες απασχολημένες στις Αθήνα. Οι δημόσιοι φορείς; Σε περικοπές, απολύσεις, εφεδρείες, απεργίες. Σε ανυπαρξία. Μηχανισμοί κοινωνικής φροντίδας, πρόβλεψης, ενημέρωσης άφαντοι. Και η δεδομένη, η γνωστή μας ανθρωπιά; Η συμπόνοια; Το νιάσιμο του διπλανού; Μια μάνα έμπειρη σε ένα διπλανό σπίτι, να δείξει πως πλένουν το παιδί, να πει «τρέξε, ούρλιαξε, σκότωσε αν χρειαστεί, το μωρο σου κινδυνεύει» γιατί δε βρέθηκε;

Οι μεγάλοι, γνωρίζουμε πια, πως έχουμε αφεθεί στη μοίρα μας, αγνοώντας το όνομα του εχθρού, αλλά ορίζοντας την κατάσταση αδυναμίας. Τα βρέφη όμως; Δεν είναι υποχρέωση όλων; Μα όλων; Μη το αφήσουμε στο «συμβαίνουν αυτά», ή στο «φταίει η μάνα» ή στο ότι είναι λαϊκιστικό το να νιώθεις θλίψη για ένα μωρο που δεν μπόρεσε να βρει χώρο για να ζήσει, ή πως είναι «εκμετάλλευση για τον πόνο του αλλού», το να λες πως δεν γίνεται, δε μπορεί, είναι αδιανόητο να πεθαίνουν νεογέννητα στην Ελλάδα, επειδή η μάνα ήταν αβοήθητη και άπειρη. Είναι να σου έρχεται τρέλα και πραγματικά να αναρωτιέσαι, μα τι στο διάβολο κόσμος είναι αυτός;

Και βρίσκω τραγικό το να πεθαίνει ένα μωρό ενός μήνα, να χεις ένα τεράστιο ατύχημα στην Εγνατία, με νεκρή μια γυναίκα και να παίζεις είδηση τις δηλώσεις Δένδια, τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατία, το συμβολισμό της χύτρας στο Mall και πριν το τέλος του δελτίου σου να θυμάσαι πως οι αναίτιοι θάνατοι είναι πολιτικές πράξεις επίσης. Σκασίλα μου ο Δένδιας σε τελευταία ανάλυση…

Νewpost.gr