Η άνοδος και η πτώση των μετρίων

Μοιραστείτε το στο facebook
Πέραν των πολιτικών προεκτάσεων, έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον η περίπτωση του κ. Παπακωνσταντίνου. Στη γενίκευση της είναι εξαιρετικά ..
χαρακτηριστική για τους τρόπους ανέλιξης των πολιτικών της Μεταπολίτευσης. Δεκάδες καριέρες είναι παραπλήσιες…
Στην ουσία ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είχε όλο το πακέτο. Γεννημένος στις αρχές της δεκαετίας του ’60, μέλος της γενιάς που ακολούθησε αυτήν του Πολυτεχνείου, σπούδασε και εργάσθηκε στο εξωτερικό και επιστρέφοντας επιστράτευσε την πολιτική παράδοση και τις γνωριμίες της οικογένειας για να γίνει σύμβουλος του Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και στη συνέχεια Ειδικός Γραμματέας του τότε Υπουργείου Οικονομίας. Δεν παραλείπει να τακτοποιήσει και τα της στρατιωτικής θητείας του, λεπτομέρειες για την οποία δεν υπάρχουν…
Θα φύγει από το πόστο του για να πολιτευθεί (ο Νόμος τότε προέβλεπε 18μηνο χωρίς κρατική θέση για τους υποψήφιους βουλευτές), έχοντας εκτοξεύσει το πρόγραμμα για το οποίο ήταν υπεύθυνος στο δυσθεώρητο 3% σε απορρόφηση…
Στη Χαριλάου Τρικούπη θα τον προσφωνούν για καιρό ο κύριος 3%. Όταν μπει στον κύκλο (ή κήπο) αν προτιμάτε του ΓΑΠ, ουδείς θα τολμήσει να τον ειρωνευτεί ξανά. Είναι «φρέσκο» πρόσωπο, «γιάπικη» φυσιογνωμία κεντρώας παράδοσης, «εκσυγχρονιστικής» κουλτούρας και δεν θυμίζει σε τίποτα πασόκο παλαιάς κοπής.
Συμβολίζει την ανανέωση του κόμματος και με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, είναι –μαζί με τον Ραγκούση- ένας από τους δύο ισχυρούς άνδρες του νέο-Παπανδρεϊσμού.
Έτσι απλά. Χωρίς δάφνες, δίχως περγαμηνές, από στέλεχος «της σειράς» στην κορυφή. Η αποθέωση των μέτριων, που όμως μπήκαν στην πολιτική από τη «βασιλική οδό» και θήτευσαν σε κρίσιμα πόστα, χωρίς «ένσημα». Προνοούσαν πάντοτε να καλλιεργούν τις δημόσιες σχέσεις τους, με όλα τα πρόσωπα που θα τους φαίνονταν χρήσιμα την κατάλληλη στιγμή.
Προϊόν ενός συστήματος αυλικών και παρατρεχάμενων δεν είχε το ειδικό βάρος να ανταπεξέλθει ούτε καν στοιχειωδώς στα καθήκοντα του ΥΠΟΙΚ μέσα στην κρίση. Ήταν αναμενόμενο και πολλοί (και εντός ΠΑΣΟΚ) το είχαν προβλέψει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο λαός επιθυμεί «αίμα» πολιτικών. Γουστάρει νέους Άκηδες. Η δικαιοσύνη θα αποφανθεί για τις ποινικές ευθύνες του κ. Παπακωνσταντίνου. Κάποιοι θα μιλήσουν για ύβρη και νέμεση, το πραγματικό όμως ζήτημα είναι να υπάρξουν οι θεσμικές δικλείδες ασφαλείας για να μην μπορεί κανείς να αποκρύπτει στοιχεία πιθανών φοροφυγάδων, να μην μπορεί κανείς ευκαιριακός σύμβουλος να παίρνει υπηρεσιακά μπλοκ επιταγών…
Με λίγα λόγια όχι μόνο να μπορεί η διοίκηση να λειτουργεί χωρίς τα «οράματα» των πολιτικών, αλλά παράλληλα και καίρια να έχει τη δυνατότητα να τους ελέγχει. Όργανα εσωτερικού ελέγχου (internal audit) υπάρχουν και πιθανόν να χρειαστεί να φτιαχτούν και νέα.
Το θέμα είναι να λειτουργούν και προς πάσα κατεύθυνση. Ιδίως προς την κορυφή της πυραμίδας.
Αυτό είναι το πραγματικό ζητούμενο και όχι τα ευκαιριακά κομματικά οφέλη. Είναι κατανοητό πλέον από όλους, ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μόνο στόχο την εξουσία και θα μετέλθουν όλων των μέσων: «Και με την λαοκρατίαν είμαστε» που έλεγε και ο ΓΑΠ ο Α΄…
Μ.Ο.