Τι κάνει ο πρόεδρος όταν δεν “τραβάει” η ομάδα;

Μοιραστείτε το στο facebook


Θα κάνουμε μια αυθαίρετη σύγκριση τηρουμένων των αναλογιών φυσικά. Ας πούμε ότι η κυβέρνηση είναι ο..
Ολυμπιακός. Παίζει μπάλα μόνη της, οι υπόλοιποι απλά παρακολουθούν, άντε λίγο να φωνάζει για τη διαιτησία ο Τσίπρας-Αλαφούζος. Ο οποίος αντί να φτιάξει τη δική του ομάδα-συνονθύλευμα βετεράνων και νεόκοπων πολιτικών, «γαβγίζει» για την άλλη ομάδα, την κυβέρνηση των τριών κομμάτων δηλαδή.
Η κυβέρνηση – Ολυμπιακός λοιπόν, παίζει χωρίς αντίπαλο, κάνει νίκες, παίρνει αποτελέσματα, αλλά κάνει και φανερά λάθη. Πολλές φορές δεν του κοστίζουν διότι οι ξένοι παίκτες κυρίως, όπως ο Τζιμπούρ για παράδειγμα «καθαρίζουν». Όπου ξένοι παίκτες οι δανειστές που μας σώζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Παρά τις αποδοκιμασίες των οπαδών, στην προκειμένη περίπτωση του λαού, η κυβέρνηση δεν παίζει τη μπάλα που ξέρει ή που μπορεί. Κάποιοι παίκτες – υπουργοί την έχουν δει παικταράδες, αλλά στην ουσία σέρνονται στο γήπεδο. Ο ένας υπουργός – παίκτης που θα έπρεπε να είναι το 10άρι, αυτός που θα πρέπει να κάνει την «ανάπτυξη» του παιχνιδιού και να μοιράσει τη μπάλα, μοιάζει με περιπατητή στο κέντρο του γηπέδου.
Ο τερματοφύλακας – υπουργός επί των Οικονομικών, μαζεύει όποιες μπάλες μπορεί, αλλά τρώει και πολλά γκολ, πόσα να προλάβει άλλωστε; Μάλιστα, υπάρχουν και κάποιοι συνάδελφοί του, αλλά ενίοτε και ο ίδιος, που βάζουν και αυτογκόλ. Όπως το φορολογικό για παράδειγμα.
Από την άλλη, ο επιθετικός που σκοράρει συνεχώς σαν τον Τζιμπούρ ή σαν τους δανειστές μας, ξαφνικά εγείρει υπερβολικές απαιτήσεις. «Αν δε μου δώσετε τόσα, δηλαδή αν δεν κάνετε απολύσεις, νέες περικοπές 4 δις, αν δε χύσετε αίμα για μένα, φεύγω». Όπου φεύγω σημαίνει ότι νέα δόση δεν υπάρχει και σιγά – σιγά μας αφήνουν χωρίς γκολ, να τρώμε, να τρώμε αλλά να μην ανταποδίδουμε. Άλλωστε, όπως προείπαμε, πόσα θα πιάσει και ο τερματοφύλακας;
Κι εκεί που η ο κόσμος έχει βαρεθεί να πληρώνει πανάκριβο εισιτήριο για να βλέπει τα «παλτά» να σέρνονται, πιάνει δουλειά ο Πρόεδρος ο οποίος μέχρι τώρα δε μιλά, αλλά γράφει στο μπλοκάκι του. Διώχνει τον προπονητή, που έτσι κι αλλιώς είναι διακοσμητικός, αφού αυτός πληρώνει για τους καλύτερους παικταράδες.
Ο Πρόεδρος της ομάδας-κυβερνήσεως δε μπορεί να βλέπει την ομάδα να μη μπορεί να πάρει τα πόδια της. Αλλά δε μπορεί να υποκύπτει συνεχώς στις απαιτήσεις του αλλοδαπού σκόρερ-δανειστή. Παίρνει ανάποδες και όποιον πάρει ο χάρος.
Συμπέρασμα; Μπορεί η κυβέρνηση να πηγαίνει φουλ για τη σωτηρία, αλλά με τον κόσμο μπουχτισμένο από το θέαμα, αυτό που πρέπει να γίνει είναι να αλλάξει ομάδα. Όποιος δε μπορεί και δεν αντέχει, πάει σπίτι του κι έρχονται καλύτεροι μπαλαδόροι, άσοι στην ανάπτυξη και γκολτζήδες.
Τη γλίτωσαν μια, τη γλίτωσαν δύο, τρεις και η κακή τους ώρα. Αν ο Πρόεδρος δεν το κάνει τότε μπορεί και ο ίδιος να βρεθεί στο στόχαστρο των οπαδών – του ελληνικού λαού.

Αριστερός Ψάλτης