Ιδανικός και ανάξιος εραστής

Μοιραστείτε το στο facebook

Αντί να κρύβεται στα έγκατα της γαίας σαν τους Νεφιλίμ του Δημοσθένη Λιακόπουλου, ο γιος Αντρέα, εγγονός Γεωργίου και κανακάρης της Μάργκαρετ..
γυρνάει τον πλανήτη και παραχωρεί συνεντεύξεις. Τελευταίο «χτύπημα» του ακούραστου αποδομητή, η συνέντευξη στην εφημερίδα «The Oregonian» (μτφ.: Ο Ορεγκονιανός, δηλαδή ο κάτοικος του Ορεγκον). Ο τυχεράκιας δημοσιογράφος που απέσπασε την αποκλειστικότητα ονομάζεται Ρίτσαρντ Ριντ. Σε κάποιο σημείο του διαλόγου με τον ΓΑΠ, που διεξήχθη στη μητρική του γλώσσα βεβαίως-βεβαίως, τα αμερικανικά, ο Ριντ τον ρώτησε για την τάξη του 1975 στο πανεπιστήμιο Αμχερστ, την περίοδο που ήταν συμφοιτητής με τον Αντώνη Σαμαρά, φορούσε τζιν και έπαιζε κιθάρα. Εκείνος, με την ειλικρίνεια που τον διακρίνει, είπε ότι βρισκόταν στην εξορία (σ.σ.: μακάρι όλοι μας να μπορούσαμε να εξοριστούμε σε κυριλέ αμερικανικά πανεπιστήμια). Για την κιθάρα σχολίασε ότι ήταν χρήσιμη για να «έλκει το αντίθετο φύλο». Εμ, βέβαια! Αν είσαι γυναίκα και δεις τον Γιώργαρο να παιδεύει την εξάχορδη «θεά» της μουσικής, θα σου έρθει ταμπλάς από την έκσταση και θα θελήσεις αντί αυτογράφου να του ζητήσεις μια τρίχα από τον μύστακά του για σουβενίρ.

Καββαδίας
Στην αμέσως επόμενη παράγραφο ο αλησμόνητος πρώην πρωθυπουργός αποκαλύπτει ότι ως επικουρικά μέσα προσελκύσεως γυναικών χρησιμοποιούσε την ελληνική μουσική και το ποτό: «Ηταν η κιθάρα αλλά και η ελληνική μουσική. Είχαμε στην παρέα Λατινοαμερικανούς, μερικούς Ευρωπαίους και μερικούς Αμερικανούς. Βρισκόμασταν συχνά και μάλλον πίναμε πολύ». Μια που τα έτσουζε ενώ άκουγε ελληνικά τραγουδάκια, να του αφιερώσουμε κι εμείς ένα. Τιτλοφορείται «Ιδανικός κι ανάξιος εραστής (Mal du Dιpart)» και χρονολογείται από το 1975, όταν σαγήνευε τα θήλεα στο Αμχερστ. Πρόκειται για μελοποίηση Καββαδία σε μουσική Σπανού και οι στίχοι του είναι προφητικοί: «Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής / των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων / και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές / χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων. [...] Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ / οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει / κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά: / ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει».

Με το καλό και ντράμερ, λεβέντη μας!


Δημοκρατία