Θα κάνουμε ένα χρονικό άλμα και θα πάμε μπροστά. Σε ένα – δύο χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύεται ο κορυφαίος.. πολιτικός και οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση των εκλογών. Ζητά τη βοήθεια του ΚΚΕ για να σχηματίσουν από κοινού μια κυβέρνηση της μεγάλης αριστεράς, η πρώτη στην ιστορία της χώρας. Μια κυβέρνηση που σύμφωνα με τα λεγόμενα των κομμάτων που θα την συγκροτούν θα έχει στόχο να φέρει το λαό στην εξουσία, να σταματήσει τις επιβαρύνσεις στους γνωστούς φορολογούμενους και να επιτεθεί στο κεφάλαιο, αφού πρώτα κρατικοποιήσει τα πάντα.
Υπουργός Εργασίας αναλαμβάνει ο Παφίλης του ΚΚΕ ώστε να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, να δώσει πίσω τους μισθούς και τις συντάξεις που κόπηκαν, να δημιουργήσει ένα κοινωνικό κράτος, σαν κι αυτό που υπήρχε εν πολλοίς στη Σοβιετική Ένωση.
Όμως, επειδή τα νούμερα δε βγαίνουν και η αριστερά δεν έχει πάντα επιτυχίες, η κυβέρνηση αναγκάζεται να κάνει κάποιες περικοπές που θίγουν μια μερίδα του πληθυσμού. Αυτή η μερίδα εισβάλλει στο υπουργείο κρατώντας πανό της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή ακόμη και της Χρυσής Αυγής, κάνει κατάληψη επί ώρες, δε βρίσκει τον υπουργό και αφού αποχωρεί αφήνει πίσω της κομμάτια και θρύψαλα. Η κυβέρνηση της αριστεράς, σεβόμενη τους αγώνες και την ιστορία της δε φέρνει τα ΜΑΤ, άλλωστε, αυτά έχουν καταργηθεί με προσωπική απόφαση του Α. Τσίπρα, ή καλύτερα του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, ο οποίος πρώτα πήρε την επιστημονική γνώμη της μεγάλης νομικού Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Αντί για τα ΜΑΤ και προκειμένου να επικρατήσει η έννομη τάξη, καλεί τα ΚΝΑΤ που τώρα έχουν μετατραπεί σε στελέχη του ΠΑΜΕ. Έρχονται λοιπόν έξω από το υπουργείο πλακώνουν τους διαμαρτυρόμενους, γίνεται τζέρτζελο μεγάλο, συλλαμβάνουν και καμιά 30αριά νεοδημοκράτες, πασόκους, χρυσαυγίτες και τους στέλνουν στις… λαϊκές φυλακές της Κουμουνδούρου. Κι έτσι η Ελλάδα ζει τον σοσιαλιστικό της παράδεισο.
Μπορεί να είναι χρονικό το άλμα, δεν είναι όμως και απίθανο. Άλλωστε τα έχουμε δει όλα αυτά στις χώρες του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, γιατί όχι και εδώ; Όμως, αυτό που θέλουμε να πούμε μέσα από τη μικρή αφήγηση είναι ότι κάποιοι πιστεύουν ότι η «αριστεροσύνη», το «αριστερόμετρο» και η συμμετοχή στους «λαϊκούς αγώνες», είναι προνόμιο μόνο του ΠΑΜΕ, του ΚΚΕ και του –αίφνης- συμμάχου του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο αυτοί κάνουν αγώνες για το λαό, μόνο αυτοί πολεμάνε την κακή κυβέρνηση που θέλει να καταλύσει τα πάντα και φυσικά μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να τα σπάνε και να κάνουν το υπουργείο γης μαδιάμ.
Και για να πάμε λίγο πιο πέρα, μιας και είναι το θέμα στην επικαιρότητα, μόνο οι ακραίοι στα αριστερά της αριστεράς, οι γνωστοί μπαχαλάκηδες των δρόμων, έχουν το δικαίωμα να καταλύουν το κράτος χωρίς να τιμωρούνται ποτέ. 1.000 ημέρες ντροπής συμπληρώθηκαν από τη δολοφονία των παιδιών στη Marfin κι ακόμη το εδώλιο του κατηγορουμένου είναι άδειο. Πιστεύει κανείς ότι αν τα παιδιά αυτά δολοφονούνταν από κάποιον… μη αριστερό, κάποιον του συστήματος, δε θα είχε διαλυθεί η χώρα και δεν θα είχαν γίνει μπάχαλο τα πάντα προκειμένου να τιμωρηθεί ο φταίχτης; Θυμηθείτε μόνο τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα από τον Καλαμπόκα στην Πάτρα και τι είχε γίνει μετά σε βάρος της Νέας Δημοκρατίας που τότε ήταν στην εξουσία.
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Ότι η Ελλάδα έχει ακόμη ένα κόμπλεξ απέναντι στην αριστερά. Φοβάται κάθε πολίτης να θίξει την «ιερή αγελάδα» της μεταπολίτευσης, την αριστερά, ακόμη κι αν αυτή έχει ξεφύγει από το στόχο της. Και τελικά ακόμη και ειδεχθή εγκλήματα ή ακόμη απλές καταστροφές σε ένα γραφείο υπουργού, μένουν ατιμώρητες.
Για όλους όσοι πιστέψαμε στις αριστερές ιδέες και στα οράματα για μια πιο δίκαιη κοινωνία, αυτά που βλέπουμε από τα σημερινά κόμματα της αριστεράς σε καμιά περίπτωση δεν μας ευχαριστούν. Ο μεν Τσίπρας λέει ανερυθρίαστα ότι θα συμμαχούσε ακόμη και με το διάβολο, η δε Αλέκα από τη μια απολύει εργαζόμενους στις επιχειρήσεις του ΚΚΕ και χωρίς αποζημίωση και από την άλλη ανεβαίνει στα τρακτέρ των αγροτών και την ίδια ημέρα μπαίνει μπροστάρισσα στο ντου του ΠΑΜΕ.
Και κάπως έτσι η Ελλάδα πάει προς το γκρεμό, αλλά οι «ιερές αγελάδες» δε θίγονται ποτέ. Τα τοτέμ δεν πειράζονται ποτέ, ακόμη κι αν έχουν μεγάλο μερίδιο της κατάρρευσης της χώρας. Άξιοι.
Υπουργός Εργασίας αναλαμβάνει ο Παφίλης του ΚΚΕ ώστε να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, να δώσει πίσω τους μισθούς και τις συντάξεις που κόπηκαν, να δημιουργήσει ένα κοινωνικό κράτος, σαν κι αυτό που υπήρχε εν πολλοίς στη Σοβιετική Ένωση.
Όμως, επειδή τα νούμερα δε βγαίνουν και η αριστερά δεν έχει πάντα επιτυχίες, η κυβέρνηση αναγκάζεται να κάνει κάποιες περικοπές που θίγουν μια μερίδα του πληθυσμού. Αυτή η μερίδα εισβάλλει στο υπουργείο κρατώντας πανό της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή ακόμη και της Χρυσής Αυγής, κάνει κατάληψη επί ώρες, δε βρίσκει τον υπουργό και αφού αποχωρεί αφήνει πίσω της κομμάτια και θρύψαλα. Η κυβέρνηση της αριστεράς, σεβόμενη τους αγώνες και την ιστορία της δε φέρνει τα ΜΑΤ, άλλωστε, αυτά έχουν καταργηθεί με προσωπική απόφαση του Α. Τσίπρα, ή καλύτερα του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, ο οποίος πρώτα πήρε την επιστημονική γνώμη της μεγάλης νομικού Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Αντί για τα ΜΑΤ και προκειμένου να επικρατήσει η έννομη τάξη, καλεί τα ΚΝΑΤ που τώρα έχουν μετατραπεί σε στελέχη του ΠΑΜΕ. Έρχονται λοιπόν έξω από το υπουργείο πλακώνουν τους διαμαρτυρόμενους, γίνεται τζέρτζελο μεγάλο, συλλαμβάνουν και καμιά 30αριά νεοδημοκράτες, πασόκους, χρυσαυγίτες και τους στέλνουν στις… λαϊκές φυλακές της Κουμουνδούρου. Κι έτσι η Ελλάδα ζει τον σοσιαλιστικό της παράδεισο.
Μπορεί να είναι χρονικό το άλμα, δεν είναι όμως και απίθανο. Άλλωστε τα έχουμε δει όλα αυτά στις χώρες του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, γιατί όχι και εδώ; Όμως, αυτό που θέλουμε να πούμε μέσα από τη μικρή αφήγηση είναι ότι κάποιοι πιστεύουν ότι η «αριστεροσύνη», το «αριστερόμετρο» και η συμμετοχή στους «λαϊκούς αγώνες», είναι προνόμιο μόνο του ΠΑΜΕ, του ΚΚΕ και του –αίφνης- συμμάχου του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο αυτοί κάνουν αγώνες για το λαό, μόνο αυτοί πολεμάνε την κακή κυβέρνηση που θέλει να καταλύσει τα πάντα και φυσικά μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να τα σπάνε και να κάνουν το υπουργείο γης μαδιάμ.
Και για να πάμε λίγο πιο πέρα, μιας και είναι το θέμα στην επικαιρότητα, μόνο οι ακραίοι στα αριστερά της αριστεράς, οι γνωστοί μπαχαλάκηδες των δρόμων, έχουν το δικαίωμα να καταλύουν το κράτος χωρίς να τιμωρούνται ποτέ. 1.000 ημέρες ντροπής συμπληρώθηκαν από τη δολοφονία των παιδιών στη Marfin κι ακόμη το εδώλιο του κατηγορουμένου είναι άδειο. Πιστεύει κανείς ότι αν τα παιδιά αυτά δολοφονούνταν από κάποιον… μη αριστερό, κάποιον του συστήματος, δε θα είχε διαλυθεί η χώρα και δεν θα είχαν γίνει μπάχαλο τα πάντα προκειμένου να τιμωρηθεί ο φταίχτης; Θυμηθείτε μόνο τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα από τον Καλαμπόκα στην Πάτρα και τι είχε γίνει μετά σε βάρος της Νέας Δημοκρατίας που τότε ήταν στην εξουσία.
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Ότι η Ελλάδα έχει ακόμη ένα κόμπλεξ απέναντι στην αριστερά. Φοβάται κάθε πολίτης να θίξει την «ιερή αγελάδα» της μεταπολίτευσης, την αριστερά, ακόμη κι αν αυτή έχει ξεφύγει από το στόχο της. Και τελικά ακόμη και ειδεχθή εγκλήματα ή ακόμη απλές καταστροφές σε ένα γραφείο υπουργού, μένουν ατιμώρητες.
Για όλους όσοι πιστέψαμε στις αριστερές ιδέες και στα οράματα για μια πιο δίκαιη κοινωνία, αυτά που βλέπουμε από τα σημερινά κόμματα της αριστεράς σε καμιά περίπτωση δεν μας ευχαριστούν. Ο μεν Τσίπρας λέει ανερυθρίαστα ότι θα συμμαχούσε ακόμη και με το διάβολο, η δε Αλέκα από τη μια απολύει εργαζόμενους στις επιχειρήσεις του ΚΚΕ και χωρίς αποζημίωση και από την άλλη ανεβαίνει στα τρακτέρ των αγροτών και την ίδια ημέρα μπαίνει μπροστάρισσα στο ντου του ΠΑΜΕ.
Και κάπως έτσι η Ελλάδα πάει προς το γκρεμό, αλλά οι «ιερές αγελάδες» δε θίγονται ποτέ. Τα τοτέμ δεν πειράζονται ποτέ, ακόμη κι αν έχουν μεγάλο μερίδιο της κατάρρευσης της χώρας. Άξιοι.
Antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου