«Για τον φουκαριάρη τον πατέρα μου….»

Μοιραστείτε το στο facebook


Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ο Χρόνης Μίσσιος ήταν μορφή. Το βιβλίο του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» ήταν μια..
αυτοβιογραφική μαρτυρία εκ των ένδον, για τα κακώς κείμενα και τις αγκυλώσεις της Αριστεράς αλλά και της όλης εμφυλιακής και μετεμφυλιακής  Ελλάδας, με λαϊκό χιούμορ που «σκότωνε». Εκεί, λοιπόν, περιέγραφε έναν ποινικό κατάδικο, που σε μια δίκη, ενώ περίμενε κι ο Μίσσιος να δικαστεί, ως πολιτικός κρατούμενος, τον άκουσε σε μια συγκλονιστική απολογία. Ο παλιός μαγκίτης, με δάκρυα ζητούσε από τους δικαστές να σκεφτούν τον έρμο τον Νικολάκη του, που ο Νικολάκης του θα ‘μενε στους πέντε δρόμους κι η θαλπωρή που θα λείπει στον Νικολάκη του κι άλλα σπαραξικάρδια, που συγκίνησαν τους δικαστές και κονόμησε τελικά επιεική απόφαση. Συγκινημένος κι ο Μίσσιος από το δράμα του πατέρα, έσκυψε και τον ρώτησε, «πόσο χρονών είναι ο Νικολάκης;». «Ποιος Νικολάκης;», απόρησε ο βετεράνος ποινικός. «Ο γιος σου, ρε», επέμεινε ο Μίσσιος. Η παλιά καραβάνα της «στενής» και των εδωλίων έσκυψε στο αυτί του και του είπε «ποιος γιος μου, ρε μαλάκα, δεν έχω γιο, για τον π….. μου τους έλεγα». Κάγκελο ο Μίσσιος!
Μια τρελή ιστορία των ημερών αποδεικνύει ότι υπάρχουν σήμερα κι άλλοι «Νικολάκηδες», πχ τάχα μελλοθάνατοι «πατεράδες» διαδικτυακών τρολλ.
Προχθές έκανα στο twitter σχόλια για τα κατάπτυστα εγκληματικά γεγονότα στις Σκουριές κι όχι μόνο και την απαράδεκτη στάση του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ/Βίλα Αμαλία απέναντι στην βία.
Μου απάντησε το εξής απίθανο, ένας τύπος με το ψευδώνυμο «Ρασκόλνικοφ», από τον ομώνυμο ήρωα του Ντοστογιέφσκυ στο «Έγκλημα και Τιμωρία», τον πτωχό φοιτητή που αγαπούσε τη Σόνια και σκότωσε με σφυρί μια γριά τοκογλύφο: «βία είναι ο γέρος μου που πάει στον γιατρό και βρίσκει ταμπελάκι τελείωσαν οι 10 δωρεάν επισκέψεις! Αν πεθάνει θα στον φέρω!».
Ένας «μάγκας» με ψευδώνυμο λοιπόν γράφει σε έναν ξένο, άγνωστο του και κάνει, όχι απλά μαύρο «χιούμορ» με τον μελλοντικό θάνατο του υποτιθέμενου «πατέρα» του, αλλά υποσχόταν πως θα στείλει σε μένα το πτώμα του «πατρός»!!
Ένας λοιπόν ψευδώνυμος «γιος», αφού συμψηφίζει την βία των εγκληματιών που περιέλουσαν εργαζόμενους με βενζίνη στις Σκουριές με το ξεχαρβάλωμα του…ΕΟΠΥΥ, κάνει μαύρο χιούμορ με τον θάνατο του … «πατέρα» του, του οποίου το πτώμα δήλωσε πως θα μου το στείλει! Ωραίος και καλός «γιος», μα την αλήθεια…Διότι ένας αληθινός γιος ενός αληθινού άρρωστου πατέρα, θα ζητούσε βοήθεια ή θα ‘λεγε, στην αγανάκτηση του, πως καθιστά υπεύθυνη την πολιτική τάξη, αν λόγω του ξεχαρβαλώματος της υγείας πάθαινε κάτι ο πατέρας του. Δεν θα ‘κανε χαβαλέ «πεθαίνοντας» τον και στέλνοντας το πτώμα του πεσκέσι.
Η χυδαιότητα αυτή είναι αδιανόητη για οποιονδήποτε Έλληνα, γιατί ποιος Έλληνας ή Ελληνίδα θα έκανε χιούμορ με τον θάνατο του ίδιου του πατέρα του; Οι Άγγλοι, που έχουν περίεργο χιούμορ, ίσως, αλλά Έλληνας ποτέ.
Ορθώς λοιπόν τον θεώρησα ψευδόμενο τρολλ και του απάντησα με το ίδιο «μαύρο χιούμορ» αποδεχόμενος την …προσφορά: «Ευχαρίστως αλλά που να τον βάλουμε; Α, έχω όμως μια κούτα από τηλεόραση (ασπρόμαυρη). Αν τον διπλώσεις πριν παγώσει, θα χωράει».
Ελάχιστοι παρατήρησαν πως ο ίδιος ο… «Ρασκόλνικοφ» χαβαλέδιαζε με τον μελλοντικό δήθεν «θάνατο» του ίδιου του του «πατέρα», που τον προόριζε για δέμα και πως γι’ αυτό πήρε πληρωμένη απάντηση. Ορυμαγδός από διάφορους λοιπόν, για την τάχα ασέβεια μου να μην αποδεχθώ με ευσέβεια την προσφορά του μελλοντικού …πτώματος.
Λοιπόν, αδέρφια, φαίνεται πως η πολιτική ορθότητα και η ανοησία έχουν κάνει ανεπανόρθωτες βλάβες σε μερικούς, που απαιτούν να δείχνουμε «σεβασμό» στον κάθε κρυπτόμενο ανόητο, που πεθαίνει τον «πατέρα» του και προσφέρει το πτώμα του προς αποστολή.
Υπόσχομαι την επόμενη φορά να του υποδείξω ως πρόθυμους και σεμνούς παραλήπτες, διάφορους από τους ευπρεπείς αγανακτισμένους που πήραν στα σοβαρά τον «Νικολάκη» του.
Εμένα όμως, επιτρέψτε μου, να εξακολουθώ να παίρνω στα σοβαρά μόνο τους αληθινούς ανθρώπους, με ονοματεπώνυμο, πρόσωπο και αληθινά προβλήματα. Αυτούς που ζω μαζί τους, εργαζόμενους όπως κι εγώ και που θα τους ήταν αδιανόητη η χυδαιότητα του «γιου» – κούριερ μελλοντικών πτωμάτων, χάριν τάχα πολιτικού, αντιπολιτευτικού «επιχειρήματος». Σεβασμό σε χυδαιότητες σκιών, δεν έχω κι ούτε θα αποκτήσω.