Γρεβενά: Χαρισματικός τόπος..

Μοιραστείτε το στο facebook


Κείμενο: Θοδωρής Αθανασιάδης 
Κάθε φορά που θα βρεθώ στον Νομό Γρεβενών πριν πάρω… τα βουνά, θα
ξεκλέψω λίγο από τον χρόνο μου για να ανηφορίσω έως το πέτρινο ξωκλήσι των Αγίων Θεοδώρων που δεσπόζει στο ύψωμα πάνω από τον οδικό κόμβο της Αλατόπετρας. Δεν είναι τόσο το μεγάλο υψόμετρο της περιοχής -μόλις που αγγίζει τα 1.150 μέτρα- όσο η πραγματικά προνομιακή θέση της που την καθιστά ιδανικό παρατηρητήριο για όποιον θέλει να αγναντέψει το μεγαλόπρεπο θέαμα της μαγευτικής φυσιογραφίας της γρεβενιώτικης Πίνδου.

Κοιτώντας δυτικά, πίσω από τις συστάδες των γέρικων βελανιδιών, θα δεις να ξεπροβάλλει ο στιβαρός όγκος της χιονισμένης μέχρι τον Μάη Βασιλίτσας (υψ. 2.248), το βλαχοχώρι της Σμίξης να φωλιάζει στις δασωμένες υπώρειες, ενώ λίγο ψηλότερα το κομβόι των αυτοκινήτων στριφογυρνά τον χορό των αλλεπάλληλων στροφών έως τις πίστες του χιονοδρομικού κέντρου. Βορειότερα και κάπως πιο μακριά, ο γεωμετρικός κώνος του Σμόλικα (υψ. 2.637) αγγίζει τον ουρανό. Χαμηλά, ανάμεσα στα χωριά Αετιά, Αλατόμετρα και Πολυνέρι, το Σμιξιώτικο ρέμα κυλά σε μια κοίτη φαρδιά και λασπωμένη. Πίσω στον Νότο τα βουνά Αυγό (υψ. 2.167) και Λύγκος (υψ. 2.159) αγκαλιάζουν τη Ζεστή Κοιλάδα (Βάλια Κάλντα) που απολαμβάνει μέχρι αργά τον Απρίλη τη χειμερινή της ασυλία. Εύφοροι αγροί, κατάφυτοι από καρυδιές, αχλαδιές, κερασιές, άλλοτε αναδύονται μέσα από την ομίχλη κι άλλοτε λαμποκοπούν στις πρόσκαιρες χειμερινές λιακάδες πριν χαθούν και πάλι στην αντάρα. Τόπος μαγικός που πάνω του θα διακρίνεις τα ιδιαίτερα εκείνα χαρακτηριστικά που κάνουν την ελληνική ορεινή φύση μοναδική.
Συνήθως, η μόνη διαδρομή που πραγματοποιούν οι περισσότεροι επισκέπτες των Γρεβενών είναι αυτή που συνδέει το ξενοδοχείο όπου διαμένουν, με τις εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού κέντρου της Βασιλίτσας. Ωστόσο υπάρχουν και άλλες τοποθεσίες που έχουν να επιδείξουν ένα πλούσιο φυσικό περιβάλλον και συνάμα αξιόλογο πολιτιστικό και ιστορικό παρελθόν, άγνωστο στους περισσότερους. Τα χωριά Αλατόπετρα, Πρόσβορο, Μεσολούρι και Δοτσικό θα τα συναντήσουμε στην προτεινόμενη διαδρομή που ξεφεύγει αρκετά από τα γνωστά αξιοθέατα του νομού. Διαδρομή που, όπως τελικά θ’ διαπιστώσετε, αξίζει με το παραπάνω τον χρόνο σας.
Ακολουθώντας τον οδικό άξονα που συνδέει το χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας με την πόλη των Γρεβενών και αφού περάσετε από τα χωριά Μαυραναίοι και Αναβρυτά θα φτάσετε στην Αλατόπετρα (30 χιλιόμετρα). Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μ. και τα τελευταία χρόνια λόγω γειτνίασης με το χιονοδρομικό κέντρο έχει αποκτήσει αρκετούς ξενώνες. Το παλιό όνομά τoυ ήταν Τούζι που σημαίνει στα τούρκικα αλάτι. Μέσα από την Αλατόπετρα ξεκινά ένα καλό μονοπάτι που θα σας βγάλει στο Στόμιο, το σημείο όπου γκρεμίζει τα νερά του από ύψος 35 μέτρων ένας όμορφος καταρράκτης. Ο χώρος είναι διαμορφωμένος και φιλικός για τους πεζοπόρους. Μόνο λίγη προσοχή χρειάζονται τα πέτρινα σκαλοπάτια όταν έχει πάγο.

Το καμπαναριό του Αγ. Δημητρίου στο Πρόσβορο

Στα βορειοδυτικά όρια του χωριού Αλατόπετρα κυριαρχεί ο βράχινος όγκος του Τσούριακα με ψηλότερη κορφή τα 1.340 μέτρα. Στις ανατολικές παρυφές του βουνού τρέχει ένας καινούργιος ασφαλτοστρωμένος δρόμος που καθώς τέμνει την κοιλάδα του Βενέτικου ποταμού συνδέει την Αλατόπετρα με τα χωριά Πρόσβορο, Μεσολούρι, Δοτσικό. Μια διαδρομή που προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν διάθεση να γνωρίσουν έναν κόσμο ανέγγιχτο ακόμη από τον μαζικό τουρισμό. Από την Αλατόπετρα έως το Πρόσβορο να υπολογίζετε 6 χιλιόμετρα. Το παλιότερο όνομα του χωριού ήταν Δέλνο (πιθανόν να προήλθε από παράφραση της λέξης «δειλινό») και βρίσκεται σε ύψος 980 μέτρων περιτριγυρισμένο από πυκνά δάση βελανιδιάς. Το Πρόσβορο διατηρεί την οικιστική του ταυτότητα παρόλο που κι εδώ έχουν γίνει αρκετές νεωτεριστικές επεμβάσεις. Στην πλατεία ξεχωρίζει το παλιό σχολείο, κτίσμα του 1924. Εδώ στεγάζεται και το μικρό λαογραφικό μουσείο του χωριού. Σίγουρα όμως τις εντυπώσεις τις κερδίζει ο ναός του Αγ. Δημητρίου (τρίκλιτη βασιλική) με το πέτρινο καμπαναριό. Από το Πρόσβορο ο δρόμος συνεχίζει για το χωριό Μεσολούρι (7 χλμ.) που βρίσκεται σε ύψος 1.000 μέτρων κτισμένο στις παρυφές του δάσους σε τοποθεσία με άφθονα πηγαία νερά. Το χωριό βρίσκεται σε κομβικό σημείο, καθώς από εδώ περνά ο δρόμος που οδηγεί στα χωριά του Βόιου και τα Γρεβενά. Στο κέντρο του οικισμού ξεχωρίζει η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου (1778) γύρω από την οποία με την πάροδο του χρόνου αναπτύχθηκε ο οικισμός.
Δοτσικό: πέτρινο σκηνικό..
Διαβάστε τη συνέχεια του ταξιδιού ΕΔΩ