Από εδώ και στο εξής το κούρεμα των καταθέσεων θα είναι το φάρμακο διά πάσαν τραπεζικήν νόσον

Μοιραστείτε το στο facebook


Μια μεγάλη ανατροπή επέρχεται στο ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα, ένας νέος δρόμος ανοίγεται στο παγκόσμιο καπιταλιστικό πεδίο..
Θα μπορούσε να ονομαστεί το «πείραμα της Κύπρου» αφού από εδώ αρχίζουν όλα. Η απόφαση για κούρεμα των καταθέσεων πάνω από 100.000 ευρώ ήταν η αρχή. Η αρχή για το νέο μοντέλο που προωθούν οι ισχυροί της Ευρώπης. Ο Ντάισελμπλουμ, το όργανο αυτό της Μέρκελ, το είπε όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε: Από εδώ και στο εξής το κούρεμα των καταθέσεων θα είναι η συνταγή, το φάρμακο διά πάσαν τραπεζικήν νόσον.
Η θεμελιώδης αυτή αλλαγή που συντελείται είναι αυτό που λέμε κοινώς «γράφεται ιστορία», οικονομική στην προκειμένη περίπτωση.
Το νέο μοντέλο που προωθείται τι λέει ουσιαστικά. Ότι οι καταθέσεις δεν είναι πλέον ασφαλείς πουθενά, παρά μόνο σε… ασφαλείς τράπεζες. Οι οποίες όλως τυχαίως είναι οι γερμανικές.
Μέχρι σήμερα ο καταθέτης, μικρός ή μεγάλος αντιμετωπιζόταν ως αποταμιευτής. Αφήνει τα λεφτά σε μια τράπεζα, αυτή του δίνει ένα επιτόκια, μικρό ή μεγάλο ανάλογα με τις συνθήκες και ο αποταμιευτής παίρνει τα λεφτά του όποτε αυτός κρίνει σκόπιμο. Αυτό πλέον θα πρέπει να το ξεχάσουν ότι έχουν χρήματα πάνω από 100.000 ευρώ, ενώ κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί για το τι θα γίνει στο μέλλον και για τα μικρότερα ποσά.
Στο εξής ο αποταμιευτής αλλάζει όνομα. Γίνεται επενδυτής ο οποίος συμμετέχει και στα καλά και στα κακά των τραπεζών.
Είθισται μέχρι σήμερα, σε μια «στραβή» τραπεζική να την πληρώνουν πρώτα οι μέτοχοι της τράπεζας (μέσω της χρηματιστηριακής τιμής), στη συνέχεια οι ομολογιούχοι και τελευταίοι οι καταθέτες. Τώρα οι τελευταίοι έσονται πρώτοι. Έχει πρόβλημα η τράπεζα; Χρειάζεται ανακεφαλαιοποίηση; Το νέο οικονομικό μοντέλο θα προβλέπει κούρεμα των καταθέσεων. Ο καταθέτης – επενδυτής θα συμμετέχει ενεργά στις ζημιές της τράπεζας. Και κανείς φυσικά δεν θα τον ρωτά πώς μια τράπεζα καταρρέει. Για παράδειγμα οι αποταμιευτές που χάνουν μεγάλη περιουσία από το κούρεμα στην Κύπρου ή στη Λαϊκή δεν φταίνε για τα θαλασσοδάνεια, τις ρεμούλες, τους εξωφρενικούς μισθούς στελεχών, τα αμφιβόλου αξίας επενδυτικά ανοίγματα, τη «φούσκα» των τραπεζών και των ακινήτων τους. Δεν ερωτήθηκαν καν για την επιτοκιακή πολιτική των δύο τραπεζών επί χρόνια, ούτε για τον ανύπαρκτο ελεγκτικό μηχανισμό.
Ωστόσο, οι ίδιοι συμμετέχουν στην κατάρρευση αντιμετωπιζόμενοι ως… μέτοχοι της τράπεζας που κατέρρευσε. Έτσι θα είναι από εδώ και στο εξής. Ο καταθέτης, μικρός ή μεγαλύτερος θα συμβάλλει στο κόστος της σωτηρίας της τράπεζας που δεν είναι μεν δική του, αλλά κάποιοι θεωρούν ότι είναι.
Βεβαίως, η Κύπρος ήταν η ολοφάνερη εφαρμογή του νέου μοντέλου, η αρχή είχε γίνει με την Ισλανδία. Έβαλαν λουκέτο οι τράπεζες και οι καταθέτες από το εξωτερικό, και πολλοί Ισλανδοί φυσικά, πλήρωσαν ακριβά την αφροσύνη των διοικήσεων.
Και γιατί τώρα είναι το ερώτημα. Είναι απλό. Γιατί η Γερμανία και οι δορυφόροι της βλέπουν ότι η τραπεζική φούσκα διαχέεται σε όλη την Ευρώπη. Κι αν για την Ελλάδα ή την Ισπανία βρέθηκαν κεφάλαια για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, από εδώ και στο εξής οι κάνουλες κλείνουν. Το σχέδιο Σόιμπλε προβλέπει ουσιαστικά την ενεργό συμμετοχή των καταθετών – επενδυτών στην ανακεφαλαιοποίηση ώστε να απαλλαγούν οι Γερμανοί από το να βρίσκουν χρήμα να δίνουν και να απολογούνται στους ψηφοφόρους τους. Έτσι, το μήνυμα εστάλη και στην Ιταλία ή τη Γαλλία: Φτιάξτε το τραπεζικό σας σύστημα, γίνεται πιο αξιόπιστοι διότι θα χάσετε τα λεφτά σας.
Από την άλλη, το σχέδιο για τραπεζική ένωση στην Ευρώπη προβλέπει τη συμμετοχή μόνο των ισχυρών και «καθαρών» τραπεζών που θα μείνουν. Οι χώρες με προβληματικό τραπεζικό σύστημα θα πάψουν να είναι ασφαλείς επενδυτικοί προορισμοί και καταφύγια για τα μεγάλα κεφάλαια. Ακόμη κι αν τους τάζουν υψηλά επιτόκια θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί αφού δε θα είναι ποτέ ασφαλείς.
Αυτό σημαίνει σταδιακή συσσώρευση του πλούτου στις χώρες και τις τράπεζες της Βόρειας Ευρώπης, εκτός κι αν οι καταθέτες επιλέξουν το ρίσκο άλλων παραδείσων.
Η ισχυροποίηση των τραπεζών της Γερμανίας κι άλλων χωρών ουσιαστικά μετατρέπει τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της περιφέρειας σε «μπακάλικα» και τα υπόλοιπα σε σούπερ μάρκετ. Έτσι, όμως, με εμφανή την έλλειψη ρευστότητας οι τράπεζες για παράδειγμα στην Ελλάδα θα σταματήσουν να δίνουν αφειδώς χρήμα. Καλό είναι αυτό θα πει κανείς αν πρόκειται για τους αιώνιους νταβατζήδες, διαπλεκόμενους καναλάρχες οι «κολλητούς» επιχειρηματίες. Μαζί μ’ αυτούς, όμως, θα την πληρώσουν και οι μικρομεσαίοι αλλά και οι νοικοκυραίοι  πολίτες που ελπίζουν σε καλυτέρευση της ζωής τους μέσω ενός δανείου.
Και το τελευταίο ερώτημα που μπαίνει για όσους έχουν κάποια λίγα χρήματα: Τι να τα κάνω; Να αγοράσω ακίνητο ενώ η αγορά καταρρέει; Να πάρω μετοχές ενώ οι εταιρείες φυτοζωούν; Να πάρω εταιρικά ομόλογα ή άλλα σύνθετα προϊόντα; Να πάω σε παραδεισένιους προορισμούς; Ή να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να τα δώσω σε κάποια γερμανική τράπεζα;

Αριστερός Ψάλτης