Συμπαντικές Μεταρρυθμίσεις ή Διατήρηση του Παλαιού Συστήματος;

Μοιραστείτε το στο facebook


Ο Πρωθυπουργός βρίσκεται για άλλη μια φορά σε δίλημμα. Ή καλύτερα σε κλοιό αντικρουόμενων συμβουλών,..
σκέψεων και εκτιμήσεων. Από την μια αντιλαμβάνεται πως ο σωστότερος δρόμος για την χώρα είναι το άνοιγμα της αγοράς σε επενδύσεις και η μείωση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, ταυτόχρονα με την βίαιη μείωση του μεγάλου δημοσίου τομέα. Από την άλλη βλέπει σιγά – σιγά τον βαθύ πυρήνα των οπαδών του, αυτών που θα λέγαμε «Σαμαρικούς» της Νέας Δημοκρατίας να δυσανασχετούν σε μια τέτοια πορεία και να προκρίνουν μάλλον τον όψιμο ευρωσκεπτικισμό και κάποια θολή πατριωτική – λαϊκή εκδοχή της Δεξιάς που δεν λέει με σαφήνεια  τι ακριβώς θα κάνει στον οικονομικό τομέα και τι πιστεύει για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας στο απώτερο μέλλον. Αντίθετα, αναλώνεται αυτή η πλευρά σε ανούσιες ιδεολογικές και κομματικές μάχες χαρακωμάτων με τον ΣΥΡΙΖΑ, ποντάρει στις επιχειρήσεις επιβολής του νόμου και της τάξης και κλείνει το μάτι οργισμένη σε τυχαία ή και προγραμματισμένη έξοδο από την ευρωζώνη.
Εκείνο που φαίνεται σιγά-σιγά να γίνεται πραγματικότητα, είναι αυτό που πολλοί προβλέπαμε εδώ και αρκετούς μήνες. Ο χωρισμός της κοινωνίας σε αυτούς που «μπορούν και θέλουν» να αλλάξουν τα πάντα και σε αυτούς που επιλέγουν στασιμότητα, αδράνεια ή ακόμη και επιστροφή σε κάποιο πολύκλαυστο παρελθόν όπου «δέναμε τα σκυλιά με τα (δανεικά) λουκάνικα». Το κακό είναι πως η κυβέρνηση δεν έχει αποφασίσει ακόμη με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Και φοβάμαι ούτε και οι δύο αρχηγοί των κομμάτων που συγκυβερνούν το έχουν αυτό ξεδιαλύνει στον κόσμο που τους ψήφισε και τους ανέδειξε στην κυβέρνηση. Όμως αυτή την στιγμή, αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα.
Να πάρει δηλαδή κανείς θέση στο δίλημμα ανάμεσα σε:
1. μια πολιτική Συμπαντικών Μεταρρυθμίσεων και δύσκολων αποφάσεων με σαφή προσανατολισμό στην παραμονή της χώρας στην ΕΕ και την ζώνη του ευρώ, με ταυτόχρονη αλλαγή του πολιτικο – οικονομικού μοντέλου
2. μια επαμφοτερίζουσα πολιτική ήπιας αδράνειας και αποσπασματικών και κατά περίπτωση μέτρων αντιμετώπισης των προβλημάτων, με σαφή προσανατολισμό στο «σπρώξιμο του πολιτικού χρόνου» και στην επιβίωση του πολιτικο – οικονομικού συστήματος που μας έφερε ως χώρα στο χείλος της καταστροφής, ακόμη και αν χρειαστεί να εξέλθουμε από την ΕΖ και την ΕΕ και να επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα για αυτόν τον σκοπό.
Πολλοί πιστεύουν πως αυτός ο χωρισμός έγινε νομοτελειακά και με μόνο κριτήριο την παρούσα οικονομική κατάσταση του καθενός πολίτη χωριστά. Πιστεύω πως αυτό είναι μέγα αναλυτικό σφάλμα. Γνωρίζω πολίτες που έχουν χάσει τα πάντα και προκρίνουν την πρώτη οδό, πιστεύοντας ότι μονάχα με αυτήν υπάρχει ελπίδα να ανακάμψουν ως άτομα και συνολικά ως κοινωνία. Αντίθετα γνωρίζω πολλούς βολεμένους, χωρίς μεγάλα προβλήματα και με πολύ «λίπος» στην άκρη, να προκρίνουν αναφανδόν την δεύτερη οδό. Τελικά, το συμπέρασμά μου είναι ότι και πάλι είναι το ιδεολογικό-πολιτικό-πνευματικό υπόβαθρο των πολιτών που τους προσανατολίζει σε μεγαλύτερο βαθμό τούτη την δύσκολη ώρα, παρά το καθαρά οικονομικό-κοινωνικό τους στάτους. Αυτό το υπόβαθρο είναι που άλλους τους βοηθά να «βλέπουν» μελλοντικές λύσεις και άλλους τους οδηγεί να «κοιτούν» τα προβλήματα με ρήτρα παρόντος.
Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, φοβάμαι ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έχει απογοητευθεί από την ατολμία και τον συντηρητισμό των κυβερνόντων. Ένα κομμάτι που διατρέχει οριζόντια όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα εκτός των άκρων. Είναι ακριβώς αυτό το κομμάτι που ψήφισε τα τρία κόμματα της τρικομματικής, ακριβώς για να κάνουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, ακριβώς για να αλλάξουν το πολιτικο – οικονομικό μοντέλο της χώρας, ακριβώς για να γίνουν οι απαραίτητες αποκρατικοποιήσεις, ο περιορισμός του δημόσιου τομέα, ο εκσυγχρονισμός του κράτους, για να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Κύριε Πρωθυπουργέ, αυτοί σας ψηφίσαμε κυρίως! Για αυτά ακριβώς τα πράγματα. Αν θέλαμε αντιευρωπαϊκή πορεία, διατήρηση του υπάρχοντος οικονομικού μοντέλου, επιστροφή στα «ευτυχισμένα» χρόνια του Ανδρέα, υπήρχαν άλλες κομματικές επιλογές, που όλα αυτά μας τα πρόσφεραν στο «πιάτο». Όσο μένετε ακίνητος, κινδυνεύετε να εγκλωβιστείτε στις ανούσιες ιδεολογικές και κομματικές μάχες χαρακωμάτων με τον ΣΥΡΙΖΑ και  να χάσετε από κοντά σας το δυναμικότερο κομμάτι του λαού, τους μόνους που μπορούν να βγάλουν τούτη την ώρα την χώρα από τον βούρκο. Όχι μονάχα η ΝΔ αλλά και τα τρία κόμματα της συν-κυβέρνησης οφείλουν να εκπροσωπήσουν επιτέλους με θάρρος και τόλμη τους πολίτες που τους ψήφισαν. Όσο επιμένουν να εκπροσωπούν κρυπτόμενοι, κυρίως όσους ψήφισαν τους άλλους, κινδυνεύουν να βρεθούν από την μια στιγμή στην άλλη, πολιτικά μετέωροι και κοινωνικά ανερμάτιστοι. Και αυτό είναι ακριβώς ο εφιάλτης του κάθε κυβερνήτη που σέβεται τον εαυτό του και τον λαό τον οποίο κυβερνά.
Η αντίθεση Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο πάει για τον κάλαθο των αχρήστων. Το παρόν δίλημμα είναι Συμπαντικές Μεταρρυθμίσεις ή Διατήρηση του Παλαιού Συστήματος; Η κοινωνία ξυπνά και απαιτεί ξεκάθαρες λύσεις και σταθερή προοπτική μέλλοντος. Η ώρα για τους Πολιτικούς που θέλουν να ηγεμονεύσουν στο μέλλον έχει φτάσει. Πρέπει να απαντήσουν καθαρά και πειστικά σε αυτό το καινούριο κρίσιμο δίλημμα. Αν περιμένουν να το απαντήσει η πλειοψηφία της κοινωνίας ώστε να ακολουθήσουν εκ του ασφαλούς, δεν κάνουν για ηγέτες και θα πρέπει να μείνουν στην άκρη. Τέτοιους ηγέτες δεν τους χρειάζεται κανείς!

Akenaton