Οι περισσότεροι από εμάς τρώμε κουπί στον ιδιωτικό τομέα, δίνουμε αγώνα κάθε μέρα με τον εργοδότη προκειμένου να του αποδείξουμε ότι αξίζουμε να έχουμε τη δουλειά για την οποία μας πληρώνει.
Όσοι έχουν εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα αντιλαμβάνονται τι λέω χωρίς πολλά λόγια. Ένα μόνο πολύ σημαντικό: Ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση και την επιβεβαίωση της επάρκειας μας κάνει καλύτερους και λειτουργεί προς το συμφέρον και της επιχείρησης. Καλύτεροι υπάλληλοι, καλύτερο αποτέλεσμα.
Όχι ότι δεν υπάρχουν αδικίες και στον ιδιωτικό τομέα. Και διαπλοκή υπάρχει, και κυκλώματα, και «φιλικές» σχέσεις, και καρφώματα πίσω από την πλάτη. Όλα αυτά είναι άλλωστε ίδιον του ανθρώπου και δεν αλλάζει. Απλά, υπάρχει η αίσθηση της αξιοκρατίας στις περισσότερες των περιπτώσεων αν κυριαρχεί η καλή δουλειά, η επάρκεια, η γνώση του αντικειμένου, αν ο εργαζόμενος «ψάχνεται», αν φέρνει νέες ιδέες που θα κάνουν καλύτερη και αποδοτικότερη την εργασία. Και κανείς, βέβαια, δεν ισχυρίζεται ότι δεν επικρατεί εργασιακός μεσαίωνας, εκμετάλλευση, χαμηλοί μισθοί, απειλές, εκβιασμοί κ.λπ.
Πάμε τώρα στο δημόσιο τομέα, για τον οποίο πολύς λόγος γίνεται τελευταία. Και αφού έκλεισε η συμφωνία με την τρόικα, η ΔΗΜΑΡ έκανε πίσω και θα φύγει ένας αριθμός υπαλλήλων, μπορούμε να ανοίξουμε ένα διάλογο για το τι συμβαίνει στις δημόσιες υπηρεσίες της Ελλάδας. Δουλεύουν εκεί ξέρουν περισσότερα. Όσοι έχουν συναλλαγές με το δημόσιο έχουν μάθει από πρώτο χέρι τι γίνεται με τους υπαλλήλους.
Πολύς λόγος έχει γίνει για τους τεμπέληδες δημόσιους υπαλλήλους, που κάθονται, δε δουλεύουν, δεν εξυπηρετούν τον κόσμο, τα «παίρνουν» και άλλες πολλές κατηγορίες.
Κατ’ αρχάς κανείς δε μπορεί να κατηγορεί το σύνολο του δημοσίου για παθογένειες που μπορεί να αφορούν ένα μέρος αυτού. Δεν είναι όλοι τεμπέληδες, όπως και δεν είναι όλοι εργατικοί και καλοί υπάλληλοι. Παντού υπάρχουν και οι μεν και οι δε. Κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο πρόβλημα στο δημόσιο είναι το βόλεμα. Η αίσθηση που έχουν ορισμένοι ότι ο κόσμος να χαλάσει η θέση θα τους περιμένει και το επόμενο πρωί. Χρόνια τώρα καμιά αξιολόγηση, κανένας ουσιαστικό κριτήριο για την εργασία κάθε δημοσίου υπαλλήλου. Πολλές φορές και κανένα κίνητρο ενώ είναι εντυπωσιακό και το εξής: Η ανέλιξη στο δημόσιο τομέα γίνεται τις περισσότερες φορές λόγω των χρόνων υπηρεσίας κι όχι επειδή κάποιος είναι καλός στη δουλειά του, αξιολογείται και κερδίζει θέσεις και χρήματα.
Έτσι, λοιπόν, στο δημόσιο οι πιο πολλοί εργαζόμενοι –αισθανόμενοι αυτή τη μονιμότητα με το έτσι θέλω- δε φέρνουν ιδέες, δεν ανοίγουν νέους δρόμους, δεν δημιουργούν και φυσικά δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το αν η υπηρεσία θα γίνει καλύτερη μέσω της εργασίας των υπαλλήλων.
Κι επειδή η μεγάλη πλειοψηφία των υπαλλήλων είναι έτσι, οι άλλοι, όσοι έχουν όραμα για τη δουλειά τους, σκέφτονται πατριωτικά και κάθε μέρα δίνουν τα πάντα για να γίνουν καλύτεροι και να κερδίσει και η υπηρεσία, αντιμετωπίζονται σχεδόν σαν… εξωγήινοι. Και πολλές φορές απομονώνονται διότι «χαλάνε την πιάτσα».
Μετά, μάλιστα, και τις περικοπές που έχουν γίνει, κάποιοι έχουν γίνει ακόμη χειρότεροι. Εφαρμόζουν το δόγμα του Χότζα «κάνουμε ότι δουλεύουμε αφού κάνουν ότι μας πληρώνουν». Κι έτσι διαιωνίζεται ο άθλιος δημόσιος τομέας με όλα τα κακά που ξέρουμε όλοι μας.
Ερχόμαστε, λοιπόν, στις απολύσεις και στο «ξεβόλεμα» αυτών που πίστευαν ότι «βρέξει – χιονίσει» θα πληρώνονται από το δημόσιο. Με τη βοήθεια πάντα των συνδικαλιστών (την άλλη μεγάλη πληγή) διαμαρτύρονται γιατί κάποιος είπε ότι θα αξιολογηθούν. Ουρλιάζουν γιατί κάποιοι τολμούν να σπάσουν το σπυρί και να πουν με ξεκάθαρα λόγια ότι δε μπορεί αυτό δημόσιο να είναι έτσι. Δε μπορεί εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι να θεωρούν εαυτούς «μικρούς θεούς» που κανείς δε θα τους αγγίζει. Δε μπορεί επειδή εκμεταλλεύτηκαν οι περισσότεροι το πελατειακό σύστημα που έστησε το πολιτικό προσωπικό, να εργάζονται σε βάρος όσων μπήκαν στο δημόσιο αξιοκρατικά, με προσόντα που θα ζήλευαν στον ιδιωτικό τομέα, με καθημερινό έργο και με προσωπική κατάθεση ψυχής.
Κι επειδή τόλμησε ο Σαμαράς να πει ότι δε μπορεί στην Ελλάδα της κρίσης να συνδέεται η θέση με τον εργαζόμενο, έπεσαν να τον φάνε οι δήθεν προοδευτικοί αριστεροί που το μόνο που θέλουν είναι να διατηρηθεί ένας γραφειοκρατικό κράτος για το οποίο θα δουλεύουν όλοι οι υπόλοιποι και θα πληρώνουν φόρους προκειμένου να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι «ο κόσμος να χαλάσει».
Καταργήθηκε η θέση; Δεν έχει νόημα η υπηρεσία; Δύο είναι οι δρόμοι για τον εργαζόμενο: Είτε κίνητρα για να αποχωρήσει με εθελούσια έξοδο είτε αξιολόγηση, επανακατάρτιση και κάλυψη κάποιας άλλης θέση σε άλλη υπηρεσία.
Θα πει κανείς: Μα ποιος θα τα κάνει όλα αυτά σε μια Ελλάδα που επί 60 χρόνια οικοδομήθηκε πάνω στη σχέση «πολιτικός – ψηφοφόρος= ρουσφέτι=μια θέση στο δημόσιο».
Ποιος θα κάνει τις αξιολογήσεις; Δε θα επικρατήσει και στην περίπτωση αυτή το «δόντι», οι σχέσεις με τους συνδικαλιστές ή ακόμη και το «κάρφωμα» του συναδέλφου; Πράγματι έτσι είναι, όμως, από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε.
Από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή για τη μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται το ελληνικό δημόσιο. Την απαιτούν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που δίνουν μεγάλο αγώνα καθημερινά με προσωπικό κόστος για να πάει μπροστά ο τόπος.
Την απαιτούν και χιλιάδες νέοι με απίστευτα προσόντα που περιμένουν στις ουρές της ανεργίας για μια θέση στον ήλιο.
Την απαιτούμε κι όλοι οι Έλληνες που δεν αντέχουμε άλλο αυτό το υδροκέφαλο κράτος, το αυτιστικό σύστημα που αναπαράγει την ανικανότητά του στις πλάτες όλων μας. Ίσως η κρίση είναι μια ευκαιρία για αλλαγή. Όχι για ανθρωποφαγία, αλλά για πραγματική μεταρρύθμιση.
Aριστερός Ψάλτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου