Σκάκι για έναν;

Πέρυσι, ο Αλέξης Τσίπρας απογείωσε εκλογικά το κόμμα του, πείθοντας τους ψηφοφόρους ότι αντί για μόρφωμα διαμαρτυρίας αποτελεί προοπτική εξουσίας..

Έτσι από το 4,60% του 2009 «πέταξε» στο 16,78% τον Μάϊο του 2012 κι από ‘κει στο 26,89% τον Ιούνιο 2012, αξιωματική αντιπολίτευση.
Με την μαζική εκλογική μετακίνηση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνοι, αλλά τα ποσοστά μετράνε στις εκλογικές αναμετρήσεις.
Έκτοτε διακήρυξε διάφορα ανεδαφικά.
Όμως προέβη εσωτερικά και διεθνώς σε μια σειρά στρατηγικών κινήσεων.
Στρατηγικών όχι φυσικά ως προς το εθνικό συμφέρον – ούτε καν στο κομματικό του ΣΥΡΙΖΑ, όσο στο στενά προσωπικό του, αποσκοπώντας στην άνοδο του ιδίου στην πρωθυπουργία.
Ξεκίνησε από την Λατινική Αμερική. Πήρε το βάφτισμα του πυρός ως ηγέτης διεθνώς αναγνωρίσιμος από τους λαϊκούς descamisados . Και μια καλή δόση θερινών διακοπών εν μέσω χειμώνα.
Έπειτα, επισκέφθηκε τη Γερμανία. Είδε τον Σόιμπλε, δίχως βέβαια να υπάρξει η παραμικρή συμφωνία απόψεων. Για τον ίδιο ήταν ωστόσο αναβάθμιση η πανευρωπαϊκά αναπαραγόμενη είδηση ότι συναντά τον Γερμανό υπουργό. Αφήνουμε την ποιοτική διαφοροποίηση τού να συνδιαλέγεται με τον «τσάρο» της ευρωπαϊκής οικονομίας αντί με τον …Νταβανέλο.
Κατόπιν πέρασε τον Ατλαντικό. Αμήχανα και εν μέρει απροετοίμαστα. Χωρίς γνώση του πρωτοκόλλου, ότι όφειλε να γνωστοποιήσει επισήμως την επίσκεψη του στην Αμερικανική Κυβέρνηση ώστε να λάβει την αντίστοιχα προβλεπόμενη μεταχείριση. Έτσι, «τον χρεώθηκε» ο υφυπουργός για Ευρωπαϊκά θέματα Ρούμπιν, ο οποίος και τον συνάντησε δυο φορές μέσα σε ένα μήνα.
Κατάφερε δηλαδή να γίνει άμεσος συνομιλητής του αμερικανικού παράγοντα, να κοινωνήσει κατ’ ιδίαν τις θέσεις του στην Αυτοκρατορία και ενδεχομένως να συνάψει τις δικές του συμφωνίες όσον αφορά μελλοντικές αντιμετωπίσεις των διμερών θεμάτων από την Υπερδύναμη.
Παρόλο που πολλοί, λόγω της σημερινής γερμανικής επικυριαρχίας, θα έκριναν όχι σημαντικό το επίτευγμα επειδή σφάλλοντας διαβλέπουν μειωμένο μελλοντικά ρόλο για τις ΗΠΑ στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου.
Ο θάνατος του ΟυγκοΤσάβεζ του έδωσε την ευκαιρία να παραστεί σε μια συγκέντρωση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άτυπη σύνοδος ηγετών του Κινήματος των Αδεσμεύτων .
Στο εσωτερικό πολιτικό παίγνιο είχε μια αξιοπρεπή παρουσία στην εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αποσπώντας μια έστω συγκαταβατική αποδοχή από ένα εχθρικό κοινό, χωρίς να χρησιμοποιήσει την ομιλία του για κραυγαλέα επίκαιρες πολιτικές σκοπιμότητες.
Πριν λίγες μέρες, ενώ μια δημοσκοπική αλληλουχία παρουσίαζε το κόμμα του και τον ίδιο αποτελματωμένο, ποιοτικό αποτέλεσμα του σκεπτικισμού των ψηφοφόρων για το εφικτό της πολιτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, η συνάντηση με τον αρχηγό των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» τάραξε τα νερά, παρότι φήμες λένε ότι δεν υπάρχει καλή «χημεία» με τον κ. Καμμένο.
Όσοι αντιπαθούν αμφοτέρους, πριν καγχάσουν να θυμηθούν ότι όταν ακριβώς η κοινωνία ήγειρε το διαβρωτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ ερώτημα «και να ψηφίσουμε τον Τσίπρα δεν θα είναι αυτοδύναμος, με ποιον θα συνεργαστεί για να κάνει κυβέρνηση;» ο Τσίπρας απάντησε «με τον Καμμένο».
Να θυμηθούν επίσης ότι οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» εμφανίζουν δημοσκοπική αντοχή μετά την πρόσκαιρη κρίση από τις αποχωρήσεις Μαρκόπουλου, Ζώη, Μανώλη και λοιπών.
Οι δε διαρροές για «μοίρασμα υπουργείων» καλό κάνουν στους δύο επίδοξους κυβερνητικούς εταίρους αφού, όταν αυτοί προβάλλονται σαν μετεκλογικό κυβερνητικό σχήμα τη στιγμή που η κοινωνία έχει αποδεχθεί τις κυβερνήσεις συνεργασίας κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ αποσπά περαιτέρω ψηφοφόρους από το ΠΑΣΟΚ εμβολίζοντας ταυτόχρονα τη ΔΗΜ.ΑΡ., οι δε «Ανεξάρτητοι Έλληνες» πλαγιοκοπούν την ΝΔ.
Και προχθές, ενώ τα όρια των κυβερνητικών χειρισμών απέναντι στην Τρόικα φαίνονταν να εξαντλούνται, όταν και ο ίδιος ο πρωθυπουργός με νέα φορολογικά μέτρα προδιέγραφε κοινωνική έκρηξη, ο κ. Στουρνάρας έδωσε μια μοναδική «πάσα» στον κ. Τσίπρα, απευθυνόμενος στην Τρόικα με επιχείρημα που μόνο ένας πολιτικά άσχετος θα εκστόμιζε στη συγκυρία : «θέλετε να δώσετε τα κλειδιά στον Τσίπρα;»
Πάσα που αμέσως μετέτρεψε σε γκολ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ : «Δώστε μας τα κλειδιά!»
Οι παλαιοδεξιοί που περιφρονούν τον Τσίπρα απλώς υποπίπτουν στο σφάλμα : όταν μισείς τον εχθρό θολώνει η κρίση σου.
Γνωστό επίσης διαχρονικά το μοιραίο σφάλμα των ευφυών : υποτιμούν (όσους θεωρούν) υποδεέστερούς τους.
Οι κινήσεις Τσίπρα, όχι μόνο δεν είναι αμελητέες αλλά δημιουργούν κλίμα.
Μήπως κάποιοι έχετε την ψευδαίσθηση ότι οι πολίτες είναι κοινωνικά ευτυχείς και κομματικά αγκιστρωμένοι;
Μετά από έναν χειμώνα δίχως θέρμανση, αποστραγγισμένοι από την υπερφορολόγηση, πάμπολλοι άνεργοι και αναξιοπαθούντες, με αμφίσημη διάθεση απέναντι σε μια κυβέρνηση την οποία βλέπουν σαν μοναδική σημερινή λύση, διακατεχόμενοι από αυξανόμενη ανασφάλεια για τα επερχόμενα, ιδίως μετά την Κυπριακή τραγωδία.
Σε ένα τόσο εύφλεκτο πολιτικό υπόστρωμα δίνεται η επικοινωνιακή ευκαιρία στον κ. Τσίπρα να επιδείξει κυβερνητική αυτοπεποίθηση. Κάπως έτσι, σε μια κοινωνία που μέχρι τότε πλειοψηφικά θεωρούσε τον Ανδρέα φαιδρό, έπιασε το ψευδές πλην σαρωτικό σύνθημα «Αλλαγή» που κυριάρχησε επί 30 χρόνια και κατέστρεψε οικονομικά τη χώρα.
Και αν νομίζετε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος, διότι τίποτα πλέον δεν μένει για να χαθεί, απλώς ατενίστε από την άλλη πλευρά του Αιγαίου – όχι μακρύτερα.
Αλλά, μια στιγμή : οφείλει μια άνοδος Τσίπρα στην εξουσία να προδιαγράφεται καταστροφή; Αυτός ηγείται σε έναν «χώρο» καραμπινάτα ισλαμολάγνο, όμως το τζαμί το ανοίγει η σημερινή κυβέρνηση.
Στο διεθνές περιβάλλον σοβούν κρισιμότατες εξελίξεις. Από την Γερμανο-Ρωσική «συγκρουσιακή σύγκλιση» μέχρι τη διπλή επίσκεψη Κέρι μέσα σε ένα μήνα στην Τουρκία, που επιφανειακά φαίνεται να σχηματοποιούν δυο άτυπα γεωπολιτικά στρατόπεδα, ένα ευρασιατικό – ένα «της θαλάσσης». Ωστόσο, εμείς, καταδικασμένοι ουραγοί των εξελίξεων, ασχολούμαστε με παρακμιακά τετριμμένα του οίκου μας.
Γνωρίζετε ότι εκτιμούμε σαν παιδική την πολιτική ικανότητα κάποιων που αντιμετωπίζουν ακόμα τον Αλέξη Τσίπρα με επιχειρηματολογία και ρητορική «ο πρόεδρος του 15μελούς» και συναφή. Είναι αυτοί που τον βοηθούν να έλθει στην εξουσία.
Γι’ αυτό δεν πρόκειται να θέσουμε ερωτήματα του τύπου «μα τι κάνει η ΝΔ;» ή «καλά, εκεί στην ΝΔ δεν βλέπουν;». Έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας.
Όπως και έχει διαπιστωθεί η μοναξιά του πρωθυπουργού.
Γιατί μπορεί, όπως ειπώθηκε, εκείνος να παίζει «κατενάτσιο» περιμένοντας τις εξελίξεις στην Ιταλία που μπορεί να αποτελέσουν πανευρωπαϊκή θρυαλλίδα, αλλά αυτό δεν φαίνεται στη δημόσια σφαίρα.
Και το ερώτημα πλέον είναι αν ο κ. Τσίπρας παίζει κυριολεκτικά εν ου παικτοίς στη διαμόρφωση της πολιτικής διάθεσης των ψηφοφόρων. Προχθές απείλησε «σαχ». Αν η κυβέρνηση συνεχίσει έτσι, μαζί με κινήσεις όπως το τζαμί που θα επιφέρουν και φθορά εκ δεξιών, ίσως του επιτρέψει και το «ρουα-ματ».
Προφήτης
Μοιραστείτε το στο facebook