μέχρι πριν μερικά χρόνια έχουν ανατραπεί πλήρως. Αν και υπάρχουν ορισμένες εστίες αναχρονισμού που προσπαθούν να διατηρήσουν τις διαχωριστικές γραμμές και τα μαγαζάκια τους. Ένθεν και ένθεν του κομματικού φάσματος.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Κική Δημουλά, μια πολυγραφότατη ποιήτρια έκανε το «λάθος» να μιλήσει σε μια εκδήλωση και να πει τα αυτονόητα: Ότι υπάρχουν πολλοί μετανάστες κι ότι η ίδια που ζει 80 χρόνια στην Κυψέλη δεν μπορεί να συνηθίσει σε μια γειτονιά που είναι κατ’ ουσίαν ξένη κι επικίνδυνη. Είπε τα αυτονόητα, αυτά που ζούμε καθημερινά. Δεν εκφράστηκε με απαξία απέναντι στους ξένους, δεν έκανε κανενός είδους ρατσιστική δήλωση, ούτε καν κάποια ενέργεια κατά των μεταναστών.
Ουδεμία σχέση με ρατσισμό δηλαδή για την Ελληνίδα ποιήτρια. Άλλωστε, ρατσισμός δεν είναι μόνο η αντίδραση απέναντι στους ξένους. Είναι και στην καθημερινή μας δραστηριότητα, στη συμπεριφορά απέναντι στους διπλανούς μας, στους γείτονες, στους συναδέλφους, στους αντίπαλους της άλλης ομάδας ή του άλλου κόμματος. Όλα αυτά είναι μεγαλύτερος ρατσισμός από αυτό που υποτίθεται είπε η κ. Δημουλά. Όμως, η ποιήτρια έκανε ένα λάθος. Ξέχασε τόσα χρόνια να βάλει ταμπέλα στον εαυτό της. Και μάλιστα ξέχασε να βάλει την ταμπέλα του «αριστερού» διότι στον πολιτισμό αν δεν είσαι αριστερός δεν είσαι καλός. Δεν είσαι καλός ποιητής, συγγραφέας, ακόμη και άνθρωπος και πρέπει να σου βρουν κανένα «κουσούρι» για να σε τελειώσουν.
Τα ίδια συνέβησαν χρόνια τώρα λες και επειδή διώχθηκαν οι αριστεροί πρέπει να τους χρωστάμε κι από πάνω.
Για φανταστείτε να μην είχαν πάρει νόμπελ οι Ελύτης και Σεφέρης. Στον Καιάδα της διανόησης θα είχαν πεταχτεί.
Το ίδιο δεν συνέβη και με τον Χατζηδάκη ή τον Τάκη Χορν; Ήταν… δεξιοί, επομένως, δεν άρεσαν στο καθεστώς του ελληνικού πολιτισμού. Δεν ήταν φυσιολογικοί αποφάνθηκε η αριστερή διανόηση.
Πολλά παραδείγματα μπορούμε να πούμε. Όμως, οι σοβαροί άνθρωποι βλέπουν μόνο ανθρώπους κι όχι ταμπέλες. Δε βλέπουν ποιος είναι αριστερός ή δεξιός αλλά ποιος προσφέρει στην κοινωνία, τον πολιτισμό, την Ελλάδα αλλά και όλο τον πλανήτη. Ειδικά στο χώρο των τεχνών και των γραμμάτων, οι ταμπέλες είναι τόσο αστείες που κανονικά θα έπρεπε να προκαλούν γέλιο.
Το ίδιο συμβαίνει και στο χώρο της πολιτικής πλέον. Ο Σαμαράς έγινε φίλος και σώζει την Ελλάδα με τον «Πασόκο» Στουρνάρα. Ο πρωθυπουργός πάλι κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον «αριστερό» Κουβέλη και ανέχεται το Βενιζέλο. Γιατί; Γιατί κατάλαβε ότι με τις ταμπέλες και τις διαχωριστικές γραμμές η χώρα δε σώζεται. Δεν υπάρχουν αριστεροί ή δεξιοί όταν το διακύβευμα είναι τόσο σοβαρό. Έλεος πια με τους εμφυλιοπολεμικούς λόγους από «αριστερούς» και «δεξιούς». Πάνω απ’ όλα υπάρχει η χώρα, η πατρίδα κι όχι ποιος είναι πιο Έλληνας. Για το λόγο αυτό η επίθεση που έγινε στη Δημουλά ήταν ανέντιμη. Διότι η ίδια κατάφερε να βγάλει από πάνω της τις ταμπέλες. Αν το κάνουμε κι όλοι εμείς στην καθημερινή μας ζωή, ίσως γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και ίσως οικοδομήσουμε μια καλύτερη Ελλάδα.
Antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου