Στον Τάκη Ρίγγο.. (Γράφει ο Σίμος Ζαγκανίκας)

Αντίο φίλε αγαπητέ,

Τα στοιχειωμένα άρματα

ξεκρέμασες από τον πλάτανο

Έστριψες το εβένινο μουστάκι

Κι ανέβηκες στο φαρί

Με τα διπλά δισάκκια.

Δεν στάθηκες μεσοστρατίς

Κι έσπερνες στα μεσοχώρια.

Βουτούσες από τα δισάκκια υποχρέωση

Κι έσπερνες αλληλεγγύη, αλτρουισμό κι αγάπη!...

Έσερνες το χορό

Στα πλακόστρωτα των μοναστηριών

Και βαστούσες το μαντήλι

Της μνήμης των επόμενων γενιών.

Απ’ την κορυφή του Σμόλικα

Αγνάντεψες τη μοναξιά

Χάιδεψες τα στοιχειωμένα άρματα

Και το εβένινο μουστάκι έγινε λευκό.

Μα δεν κατέβηκες απ’ το φαρί

Το δισάκι ήταν πάντοτε γεμάτο

Γέμιζε από την ανακάρπωση

Όσο έσπερνες αγάπη αλτρουισμό και αλληλεγγύη

Άλλο τόσο ανακαρπωνόταν

Η στοιχειωμένη υποχρέωση.

Στο καρτέρι που σ’ έστησε ο «Κιοτής»

Όρθωσες, στα δυο του πόδια το φαρί

Με λένε Τάκη Ρίγγο, ήρεμα αποκρίθηκες

Και τα δισάκκια είναι γεμάτα από σοδειά!

Αγροίκησε η «Λησμονιά»

Κι έπεμψε στον «Κιοτή»

Βάλε στο θηκάρι το σπαθί.

Θα είσαι πάντα στη μνήμη μας, με την αειθαλή σου φυσιογνωμία να μας στέλνει το οξυγόνο της ηθικότητας, του αλτρουισμού, της αλληλεγγύης, της ανόθευτης και άδολης αποδοχής των διαφορετικών ιδεών και απόψεων, της Δημοκρατίας και της αμέριστης αγάπης για τα Γρεβενά. Αξίες και αρετές που μας άφησες ως παρακαταθήκη. Αξίες και αρετές που αποτελούν τον αρμό για να συνθέσουμε κοινωνία.

Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Σάκη Πέτρου

                                                                       Σίμος Ζαγκανίκας