Και ήταν αποτέλεσμα ενός σχεδίου που εξυφάνθηκε και εκτελέστηκε από το Κεμαλικό καθεστώς.
Συστηματικά και οργανωμένα. Δεν …συνέβη απλώς. Δεν ήταν …ατύχημα ή παράπλευρη απώλεια. Επιδιώχθηκε μεθοδικά.
Από την άποψη αυτή αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητος.
Και μάλιστα έγκλημα στυγερό, που αποτελεί όνειδος.
Ως τέτοιο, έπρεπε η καταδίκη του να είναι οικουμενική, χωρίς δεύτερες σκέψεις ή άλλες σκοπιμότητες.
Όμως, ακόμα και η Βουλή των Ελλήνων μόλις το 1994 δεήθηκε να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων.
Είναι γιατί αυτό το φοβικό και δειλό, σύγχρονο ελληνικό κράτος, φοβάται και τη σκιά του. Να μην…ενοχληθούν οι γείτονες.
Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού πρέπει να αποτελέσει και να αναδειχθεί σε συστατικό στοιχείο της Εξωτερικής μας πολιτικής.
Να τίθεται πάντα και παντού και με κάθε ευκαιρία.
Και να τίθεται με τρόπο επιτακτικό.
Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.
«Μα θα ενοχληθούν οι ..γείτονες», θα αντιτάξουν κάποιοι …ειδήμονες του γλυκού νερού.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να τίθεται διαρκώς.
Γιατί φέρνει την Τουρκία αντιμέτωπη με το πρόσφατο παρελθόν της που επιμελώς επιχειρεί να το φιλοτεχνήσει για να το ξεχάσει.
Αυτό, λοιπόν, που θέλει να ξεχάσει η Τουρκία πρέπει να της το θυμίζουμε εμείς.
Είναι η ελαχίστη υποχρέωση που έχουμε προς τη μνήμη των εκτελεσθέτων….
Κώστας Ροδινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου