Ποιος φοβάται το κυβερνητικό διαζύγιο;

Αγριεμένοι εμφανίστηκαν προχθές βράδυ από τηλοψίας ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης...
Αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς τα λόγια τους, περίμενε την επομένη κιόλας να ζωστούν τα φυσεκλίκια και να βγουν στο πολιτικό «βουνό» για το νέο κυβερνητικό αντάρτικο.

Τα πράγματα όμως δεν μοιάζουν να είναι έτσι. Οι δύο πολύπειρες «αλεπούδες» της συγκυβέρνησης είναι μάλλον απίθανο να κάψουν το πολιτικό πάπλωμα για ένα αντιρατσιστή ψύλλο. Και όχι μονάχα τούτο, αλλά όσοι άκουσαν τα μαντάτα από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις (με τελευταία του Πρετεντέρη) αντελήφθησαν στο λεπτό πως δεν είναι καιρός για γκρίνιες, ζήλειες και κυρίως για κυβερνητικά διαζύγια. Υπάρχει μια παγιωμένη σχεδόν, συμπαγής και πολύ μεγάλη πλειοψηφική τάση στο εκλογικό σώμα (περίπου το 75%), που βγάζει καντήλες άμα ακούει για εκλογές, που πιστεύει ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα τα πήγαινε χειρότερα, που δεν ενστερνίζεται την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση των μνημονίων εντός του ευρώ, που είναι κάθετα αντίθετη στην όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης, που δεν πιστεύει ότι μπορεί κανείς να καταργήσει το μνημόνιο και που δεν εγκρίνει την αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ έως τώρα. Φαίνεται επίσης να υπάρχει και μια απόλυτα πλειοψηφική τάση (50-55%), που πιστεύει πως η τρικομματική θα βγάλει τετραετία, που εγκρίνει την δημιουργία της τρικομματικής κυβέρνησης το καλοκαίρι του 2012 και κυρίως που σε μεγαλύτερο ποσοστό (σχεδόν 70% !) πιστεύει πως για τα επόμενα χρόνια θα υπάρχουν κυβερνήσεις συνεργασίας στον τόπο.

Συνδυάζοντας κανείς όλα τα παραπάνω ευρήματα με τα ανέλπιστα εκλογικά ποσοστά που φαίνεται να συγκρατούν μετέχοντας στην τρικομματική τα δύο μικρότερα κόμματα (ΠΑΣΟΚ κοντά στο 7% και ΔΗΜΑΡ κοντά στο 5%), οδηγείται αβίαστα στο συμπέρασμα πως όποιος από τους «μικρούς» της συγκυβέρνησης αποπειραθεί να κλονίσει την σταθερότητα του κυβερνητικού σχήματος, χωρίς μάλιστα να υπάρχει (εναλλακτική των εκλογών) προοπτική συνεργασίας με άλλα κόμματα (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ) που το εκλογικό σώμα τούτη την στιγμή να εμπιστεύεται, είναι σα να αυτοκτονεί πολιτικά. Αυτός δε που θα οδηγήσει πιθανώς την χώρα σε πρόωρες εκλογές, ενάντια στην θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, είναι πολύ πιθανό να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη.

Τέλος, να υπενθυμίσουμε πως το διακύβευμα της ενδοκυβερνητικής διαμάχης είναι μάλλον έλασσον για την πλειοψηφία της κοινωνίας, που βλέπει γενικόλογα θετικά έναν αντιρατσιστικό νόμο (περίπου 52%), αλλά δεν μοιάζει έτοιμη να θυσιάσει στον βωμό της ψήφισής του, όλα όσα έχει πετύχει η χώρα τους τελευταίους 12 μήνες. Ούτε και ιδιαίτερη έξωθεν πίεση υπάρχει στην πραγματικότητα, καθώς η χώρα διαθέτει ικανό νομικό οπλοστάσιο που αν συγκεντρωθεί, επικαιροποιηθεί και κωδικοποιηθεί κατάλληλα, μπορεί να ικανοποιήσει και τον πιεστικότερο ευρωπαίο επίτροπο.

Όλα αυτά ακούγονται λογικά και εμένα τουλάχιστον με καθησυχάζουν για το μέλλον της συγκυβέρνησης. Αφήνω μονάχα ένα παραθυράκι ανοικτό, καθώς τα πράγματα για τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε οριακό σημείο εντός και εκτός του κόμματός του και ο παρορμητικός χαρακτήρας του που τον οδήγησε στο πρόσφατο παρελθόν σε αναπάντεχες πολιτικές ήττες, μπορεί να κάνει και πάλι το θαύμα του. Δεν θα έλεγα προσωπικά και όχι σε μία απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ από τον κυβερνητικό συνασπισμό, που θα άνοιγε τον δρόμο για την πολυπόθητη κάθαρση και την πλήρη εξαφάνιση αυτού του αμαρτωλού πολιτικού υποκειμένου που ευθύνεται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον για την κατάντια της χώρας. Ακόμη και αν αυτό οδηγούσε σε εκλογές (πράγμα που απεύχομαι προσωπικά και θεωρώ καταστροφική πολυτέλεια για την χώρα), τουλάχιστον θα είχε και τα πολιτικά του «αντίδωρα». Γνώμη μου είναι πάντως, ότι ακόμη και αν αποφασίσει το επίσημο ΠΑΣΟΚ να αποχωρήσει τελικά από την κυβέρνηση, αυτή δεν θα χάσει την δεδηλωμένη τόσο εύκολα. Εκτός αν αποφασίσουν ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης να αυτοκτονήσουν αντάμα. Ε, τότε, οψόμεθα ες Φιλίππους!

Akenaton