Είχε σκοτωθεί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Προτού πέσει νεκρός από έναν Γιαπωνέζο ελεύθερο σκοπευτή το Σεπτέμβριο του 1944 στον Νότιο Ειρηνικό, ο δεκανέας..
Thomas Cotton Jones έγραψε την «τελευταία επιθυμία» του προς οποιονδήποτε βρει το ημερολόγιο του: «Σας παρακαλώ δώστε αυτό το ημερολόγιο στη Laura Mae Davis, το κορίτσι που αγάπησα».
Η Laura, πράγματι, διάβασε το ημερολόγιο του καλού της, αλλά χρειάστηκαν 70 χρόνια για να φτάσει στα χέρια της το πολύτιμο ενθύμιο του αγαπημένου της. Συγκεκριμένα, η 90χρονη πλέον Laura είδε εκτεθειμένο το περίφημο ημερολόγιο στο Εθνικό Μουσείο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κι αυτό της έφερε δάκρυα στα μάτια και μεγάλη συγκίνηση, καθώς όπως δήλωσε «δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι υπήρχε ένα ημερολόγιο εκεί για μένα».
Η Laura Mae Davis επισκέφθηκε το Μουσείο στη Νέα Ορλεάνη στις 24 Απριλίου αναζητώντας εκθέματα που μνημόνευαν τον νεαρό στρατιώτη τον οποίο αγαπούσε όταν ήταν στο σχολείο. «Σκέφτηκα ότι θα βρω φωτογραφίες του και φωτογραφίες αυτών που υπηρέτησαν μαζί του», αναφέρει.
Έκπληκτη, ωστόσο, ανακάλυψε στα εκθέματα και το ημερολόγιο του 22χρονου τότε αγαπημένου της που περιέγραφε το ημερολόγιο ως «η ιστορία της ζωής μου στο Αμερικανικό Σώμα Πεζοναυτών και πάνω από όλα η αγάπη μου για τη Laura Mae».
Ένας έφορος του μουσείου της επέτρεψε να δει το ημερολόγιο από κοντά, παίρνοντας τις απαραίτητες προφυλάξεις για να προστατεύσει το έκθεμα, καθώς, όπως ομολόγησε και ο ίδιος, ήταν η πρώτη φορά στα 17 χρόνια της δουλειάς του ως εφόρος που βρέθηκε κάποιος επισκέπτης σε μουσείο του οποίου το όνομά του να αναφέρεται σε ένα έκθεμα.
Μάλιστα, το ημερολόγιο ήταν αρχικά δώρο της Laura προς το στρατιώτη Jones.
Οι δυο τους είχαν γνωριστεί από το σχολείο, μιας και εκείνος ήταν σε ομάδα μπάσκετ και εκείνη μαζορέτα. Είχαν βγει πολλά ραντεβού μαζί, ο Jones ήταν ο συνοδός της όμορφης κοπέλας στο χορό του σχολείου, αλλά δεν είχαν αρραβωνιαστεί.
Κανείς δεν ξέρει γιατί τελικά το ημερολόγιο δεν έφτασε από την αρχή στα χέρια της Laura, ωστόσο, εκείνη πιστεύει ότι παραδόθηκε αρχικά σε μια αδελφή του που δεν την γνώριζε, γι αυτό και η ίδια δεν το είδε παρά μόνο έπειτα από 70 χρόνια πίσω από το προστατευτικό γυαλί ενός μουσείου.
Νewsbeast.gr
Thomas Cotton Jones έγραψε την «τελευταία επιθυμία» του προς οποιονδήποτε βρει το ημερολόγιο του: «Σας παρακαλώ δώστε αυτό το ημερολόγιο στη Laura Mae Davis, το κορίτσι που αγάπησα».
Η Laura, πράγματι, διάβασε το ημερολόγιο του καλού της, αλλά χρειάστηκαν 70 χρόνια για να φτάσει στα χέρια της το πολύτιμο ενθύμιο του αγαπημένου της. Συγκεκριμένα, η 90χρονη πλέον Laura είδε εκτεθειμένο το περίφημο ημερολόγιο στο Εθνικό Μουσείο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κι αυτό της έφερε δάκρυα στα μάτια και μεγάλη συγκίνηση, καθώς όπως δήλωσε «δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι υπήρχε ένα ημερολόγιο εκεί για μένα».
Η Laura Mae Davis επισκέφθηκε το Μουσείο στη Νέα Ορλεάνη στις 24 Απριλίου αναζητώντας εκθέματα που μνημόνευαν τον νεαρό στρατιώτη τον οποίο αγαπούσε όταν ήταν στο σχολείο. «Σκέφτηκα ότι θα βρω φωτογραφίες του και φωτογραφίες αυτών που υπηρέτησαν μαζί του», αναφέρει.
Έκπληκτη, ωστόσο, ανακάλυψε στα εκθέματα και το ημερολόγιο του 22χρονου τότε αγαπημένου της που περιέγραφε το ημερολόγιο ως «η ιστορία της ζωής μου στο Αμερικανικό Σώμα Πεζοναυτών και πάνω από όλα η αγάπη μου για τη Laura Mae».
Ένας έφορος του μουσείου της επέτρεψε να δει το ημερολόγιο από κοντά, παίρνοντας τις απαραίτητες προφυλάξεις για να προστατεύσει το έκθεμα, καθώς, όπως ομολόγησε και ο ίδιος, ήταν η πρώτη φορά στα 17 χρόνια της δουλειάς του ως εφόρος που βρέθηκε κάποιος επισκέπτης σε μουσείο του οποίου το όνομά του να αναφέρεται σε ένα έκθεμα.
Μάλιστα, το ημερολόγιο ήταν αρχικά δώρο της Laura προς το στρατιώτη Jones.
Οι δυο τους είχαν γνωριστεί από το σχολείο, μιας και εκείνος ήταν σε ομάδα μπάσκετ και εκείνη μαζορέτα. Είχαν βγει πολλά ραντεβού μαζί, ο Jones ήταν ο συνοδός της όμορφης κοπέλας στο χορό του σχολείου, αλλά δεν είχαν αρραβωνιαστεί.
Κανείς δεν ξέρει γιατί τελικά το ημερολόγιο δεν έφτασε από την αρχή στα χέρια της Laura, ωστόσο, εκείνη πιστεύει ότι παραδόθηκε αρχικά σε μια αδελφή του που δεν την γνώριζε, γι αυτό και η ίδια δεν το είδε παρά μόνο έπειτα από 70 χρόνια πίσω από το προστατευτικό γυαλί ενός μουσείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου