Γράφει ο Δημήτρης Δανίκας
Πριν από μερικά χρόνια. Σε δεκάστερη σουίτα δεκάστερου ξενοδοχείου
των Καννών. Λόγω Festival Du Cannes..
Με μικρή δημοσιογραφική συντροφιά. Στη μέση ο Γούντι Αλεν. Ο θρυλικός κοντοπίθαρος με IQ Αϊνστάιν. Που παρά το μπόι του. Παρά την κατηγορία του. Φτερού και μύγας. Παρά τη φαλάκρα του. Παρά τη μυωπία του. Παρά τη βαρηκοΐα του. Και παρά τα (σημερινά) 78 χρονάκια του. Παρ’ όλα αυτά, ο αθεόφοβος έχει φιλοξενήσει στις ιστορίες του -ενδεχομένως και επί της κλίνης του- τα μισά και πλέον εκρηκτικά θηλυκά του Planet Hollywood. Από τη Σάρον Στόουν μέχρι και τη Σαρλίζ Θερόν. Lucky man. Στο τέλος λοιπόν πετάγομαι και τον ρωτάω, έτσι στην ψύχρα, «εν τέλει, ποιο το βαθύτερο νόημα της ζωής;». Χωρίς να το σκεφτεί. Ούτε στιγμή. Μία η απάντηση η καταλυτική: «Get the girl» (κυριολεκτικά «πιάσε το κορίτσι»). Τον ξαναρωτάω: «Και η φιλοσοφία;». Τίποτα αυτός: «Get the girl». Πάλι τα ίδια εγώ. «Και η κουλτούρα, η πολιτική, η κοινωνία;». «Είπαμε, get the girl». Από τότε μου καρφώθηκε η ιδέα. Οχι girl αλλά girls. Αλλά ποιες; Θα μου πεις. Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Ας πούμε εσύ με Δούκισσα Νομικού. Δεν σε αδικώ. Διόλου. Αντιθέτως μάλιστα. Ο διπλανός δικαιούται να πεταχτεί και να πει «Ελένη Μενεγάκη». Ομως όλες αυτές οι γαργαλιστικές «φωτογραφίες» περιορίζουν την ακτίνα δράσης τους εντός των ελληνικών ορίων. Εδώ μιλάμε για ηφαίστεια που ταράζουν και στοιχειώνουν το αρσενικό σύμπαν. Ως εκ τούτου έβαλα τα πράγματα σε τάξη. Υποκειμενικώς αλλά και αντικειμενικώς. Οταν σε δέκα Κυριακές θα έχει ολοκληρωθεί ο κατάλογος, τότε θα με δικαιώσετε πλήρως. Δεν αποκαλύπτω. Προς το παρόν και number 10 Εύα Μέντες προκρίνω.
Ηταν τέλη Αυγούστου του 2001. Αποπνικτική ζέστη. Αποπνικτική υγρασία. Εντός αιθούσης της Βενετίας. Ταιριάζουν όλα. Η ατμόσφαιρα. Το κλίμα. Ο ερωτισμός. Σαν να λέμε body heat. Κάψα. Πάνω στο κινηματογραφικό πανί εκτυλίσσεται american police story. Με τίτλο «Training day» (Ημέρα εκπαίδευσης). OK; Καθόλου OK. Γιατί μόλις μπουκάρει νεαρός φιλότιμος μπάτσος στην κρεβατοκάμαρα διεφθαρμένου μπάτσου οι οφθαλμοί όλων των αρσενικών πετάχτηκαν έξω. Και άπαντες επιδόθηκαν στο γνωστό σπορ του οφθαλμόλουτρου. Αυτό που προκάλεσε τέτοιον και τόσο πανικό ήταν κάτι που προσομοιάζει με σκηνικό πορνογραφικό.
Το σοκολατένιο κορμί της θεόγυμνο. Τα δύο σφριγηλά μπαλκόνια σε ορθή γωνία. Τόσο που νόμιζες ότι μια αόρατη κόκκινη κλωστή, δεμένη στην άκρη αερόστατου, τα διατηρεί ορθιοσηκωμένα. Τα χείλη της σαρκώδη. Μπροστά τους οι χειλάρες της Σκάρλετ Γιόχανσον μοιάζουν συρρικνωμένες. Και τα κάτωθεν χείλη να καλύπτονται από μαλακό, πυκνό τρίχωμα. Ξυρισμένο στα πλάγια. Με την ίδια αρχιτεκτονική συμμετρία που ο αρχικηπουρός του Buckingham Palace ψαλιδίζει το γρασίδι. Πάνω της ο Ντένζελ Ουάσινγκτον. Οχι ακριβώς πάνω της. Πώς να το περιγράψω; Σκυμμένος. Με το πρόσωπο, τα μάγουλα και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, να ανιχνεύουν και να σκαλίζουν προς τα μέσα. Τα μούσια του να μπλέκονται με το μαλακό και πυκνό τρίχωμα της Εύας.
Προς στιγμήν, για κλάσματα δευτερολέπτου που κράτησε αυτή η «συμπλοκή», οι τοίχοι έσταξαν σταγόνες ιδρώτα. Αυτό ήταν. Τότε ήταν που διέγραψα από το προσωπικό μου top 10 το όνομα της Τζένιφερ Λόπεζ. Δεν λέω. Ενα κοινό στοιχείο τις ενώνει. Οι μοναδικές stars του Χόλιγουντ που όταν εμφανίζονται, πρώτα έρχονται εκείνες και ύστερα, πολύ ύστερα, καταφθάνουν και τις ακολουθούν τα δύο όπισθεν ημισφαίριά τους. Πέραν τούτου ουδέν.
Α, να μην ξεχάσω. Αμφότερες από γόνιμες περιοχές της Νοτίου Αμερικής. Η Εύα από Κούβα. Η Τζένιφερ από Πουέρτο Ρίκο. Λατίνες μέχρι μυελού οστών. Ομως πώς να το κάνουμε; Η πρώτη υπερτερεί. By far. Γι’ αυτό, πιστεύω, η Τζένιφερ ανήκει εκεί, εκεί στη Β’ Εθνική!
«Οπως πας, παιδάκι μου, θα καταντήσεις η πουτάνα των παραγωγών»
Ως μωρό προκύπτει στις 5 Μαρτίου του σωτήριου έτους 1974. Το όνομά της στη ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς της Eva Mendeς. Φυσικά στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Εκεί αποβιβάζονται οι εξόριστοι Κουβανοί. Λάθος. Τρομερό και ασυγχώρητο λάθος από τον σύντροφο Φιντέλ Κάστρο. Τον φαντάζομαι ακόμα και τώρα στη δύση του ηλίου του να απολαμβάνει οφθαλμολουτρικά την Εύα και στη συνέχεια να χαστουκίζει τα γένια του. «Εγώ να κάνω τέτοια πατάτα; Να διώξω τους γονείς και να μη δοκιμάσω λιγουλάκι μια τέτοια Εύα;». Ουδείς αλάνθαστος. Anyway.
Τα πρώτα που μαθαίνει η μικρή είναι τα μπάνια, η θάλασσα και τα beach parties. Σεμνά. Το δεύτερο, το Σινεμά. Το τρίτο το american dream. Αφού στο μεταξύ οι γονείς, μικρομεσαίου οικονομικού διαμετρήματος, μετακομίζουν στο Λος Αντζελες. Το περίεργο και κάπως εξωφρενικό με αυτό το πανέμορφο πλάσμα ήταν ότι κάπου εκεί, και επηρεασμένη από την Καθολική της Παιδεία, αρχίζει να «βλέπει» τον εαυτό της ως καλόγρια!
Ευτυχώς για όλους εμάς εγκαταλείπει αυτή την άκρως δυσάρεστη σκέψη και ορμάει σαν σίφουνας -και μάλιστα κρυφά- να λαμβάνει μαθήματα υποκριτικής. Από το ένα στο άλλο άκρο δηλαδή. Από τον μοναστηριακό εγκλεισμό στη σκηνή. Οι αντιφάσεις το στοιχείο της. Ας πούμε διακριτική. Με τα αγόρια φυσικά. Η μαμά καταλάβαινε αλλά έκανε τα στραβά μάτια. Ωσπου κάποια στιγμή δεν άντεξε. Και της είπε με θυμωμένη φωνή «όπως πας, παιδάκι μου, θα καταντήσεις η πουτάνα των παραγωγών». Γιατί, βλέπετε, οι Καθολικοί είναι περισσότερο αυστηροί και πουριτανοί από εμάς τους της Ορθοδοξίας.
Ετσι έπειτα από αφόρητες πιέσεις η Εύα αποφασίζει να κάνει το χατίρι της μαμάς και αρχίζει μαθήματα Marketing. Προσωρινά. Γιατί το πείσμα της είναι το δεύτερο προτέρημά της. Που πάει να πει ότι θέλει δεν θέλει η μαμά «εγώ θα παραδοθώ στον φλογερό έρωτά μου».
Και παραδόθηκε. Ολοκληρωτικά. Σε αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν Moving Pictures. Ελα όμως που αυτή η Εύα, εκτός από κούκλα, διαθέτει και brains. Τουτέστιν, ενώ εξωτερικά φέρει τα χαρακτηριστικά θεογκόμενας κατηγορίας «γλάστρας», στην πραγματικότητα ξεχειλίζει από μαγκιά. Το κορίτσι είναι απαιτητικό και επιλεκτικό. Φανταστείτε δηλαδή ότι όταν τη ρωτούν «τι θα λαχταρούσε η ψυχούλα σου;» εκείνη, χωρίς δεύτερη σκέψη, απαντά «να ζούσα πριν από σαράντα χρόνια ώστε να μπορούσα να παίξω σε ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι και του Μικελάντζελο Αντονιόνι». Και με ποιον σημερινό σκηνοθέτη θα ήθελες να παίξεις; «Μα φυσικά σε ταινίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ». Και ποιες οι top ταινίες που έχεις δει; «Η “Λάμψη” του Κιούμπρικ και το “Blow Up” του Αντονιόνι»! Μα είναι δυνατόν; Κι όμως είναι. Σκεφτείτε το εμπειρικά. Πλήθος διάσημων, θεϊκών εκρηκτικών θηλυκών «ψαρώνει» με το IQ μεγάλων ανδρών. Ποια να πρωτοθυμηθώ. Ας πούμε η Μέριλιν Μονρό (και ουχί Μονρόε) στο κρεβάτι με τον κομμουνιστή και διοπτροφόρο συγγραφέα και διανοούμενο Αρθουρ Μίλερ. Ας πούμε, η Μπε Μπε (Μπριζίτ Μπαρντό) θεόγυμνη να τη χαϊδεύει ο φακός του αριστεριστή και «προβληματικού» Ζαν Λικ Γκοντάρ. Προφανώς τα ετερόκλητα έλκονται. Τέλος πάντων.
«Ολες "κοιμούνται" με τους συμπρωταγωνιστές τους»
Αυτό το πείσμα της και η μαγκιά της αποδεικνύονται στο τέλος ο βραχνάς της. Οι παραγωγοί, με τους οποίους λέγεται ότι δεν έκανε την «πουτάνα τους», μπερδεύτηκαν κι αυτοί ανάμεσα στον ασυγκράτητο, αχαλίνωτο αισθησιασμό της και στο απαιτητικό ταλέντο της. Αποτέλεσμα; Αργά, πολύ αργά, να σκαρφαλώνει ένα-ένα τα σκαλοπάτια. Στην αρχή τηλεοπτικά. Ωσπου το 2000, μόλις 26 Μαρτίων, πέφτει πάνω στον παιδαρά Ντένζελ Ουάσινγκτον. Black is beautiful!
Η Σίρλεϊ ΜακΛέιν, αδελφή του Ουόρεν Μπίτι, που θεωρείται ο αξεπέραστος πρωταθλητής του ποδόγυρου με κατακτήσεις χιλιάδων θηλυκών -οι περισσότερες της μισής ώρας και ούτε-, είχε πει μια φράση που τα λέει όλα: «Οποια ισχυριστεί ότι δεν έχει κοιμηθεί με τους συμπρωταγωνιστές της και τους σκηνοθέτες της λέει ψέματα».
Η Εύα δεν ισχυρίστηκε δημοσίως τίποτα. Ούτε για τον Ντένζελ Ουάσινγκτον. Με τον οποίο εμφανίζεται σε δύο ιστορίες. Ούτε για τον Λιουκ Ουίλσον. Ούτε για τον σκηνοθέτη Τζέιμς Γκρέι. Ούτε για τον Χοακίν Φίνιξ. Είπαμε διακριτική. Και απορριπτική: «Ο κόσμος των celebrities, ο πιο άσχημος που συνάντησα στη ζωή μου». Μην την ακούτε. Τα ίδια λένε όλοι και όλες. Γιατί χωρίς αυτόν τον «άσχημο» κόσμο, No Money No Fame. «Α, εμένα δεν με ενδιαφέρει η φήμη. Αλλωστε απ’ αυτό υποφέρω. Από το γεγονός ότι στην περίπτωσή μου είναι δυσδιάκριτη η απόσταση της σεξουαλικότητας με το ταλέντο που θέλω να πιστεύω ότι έχω», λέει. Καλά τώρα. Ανευ αυτής της σεξουαλικότητας χρώματος σοκολατί και της αχόρταγης ηδυπάθειας που εκπέμπεις θα σου ’λεγα εγώ πού θα βρισκόσουν τώρα. Λόγια-λόγια-λόγια. Προς δημοσιογραφική κατανάλωση και καλλιτεχνικό άλλοθι.
Κεραυνοβόλος έρως
Οχυρωμένη λοιπόν από παπαράτσι και tabloids ένα μεσημέρι πριν από δύο χρόνια λαμβάνει πρόταση που αποδείχτηκε η πιο «ανήθικη» απ’ όλες. Στην άλλη άκρη της γραμμής ο Ντέρεκ Σιανφράνς. Από τα πουλέν του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά. «Είσαι», τη ρωτάει, «να παίξεις πρώτο ρόλο στην ερχόμενη ταινία μου;». Προς στιγμήν επικρατεί σιωπή. Υποκλάσματος δευτερολέπτου. Η Εύα προσπαθεί να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό της. Η συνέχεια γνωστή. Οχι ολόκληρη. Η μισή. Με το που καταφθάνει στον τόπο του «εγκλήματος», την πρώτη ημέρα γυρισμάτων της ταινίας «The Place Beyond the Pines» («Στο τέλος του δρόμου»), πέφτει πάνω στον Ράιαν Γκόσλινγκ. Τον συμπρωταγωνιστή της. Με τα βλέμματα να πεταρίζουν και από τους δύο, ανάβει η φλόγα αυτής της γλυκιάς, πανάρχαιας αρρώστιας που τη λέμε «κεραυνοβόλος έρωτας». Αυτόπτες μάρτυρες ισχυρίζονται ότι το ζευγάρι καθυστερούσε απελπιστικά να έρθει στα γυρίσματα. Αλλοι λένε ότι ο θόρυβος από τις αλλεπάλληλες διασταυρώσεις και τις άπειρες στάσεις ήταν συνεχόμενος, εκκωφαντικός και ερεθιστικός. Εκ των βογκητών μπορούσε κάποιος να διακρίνει μερικά διάσημα «βρομόλογα».
Στην αρχή δεν έδωσε σημασία στα σχόλια των φιλενάδων της. «Αυτός, Εύα μου, είναι 33 κι εσύ 39». Ε, και; «Αυτός είναι περίεργος και βιτσιόζος Καναδός». Ε, και; «Αυτός είναι εγκεφαλικός». Ε, και; Με τα πολλά «ε, και;» η ζωντανή καυτή σοκολάτα βρέθηκε στα καναβάτσα. Γιατί ο «βιτσιόζος» και «εγκεφαλικός» Καναδός, που αυτή τη στιγμή θεωρείται το number one των νέων λιονταριών του Χόλιγουντ, αποφασίζει να γράψει και στη συνέχεια να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία. Ενα θρίλερ φαντασίας -«How to catch a monster» είναι ο τίτλος- με πρωταγωνίστρια την καλή του. Wrong movement, Eva. Very wrong. Τα γυρίσματα κατέληξαν πεδία πολέμου. Εκείνος αυταρχικός. Το καλάμι που έχει καβαλήσει πολύ, μα πολύ χοντρό. Ετσι ενώπιον όλων άρχισαν οι λεκτικές μπαλοθιές. «Κάτσε ήσυχα γιατί στα γυρίσματα εγώ είμαι το αφεντικό και εσύ το “εργαλείο” μου». Αντε τώρα να υποτάξεις μια τέτοια και τόσο αγύριστη Εύα. Και να ’ταν μόνο αυτό. Εκείνη με το λάγνο αλλά ανήσυχο βλέμμα της συλλαμβάνει τον Καναδό να φλερτάρει μια νεοφερμένη ενζενί που τη λένε Saoirse Ronan. «Σε είδα να της βάζεις χέρι». «Εγώ;», ρωτάει τάχα μου απορημένος και με αθώο βλέμμα περιστεράς ο Ράιαν Γκόσλινγκ. Ετσι είσαι; Τώρα θα δεις. Και είδε. Γιατί στο μεταξύ η Εύα αποστέλλει με email κολακευτικό μήνυμα σε διάσημη τηλεοπτική περσόνα με το όνομα Λάρι Ντέιβιντ. Ηλικίας 66 ετών, παρακαλώ. Ε, και; Το αποτέλεσμα εντελώς πολεμικό. Πρώτα οι ψιλές. Επειτα οι κλοτσιές. Και από την Εύα και από τον Καναδό. Στο τέλος ομοφώνως κατέληξαν σε εκεχειρία προσωρινή. Ποτέ μα ποτέ στην ίδια ταινία, εγώ ως σκηνοθέτης κι εσύ ως πρωταγωνίστρια. Ανεξάρτητα από τη συνέχεια. Ενα πράγμα έχω να πω. Και βάζω το χέρι μου στη φωτιά γι' αυτό. Οτι όλα τα αρσενικά γι’ αυτή την Εύα είναι απλώς μια χαψιά. Θηριοδαμαστής που θα μπορέσει να τιθασεύσει αυτό το «ζωώδες» θηλυκό δεν θα βρεθεί σε αυτή τη Γη!
Koolnews.gr
Πριν από μερικά χρόνια. Σε δεκάστερη σουίτα δεκάστερου ξενοδοχείου
των Καννών. Λόγω Festival Du Cannes..Με μικρή δημοσιογραφική συντροφιά. Στη μέση ο Γούντι Αλεν. Ο θρυλικός κοντοπίθαρος με IQ Αϊνστάιν. Που παρά το μπόι του. Παρά την κατηγορία του. Φτερού και μύγας. Παρά τη φαλάκρα του. Παρά τη μυωπία του. Παρά τη βαρηκοΐα του. Και παρά τα (σημερινά) 78 χρονάκια του. Παρ’ όλα αυτά, ο αθεόφοβος έχει φιλοξενήσει στις ιστορίες του -ενδεχομένως και επί της κλίνης του- τα μισά και πλέον εκρηκτικά θηλυκά του Planet Hollywood. Από τη Σάρον Στόουν μέχρι και τη Σαρλίζ Θερόν. Lucky man. Στο τέλος λοιπόν πετάγομαι και τον ρωτάω, έτσι στην ψύχρα, «εν τέλει, ποιο το βαθύτερο νόημα της ζωής;». Χωρίς να το σκεφτεί. Ούτε στιγμή. Μία η απάντηση η καταλυτική: «Get the girl» (κυριολεκτικά «πιάσε το κορίτσι»). Τον ξαναρωτάω: «Και η φιλοσοφία;». Τίποτα αυτός: «Get the girl». Πάλι τα ίδια εγώ. «Και η κουλτούρα, η πολιτική, η κοινωνία;». «Είπαμε, get the girl». Από τότε μου καρφώθηκε η ιδέα. Οχι girl αλλά girls. Αλλά ποιες; Θα μου πεις. Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Ας πούμε εσύ με Δούκισσα Νομικού. Δεν σε αδικώ. Διόλου. Αντιθέτως μάλιστα. Ο διπλανός δικαιούται να πεταχτεί και να πει «Ελένη Μενεγάκη». Ομως όλες αυτές οι γαργαλιστικές «φωτογραφίες» περιορίζουν την ακτίνα δράσης τους εντός των ελληνικών ορίων. Εδώ μιλάμε για ηφαίστεια που ταράζουν και στοιχειώνουν το αρσενικό σύμπαν. Ως εκ τούτου έβαλα τα πράγματα σε τάξη. Υποκειμενικώς αλλά και αντικειμενικώς. Οταν σε δέκα Κυριακές θα έχει ολοκληρωθεί ο κατάλογος, τότε θα με δικαιώσετε πλήρως. Δεν αποκαλύπτω. Προς το παρόν και number 10 Εύα Μέντες προκρίνω.
Ηταν τέλη Αυγούστου του 2001. Αποπνικτική ζέστη. Αποπνικτική υγρασία. Εντός αιθούσης της Βενετίας. Ταιριάζουν όλα. Η ατμόσφαιρα. Το κλίμα. Ο ερωτισμός. Σαν να λέμε body heat. Κάψα. Πάνω στο κινηματογραφικό πανί εκτυλίσσεται american police story. Με τίτλο «Training day» (Ημέρα εκπαίδευσης). OK; Καθόλου OK. Γιατί μόλις μπουκάρει νεαρός φιλότιμος μπάτσος στην κρεβατοκάμαρα διεφθαρμένου μπάτσου οι οφθαλμοί όλων των αρσενικών πετάχτηκαν έξω. Και άπαντες επιδόθηκαν στο γνωστό σπορ του οφθαλμόλουτρου. Αυτό που προκάλεσε τέτοιον και τόσο πανικό ήταν κάτι που προσομοιάζει με σκηνικό πορνογραφικό.
Το σοκολατένιο κορμί της θεόγυμνο. Τα δύο σφριγηλά μπαλκόνια σε ορθή γωνία. Τόσο που νόμιζες ότι μια αόρατη κόκκινη κλωστή, δεμένη στην άκρη αερόστατου, τα διατηρεί ορθιοσηκωμένα. Τα χείλη της σαρκώδη. Μπροστά τους οι χειλάρες της Σκάρλετ Γιόχανσον μοιάζουν συρρικνωμένες. Και τα κάτωθεν χείλη να καλύπτονται από μαλακό, πυκνό τρίχωμα. Ξυρισμένο στα πλάγια. Με την ίδια αρχιτεκτονική συμμετρία που ο αρχικηπουρός του Buckingham Palace ψαλιδίζει το γρασίδι. Πάνω της ο Ντένζελ Ουάσινγκτον. Οχι ακριβώς πάνω της. Πώς να το περιγράψω; Σκυμμένος. Με το πρόσωπο, τα μάγουλα και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, να ανιχνεύουν και να σκαλίζουν προς τα μέσα. Τα μούσια του να μπλέκονται με το μαλακό και πυκνό τρίχωμα της Εύας.
Προς στιγμήν, για κλάσματα δευτερολέπτου που κράτησε αυτή η «συμπλοκή», οι τοίχοι έσταξαν σταγόνες ιδρώτα. Αυτό ήταν. Τότε ήταν που διέγραψα από το προσωπικό μου top 10 το όνομα της Τζένιφερ Λόπεζ. Δεν λέω. Ενα κοινό στοιχείο τις ενώνει. Οι μοναδικές stars του Χόλιγουντ που όταν εμφανίζονται, πρώτα έρχονται εκείνες και ύστερα, πολύ ύστερα, καταφθάνουν και τις ακολουθούν τα δύο όπισθεν ημισφαίριά τους. Πέραν τούτου ουδέν.
Α, να μην ξεχάσω. Αμφότερες από γόνιμες περιοχές της Νοτίου Αμερικής. Η Εύα από Κούβα. Η Τζένιφερ από Πουέρτο Ρίκο. Λατίνες μέχρι μυελού οστών. Ομως πώς να το κάνουμε; Η πρώτη υπερτερεί. By far. Γι’ αυτό, πιστεύω, η Τζένιφερ ανήκει εκεί, εκεί στη Β’ Εθνική!
«Οπως πας, παιδάκι μου, θα καταντήσεις η πουτάνα των παραγωγών»
Ως μωρό προκύπτει στις 5 Μαρτίου του σωτήριου έτους 1974. Το όνομά της στη ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς της Eva Mendeς. Φυσικά στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Εκεί αποβιβάζονται οι εξόριστοι Κουβανοί. Λάθος. Τρομερό και ασυγχώρητο λάθος από τον σύντροφο Φιντέλ Κάστρο. Τον φαντάζομαι ακόμα και τώρα στη δύση του ηλίου του να απολαμβάνει οφθαλμολουτρικά την Εύα και στη συνέχεια να χαστουκίζει τα γένια του. «Εγώ να κάνω τέτοια πατάτα; Να διώξω τους γονείς και να μη δοκιμάσω λιγουλάκι μια τέτοια Εύα;». Ουδείς αλάνθαστος. Anyway.
Τα πρώτα που μαθαίνει η μικρή είναι τα μπάνια, η θάλασσα και τα beach parties. Σεμνά. Το δεύτερο, το Σινεμά. Το τρίτο το american dream. Αφού στο μεταξύ οι γονείς, μικρομεσαίου οικονομικού διαμετρήματος, μετακομίζουν στο Λος Αντζελες. Το περίεργο και κάπως εξωφρενικό με αυτό το πανέμορφο πλάσμα ήταν ότι κάπου εκεί, και επηρεασμένη από την Καθολική της Παιδεία, αρχίζει να «βλέπει» τον εαυτό της ως καλόγρια!
Ευτυχώς για όλους εμάς εγκαταλείπει αυτή την άκρως δυσάρεστη σκέψη και ορμάει σαν σίφουνας -και μάλιστα κρυφά- να λαμβάνει μαθήματα υποκριτικής. Από το ένα στο άλλο άκρο δηλαδή. Από τον μοναστηριακό εγκλεισμό στη σκηνή. Οι αντιφάσεις το στοιχείο της. Ας πούμε διακριτική. Με τα αγόρια φυσικά. Η μαμά καταλάβαινε αλλά έκανε τα στραβά μάτια. Ωσπου κάποια στιγμή δεν άντεξε. Και της είπε με θυμωμένη φωνή «όπως πας, παιδάκι μου, θα καταντήσεις η πουτάνα των παραγωγών». Γιατί, βλέπετε, οι Καθολικοί είναι περισσότερο αυστηροί και πουριτανοί από εμάς τους της Ορθοδοξίας.
Ετσι έπειτα από αφόρητες πιέσεις η Εύα αποφασίζει να κάνει το χατίρι της μαμάς και αρχίζει μαθήματα Marketing. Προσωρινά. Γιατί το πείσμα της είναι το δεύτερο προτέρημά της. Που πάει να πει ότι θέλει δεν θέλει η μαμά «εγώ θα παραδοθώ στον φλογερό έρωτά μου».
Και παραδόθηκε. Ολοκληρωτικά. Σε αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν Moving Pictures. Ελα όμως που αυτή η Εύα, εκτός από κούκλα, διαθέτει και brains. Τουτέστιν, ενώ εξωτερικά φέρει τα χαρακτηριστικά θεογκόμενας κατηγορίας «γλάστρας», στην πραγματικότητα ξεχειλίζει από μαγκιά. Το κορίτσι είναι απαιτητικό και επιλεκτικό. Φανταστείτε δηλαδή ότι όταν τη ρωτούν «τι θα λαχταρούσε η ψυχούλα σου;» εκείνη, χωρίς δεύτερη σκέψη, απαντά «να ζούσα πριν από σαράντα χρόνια ώστε να μπορούσα να παίξω σε ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι και του Μικελάντζελο Αντονιόνι». Και με ποιον σημερινό σκηνοθέτη θα ήθελες να παίξεις; «Μα φυσικά σε ταινίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ». Και ποιες οι top ταινίες που έχεις δει; «Η “Λάμψη” του Κιούμπρικ και το “Blow Up” του Αντονιόνι»! Μα είναι δυνατόν; Κι όμως είναι. Σκεφτείτε το εμπειρικά. Πλήθος διάσημων, θεϊκών εκρηκτικών θηλυκών «ψαρώνει» με το IQ μεγάλων ανδρών. Ποια να πρωτοθυμηθώ. Ας πούμε η Μέριλιν Μονρό (και ουχί Μονρόε) στο κρεβάτι με τον κομμουνιστή και διοπτροφόρο συγγραφέα και διανοούμενο Αρθουρ Μίλερ. Ας πούμε, η Μπε Μπε (Μπριζίτ Μπαρντό) θεόγυμνη να τη χαϊδεύει ο φακός του αριστεριστή και «προβληματικού» Ζαν Λικ Γκοντάρ. Προφανώς τα ετερόκλητα έλκονται. Τέλος πάντων.
«Ολες "κοιμούνται" με τους συμπρωταγωνιστές τους»
Αυτό το πείσμα της και η μαγκιά της αποδεικνύονται στο τέλος ο βραχνάς της. Οι παραγωγοί, με τους οποίους λέγεται ότι δεν έκανε την «πουτάνα τους», μπερδεύτηκαν κι αυτοί ανάμεσα στον ασυγκράτητο, αχαλίνωτο αισθησιασμό της και στο απαιτητικό ταλέντο της. Αποτέλεσμα; Αργά, πολύ αργά, να σκαρφαλώνει ένα-ένα τα σκαλοπάτια. Στην αρχή τηλεοπτικά. Ωσπου το 2000, μόλις 26 Μαρτίων, πέφτει πάνω στον παιδαρά Ντένζελ Ουάσινγκτον. Black is beautiful!
Η Σίρλεϊ ΜακΛέιν, αδελφή του Ουόρεν Μπίτι, που θεωρείται ο αξεπέραστος πρωταθλητής του ποδόγυρου με κατακτήσεις χιλιάδων θηλυκών -οι περισσότερες της μισής ώρας και ούτε-, είχε πει μια φράση που τα λέει όλα: «Οποια ισχυριστεί ότι δεν έχει κοιμηθεί με τους συμπρωταγωνιστές της και τους σκηνοθέτες της λέει ψέματα».
Η Εύα δεν ισχυρίστηκε δημοσίως τίποτα. Ούτε για τον Ντένζελ Ουάσινγκτον. Με τον οποίο εμφανίζεται σε δύο ιστορίες. Ούτε για τον Λιουκ Ουίλσον. Ούτε για τον σκηνοθέτη Τζέιμς Γκρέι. Ούτε για τον Χοακίν Φίνιξ. Είπαμε διακριτική. Και απορριπτική: «Ο κόσμος των celebrities, ο πιο άσχημος που συνάντησα στη ζωή μου». Μην την ακούτε. Τα ίδια λένε όλοι και όλες. Γιατί χωρίς αυτόν τον «άσχημο» κόσμο, No Money No Fame. «Α, εμένα δεν με ενδιαφέρει η φήμη. Αλλωστε απ’ αυτό υποφέρω. Από το γεγονός ότι στην περίπτωσή μου είναι δυσδιάκριτη η απόσταση της σεξουαλικότητας με το ταλέντο που θέλω να πιστεύω ότι έχω», λέει. Καλά τώρα. Ανευ αυτής της σεξουαλικότητας χρώματος σοκολατί και της αχόρταγης ηδυπάθειας που εκπέμπεις θα σου ’λεγα εγώ πού θα βρισκόσουν τώρα. Λόγια-λόγια-λόγια. Προς δημοσιογραφική κατανάλωση και καλλιτεχνικό άλλοθι.
Κεραυνοβόλος έρως
Οχυρωμένη λοιπόν από παπαράτσι και tabloids ένα μεσημέρι πριν από δύο χρόνια λαμβάνει πρόταση που αποδείχτηκε η πιο «ανήθικη» απ’ όλες. Στην άλλη άκρη της γραμμής ο Ντέρεκ Σιανφράνς. Από τα πουλέν του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά. «Είσαι», τη ρωτάει, «να παίξεις πρώτο ρόλο στην ερχόμενη ταινία μου;». Προς στιγμήν επικρατεί σιωπή. Υποκλάσματος δευτερολέπτου. Η Εύα προσπαθεί να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό της. Η συνέχεια γνωστή. Οχι ολόκληρη. Η μισή. Με το που καταφθάνει στον τόπο του «εγκλήματος», την πρώτη ημέρα γυρισμάτων της ταινίας «The Place Beyond the Pines» («Στο τέλος του δρόμου»), πέφτει πάνω στον Ράιαν Γκόσλινγκ. Τον συμπρωταγωνιστή της. Με τα βλέμματα να πεταρίζουν και από τους δύο, ανάβει η φλόγα αυτής της γλυκιάς, πανάρχαιας αρρώστιας που τη λέμε «κεραυνοβόλος έρωτας». Αυτόπτες μάρτυρες ισχυρίζονται ότι το ζευγάρι καθυστερούσε απελπιστικά να έρθει στα γυρίσματα. Αλλοι λένε ότι ο θόρυβος από τις αλλεπάλληλες διασταυρώσεις και τις άπειρες στάσεις ήταν συνεχόμενος, εκκωφαντικός και ερεθιστικός. Εκ των βογκητών μπορούσε κάποιος να διακρίνει μερικά διάσημα «βρομόλογα».
Στην αρχή δεν έδωσε σημασία στα σχόλια των φιλενάδων της. «Αυτός, Εύα μου, είναι 33 κι εσύ 39». Ε, και; «Αυτός είναι περίεργος και βιτσιόζος Καναδός». Ε, και; «Αυτός είναι εγκεφαλικός». Ε, και; Με τα πολλά «ε, και;» η ζωντανή καυτή σοκολάτα βρέθηκε στα καναβάτσα. Γιατί ο «βιτσιόζος» και «εγκεφαλικός» Καναδός, που αυτή τη στιγμή θεωρείται το number one των νέων λιονταριών του Χόλιγουντ, αποφασίζει να γράψει και στη συνέχεια να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία. Ενα θρίλερ φαντασίας -«How to catch a monster» είναι ο τίτλος- με πρωταγωνίστρια την καλή του. Wrong movement, Eva. Very wrong. Τα γυρίσματα κατέληξαν πεδία πολέμου. Εκείνος αυταρχικός. Το καλάμι που έχει καβαλήσει πολύ, μα πολύ χοντρό. Ετσι ενώπιον όλων άρχισαν οι λεκτικές μπαλοθιές. «Κάτσε ήσυχα γιατί στα γυρίσματα εγώ είμαι το αφεντικό και εσύ το “εργαλείο” μου». Αντε τώρα να υποτάξεις μια τέτοια και τόσο αγύριστη Εύα. Και να ’ταν μόνο αυτό. Εκείνη με το λάγνο αλλά ανήσυχο βλέμμα της συλλαμβάνει τον Καναδό να φλερτάρει μια νεοφερμένη ενζενί που τη λένε Saoirse Ronan. «Σε είδα να της βάζεις χέρι». «Εγώ;», ρωτάει τάχα μου απορημένος και με αθώο βλέμμα περιστεράς ο Ράιαν Γκόσλινγκ. Ετσι είσαι; Τώρα θα δεις. Και είδε. Γιατί στο μεταξύ η Εύα αποστέλλει με email κολακευτικό μήνυμα σε διάσημη τηλεοπτική περσόνα με το όνομα Λάρι Ντέιβιντ. Ηλικίας 66 ετών, παρακαλώ. Ε, και; Το αποτέλεσμα εντελώς πολεμικό. Πρώτα οι ψιλές. Επειτα οι κλοτσιές. Και από την Εύα και από τον Καναδό. Στο τέλος ομοφώνως κατέληξαν σε εκεχειρία προσωρινή. Ποτέ μα ποτέ στην ίδια ταινία, εγώ ως σκηνοθέτης κι εσύ ως πρωταγωνίστρια. Ανεξάρτητα από τη συνέχεια. Ενα πράγμα έχω να πω. Και βάζω το χέρι μου στη φωτιά γι' αυτό. Οτι όλα τα αρσενικά γι’ αυτή την Εύα είναι απλώς μια χαψιά. Θηριοδαμαστής που θα μπορέσει να τιθασεύσει αυτό το «ζωώδες» θηλυκό δεν θα βρεθεί σε αυτή τη Γη!
Koolnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου