Το δόλιο «Δουβλίνο ΙΙ»

Η Ιταλία κατηγορείται ότι έδωσε χρήματα σε Αφρικανούς μετανάστες υποκινώντας τους να κατευθυνθούν στη Γερμανία...
Η δε Bild ωρύεται ότι τους εφοδίασε και με προσωρινές άδειες παραμονής, για χρήση εντός Σένγκεν.
Σκάνδαλο;
Όχι, γράφει η γερμανική εφημερίδα Die Zeit : η συνέπεια μιας πολιτικής που κλείνει τα μάτια στο δράμα των προσφύγων και ξεφορτώνεται την ευθύνη επιρρίπτοντάς την σε άλλες χώρες.
Σήμερα γίνονται οι Ιταλοί οι «κακοί» της υπόθεσης, αφού υποτίθεται «χαρτζιλίκωσαν» με 500 ευρώ μερικούς Λίβυους πρόσφυγες και τους ξαπόστειλαν στη Γερμανία.
Άστεγοι στο Αμβούργο, μια ομάδα από δαύτους ζει σήμερα στους δρόμους και αναστατώνει τις αρχές της πόλης. Πού θα ‘πρεπε να κατοικούν; Σε σκηνές; Στα υπερπλήρη καταφύγια έκτακτης ανάγκης; Ποιος θα πληρώσει γι’ αυτά; Και το σημαντικότερο : πώς θα απαλλαγούμε βιαστικά από το πρόβλημα;
Γιατί η μόνη επιλογή, φυσικά, «είναι να τους στείλουμε πίσω (στην Ιταλία)», όπως έσπευσε να διαβεβαιώσει το κοινό ο Detlef Scheele, γερουσιαστής του Αμβούργου για θέματα κοινωνικής πρόνοιας.
Μάλλον όμως θα ‘πρεπε να είμαστε ευγνώμονες τόσο στους κατεργάρηδες Ιταλούς όσο και στους φουκαράδες Λίβυους που ήρθαν στο Αμβούργο. Υπήρξε χρήσιμο το σοκ που μάς προκάλεσε η αντιμετώπιση της πραγματικότητας, καθώς η Γερμανική πολιτική για τους πρόσφυγες –μάλλον, η ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής για τους πρόσφυγες- αποτελεί όνειδος.
Όχι μόνο το Αμβούργο, ολόκληρη η Γερμανία έχει επιλέξει τη βολή της.
Είναι τόσο βολικό να μάς χωρίζει μεγάλη απόσταση από τα ανθρωπιστικά δράματα του κόσμου, τόσο ανακουφιστικό το γεγονός ότι μεσολαβούν πολλαπλά σύνορα (ΣτΜ : της Ελλάδας πρώτα και κύρια) τα οποία μάς προφυλάσσουν από τα δράματα αυτά, ώστε μπορούμε να τα ατενίζουμε εκ του μακρόθεν ριγώντας από έκπληξη ή απλά να τα αγνοούμε παντελώς.
Οι μισοπνιγμένοι Βορειοαφρικανοί στις Ιταλικές ακτές, οι πεινασμένοι Αφγανοί στα Ελληνοτουρκικά σύνορα, εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια Σύριοι πρόσφυγες στην Τουρκία, στον Λίβανο, στην Ιορδανία : φρικτές ανθρώπινες μοίρες, ασφαλώς! Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πώς εμείς γλυτώνουμε από παρόμοια μοίρα!
Οι δύσμοιρες παραλιακές χώρες
Η Γερμανία και οι χώρες στο γεωγραφικό κέντρο της Ευρώπης έχουν ήδη από δεκαετίες ταμπουρωθεί πίσω από τον λεγόμενο «Κανονισμό της τρίτης χώρας».
(ΣτΜ :Το περιβόητο «Δουβλίνο ΙΙ», Κανονισμός 343/2003, εδώ στα ελληνικά).
Είναι νομικά αποδεκτό αλλά ηθικά πανάθλιο και δόλιο κατασκεύασμα.
Προβλέπει ότι όσοι πρόσφυγες φτάνουν σε μια «ασφαλή τρίτη χώρα» -εννοώντας με τον όρο όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ και πολλές από τις γειτονικές με αυτήν χώρες- απαγορεύεται να προχωρήσουν περαιτέρω. Η Γερμανία δεν δέχεται αιτήσεις ασύλου από τέτοιους πρόσφυγες καθώς (νοείται ότι) έχουν ήδη φτάσει σε ασφαλή τόπο. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι οι χώρες, που έχουν την ατυχία να συνορεύουν με μια περιοχή σε κρίση ή να βρέχονται από μια θάλασσα την οποία απελπισμένοι πρόσφυγες πασχίζουν να διασχίσουν, εγκαταλείπονται να τους αντιμετωπίσουν με ίδιες δυνάμεις.
Οι Λίβυοι και όλοι οι πρόσφυγες δεν καταφθάνουν στην Ιταλία επειδή προτιμούν τη συγκεκριμένη χώρα. Έρχονται επειδή απλούστατα είναι η ευκολότερη να προσεγγίσουν ευρωπαϊκή χώρα. Προορισμός τους είναι η Ευρώπη. Γι’ αυτό και η Ευρώπη ως σύνολο οφείλει να τους φροντίσει.
Σύμφωνα με τις αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων, υποτίθεται, η δίκαιη κατανομή τού βάρους που ασκούν στις εθνικές κοινωνίες τα προσφυγικά ρεύματα αποτελεί πρωταρχικό στόχο των πολιτικών της ΕΕ.
Στην πράξη, οι περισσότερες χώρες κοιτάζουν να «ξεγλιστρήσουν κάτω από το φορτίο» – και να απαλλαγούν από αυτό.
Η Ευρωπαϊκή πολιτική για τους πρόσφυγες αποτελεί προδοσία αυτών καθαυτών των ευρωπαϊκών ιδανικών. Πουθενά σε αυτήν την πολιτική δεν εμπεριέχεται καλόπιστος διαμοιρασμός ευθυνών ανάμεσα στα κράτη-μέλη ή ανθρωπιστικό καθήκον.
Οι αρχές στις Βρυξέλλες, και ειδικά η υπηρεσία για τα σύνορα Frontex , δουλεύουν σκληρά για να απωθήσουν τους πρόσφυγες ακόμα μακρύτερα και να επεκτείνουν προς τα έξω τα τείχη του «Φρουρίου Ευρώπη». Πληρώνουν για να στηθούν μεθοριακοί φράχτες και να κατασκευαστούν κέντρα κράτησης στην Τουρκία, για να απαλλαγούν από το πρόβλημα πριν «ακουμπήσει» τους ίδιους.
Επιλογές από τα στρατόπεδα προσφύγων
Και τι κάνει η Ευρώπη –ειδικά η Γερμανία- απέναντι στο τεράστιο πρόβλημα των προσφύγων λόγω της Συριακής κρίσης; Απολύτως τίποτα. Ο Υπουργός των Εσωτερικών  αρνήθηκε την υποδοχή Σύριων προσφύγων για τον επόμενο ενάμιση χρόνο. Μόνο μετά από ακατάπαυστες διαμαρτυρίες του Ομοσπονδιακού Επιτρόπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την περασμένη άνοιξη αποδέχτηκε είσοδο 5.000 Σύριων προσφύγων στη χώρα – αλλά μετά τον ερχόμενο Ιούνιο και μόνον ορφανά ή έχοντες συγγενείς στη Γερμανία, προτιμούνται δε οι Χριστιανοί. Οι λίγοι τυχεροί επιλέγονται τώρα από τα στρατόπεδα Σύριων προσφύγων. Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι αφήνονται στη μοίρα τους.
Μια μακάβρια, επαίσχυντη αποτυχία
Σίγουρα, το να προσκαλέσεις όλους τους πρόσφυγες του κόσμου στο Αμβούργο δεν αποτελεί λύση. Ωστόσο οφείλει να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στο ολοκληρωτικό άνοιγμα των συνόρων και στο σημερινό καθεστώς πλήρους αποκλεισμού.
Ο «Κανονισμός της τρίτης χώρας», συμπτωματικά, παραπέμπει στην συμβιβαστική λύση που δόθηκε για το καθεστώς ασύλου το 1992 στη Γερμανία, η οποία κατακρίνεται μέχρι σήμερα από τους ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Την εποχή εκείνη, οπότε οι διαπραγματεύσεις για τη δοθείσα λύση λάβαιναν χώρα, πυρπολούνταν οι ξενώνες που φιλοξενούσαν αιτηθέντες άσυλο. Αλλοδαποί πέθαιναν από την γερμανική ξενοφοβία και οι πολιτικοί απέτρεπαν τη χώρα από το να δεχθεί πρόσφυγες.
Αυτή η πολιτική υπήρξε μέχρι σήμερα μια μακάβρια, επαίσχυντη αποτυχία. Είναι ώρα να διορθωθεί.
Αντίλογος
«Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που φανταστήκαμε»
«Η Ιταλία μάς στέλνει Αφρικανούς πρόσφυγες» σημειώνει αγανακτισμένα η Bild στο εξώφυλλό της. Φωνάζοντας για «σκάνδαλο», η εφημερίδα γράφει ότι η Ιταλία πράττει ό,τι πράττει «επειδή δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με το ασταμάτητο ρεύμα Βορειοαφρικανών προσφύγων. […] Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που φανταστήκαμε».
«Αρκετές εκατοντάδες έχουν έρθει στο Αμβούργο και στη Βαυαρία, η πλειονότητα άστεγοι, μη έχοντας δικαίωμα εργασίας, επιδομάτων ή στέγασης»,  γράφει η Bild , η οποία δεν καθησυχάζει από ειδήσεις ότι οι πρόσφυγες θα σταλούν πίσω στην Ιταλία, προσθέτοντας ότι τελικά τα Γερμανικά ομόσπονδα κράτη είναι εκείνα που θα πληρώσουν τα εισιτήρια επιστροφής.
Εν τω μεταξύ στην Ιταλία η La Stampa υπογραμμίζει ότι το επίσημο έγγραφο που απέστειλε το Γερμανικό Υπουργείο Εσωτερικών στις περιφερειακές υπηρεσίες μετανάστευσης, στις 27 Μαρτίου, «δεν αναφέρει ότι υπήρξε ρητή υπόδειξη των Ιταλικών αρχών στους πρόσφυγες να πάνε στη Γερμανία», αλλά μόνον «να φύγουν με δική τους πρωτοβουλία».
Πηγή : presseurop
Σχόλιο :
Ω Γερμανία, χλωμή μητέρα, δώσε μας τα φώτα σου.
Μιας και οι ιθαγενείς αναλυτές που δέκα χρόνια φώναζαν ότι η Ελλάδα, με σαφείς οδηγίες και πολιτικές της ΕΕ, μετατράπηκε σε «σκουπιδοτενεκέ» ανεπιθύμητων για την Μεσευρώπη ψυχών, «εκτελέστηκαν» με την κατηγορία του «συνωμοσιολόγου».
Ας δούμε λοιπόν το φως της αλήθειας από την εφημερίδα της γερμανικής, κεντροαριστερής ιντελλιγκέντσιας, Die Zeit.
Το εξαιρετικό, αν και αυτονόητο για τους Έλληνες, άρθρο, επιδέχεται ωστόσο δύο αναγνώσεις.
Η πρώτη, υπάρχουν και καλοί Γερμανοί που όμως δεν εισακούονται.
Η δεύτερη, ότι το γερμανικό σύστημα εξουσίας διαθέτει την πολυτέλεια να παρουσιάζει την αλήθεια ως έχει, εμφανίζοντας το συμπονετικό προσωπείο ως το ένα πρόσωπο του Ιανού και παρέχοντας έτσι στο έτερο πρόσωπο ηθικό κεφάλαιο ώστε, στο τέλος της ημέρας, να επιβάλει με σκληρότητα στους υπόλοιπους, κυρίως στην Ελλάδα, αυτό που το στενό της συμφέρον επιτάσσει.
Και οι καλοί όμως Γερμανοί απλά μοιάζουν ΔΗΜΑΡ. Με διατύπωση που στον δημόσιο λόγο στην Ελλάδα έχει πλειστάκις επαναληφθεί, ενώ σήμερα με τον φασισμό της πολιτικής ορθότητας θα κατηγορείτο σαν «χρυσαυγίτικη», ο αρθρογράφος καταλήγει στο γνωστό αδιέξοδο : «…το να προσκαλέσεις όλους τους πρόσφυγες του κόσμου στο Αμβούργο δεν αποτελεί λύση… οφείλει να βρεθεί ισορροπία…η μέχρι σήμερα πολιτική είναι ώρα να διορθωθεί».
Αριστερίστικα ευχολόγια ανώριμων ανθρώπων.
Δηλαδή πόσους θα δεχθείς; Πόσους θα χαρακτηρίσεις «πρόσφυγες»; Και πώς; Και τους υπόλοιπους, στον Καιάδα;
Κουβέντα για την ωμή απαίτηση που θέτει η Ιστορία
- αφενός, να ασκηθεί βία για την ανάσχεση των προσφυγικών ρευμάτων
- αφετέρου, να σταματήσει να ασκείται βία από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις στις χώρες καταγωγής των προσφύγων, βία που δημιουργεί τα μεταναστευτικά κύματα.
Δεν υπήρχαν Λίβυοι πρόσφυγες πριν οι Ευρωπαίοι αποφασίσουν να ανατρέψουν βίαια τον Καντάφι για να αρπάξουν τα πετρέλαια. Και ο νεαρός Γερμανός συντάκτης που στην Die Zeit κόπτεται για τους Σύριους πρόσφυγες δεν λέει κουβέντα για το ότι η Γερμανία, υπηρετώντας τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα και υποστηρίζοντας τους κατσαπλιάδες της Αλ Κάιντα, πρωτοστατεί για την ανατροπή του Άσαντ, απόπειρα που δημιούργησε το προσφυγικό πρόβλημα.
Κουβέντα για το ότι, βάζοντας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να λάβει σχετική απόφαση, η Γερμανία για να μην έχει αυτή πρόβλημα πληρώνει στις περιφερειακές χώρες της ΕΕ για το κεφάλι κάθε πρόσφυγα που μένει εκεί χωρίς να επιστρέφει στην πατρίδα του.
Κονδύλι ύψους 6.000 ευρώ ανά πρόσφυγα που εγκαθίσταται για το πρώτο έτος, 5.000 για το δεύτερο και στη συνέχεια 4.000 ετησίως.
Ευτυχώς δεν ψέγει και αυτός τους «τεμπέληδες» έλληνες δημόσιους υπαλλήλους, όργανα σε έναν κρατικό μηχανισμό που έχει καταπονηθεί απερίγραπτα στην αντιμετώπιση των λαθρομεταναστών και δεν έχει πλέον την ικμάδα να αντιμετωπίσει τις εθνικές απειλές ούτε να επιτελέσει το έργο του απέναντι στους έλληνες πολίτες.
Πάντως το άρθρο θα αποτελεί χρήσιμη τεκμηρίωση όποτε η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να θέσει ευθέως, ίσως μαζί με τις πολεμικές αποζημιώσεις, θέμα αποζημίωσης τόσο για αυτήν την απερίγραπτη καταπόνηση όσο και για την εθνολογική αλλοίωση του ελληνικού χώρου, αποτέλεσμα άλλης μιας πολεμικής εισβολής.
Και θα ήταν αναπόσπαστο στοιχείο στο κατηγορητήριο του Ειδικού Δικαστηρίου για αυτούς που υπέγραψαν το «Δουβλίνο ΙΙ».
Επιλογές – Απόδοση – Σχολιασμός:
Προφήτης