Οι δικές μας απαιτήσεις, εκτός από τη δόση, ποιές είναι;

Αυτές τις μέρες βιώνουμε πάλι, σε πληκτική επανάληψη, ένα νέο επεισόδιο από το γνωστό σίριαλ των  διαπραγματεύσεων με  την τρόϊκα..

Απαιτήσεις, απειλές για τη διακοπή της χρηματοδότησης, εκβιασμοί. Οι γνωστές τακτικές …φίλιων δυνάμεων, δηλαδή!
Από την άλλη, σύσσωμη η κυβέρνηση αναμένει, εναγωνίως, ένα νεύμα, μια σύντομη δήλωση που θα αποκαλύπτει ό,τι η πολυπόθητη έκθεση των τριών αποτυχημένων (κατά τη δική τους ομολογία) τεχνοκρατών θα είναι θετική.
Δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω ό,τι  το σχήμα αυτό έχει πλέον ξεπεραστεί. Δεν οδηγεί πουθενά.  Και οι …τεχνοκράτες έχουν ξεμείνει από ιδέες. Τα ίδια κολλήματά τους επαναλαμβάνουν.
Όσο  και  να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία, η κατάσταση στην πραγματική οικονομία είναι αδιάψευστος μάρτυρας των  …επιτευγμάτων της τρόϊκας. Δεν χρειάζονται εξωραϊσμοί. Προκαλούν και τη νοημοσύνη του κόσμου.
Επειδή, λοιπόν, ακούω διαρκώς για τις απαιτήσεις της τρόϊκας και των δανειστών, αναρωτιέμαι οι …δικές μας απαιτήσεις ποιές είναι;
Εκτός από το να εκμαιεύσουμε μια θετική έκθεση που θα εξασφαλίζει την επόμενη δόση, έχουμε κάποιους άλλους, μακροχρόνιους στόχους;
Και αν έχουμε, πότε σκοπεύουμε να τους θέσουμε;
Τρία ζητήματα, κατά τη γνώμη μου, επείγουν:
Πρώτον, τα κεφάλαια (50 δις) που δόθηκαν στη χώρα μας για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να περάσουν το ταχύτερο δυνατόν στον ESM και να μην υπολογίζονται  πλέον στο δημόσιο χρέος. Αυτό θα αποτελέσει μια ουσιαστική απομείωση του δημοσίου χρέους μας. Το θέμα είναι ώριμο. Εχει τεθεί. Πρέπει να γίνει τώρα, γιατί αργότερα μπορεί να αποδειχθεί πολύ….καθυστερημένο. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας απόφασης είναι προφανή.
 Δεύτερον, ο Καγκελάριος της Αυστρίας κ. Βέρνερ Φάϊμαν, έθεσε δημοσίως το θέμα της δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Ταμείου για την απομείωση του δημοσίου χρέους στην Ευρωζώνη. Η ιδέα δεν είναι καινούργια, αλλά μέχρι τώρα χάνονταν στις γνωστές δαιδαλώδεις διαδρομές της κοινοτικής γραφειοκρατίας. Έχει σημασία που το ζήτημα το επαναφέρει στο τραπέζι ο κ. Φάϊμαν και όχι κάποιος από τον…..αμαρτωλό Νότο. Με την Πορτογαλία να αντιμετωπίζει εκ νέου προβλήματα, την κατάσταση οριακή στην Ιταλία και τον κ. Ολάντ στη Γαλλία να αναζητεί κατεύθυνση, η πρόταση του  κ. Φάϊμαν, μπορεί να δώσει μια μακροχρόνια ανάσα που θα επιτρέψει στις κλυδωνιζόμενες οικονομίες του Νότου να κερδίσουν το απαιτούμενο χρόνο για να βάλουν μπροστά τη μηχανή της ανάπτυξης.
 Τρίτον, για το μείζον ζήτημα της ανεργίας γίνονται ελάχιστα και αυτά αποσπασματικά. Όταν στην Ελλάδα δίδονται 50 δις για την  ανακεφαλαιοποίηση των συστημικών τραπεζών, τότε πόσα έπρεπε  να δοθούν για την ανεργία; Πολλά περισσότερα θα ήταν η σωστή απάντηση! Και είναι τραγική ειρωνεία να βρίσκονται τόσο εύκολα χρήματα για τις τράπεζες και όχι για τους άνεργους. Δεν αρκεί να συμφωνούμε όλοι ό,τι η ανεργία είναι το μέγιστο των προβλημάτων. Πρέπει να δοθούν λύσεις. Και οι λύσεις δεν είναι μόνον τα επιδόματα ανεργίας. Πρέπει να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Και θέσεις εργασίας δεν θα δημιουργήσουν τα …μεγάλα έργα. Ξέρουμε ποιοί απασχολούνται, συνήθως, εκεί. Θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργήσουν άμεσα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αν απαλλαγούν από τον βραχνά της έλλειψης  ρευστότητας και τις …παγίδες που στήνει καθημερινά το κράτος με τα φορολογικά του νομοσχέδιο. Αν δεν διευκολυνθεί η επιχειρηματικότητα, τότε θα συνεχίζουμε να ζητάμε επιδόματα ανεργίας.
Θεωρώ ότι η συγκυρία είναι κατάλληλη για να θέσουμε αυτά τα  ζητήματα, που ήδη συζητούνται, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος μιας γενικότερης στρατηγικής για έξοδο της οικονομίας από την κρίση, κατά συνέπεια και απελευθέρωση από τα μνημόνια. Άλλη ιστορία είναι η πρόοδος των μεταρρυθμίσεων, για τις οποίες δεν χρειαζόμαστε καμιά τρόϊκα να μας τις υποδεικνύει. Έπρεπε να τις είχαμε ήδη κάνει από καιρό.

ΚΡ