Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Ζητάμε από τους Έλληνες πίστη και καρτερία. Τους υποσχόμαστε λύτρωση στο τέλος της ανηφόρας, αρκεί να σφίξουν τα δόντια και να υπομείνουν την.. ανεργία, την φτώχεια, μια δραματική μείωση της ποιότητας ζωής τους, που μεγαλύτερη μόνο με πόλεμο έχουν υποστεί τόσο γρήγορα.
Ο Πρωθυπουργός αγωνίζεται. Κλείνει εικοσάωρα συνεχούς δουλειάς, σπεύδει παντού και στα πάντα να συμμαζέψει αστοχίες και λάθη. Σίγουρα κάνει κι ο ίδιος λάθη και θα κάνει κι άλλα, αλλά κάνει ΚΑΤΙ. Δεν κοιτάζει τα τρένα να περνούν, υποσχόμενος πως θα βάλει την χώρα στην Μηχανή του Χρόνου και θα την πάει πίσω στο 2004 ή στο 1984.
Στην γενναία απόφαση του για την ΕΡΤ προ μηνός τον βρίζανε. Τώρα ψηφίστηκε ο νόμος για την νέα Δημόσια Τηλεόραση, με την δική μας φιλοσοφία και τις δικές μας αρχές, χωρίς την ανακυκλωμένη αριστεράντζα.
Αγωνίζεται.
Και θυμίζω προς σκαφάτους υπερέλληνες και ταβλαδόρους της Αριστεράς, που χολερικά κραυγάζουν για προδοσίες κι υποτέλεια, πως σε όλο το ντουνιά και την Ιστορία, δεν υπήρξε ποτέ «προδότης» που να έπαθε υπερκόπωση, δεν υπήρξε ούτε για δείγμα «εντολοδόχος ξένων συμφερόντων» που να ήταν σταχανοβίτης στην δουλειά και να έφερνε την υγεία του στα όρια της, αγωνιζόμενος για αυτό που θεωρεί συμφέρον του Έθνους του.
Όλοι αυτοί οι ωρυόμενοι εθναμνύντορες ή οι διασταυρώσεις του Χατζατζάρη με τον Βελουχιώτη στην Κουμουνδούρου, δεν εισφέρουν μισή ιδέα για τον «άλλο δρόμο». Με όλα όσα λένε, συμποσούμενα, ο λαός δεν θα αγόραζε ούτε μισό μπαγιάτικο κουλούρι. Κι όταν γίνεται κάτι της προκοπής αρχίζουν την χολερική αποδόμηση. Πριν, «ούτε το ΦΠΑ στην εστίαση δεν μπορεί να μειώσει». Μετά την ανακοίνωση της μείωσης, «σιγά, έκανε και διάγγελμα για το ΦΠΑ στο …σουβλάκι». Πολιτική κακομοιριά.
Έπραξε άριστα για το ηθικό του κόσμου. Τώρα μπόρεσε να πείσει τους δανειστές, τώρα το έκανε.
Κι έκανε διάγγελμα, γιατί μετά από 4 χρόνια είναι η πρώτη, γενναία, μείωση φόρου και αφορά όλη την εστίαση και την τουριστική βιομηχανία. Σημαντικό για πλήθος Ελλήνων, για αληθινούς ανθρώπους, με οικογένειες, προσωπικό, χρέη κι αγωνία για την επιβίωση.
Οτιδήποτε θετικό όμως χαλάει την γελοία μικροκομματική σούπα του κάθε πικραμένου.
Η όλη πολιτική μας όμως έχει ένα ηθικό έλλειμμα. Κι εξηγούμαι.
Η κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός, είναι υποχρεωμένοι να πάρουν συχνά δύσκολες, επώδυνες αποφάσεις. Κάποιες φορές αδικούνται άνθρωποι, χάνουν μέρος του εισοδήματος τους ή την ίδια την δουλειά τους με κριτήρια «στατιστικής», ποσοστώσεων. Άνθρωποι, όχι αριθμοί. Με ψυχή, παιδιά, τιμή.
Όσοι νομίζουν, πως, συκοφαντώντας ολόκληρες κατηγορίες εργαζομένων ως τεμπέληδες κι άχρηστους, προσφέρουν υπηρεσία στην κυβερνητική πολιτική, κάνουν λάθος και ζημιά.
Απολύσεις θα γίνουν, για να επιτευχθούν, εύχομαι, οι στόχοι, ήτοι το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα, ώστε ν’ αρχίσουμε μετά να αποκαθιστούμε τις κατάφωρες αδικίες και να βγούμε από το λούκι στις αγορές, που κάνανε μαύρα μάτια να μας δούνε.
Αυτό όμως που θα δώσει ηθική και πολιτική νομιμοποίηση στις σκληρές κυβερνητικές αποφάσεις, αυτό που θα κερδίσει την πίστη και καρτερία του όλου Έθνους, είναι το γαμημένο το παράδειγμα.
Πριν τα βάλουμε με τις καθαρίστριες ή τους σχολικούς φύλακες, ας ασχοληθούμε με τα ρετιρέ, με το άγος που λέγεται Βουλή των Ελλήνων, υπάλληλοι, μετακλητοί, σύμβουλοι κι αποσπασμένοι βουλευτών, υπουργών, υφυπουργών, γενικών και ειδικών γραμματέων.
Κάποιοι από αυτούς είναι όντως αξιολογότατοι επιστήμονες και φιλότιμοι υπάλληλοι.
Αρκετοί όμως είναι γιοι, κόρες, νύφες, γαμπροί, σύζυγοι, κολλητοί, γκόμενες, μπατζανάκια, παρατρεχάμενοι κι αφισοκολλητές βουλευτών και κυβερνητικών στελεχών.
Αφού λοιπόν ζητήσουμε συγγνώμη για τις διακομματικές οικογενειοκρατικές και κομματαρχέϊκες πρακτικές δεκαετιών, πριν απολύσουμε τον κάθε ταλαίπωρο, να ξεκινήσουμε απολύοντας τα σόγια και τους κολλητούς από την Βουλή και τα πολιτικά και κυβερνητικά γραφεία.
Και να ξεκινήσουμε από τους δικούς μας και να εξηγήσουμε και το γιατί. Κι ύστερα να πάμε και στους άλλους, διότι, Έλληνα μου, μπλε, πράσινοι και κόκκινοι, όλοι έκαναν χρήση αυτών των δικαιωμάτων. Ακόμη κι οι «επαναστάτες» του φρεντοτσίνο στον ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία (Σόρος).
Υπάρχει δικός μας βουλευτής που έχει διορίσει στο ευαγές ίδρυμα της Βουλής την κόρη του, τον γαμπρό του, την νύφη του, τον διευθυντή του πολιτικού γραφείου του και άλλους δεκαπέντε! Έχει και γιο αλλά τον κρατάει κάβα για την διαδοχή, μην χάσουμε την ράτσα. Μιράκολο αλλά φαίνεται πως δεν υπήρχαν νέοι επιστήμονες που να είχαν περισσότερα προσόντα από το σόϊ και τους αφισοκολλητές του λεγάμενου. Διάνοιες όλοι.
Το δε άλλο κόλπο είναι, εσύ διορίζεις την κόρη μου στο πολιτικό γραφείο σου κι εγώ διορίζω τον γιο ή την γκόμενα μου στο δικό μου. Τράμπες.
Να απολυθούν λοιπόν πρώτα αυτά τα διορισμένα στα ψηλά σόγια. Πρώτα τα δικά μας, τα μπλε κι ύστερα και των άλλων, αφού τους βγάλουμε όλους, ημέτερους και μη, στη σέντρα, μαζί με την συγγνώμη μας.
Γιατί η Βουλή μας πρέπει να έχει 1850 υπαλλήλους; Πόσους έχουν άλλων χωρών; Η Γερμανία, μου είχαν πει λάθος ότι έχει 400 στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Το ‘ψαξα, είναι 2600 αλλά με 80.000.000 πληθυσμό, τον οκταπλάσιο από μας! Άρα για την Ελλάδα και 500 πολλοί θα είναι.
Κάθε δε βουλευτής να δικαιούται έναν επιστημονικό συνεργάτη και μια γραμματέα. Κανέναν άλλο. Οι υπόλοιποι σπίτια τους. Μήπως παρήγαγαν κανένα φοβερό επιστημονικό και πολιτικό έργο αυτές οι στρατιές κολλητών; Αν ναι, τότε το κρύβουν πολύ καλά!
Μου λένε επίσης πως κάθε Υπουργός δικαιούται 27 συνεργάτες εκ των οποίων οι 21 μετακλητοί.
Τα υπουργεία δεν έχουν υπηρεσιακούς, που υποτίθεται πως ξέρουν και τα θέματα; Ας δουλέψουν με αυτούς, με τους υπηρεσιακούς και να δικαιούνται, κατανοητό, δυο – τρεις το πολύ δικούς τους ανθρώπους εμπιστοσύνης. Αλλά ολόκληρη διμοιρία έκαστος προς τι;
Οι υπόλοιποι να πάνε στην ελεύθερη αγορά να βγάλουν το ψωμί τους.
Αδέρφια, τρία κείμενα ξαναδιαβάζω κάθε χρόνο. Τον Θουκυδίδη, τον Ηρόδοτο και το «Αλεξάνδρου ανάβασις» του Αρριανού.
Ξέρετε γιατί πήγαν ως τις εσχατιές του κόσμου οι Μακεδόνες μαζί με τον Βασιλιά τους; Το λέει σε λίγες λέξεις ο Αρριανός.
Στο πέρασμα της Γεδρωσίας Ερήμου άνθρωποι κι άλογα πέθαιναν από δίψα. Ένας στρατιώτης βρήκε λίγο νερό σε κάποιο σκιερό λάκκο, το μάζεψε μέσα στο κράνος και το πήγε στον Βασιλιά του να το πιει. Ο Αλέξανδρος σήκωσε ψηλά το κράνος κι έχυσε το λιγοστό νερό, που δεν έφτανε φυσικά για όλους, στη γη, λέγοντας: «Αφού δεν πίνει ο στρατός, δεν πίνει κι ο Αλέξανδρος». Να γιατί πήγαν με τα πόδια και πολεμώντας ως την Ινδία και γύρισαν με πίστη στον σκοπό και στον ηγέτη τους!
Φαντάζεστε να το ‘πινε αχόρταγα και να τιμωρούσε τον στρατιώτη που δεν του έφερε κι άλλο;
Φαντάζεστε γονείς να τρώνε και να πίνουν και τα παιδιά τους να μένουν νηστικά και διψασμένα;
Φαντάζεστε έναν Διοικητή και το Επιτελείο του να κάνουν τσιμπούσια και τους στρατιώτες τους να πεινούν;
Οι βουλευτές, μου λένε φίλοι, εξακολουθούν και παίρνουν περί τα 7000 Ευρώ καθαρά στην τσέπη κάθε μήνα, όταν απαιτούμε από πλήθη πολιτών να ζουν με 700, 800 Ευρώ ή από πολλούς να επιζήσουν χωρίς κανένα εισόδημα.
Δεν είναι απλά άδικο όλο αυτό.
Είναι Ύβρις και απονομιμοποιεί δίκαια όλο το πολιτικό σύστημα και πλήττει την ατελείωτη, νυχθημερόν, προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τις απολύσεις και τις οικονομίες από τα σόγια και οι μόνες νέες περικοπές να αφορούν τουλάχιστον το 50% της βουλευτικής αποζημίωσης.
Λέγεται διοίκηση διά του παραδείγματος και παραφράζοντας τον Νίτσε, θα το ξαναπώ:
Το παράδειγμα δεν είναι απλά άλλος ένας τρόπος διοίκησης, είναι ο μόνος τρόπος διοίκησης…
*Μέλους της ΠΕ της ΝΔ
Ο Πρωθυπουργός αγωνίζεται. Κλείνει εικοσάωρα συνεχούς δουλειάς, σπεύδει παντού και στα πάντα να συμμαζέψει αστοχίες και λάθη. Σίγουρα κάνει κι ο ίδιος λάθη και θα κάνει κι άλλα, αλλά κάνει ΚΑΤΙ. Δεν κοιτάζει τα τρένα να περνούν, υποσχόμενος πως θα βάλει την χώρα στην Μηχανή του Χρόνου και θα την πάει πίσω στο 2004 ή στο 1984.
Στην γενναία απόφαση του για την ΕΡΤ προ μηνός τον βρίζανε. Τώρα ψηφίστηκε ο νόμος για την νέα Δημόσια Τηλεόραση, με την δική μας φιλοσοφία και τις δικές μας αρχές, χωρίς την ανακυκλωμένη αριστεράντζα.
Αγωνίζεται.
Και θυμίζω προς σκαφάτους υπερέλληνες και ταβλαδόρους της Αριστεράς, που χολερικά κραυγάζουν για προδοσίες κι υποτέλεια, πως σε όλο το ντουνιά και την Ιστορία, δεν υπήρξε ποτέ «προδότης» που να έπαθε υπερκόπωση, δεν υπήρξε ούτε για δείγμα «εντολοδόχος ξένων συμφερόντων» που να ήταν σταχανοβίτης στην δουλειά και να έφερνε την υγεία του στα όρια της, αγωνιζόμενος για αυτό που θεωρεί συμφέρον του Έθνους του.
Όλοι αυτοί οι ωρυόμενοι εθναμνύντορες ή οι διασταυρώσεις του Χατζατζάρη με τον Βελουχιώτη στην Κουμουνδούρου, δεν εισφέρουν μισή ιδέα για τον «άλλο δρόμο». Με όλα όσα λένε, συμποσούμενα, ο λαός δεν θα αγόραζε ούτε μισό μπαγιάτικο κουλούρι. Κι όταν γίνεται κάτι της προκοπής αρχίζουν την χολερική αποδόμηση. Πριν, «ούτε το ΦΠΑ στην εστίαση δεν μπορεί να μειώσει». Μετά την ανακοίνωση της μείωσης, «σιγά, έκανε και διάγγελμα για το ΦΠΑ στο …σουβλάκι». Πολιτική κακομοιριά.
Έπραξε άριστα για το ηθικό του κόσμου. Τώρα μπόρεσε να πείσει τους δανειστές, τώρα το έκανε.
Κι έκανε διάγγελμα, γιατί μετά από 4 χρόνια είναι η πρώτη, γενναία, μείωση φόρου και αφορά όλη την εστίαση και την τουριστική βιομηχανία. Σημαντικό για πλήθος Ελλήνων, για αληθινούς ανθρώπους, με οικογένειες, προσωπικό, χρέη κι αγωνία για την επιβίωση.
Οτιδήποτε θετικό όμως χαλάει την γελοία μικροκομματική σούπα του κάθε πικραμένου.
Η όλη πολιτική μας όμως έχει ένα ηθικό έλλειμμα. Κι εξηγούμαι.
Η κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός, είναι υποχρεωμένοι να πάρουν συχνά δύσκολες, επώδυνες αποφάσεις. Κάποιες φορές αδικούνται άνθρωποι, χάνουν μέρος του εισοδήματος τους ή την ίδια την δουλειά τους με κριτήρια «στατιστικής», ποσοστώσεων. Άνθρωποι, όχι αριθμοί. Με ψυχή, παιδιά, τιμή.
Όσοι νομίζουν, πως, συκοφαντώντας ολόκληρες κατηγορίες εργαζομένων ως τεμπέληδες κι άχρηστους, προσφέρουν υπηρεσία στην κυβερνητική πολιτική, κάνουν λάθος και ζημιά.
Απολύσεις θα γίνουν, για να επιτευχθούν, εύχομαι, οι στόχοι, ήτοι το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα, ώστε ν’ αρχίσουμε μετά να αποκαθιστούμε τις κατάφωρες αδικίες και να βγούμε από το λούκι στις αγορές, που κάνανε μαύρα μάτια να μας δούνε.
Αυτό όμως που θα δώσει ηθική και πολιτική νομιμοποίηση στις σκληρές κυβερνητικές αποφάσεις, αυτό που θα κερδίσει την πίστη και καρτερία του όλου Έθνους, είναι το γαμημένο το παράδειγμα.
Πριν τα βάλουμε με τις καθαρίστριες ή τους σχολικούς φύλακες, ας ασχοληθούμε με τα ρετιρέ, με το άγος που λέγεται Βουλή των Ελλήνων, υπάλληλοι, μετακλητοί, σύμβουλοι κι αποσπασμένοι βουλευτών, υπουργών, υφυπουργών, γενικών και ειδικών γραμματέων.
Κάποιοι από αυτούς είναι όντως αξιολογότατοι επιστήμονες και φιλότιμοι υπάλληλοι.
Αρκετοί όμως είναι γιοι, κόρες, νύφες, γαμπροί, σύζυγοι, κολλητοί, γκόμενες, μπατζανάκια, παρατρεχάμενοι κι αφισοκολλητές βουλευτών και κυβερνητικών στελεχών.
Αφού λοιπόν ζητήσουμε συγγνώμη για τις διακομματικές οικογενειοκρατικές και κομματαρχέϊκες πρακτικές δεκαετιών, πριν απολύσουμε τον κάθε ταλαίπωρο, να ξεκινήσουμε απολύοντας τα σόγια και τους κολλητούς από την Βουλή και τα πολιτικά και κυβερνητικά γραφεία.
Και να ξεκινήσουμε από τους δικούς μας και να εξηγήσουμε και το γιατί. Κι ύστερα να πάμε και στους άλλους, διότι, Έλληνα μου, μπλε, πράσινοι και κόκκινοι, όλοι έκαναν χρήση αυτών των δικαιωμάτων. Ακόμη κι οι «επαναστάτες» του φρεντοτσίνο στον ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία (Σόρος).
Υπάρχει δικός μας βουλευτής που έχει διορίσει στο ευαγές ίδρυμα της Βουλής την κόρη του, τον γαμπρό του, την νύφη του, τον διευθυντή του πολιτικού γραφείου του και άλλους δεκαπέντε! Έχει και γιο αλλά τον κρατάει κάβα για την διαδοχή, μην χάσουμε την ράτσα. Μιράκολο αλλά φαίνεται πως δεν υπήρχαν νέοι επιστήμονες που να είχαν περισσότερα προσόντα από το σόϊ και τους αφισοκολλητές του λεγάμενου. Διάνοιες όλοι.
Το δε άλλο κόλπο είναι, εσύ διορίζεις την κόρη μου στο πολιτικό γραφείο σου κι εγώ διορίζω τον γιο ή την γκόμενα μου στο δικό μου. Τράμπες.
Να απολυθούν λοιπόν πρώτα αυτά τα διορισμένα στα ψηλά σόγια. Πρώτα τα δικά μας, τα μπλε κι ύστερα και των άλλων, αφού τους βγάλουμε όλους, ημέτερους και μη, στη σέντρα, μαζί με την συγγνώμη μας.
Γιατί η Βουλή μας πρέπει να έχει 1850 υπαλλήλους; Πόσους έχουν άλλων χωρών; Η Γερμανία, μου είχαν πει λάθος ότι έχει 400 στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Το ‘ψαξα, είναι 2600 αλλά με 80.000.000 πληθυσμό, τον οκταπλάσιο από μας! Άρα για την Ελλάδα και 500 πολλοί θα είναι.
Κάθε δε βουλευτής να δικαιούται έναν επιστημονικό συνεργάτη και μια γραμματέα. Κανέναν άλλο. Οι υπόλοιποι σπίτια τους. Μήπως παρήγαγαν κανένα φοβερό επιστημονικό και πολιτικό έργο αυτές οι στρατιές κολλητών; Αν ναι, τότε το κρύβουν πολύ καλά!
Μου λένε επίσης πως κάθε Υπουργός δικαιούται 27 συνεργάτες εκ των οποίων οι 21 μετακλητοί.
Τα υπουργεία δεν έχουν υπηρεσιακούς, που υποτίθεται πως ξέρουν και τα θέματα; Ας δουλέψουν με αυτούς, με τους υπηρεσιακούς και να δικαιούνται, κατανοητό, δυο – τρεις το πολύ δικούς τους ανθρώπους εμπιστοσύνης. Αλλά ολόκληρη διμοιρία έκαστος προς τι;
Οι υπόλοιποι να πάνε στην ελεύθερη αγορά να βγάλουν το ψωμί τους.
Αδέρφια, τρία κείμενα ξαναδιαβάζω κάθε χρόνο. Τον Θουκυδίδη, τον Ηρόδοτο και το «Αλεξάνδρου ανάβασις» του Αρριανού.
Ξέρετε γιατί πήγαν ως τις εσχατιές του κόσμου οι Μακεδόνες μαζί με τον Βασιλιά τους; Το λέει σε λίγες λέξεις ο Αρριανός.
Στο πέρασμα της Γεδρωσίας Ερήμου άνθρωποι κι άλογα πέθαιναν από δίψα. Ένας στρατιώτης βρήκε λίγο νερό σε κάποιο σκιερό λάκκο, το μάζεψε μέσα στο κράνος και το πήγε στον Βασιλιά του να το πιει. Ο Αλέξανδρος σήκωσε ψηλά το κράνος κι έχυσε το λιγοστό νερό, που δεν έφτανε φυσικά για όλους, στη γη, λέγοντας: «Αφού δεν πίνει ο στρατός, δεν πίνει κι ο Αλέξανδρος». Να γιατί πήγαν με τα πόδια και πολεμώντας ως την Ινδία και γύρισαν με πίστη στον σκοπό και στον ηγέτη τους!
Φαντάζεστε να το ‘πινε αχόρταγα και να τιμωρούσε τον στρατιώτη που δεν του έφερε κι άλλο;
Φαντάζεστε γονείς να τρώνε και να πίνουν και τα παιδιά τους να μένουν νηστικά και διψασμένα;
Φαντάζεστε έναν Διοικητή και το Επιτελείο του να κάνουν τσιμπούσια και τους στρατιώτες τους να πεινούν;
Οι βουλευτές, μου λένε φίλοι, εξακολουθούν και παίρνουν περί τα 7000 Ευρώ καθαρά στην τσέπη κάθε μήνα, όταν απαιτούμε από πλήθη πολιτών να ζουν με 700, 800 Ευρώ ή από πολλούς να επιζήσουν χωρίς κανένα εισόδημα.
Δεν είναι απλά άδικο όλο αυτό.
Είναι Ύβρις και απονομιμοποιεί δίκαια όλο το πολιτικό σύστημα και πλήττει την ατελείωτη, νυχθημερόν, προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τις απολύσεις και τις οικονομίες από τα σόγια και οι μόνες νέες περικοπές να αφορούν τουλάχιστον το 50% της βουλευτικής αποζημίωσης.
Λέγεται διοίκηση διά του παραδείγματος και παραφράζοντας τον Νίτσε, θα το ξαναπώ:
Το παράδειγμα δεν είναι απλά άλλος ένας τρόπος διοίκησης, είναι ο μόνος τρόπος διοίκησης…
*Μέλους της ΠΕ της ΝΔ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου