Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
το σπίτι, την αυλή σου και την οικογένεια σου. Πρώτα κερδίζεις τις καρδιές, το μυαλό και την πρόθεση ψήφου των δεξιών, των συντηρητικών κεντρώων και των καθαρών εθνικιστών που δεν πιστεύουν στον ολοκληρωτισμό, δεν είναι χουνταίοι, ρατσιστές κλπ, αυτούς που απαρτίζουν τον πυρήνα της παράταξης, κι ύστερα ασχολείσαι με όλους τους άλλους.
Ουδείς δεδομένος, αδέρφια. Ούτε το έτερον ήμισυ. Άμα το περιφρονείς ή ασχολείσαι με άλλες, θα πάει για φρέσκα. Το ‘χαμε το χούϊ παλαιόθεν: «Δικοί μας είναι, που θα πάνε, ας ψαρέψουμε κι αριστερά». Έτσι καταλήξαμε να εργοδοτούμε όλους τους αχμάκηδες κοπρίτες της ανακυκλωμένης αριστεράντζας, να στέκονται προσοχή εκπρόσωποι μας μπροστά στην μνήμη κατατσαπλιάδων και περίπου να ζητάμε συγγνώμη, που έχασαν και δεν «αναμόρφωσαν» την Ελλάδα ο Σιάντος κι ο Ζεύγος, αυτός με το ‘να δόντι για ν’ ανοίγει τις μπύρες.
Καταρχήν, το είπαμε, «δικός μας», ίσον δεδομένος, δεν είναι κανείς. Πιθανώς η μάνα μας, που και στην ΟΑΚΚΕ ή την Χριστοπιστία να πηγαίναμε, θα μας ψήφιζε δαγκωτό. Τα υπόλοιπα εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόροι όμως, χλωμό ν’ ακολουθούσαν.
Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ επιβλήθηκε από τους αμείλικτους συσχετισμούς δύο απανωτών εκλογών. Την ήπιαμε σαν μουρουνέλαιο αλλά δεν θα λέμε ότι μας αρέσει κιόλας. Και σίγουρα δεν μπορεί να μας πηγαίνει «καρότσι» ο Βενιζέλος και το υπερτροφικό εγώ του.
Κάποιοι έχουν αναγάγει σε Ιερά Ευαγγέλια από τη μια το Μνημόνιο, ακόμη κι εκεί που δεν του πέφτει λόγος, κι από την άλλη την αδιατάρακτη σύμπλευση με το ΠΑΣΟΚ. Στόχος, εύλογος, η σταθερότητα. Ουδείς αντιλέγει. Όμως η σταθερότητα της δικομματικής κυβέρνησης κινδυνεύει περισσότερο όταν χαστουκίζεις την φιλοτιμία των ψηφοφόρων του μεγαλύτερου κόμματος.
Παραμίλαγε ο λαός, όχι μόνον οι νεοδημοκράτες, με τον Παπουτσή. Φίλοι, γνωστοί αλλά και άγνωστοι μου έθεταν την εύλογη απορία: «Δηλαδή, άμα λέγατε του Βαγγέλα, βρες άλλον, όχι τον Παπουτσή, γιατί θα φάμε τόσες πέτρες, που θα χτίσουμε μαντρί, τί θα έκανε; Θα έριχνε την κυβέρνηση για το ξεκούραστο μούσι του υπουργού του Σάμινα»; Ομολογώ δεν βρήκα απάντηση, ούτε στα νεοελληνικά, ούτε στ’ αγγλικά, ούτε στα γερμανικά, ούτε στα αρβανίτικα. Στα ισπανικά, μου ήρθαν κάτι λιμανιώτικα, διότι ως γνωστόν οι σπανιόλοι είναι μακράν οι πλέον βρωμόστομοι αλλά δεν είναι του ήθους μου, σφυρηλατημένου στα 88 στρέμματα έναντι των Φυλακών Κορυδαλλού.
Κάτι η κρίση, κάτι το ντάλα Καλοκαίρι, πέρασε λάθρα στις συνειδήσεις ο Παπουτσής κι έτσι θα μείνει. Σάμπως θυμάστε καμμιά φοβερή είδηση περί άλλου εκπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα; Η Τράπεζα θα τον πληρώνει και θα τον χαίρεται.
Τώρα, ο Παντελής Καψής, μαζεύει γύρω του, για υψηλά στελέχη στην δημόσια τηλεόραση, τόση ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ που αν κυβερνούσαν τα δυο τους, λιγότερους θα είχανε. Σοβαρός άνθρωπος είναι ο κ. Καψής, δεν λέω, αλλά δεν μπορεί να κάνει ότι του καπνίσει.
Κι εμένα, εν γένει, δεν με πειράζει η πολιτική ταυτότητα ή οι «χρωματικές» αναλογίες. Υπάρχουν άξιοι άνθρωποι παντού και θα έλεγα κυρίως εκτός κομμάτων. Απλά τον κόσμο μας τον πειράζει η παλινόστηση διαφόρων ευέλικτων τύπων σε τέτοιους καιρούς και ξανά με την ανοχή της Δεξιάς. Σε μια τέτοια εποχή λοιπόν, με έκτακτες περιστάσεις, που απαιτούν έκτακτες λύσεις αλλά και το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό, τα προϊόντα της αριστερής και πασοκικής ανακύκλωσης καλά κρατούν.
Θα θυμίσω ξανά και ξανά, πως το συντριπτικό ποσοστό των απωλειών της ΝΔ ήταν και είναι προς τα δεξιά. Επαναλαμβάνω, προς τα δεξιά. Σκόρδο, κρεμμύδι, που λέγαμε στο Στρατό σε κάτι αστοιχείωτους, που τα μπερδεύανε στο εν – δυό. Προς τα δεξιά. Όπως κοιτάς την τρύπα του ανύπαρκτου «μεσαίου χώρου», από τη μεριά που είναι η μανταμίτσα με τον παπαγάλο και τα παιδιά με τα μαύρα.
Σας τ’ ορκίζομαι στην ζωή του Μπιθικώτση, πως δεν χάσαμε τροτσκιστές, σταλινικούς, αντεξουσιαστές κλπ προς τα αριστερά μας. Ούτε έναν. Από την άλλη έγινε η ζημιά.
Αυτό, λοιπόν, το ότι θεωρούμε τους δικούς μας δεδομένους και υποτιμούμε την αντίδραση τους, είναι ο ένας άμεσος κίνδυνος.
Ο άλλος είναι η νεοφιλελεύθερη επέλαση σε πρόσωπα, λογικές και πρακτικές. Η στουρνάρεια λογική του να ρυθμίζουμε και το κατούρημα κατά τις επιταγές του Μνημονίου και να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε, πχ, την περίπτωση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας από την ΕΡΤ.
Το πολύ ΠΑΣΟΚ κι η υπερβολική δόση σε ανακυκλωμένη αριστεράντζα και νεοφιλελεύθερο κυνισμό μπορεί να προκαλέσουν ανεξέλεγκτους πολιτικούς σπασμούς και ακατάσχετη αιμορραγία προς τα δεξιά. Προς τα δεξιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου