Η τραγική ιστορία του Νίκου Γκάνου...

Μπορεί σημερα να χαμογελά, αλλά ο Νίκος Γκάνος έχει περάσει πολύ δύσκολες στιγμές. Στα 14 του έχασε την 16χρονη αδερφή του και λίγους μήνες αργότερα τον..
αδερφό του, ενώ ένα χρόνο μετά "έφυγε" και ο πατέρας του.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που παραχώρησε... Είσαι πάντα χαμογελαστός και χαρούμενος αν και έχεις περάσει δύσκολες στιγμές.
Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν στα 14 μου έχασα την κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη αδελφή μου, Μαρία. Ήταν ο πρώτος θάνατος στην οικογένεια και μας συγκλόνισε όλους γιατί ήταν κάτι απρόσμενο.
Θυμάμαι, είχα πάει σε ένα πάρτυ γενεθλίων και στο σπίτι μου ήταν η μητέρα μου η Ματούλα, με την αδελφή μου την Ευγενία και την ξαδέλφη μου Γεωργία και έφτιαχναν ένα γλυκό. Κάποια στιγμή λοιπόν χτυπά το τηλέφωνο. Το σηκώνει η ξαδέλφη μου και της λένε ότι τηλεφωνούν από ένα νοσοκομείο και ότι θα έπρεπε να πάμε εκεί, γιατί η αδελφή μου είχε ένα ατύχημα.
Η μητέρα μου επειδή εργαζόταν στο Γενικό Κρατικό, ήξερε πολύ καλά τι σήμαινε αυτό, γιατί αποφεύγουν να πουν τηλεφωνικώς στους συγγενείς ότι ο άνθρωπός τους έχει πεθάνει. Αμέσως με πήραν τηλέφωνο και μου ζήτησαν να γυρίσω στο σπίτι, προκειμένουν να πάμε όλοι μαζί στο νοσοκομείο. Δεν θα ξεχάσω αυτές τις ώρες. Δεν θέλω να τις θυμάμαι αλλά δεν μπορώ να τις ξεχάσω.
Αυτό όμως που είναι πιο οδυνηρό είναι ότι συνειδητοποιείς ότι δεν θα ξαναδείς το αγαπημένο σου πρόσωπο. Ότι δεν θα έχεις την ευκαιρία να του ξαναμιλήσεις και να του πεις όσα ήθελες και δεν πρόλαβες. Ξέρεις, οι περισσότεροι δεν λέμε "σ' αγαπώ" σε κάποιον που αγαπάμε, γιατί το θεωρούμε δεδομένο. Όταν, όμως, αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει πια στη ζωή, θα ήθελες πάρα πολύ να είχες προλάβει να του πεις τι αισθάνεσαι.
Όταν κάποιος χάνει ένα μέλος της οικογένειάς του σε τόσο νεαρή ηλικία, συνήθως ζεις με τον "φόβο της απώλειας" και τρέμει στην ιδέα ότι θα χάσει και κάποιο άλλο αγαπημένο του πρόσωπο.
Στην δική μου περίπτωση, επειδή μετά την αδελφή μου, ακολούθησαν μερικούς μήνες μετά ο αδελφός μου Γιάννης και μετά από ένα χρόνο ο πατέρας μου Λάμπρος, θα μπορούσα να πω ότι έχω σκληραγωγηθεί.
Έχω εξοικιωθεί με το θάνατο και με την ιδέα ότι κάποιον που αγαπώ μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον χάσω, ενώ παλιά αυτός ήταν ο μεγαλύτερός μου φόβος. Η απώλεια των αγαπημένων μου προσώπων άλλαξε εντελώς τον τρόπο που σκέφτομαι και με έκαναν να θέλω να ζω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία.
Μάλιστα έχω ένα τατουάζ στο σώμα μου που γράφει: "Μια φορά μόνο υπάρχουμε και μάλλον δεν θα ξαναυπάρξουμε ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά".
Ακούω φίλους μου που φρικάρουν με το παραμικρό και τους συμβουλεύω να απολαμβάνουν πραγματικά κάθε στιγμή που περνάει, γιατί δεν ξέρουν τι θα φέρει η επόμενη ημέρα.

ΟΚ