ρωτάνε έκπληκτοι «γιατί» από τη στιγμή που δεν σου σέρβιραν μαθηματικό θεώρημα και φωνάζουν γιατρό να σε εξετάσει, μήπως έχεις τυφοειδή πυρετό, αν δεν σε φωτογραφίσουν ως εξωγήινο για να πάρουν εκατοντάδες like στο facebook.
Προσωπικά, έπεσα σε μαγαζάτορα που αφού είχε υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις και πολέμησε στον Κόλπο, το Αφγανιστάν και τη Σομαλία, είχε καθαρίσει με τις υποχρεώσεις του προς την πατρίδα και θεωρούσε την ταμειακή μηχανή μια διαβολική εφεύρεση που στόχο έχει να καταπατήσει τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα των πελατών.
Με αυτόν τον τρόπο οι τιμές του είναι εδώ και χρόνια αποσυνδεδεμένες από τον ΦΠΑ. Είτε αυτός πάει στο 83%, είτε πέσει στο 3% το παστίτσιο του «Μήτσου» θα είναι αλμυρό μεν, καθαρό όμως από περιττές φορολογικές επιβαρύνσεις, σε τιμή κατάλληλη για να πηγαίνει όλο το ποσό κατευθείαν στην τσέπη του. Έτσι ο Μητσάρας και θα παραμείνει ανταγωνιστικός και δεν θα χάσει το κέφι του. Θα μας ξαναπεί όλη τη γκάμα από τα ανέκδοτα με τον Τοτό και του χρόνου, ζωή να έχουμε.
Στα διαλείμματα από τα ανέκδοτα δεν θα παραλείψει να περάσει γενεές δεκατέσσερις όλους τους πολιτικούς, όλων των κομμάτων και όλων των χρωμάτων. Μόνο για τη ΧΑ -αν και είναι αντίθετος ιδεολογικά -αφήνει ανοικτή την πόρτα, γιατί ο Μήτσος φοβάται να πάει σπίτι του τη νύχτα με την είσπραξη στην τσέπη…
Στην ταβέρνα του Μήτσου τρώει συχνά και ο Μπάμπης, Δημόσιος Υπάλληλος από τους λίγους. Πρέπει να δούλεψε πολύ στη ζωή του, γιατί έχει 5 σελίδες Ε9. Ίσως διότι όλοι πάνω στον Μπάμπη στηρίζονταν για να κάνουν πράξη τις πολιτικές τους.
Αν δεν υπήρχε ο Μπάμπης δεν θα υπήρχε και κράτος. «Πατριώτης» από κούνια, μετά τις αριστερές ανησυχίες κατά τη διάρκεια των σπουδών του, πέρασε στο ΠΑΣΟΚ για να βρει θαλπωρή και θέση στο Δημόσιο, ήταν εκσυγχρονιστής επί Σημίτη όταν προήχθη, «μεσαίος χώρος» επί ΚΚ όταν πήγε για τρία χρόνια στο εξωτερικό για να πάρει και τη σχετική αποζημίωση, αντιμνημονιακός ασφαλώς στις μέρες μας.
Κάτι μεταξύ ΔημΑρ και ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει παρόν στην ανασυγκρότηση μιας κεντροαριστεράς που θα ρίχνει και ένα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», δεινός ομιλητής και καταφερτζής, αφού χλαπακιάσει το φρέσκο ψάρι, καβαλάει τον Κομπρέσορα και πάει στο Καζίνο να δει αν ήρθε η ανάπτυξη, πριν τη μεσημεριανή σιέστα στην έπαυλη των 300 τετραγωνικών που έφτιαξε με αίμα, ιδρώτα και κάμποσες λαμογιές.
Είναι από τους καλύτερους πελάτες του Μήτσου, τόσο για τους τζίρους που κάνει, όσο και για το γεγονός ότι δεν ζητάει ποτέ απόδειξη.
Ο Μήτσος και ο Μπάμπης συμπαθούν ιδιαίτερα τον Μάνθο, τοπικό επιχειρηματία, επίσης γνήσιο «πατριώτη» που θεωρεί ιερή υποχρέωση του να χρωστά πάντα στο Δημόσιο και να περιμένει την επόμενη ρύθμιση για να εξοφλήσει τις προηγούμενες έντεκα απόπειρες, καθώς μετά την εκάστοτε προκαταβολή γίνεται «Λούης»…
Είναι μια ωραία παρέα οι τρεις τους όταν σμίγουν. Κάθε φορά, έχουν ένα νέο προδότη πολιτικό να προσθέσουν στη κουβέντα, επιχειρηματολογούν για την αναγκαιότητα της δραχμής (οι θυρίδες τους είναι γεμάτες ευρώ εξάλλου), αναλύουν τις διεθνείς συνομωσίες που στόχο έχουν το Έθνος, συγκινούνται με το λαό που δεινοπαθεί, που θα καταναλώσει όλα τα ληγμένα, από χάπια μέχρι τρόφιμα.
Και μην νομίζει κανείς ότι αυτοί δεν έχουν βάσανα. Η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων κτισμάτων τους θα τους κοστίσει μια περιουσία (όταν και εφόσον αποφασίσουν να υπαχθούν) και φέτος την έβγαλαν σε δευτεροκλασάτο νησί και μόνο για ένα δεκαήμερο, γιατί “και τα έτοιμα κάποτε τελειώνουν”. Κρίση και των γονέων.
Κι όμως και οι τρεις τους δηλώνουν ανερυθρίαστα «πατριώτες».
Μήπως ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε το διεθνισμό, με αυτήν την εικόνα του Νεοέλληνα «πατριώτη»;
Δεν μπαίνω καν στον κόπο να γκρεμίσω τα γελοία επιχειρήματα τους. Απλά τους βαρέθηκα…
Μ.Ο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου