Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Για μένα, αδέρφια, η ιλιγγιώδης στροφή του 2011, κι ας διαφωνούσα, θα κριθεί, όπως όλα, στο τέλος του δρόμου..
Τότε, εκτιμήθηκε ο κίνδυνος χρεοκοπίας ως υπαρκτός, ήμασταν ελλειμματικοί ως τα μπούνια, η πολιτική είναι δυναμικό κι όχι στατικό πράγμα, άρα προσαρμόζεσαι ελισσόμενος ακόμη και αεροπλανικώς.
Όμως, όπως λέει κι ο φίλος μου ο Παναγιώτης, η πολιτική είναι σαν την μπαλίτσα: ό,τι γράψει το ταμπλώ. Δεν πα να σε βρίζανε 89 λεπτά για κουρέλα κι ότι σέρνεσαι; Άμα στο 90’ την καρφώσεις στο γάμα, πήρες όλο το χαρτί. Δεν πα να τρέχεις πάνω κάτω σαν το Βέγγο επί 89 λεπτά, να παίρνεις σαν το Μεγαλέξαντρο όλες τις διεκδικήσεις και να ‘χεις οργώσει το χορτάρι σαν άλογο της Φλάνδρας; Άμα στο 90΄ το φας το γκολάκι και σφυρίξει λήξη ο τύπος με τα μαύρα, είσαι ρεζίλης και να ζήσουμε να σε θυμόμαστε.
Τουτέστιν, όπως στο ποδόσφαιρο, έτσι και στην πολιτική μετράει μόνο το αποτέλεσμα.
Έχουμε κάνει τα πάντα σ’ αυτά τα χρόνια. Μόνο που δεν βράσαμε τα παπούτσια μας να τα φάμε, σαν τον Τσάπλιν στον «Χρυσοθήρα».
Ή μάλλον είναι σαν το «Γιοτζίμπο» του Κουροσάβα ή αν προτιμάτε την αμερικάνικη έκδοση με τον Μπρους Γουίλις, το «Last man standing». Ποιος θα μείνει όρθιος τελευταίος. Όχι πιστολέρο. Φορολογούμενος.
Ο μέσος πολίτης δεν κάνει διακρίσεις, πρώτο ή δεύτερο Μνημόνιο. Δεν πολυκαταλαβαίνει τι σημαίνει «διαφωνούσαμε με το πρώτο, εντός αγορών γαρ, μας το φόρεσε καπέλο ο ΓΑΠ, έτσι το δεύτερο, αφού πλέον ήμασταν εκτός αγορών, ήταν πλέον αναγκαιότητα».
Ξέρετε τι ξέρει ο απλός άνθρωπος; Πόσο έχει πάει ο μισθός του, το εισόδημα του, αν έχει δουλειά, τι του μένει στην τσέπη στο τέλος του μήνα.
Κι όλα τα επικοινωνιακά εφευρήματα κι επιχειρήματα του κόσμου τα γκρεμίζει σαν πύργο από τραπουλόχαρτα ο ταχυδρόμος. Φέρνει δυο απανωτά ΦΑΠ και κάνει την ψυχή του Έλληνα περιβόλι.
Λοιπόν, το πράγμα, ακόμη κι αν βγαίνει λογιστικά, δεν βγαίνει ηθικά και πολιτικά. Ο Έλληνας είναι στωϊκός αλλά όχι τόσο. Δεν είναι Βούδας. Κι εκτός από την ανεργία, την βαριά φορολογία και την αφραγκία του, τον εξοργίζει και το ζήτημα της σχέσης που έχει διαμορφωθεί με την Τρόϊκα. Αισθάνεται πως μας πήραν τα κλειδιά και όλο τον αέρα.
Πχ βλέπε την αμυντική βιομηχανία.
Όντας συνεπής στην πίστη μου σε αυτό που έγραψα στην αρχή, λέω όμως πως όλες αυτές οι τεράστιες θυσίες, παρά τις μεταστροφές, παρά τα ατσούμπαλα λάθη και συχνά την έλλειψη παραδείγματος από ψηλά, παρά την μη σύγκρουση με την αληθινή διαπλοκή και το εξοργιστικό σέρβις στις τράπεζες, φαίνεται να έχει ένα αποτέλεσμα. Κάτι γράφει στο ταμπλώ του γηπέδου, απλά ο αγώνας ακόμη δεν τέλειωσε.
Αν ο Στουρνάρας μας τα λέει καλά, μετά την εγχείρηση με αλυσοπρίονο που έγινε στη κοινωνία, φτάνουμε σε πρωτογενές πλεόνασμα. Εν ολίγοις, τα έσοδα του κράτους καλύπτουν τα έξοδα του, πλην τοκοχρεωλυσίων, για πρώτη φορά.
Οφείλουμε όμως να δούμε κατάματα την κατάσταση στην κοινωνία. Δεν αντέχει άλλο. Δεν υπάρχει κανένα άλλο περιθώριο για εισπρακτικά μέτρα, για περικοπές. Ούτε χιλιοστό.
Η δε ανεργία αποτελεί πλέον το μεγαλύτερο εθνικό πρόβλημα. Απειλή για την κοινωνική συνοχή και ειρήνη.
Έχουμε λοιπόν καταφέρει κάτι σημαντικό, όμως είμαστε σ’ ένα σημείο καμπής. Απαιτείται μια δραστική αλλαγή.
Κι έχουμε πλέον γερά επιχειρήματα, όχι ψευτοτσαμπουκάδες. Μπορούμε να πούμε με σταθερή και πειστική φωνή πως κάναμε τα πάντα, όσα συμφωνήσαμε, ματώσαμε και φτάσαμε ως εδώ και να και το περίφημο πλεόνασμα.
Όμως οι εταίροι και δανειστές μας οφείλουν να καταλάβουν πως δεν πάει άλλο. Πως τώρα πρέπει να παρθούν ουσιαστικά μέτρα, αλλαγές πολιτικής που θα στοχεύουν στην ελάφρυνση, μείωση του χρέους και την ροή κεφαλαίων προς την αληθινή ανάπτυξη, ακόμη κι αν σημαίνει αυτό πως θα χάσουν κι αυτοί κάτι.
Κι αυτό για να γίνει κατανοητό χρειάζεται ένα πρώτο και σταθερό ΟΧΙ στο ζήτημα της αμυντικής βιομηχανίας, διότι η αποδοχή της θέσης της Τρόϊκας, δεν σημαίνει απλά κι άλλους ανέργους. Σημαίνει ότι θα γινόταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που επιβάλλει η λογική και το εθνικό συμφέρον: αντί για εξυγίανση και ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας, θα την καταστρέφαμε κι άλλο. Όχι λοιπόν.
Η κοινωνία δεν θα περιμένει στωϊκά για πάντα. Ήδη μεγάλο κομμάτι της μας έχει προσπεράσει από θυμό κι αγανάκτηση. Πρέπει να τρέξουμε για να την φτάσουμε.
Ο Έλληνας αναγνωρίζει την προσωπική υπερπροσπάθεια του Πρωθυπουργού. Κάνει συγκρίσεις και βλέπεις τις διαφορές. Ξέρει ποιος χτυπάει εικοσάωρα, επτά μέρες την εβδομάδα.
Πρέπει όμως να δει την νίκη στο ταμπλώ.
Να δει τις θυσίες του να πιάνουν τόπο και ν’ αρχίσει να βελτιώνεται η κατάσταση, να βλέπει ν’ ανοίγουν δουλειές για τα παιδιά τους, να μπαίνει αληθινό χρήμα στην αγορά και κυρίως να μην νοιώθει ότι άλλοι, απέξω, κάνουν κουμάντο.
Δεν ζητάμε να ζούμε όπως πριν, με δανεικά, ξέχειλο και μπαταρισμένο κράτος κι έχουμε ακόμη πολλές μεταρρυθμίσεις να κάνουμε.
Πρέπει όμως, μετά τόσες θυσίες, να διεκδικήσουμε αλλαγές που να οδηγούν σε ανάπτυξη, ελάφρυνση των βαρών μας ως κράτος και να καταλάβουν ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τους πέφτει λόγος.
Ιστορικά δεν θα υπάρχει άλλη ευκαιρία ή άλλο περιθώριο πολιτικού χρόνου, ώστε να ανακτήσουμε ως παράταξη την πολιτική μας δυναμική, τους απογοητευμένους ή θυμωμένους ψηφοφόρους.
Είναι εθνικό μας χρέος να εμποδίσουμε την χώρα να κατρακυλήσει στην πλέον ακραία πώλωση ανάμεσα σε τυχοδιώκτες και εκφάνσεις του ολοκληρωτισμού. Κι αυτό πρέπει να γίνει με θετικό τρόπο, να τους κερδίσουμε. Δεν γίνεται με κινδυνολογία ή δαιμονοποίηση.
Ο μέσος άνθρωπος είναι συντηρητικός, με την ακριβή έννοια του όρου. Θέλει ασφάλεια για τα παιδιά του, την οικογένεια του, την χώρα του, δουλειά κι αξιοπρέπεια. Δεν θέλει να παίζεται η τύχη της φαμίλιας του κορώνα γράμματα.
Να νοιώσει λοιπόν ότι εμείς είμαστε η σταθερή, θετική, πατριωτική δύναμη, που αξιοποιεί τις θυσίες του προς το εθνικό συμφέρον και λέει ΟΧΙ εκεί που πρέπει. Και τώρα είναι η ώρα για ένα πρώτο όχι με αφορμή την αμυντική βιομηχανία και να απαιτήσουμε διόρθωση της συνταγής.
Κι αν απειλήσουν με μη εκταμίευση της επόμενης δόσης, λένε κάποιοι;
Τότε κι εμείς δεν πληρώνουμε, ώσπου να λογικευτούν.
Τώρα θα μπορούμε να το πούμε. Όσο ήμασταν ζήτουλες ακόμη και για τις στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους δεν μπορούσαμε.
Τι θα κάνουν; Όταν χρωστάμε 240.000.000.000 Ευρώ, είμαστε πλέον συνέταιροι. Θα τα χάσουν;
Χωρίς φωνές και τσαμπουκάδες λοιπόν, με «βρετανικό φλέγμα», αν θέλετε. Ένα χαμογελαστό, παγωμένο ΟΧΙ…
Τότε, εκτιμήθηκε ο κίνδυνος χρεοκοπίας ως υπαρκτός, ήμασταν ελλειμματικοί ως τα μπούνια, η πολιτική είναι δυναμικό κι όχι στατικό πράγμα, άρα προσαρμόζεσαι ελισσόμενος ακόμη και αεροπλανικώς.
Όμως, όπως λέει κι ο φίλος μου ο Παναγιώτης, η πολιτική είναι σαν την μπαλίτσα: ό,τι γράψει το ταμπλώ. Δεν πα να σε βρίζανε 89 λεπτά για κουρέλα κι ότι σέρνεσαι; Άμα στο 90’ την καρφώσεις στο γάμα, πήρες όλο το χαρτί. Δεν πα να τρέχεις πάνω κάτω σαν το Βέγγο επί 89 λεπτά, να παίρνεις σαν το Μεγαλέξαντρο όλες τις διεκδικήσεις και να ‘χεις οργώσει το χορτάρι σαν άλογο της Φλάνδρας; Άμα στο 90΄ το φας το γκολάκι και σφυρίξει λήξη ο τύπος με τα μαύρα, είσαι ρεζίλης και να ζήσουμε να σε θυμόμαστε.
Τουτέστιν, όπως στο ποδόσφαιρο, έτσι και στην πολιτική μετράει μόνο το αποτέλεσμα.
Έχουμε κάνει τα πάντα σ’ αυτά τα χρόνια. Μόνο που δεν βράσαμε τα παπούτσια μας να τα φάμε, σαν τον Τσάπλιν στον «Χρυσοθήρα».
Ή μάλλον είναι σαν το «Γιοτζίμπο» του Κουροσάβα ή αν προτιμάτε την αμερικάνικη έκδοση με τον Μπρους Γουίλις, το «Last man standing». Ποιος θα μείνει όρθιος τελευταίος. Όχι πιστολέρο. Φορολογούμενος.
Ο μέσος πολίτης δεν κάνει διακρίσεις, πρώτο ή δεύτερο Μνημόνιο. Δεν πολυκαταλαβαίνει τι σημαίνει «διαφωνούσαμε με το πρώτο, εντός αγορών γαρ, μας το φόρεσε καπέλο ο ΓΑΠ, έτσι το δεύτερο, αφού πλέον ήμασταν εκτός αγορών, ήταν πλέον αναγκαιότητα».
Ξέρετε τι ξέρει ο απλός άνθρωπος; Πόσο έχει πάει ο μισθός του, το εισόδημα του, αν έχει δουλειά, τι του μένει στην τσέπη στο τέλος του μήνα.
Κι όλα τα επικοινωνιακά εφευρήματα κι επιχειρήματα του κόσμου τα γκρεμίζει σαν πύργο από τραπουλόχαρτα ο ταχυδρόμος. Φέρνει δυο απανωτά ΦΑΠ και κάνει την ψυχή του Έλληνα περιβόλι.
Λοιπόν, το πράγμα, ακόμη κι αν βγαίνει λογιστικά, δεν βγαίνει ηθικά και πολιτικά. Ο Έλληνας είναι στωϊκός αλλά όχι τόσο. Δεν είναι Βούδας. Κι εκτός από την ανεργία, την βαριά φορολογία και την αφραγκία του, τον εξοργίζει και το ζήτημα της σχέσης που έχει διαμορφωθεί με την Τρόϊκα. Αισθάνεται πως μας πήραν τα κλειδιά και όλο τον αέρα.
Πχ βλέπε την αμυντική βιομηχανία.
Όντας συνεπής στην πίστη μου σε αυτό που έγραψα στην αρχή, λέω όμως πως όλες αυτές οι τεράστιες θυσίες, παρά τις μεταστροφές, παρά τα ατσούμπαλα λάθη και συχνά την έλλειψη παραδείγματος από ψηλά, παρά την μη σύγκρουση με την αληθινή διαπλοκή και το εξοργιστικό σέρβις στις τράπεζες, φαίνεται να έχει ένα αποτέλεσμα. Κάτι γράφει στο ταμπλώ του γηπέδου, απλά ο αγώνας ακόμη δεν τέλειωσε.
Αν ο Στουρνάρας μας τα λέει καλά, μετά την εγχείρηση με αλυσοπρίονο που έγινε στη κοινωνία, φτάνουμε σε πρωτογενές πλεόνασμα. Εν ολίγοις, τα έσοδα του κράτους καλύπτουν τα έξοδα του, πλην τοκοχρεωλυσίων, για πρώτη φορά.
Οφείλουμε όμως να δούμε κατάματα την κατάσταση στην κοινωνία. Δεν αντέχει άλλο. Δεν υπάρχει κανένα άλλο περιθώριο για εισπρακτικά μέτρα, για περικοπές. Ούτε χιλιοστό.
Η δε ανεργία αποτελεί πλέον το μεγαλύτερο εθνικό πρόβλημα. Απειλή για την κοινωνική συνοχή και ειρήνη.
Έχουμε λοιπόν καταφέρει κάτι σημαντικό, όμως είμαστε σ’ ένα σημείο καμπής. Απαιτείται μια δραστική αλλαγή.
Κι έχουμε πλέον γερά επιχειρήματα, όχι ψευτοτσαμπουκάδες. Μπορούμε να πούμε με σταθερή και πειστική φωνή πως κάναμε τα πάντα, όσα συμφωνήσαμε, ματώσαμε και φτάσαμε ως εδώ και να και το περίφημο πλεόνασμα.
Όμως οι εταίροι και δανειστές μας οφείλουν να καταλάβουν πως δεν πάει άλλο. Πως τώρα πρέπει να παρθούν ουσιαστικά μέτρα, αλλαγές πολιτικής που θα στοχεύουν στην ελάφρυνση, μείωση του χρέους και την ροή κεφαλαίων προς την αληθινή ανάπτυξη, ακόμη κι αν σημαίνει αυτό πως θα χάσουν κι αυτοί κάτι.
Κι αυτό για να γίνει κατανοητό χρειάζεται ένα πρώτο και σταθερό ΟΧΙ στο ζήτημα της αμυντικής βιομηχανίας, διότι η αποδοχή της θέσης της Τρόϊκας, δεν σημαίνει απλά κι άλλους ανέργους. Σημαίνει ότι θα γινόταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που επιβάλλει η λογική και το εθνικό συμφέρον: αντί για εξυγίανση και ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας, θα την καταστρέφαμε κι άλλο. Όχι λοιπόν.
Η κοινωνία δεν θα περιμένει στωϊκά για πάντα. Ήδη μεγάλο κομμάτι της μας έχει προσπεράσει από θυμό κι αγανάκτηση. Πρέπει να τρέξουμε για να την φτάσουμε.
Ο Έλληνας αναγνωρίζει την προσωπική υπερπροσπάθεια του Πρωθυπουργού. Κάνει συγκρίσεις και βλέπεις τις διαφορές. Ξέρει ποιος χτυπάει εικοσάωρα, επτά μέρες την εβδομάδα.
Πρέπει όμως να δει την νίκη στο ταμπλώ.
Να δει τις θυσίες του να πιάνουν τόπο και ν’ αρχίσει να βελτιώνεται η κατάσταση, να βλέπει ν’ ανοίγουν δουλειές για τα παιδιά τους, να μπαίνει αληθινό χρήμα στην αγορά και κυρίως να μην νοιώθει ότι άλλοι, απέξω, κάνουν κουμάντο.
Δεν ζητάμε να ζούμε όπως πριν, με δανεικά, ξέχειλο και μπαταρισμένο κράτος κι έχουμε ακόμη πολλές μεταρρυθμίσεις να κάνουμε.
Πρέπει όμως, μετά τόσες θυσίες, να διεκδικήσουμε αλλαγές που να οδηγούν σε ανάπτυξη, ελάφρυνση των βαρών μας ως κράτος και να καταλάβουν ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τους πέφτει λόγος.
Ιστορικά δεν θα υπάρχει άλλη ευκαιρία ή άλλο περιθώριο πολιτικού χρόνου, ώστε να ανακτήσουμε ως παράταξη την πολιτική μας δυναμική, τους απογοητευμένους ή θυμωμένους ψηφοφόρους.
Είναι εθνικό μας χρέος να εμποδίσουμε την χώρα να κατρακυλήσει στην πλέον ακραία πώλωση ανάμεσα σε τυχοδιώκτες και εκφάνσεις του ολοκληρωτισμού. Κι αυτό πρέπει να γίνει με θετικό τρόπο, να τους κερδίσουμε. Δεν γίνεται με κινδυνολογία ή δαιμονοποίηση.
Ο μέσος άνθρωπος είναι συντηρητικός, με την ακριβή έννοια του όρου. Θέλει ασφάλεια για τα παιδιά του, την οικογένεια του, την χώρα του, δουλειά κι αξιοπρέπεια. Δεν θέλει να παίζεται η τύχη της φαμίλιας του κορώνα γράμματα.
Να νοιώσει λοιπόν ότι εμείς είμαστε η σταθερή, θετική, πατριωτική δύναμη, που αξιοποιεί τις θυσίες του προς το εθνικό συμφέρον και λέει ΟΧΙ εκεί που πρέπει. Και τώρα είναι η ώρα για ένα πρώτο όχι με αφορμή την αμυντική βιομηχανία και να απαιτήσουμε διόρθωση της συνταγής.
Κι αν απειλήσουν με μη εκταμίευση της επόμενης δόσης, λένε κάποιοι;
Τότε κι εμείς δεν πληρώνουμε, ώσπου να λογικευτούν.
Τώρα θα μπορούμε να το πούμε. Όσο ήμασταν ζήτουλες ακόμη και για τις στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους δεν μπορούσαμε.
Τι θα κάνουν; Όταν χρωστάμε 240.000.000.000 Ευρώ, είμαστε πλέον συνέταιροι. Θα τα χάσουν;
Χωρίς φωνές και τσαμπουκάδες λοιπόν, με «βρετανικό φλέγμα», αν θέλετε. Ένα χαμογελαστό, παγωμένο ΟΧΙ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου