Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της αγωνίας για την έκβαση των αποτελεσμάτων των εξετάσεων και της εκ τούτου «ειδικής» ψυχολογίας που με διακατείχε, η επαγγελματική διαστροφή μου παρότι αμβλυμμένη, κατάφερε εντούτοις να επιβιώσει και να με οδηγήσει σε μια σειρά παρατηρήσεων που σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας από τούτη εδώ τη φιλόξενη γωνιά του ιστολογίου μας.
Εισερχόμενος στον προαύλιο χώρο της κλινικής, εντύπωση μου έκανε η καθαριότητα, η ευταξία, η έλλειψη άναρχης κίνησης εποχούμενων και πεζών επισκεπτών και ασθενών. Δίπλα ακριβώς στην είσοδο του κεντρικού κτιρίου, αντίκρισα ανακουφιστικά επαρκείς και προκλητικά άδειες θέσεις παρκαρίσματος ασθενοφόρων και αναπηρικών αυτοκινήτων! Στην κεντρική είσοδο, ένας θυρωρός ευγενέστατος, και ενδεδυμένος με το απαραίτητο φωσφορίζον γιλέκο μας κατηύθυνε στη ρεσεψιόν όπου με άκρα ησυχία, ταχύτητα, ευγένεια και απαρέγκλιτη τήρηση της σειράς προτεραιότητας διεκπεραιώθηκε εντός ολίγων λεπτών η διαδικασία της εισαγωγής. Η συνέχεια υπήρξε αποκαλυπτική της αποτελεσματικότητας, της ταχύτητας και της διακριτικότητας του προσωπικού, αποτέλεσμα των οποίων ήταν η εντός ολίγων λεπτών διενέργεια όλων των απαραίτητων προκαταρκτικών ενεργειών (καρδιογράφημα, ακτινογραφία θώρακος, αιμοληψία, λήψη ιστορικού από ιατρό). Το προσωπικό δεν ήταν πολυάριθμο, αλλά η εργασία τους ήταν οργανωμένη, εύρυθμη, στοχευμένη και πολύ αποτελεσματική. Οποιαδήποτε σύγκριση με νοσοκομείο του ΕΣΥ, απλώς θα ήταν άδικη και αποπροσανατολιστική. Καταφανώς δεν θα αφορούσε την ποιότητα των εργαζομένων αλλά την οργάνωση, τον σωστό καταμερισμό εργασίας, την εξειδίκευση και τελικά την διοίκηση ή αλλιώς σε απλά ελληνικά το «μάνατζμεντ» προσωπικού. Κατά τα άλλα, έλληνες ιατροί και νοσοκόμες υπηρετούσαν και εκεί, με τα ίδια πτυχία, τις ίδιες ικανότητες, τον ίδιο χαρακτήρα!
Η ίδια ακριβώς αίσθηση επαγγελματισμού, σεβασμού προς τον ασθενή και τάξης μας ακολούθησε σε όλο το διάστημα που χρειάστηκε για να ολοκληρωθούν οι εξετάσεις. Όλα γίνονταν με την επιθυμητή ταχύτητα, την προσδοκώμενη ποιότητα, την ανακουφιστική έκφραση ανθρωπιάς και διακριτικότητας. Δεν θα αναφερθώ στην ξενοδοχειακή υποδομή και τις υπηρεσίες γιατί το θεωρώ άδικο, αλλά δεν μπορώ να μη σταθώ στη γενικότερη αίσθηση καθαριότητας όλων των χώρων, από το κυλικείο ως τους θαλάμους των ασθενών, στην απτή και αναμφισβήτητη αίσθηση γαλήνης και ησυχίας, στην ανυπόκριτη ευγένεια και προθυμία του προσωπικού από τις καθαρίστριες και τις τραπεζοκόμους έως τις νοσοκόμες και τους ιατρούς. Η ατμόσφαιρα για μένα, τον συνηθισμένο μέσο Έλληνα ασθενή ήταν λυτρωτική, συντριπτικά αποκαλυπτική και επώδυνη συνάμα, όταν την συνέκρινα με οποιαδήποτε ανάλογη εμπειρία μου από εισαγωγές και νοσηλείες σε νοσοκομεία του ΕΣΥ, των μεγάλων τριτοβάθμιων και πανεπιστημιακών συμπεριλαμβανομένων.
Όταν πια εγκαταλείπαμε την κλινική, ήρθε ως επιστέγασμα και το ακόλουθο συμβάν: οδηγώντας από το χώρο στάθμευσης το αυτοκίνητο και αφού παρέλαβα τον συγγενή ασθενή, χρειάστηκε ολιγόλεπτη αναμονή ώστε να εκτυπωθεί κάποια τελευταία εξέταση. Ως γνήσιος νεοέλληνας, θεώρησα βολικό να παρκάρω το αυτοκίνητο σε μια θέση για αναπηρικά αυτοκίνητα από τις πολλές που ήταν άδειες μέχρι να παραλάβουμε τις εξετάσεις που αργούσαν λίγα λεπτά. Εν ριπή οφθαλμού όμως εμφανίστηκε εμπρός μου ο θυρωρός με το φωσφορίζον γιλέκο και μου ζήτησε ευγενικά να αποχωρήσω πάραυτα από την παράνομη παρκίδα μου, νεύοντας με συγκαταβατική αποδοκιμασία στις έωλες δικαιολογίες μου για το ολιγόλεπτο της παράβασης. Ντροπιασμένος, επανέφερα το αυτοκίνητό μου στο χώρο στάθμευσης, εντυπωσιασμένος εντούτοις από την αποτελεσματική λειτουργία ακόμη και του βοηθητικού προσωπικού της κλινικής.
Οδηγώντας αργότερα για την πόλη μας, μέσα στο γνώριμο αλαλούμ των δρόμων της μεγαλούπολης, αισθανόμουν πως μόλις είχα διασχίσει τα σύνορα κάποιας άλλης χώρας και βρέθηκα ξαφνικά στην οικεία ατμόσφαιρα του ελληνικού δοβλετιού. Ο χώρος της ιδιωτικής κλινικής, φάνταζε ήδη στα μάτια μου ως όαση τάξης, επαγγελματισμού και αποδοτικότητας μέσα στην συνολική έρημο της αναρχίας, του ωχαδερφισμού και της ατελέσφορης ευήθειας που απλωνόταν γύρω μας. Ο λογαριασμός που έκαιγε την τσέπη μου ήταν οπωσδήποτε «αλμυρός» αλλά αν υπολογίσει κανείς το πραγματικό κόστος των ίδιων εξετάσεων σε ένα νοσοκομείο του ΕΣΥ, θα έβλεπε έκπληκτος πως ίσως ήταν κατά τι μεγαλύτερο! Η προφανής διαφορά βέβαια ήταν πως η πληρωμή δεν θα ήταν ιδιωτική, αλλά θα την κάλυπτε κάποιο από τα ταλαίπωρα ταμεία μας που οδηγούνται πλησίστια στη χρεοκοπία. Η πραγματική διαφορά όμως, βρισκόταν αλλού. Στην ταχύτητα, στην καθαριότητα, στην ευγένεια, στην επιστημονική επάρκεια του προσωπικού που μας εξυπηρέτησε. Σε όλα αυτά που συνολικά απαρτίζουν τη λεγόμενη «ποιότητα παροχής υπηρεσιών υγείας» και που για πολλά χρόνια ακόμη θα παραμένουν το ζητούμενο στο ελληνικό μας ΕΣΥ. Το συμπέρασμα είναι, παρόλο που πονάει όταν το λέμε, πως ο ίδιος λαός, οι ίδιοι εργαζόμενοι, οι ίδιοι επιστήμονες, με ίδιες πάνω-κάτω απολαβές (ίσως και μικρότερες), μοιάζουν να προέρχονται από «άλλον πλανήτη» όταν εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, κάτω από την καθοδήγηση, την πειθαρχία και τον έλεγχο μιας επαγγελματικής διοικητικής οντότητας και όχι με τις ευλογίες κάποιων άσχετων και ανεπαρκών «ημετέρων», οι οποίοι έχουν για μόνο μέλημα το «πέρασμα» της κυβερνητικής (όρα: κομματικής) γραμμής σε ένα ακαθοδήγητο, απείθαρχο και ανεξέλεγκτο πλήθος εργαζομένων, που μόνο το προσωπικό φιλότιμο και η ατομική αίσθηση του καθήκοντος το συγκρατεί από την τελειωτική απαξίωση.
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου