Του Κώστα Ροδινού
Μια βασική αρχή της θεωρίας των διαπραγματεύσεων λέει ότι στην πολιτική, όπως και στη ζωή δυστυχώς, δεν κερδίζεις αυτό που δικαιούσαι (ή νομίζεις ότι σου αξίζει),..
αλλά εκείνο που μπορείς να διεκδικήσεις και να διαπραγματευτείς για λογαριασμό σου.
Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες για σενάρια συγκρούσεων με την τρόϊκα και εκβιαστικά διλήμματα προσφυγής σε εκλογές.
Κατ’ αρχήν ούτε η σύγκρουση με την τρόϊκα με «χαλάει», το αντίθετο μάλιστα, ούτε με το ενδεχόμενο προσφυγής σε εκλογές διαφωνώ. Αρκεί να ξέρουμε ποιό είναι το «διακύβευμα». Δηλαδή, η «σύγκρουση» με την τρόϊκα σε ποιο επίπεδο θα γίνει και με τι στόχους; Να θυμίσω ότι και ο Αντιπρόεδρος είχε «συγκρουστεί» με την τρόϊκα, το Σεπτέμβριο του 2011, και στη συνέχεια έφτασε μέχρι την Ουάσιγκτον για να τους παρακαλάει, γονυπετής, να επιστρέψουν. Εν τω μεταξύ μας προέκυψε και εκείνο το «προσωρινό», υποτίθεται, έκτακτο τέλος, επί των ηλεκτροδοτούμενων επιφανειών, το οποίο βαίνει προς μονιμοποίηση.
Όσον αφορά στην ανάγκη προσφυγής σε νέες εκλογές, τι μας κάνει να ελπίζουμε ότι θα προκύψει ένα καλύτερο μετεκλογικό σκηνικό; Εννοώ από πλευράς συσχετισμού κομματικών δυνάμεων; Με ποιο πρόγραμμα θα πάμε σε εκλογές; Το έχουμε σκεφτεί ή θα το αποφασίσουμε στην πορεία;
Α, και κάτι ακόμα στις διαπραγματεύσεις δεν είναι πάντα σκόπιμο να αποκαλύπτεις τις προθέσεις σου…
Μάλλον διαφεύγει κάποιους ότι από τον Ιανουάριο του 2014 η Ελλάδα αναλαμβάνει την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτή την ευκαιρία η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να την σπαταλήσει σε άγονες αντιπαραθέσεις μικροκομματικού χαρακτήρα.
Αν η Κυβέρνηση θεωρεί ότι χρειάζεται νωπή εντολή, οι εκλογές θα έπρεπε να είχαν γίνει. Και αφορμές δόθηκαν. Τώρα έχει μπροστά της ένα κρίσιμο οκτάμηνο, όπου πιθανότατα θα κριθούν όλα.
Αντιλαμβάνομαι ότι έχει προκύψει ένα αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα, εξ αιτίας κυρίως της αδιάλλακτης τακτικής που, για μια ακόμα φορά, υιοθετούν οι αποτυχημένοι γραφειοκράτες που χαντάκωσαν τη Πατρίδα μας.
Όμως, ίσως είναι η πρώτη φορά που στις διαπραγματεύσεις αυτές μπορεί η Ελλάδα να έχει το πάνω χέρι. Έστω να έχει τα δίκια με το μέρος της.
Τι εννοώ;
Πρώτον, είναι πανθομολογούμενη παραδοχή ότι αυτά τα προγράμματα λιτότητας, δεν έδωσαν λύσεις. Αδιέξοδα δημιούργησαν.
Δεύτερον, η Ελλάδα μετά από μια αιματηρή πενταετία λιτότητας, είναι σε θέση να αντιτάξει ότι δημιουργεί, έστω αυτό το λογιστικό, πρωτογενές πλεόνασμα, που συμφώνησε με τους δανειστές. Και αυτό αποτελούσε δέσμευση της χώρας και υπόσχεση των δανειστών για βελτιώσεις στο πρόγραμμα.
Τρίτον, στην παρούσα συγκυρία τα νέα μέτρα (οριζόντια, κάθετα ή παράλληλα δεν έχει σημασία) το μόνο που θα επιτύχουν θα είναι να επιτείνουν την κρίση, να προκαλέσουν ασφυξία στην κοινωνία, να εξοργίσουν τον κόσμο και να οδηγήσουν την κυβέρνηση, πιθανότατα, σε κατάρρευση. Το τελευταίο δεν είναι ….εκβιασμός. Η κοινή λογική το λέει και όποιος έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα το οσμίζεται. Η κατάσταση στην οικονομία και την κοινωνία έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Δεν υπάρχουν άλλες αντοχές και η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει, προ πολλού, εξαντληθεί. Νέα εισπρακτικά μέτρα σημαίνει εντολή κοινωνικής εξόντωσης. Δηλαδή, μας ζητάνε να αυτοκτονήσουμε…
Τέταρτον, τα θρυλούμενα νέα μέτρα, που θέλει να επιβάλλει η τρόϊκα, στηρίζονται σε δικές της υποθέσεις εργασίας. Εδώ ο Τόμσεν και η παρέα του έπεσαν έξω σε απλούστερους υπολογισμούς και εκτιμούν σωστά το δημοσιονομικό κενό του…2016; Είναι σοβαροί; Και με βάση αυτές τις …προβλέψεις (που θυμίζουν συνοικιακές καφετζούδες) ζητούν από την κυβέρνηση να επιδράμει επί δικαίων και αδίκων τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες αγκομαχούν να πληρώσουν τα προηγούμενα μέτρα;
Πέμπτον, αυτά που αντιπροτείνει η ελληνική πλευρά για την αντιμετώπιση των πιθανολογουμένων δημοσιονομικών κενών για τα έτη 2014, 2015 και 2016, δεν είναι παράλογα, ενώ υπάρχει και προηγούμενο που ενισχύει τις θέσεις μας. Με την ανοχή της ΕΚΤ, κρατικά ομόλογα και εγγυήσεις της Κεντρικής Τράπεζας της Ιρλανδίας ανανεώθηκαν σε βάθος 25-30 ετών. Δεύτερον, στην περίπτωση της Ιταλίας (όπως πολύ εύστοχα επισημαίνουν στην ‘Εκθεσή τους οι αναλυτές της Alpha Bank), πάλι η ΕΚΤ του κ. Ντράγκι συνεχίζει την παροχή ρευστότητας μέσω των LTRO’s και θα τη συνεχίσει και το 2015 και το 2016! Ας στείλει κάποιος στην τρόϊκα και στον κ. Ντράγκι τις δηλώσεις που έκανε ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας στις 16 Οκτωβρίου. Δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Συμπέρασμα: Σ’ αυτό το ιδιότυπο παίγνιο (Chicken Game λέγεται στη «θεωρία των παιγνίων»), η τρόϊκα κέρδιζε πάντα επειδή ακριβώς γνώριζε ό,τι, έστω και την τελευταία στιγμή η Ελλάδα θα έκανε πίσω και θα υποχωρούσε. Και έτσι γίνονταν. Λοιπόν, ας γίνει σαφές ότι νέα εισπρακτικά μέτρα δεν γίνονται δεκτά ή καλύτερα δεν αποτελούν λύση: τέλος.
Εκείνο που μπορεί να διαπραγματευτεί η Χώρα είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές, η δημιουργία ευνοϊκότερου επενδυτικού κλίματος για την προσέλκυση επενδύσεων (προϋπόθεση για το οποίο είναι η μείωση της φορολογίας) και πολιτικές ανάπτυξης. Και σ’ αυτό να επιμείνει απαρέγκλιτα. Αρκετά με τους γραφειοκράτες και τους λογιστές. Η διαπραγμάτευση πρέπει να γίνει σε πολιτικό επίπεδο.
Μια βασική αρχή της θεωρίας των διαπραγματεύσεων λέει ότι στην πολιτική, όπως και στη ζωή δυστυχώς, δεν κερδίζεις αυτό που δικαιούσαι (ή νομίζεις ότι σου αξίζει),..
αλλά εκείνο που μπορείς να διεκδικήσεις και να διαπραγματευτείς για λογαριασμό σου.
Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες για σενάρια συγκρούσεων με την τρόϊκα και εκβιαστικά διλήμματα προσφυγής σε εκλογές.
Κατ’ αρχήν ούτε η σύγκρουση με την τρόϊκα με «χαλάει», το αντίθετο μάλιστα, ούτε με το ενδεχόμενο προσφυγής σε εκλογές διαφωνώ. Αρκεί να ξέρουμε ποιό είναι το «διακύβευμα». Δηλαδή, η «σύγκρουση» με την τρόϊκα σε ποιο επίπεδο θα γίνει και με τι στόχους; Να θυμίσω ότι και ο Αντιπρόεδρος είχε «συγκρουστεί» με την τρόϊκα, το Σεπτέμβριο του 2011, και στη συνέχεια έφτασε μέχρι την Ουάσιγκτον για να τους παρακαλάει, γονυπετής, να επιστρέψουν. Εν τω μεταξύ μας προέκυψε και εκείνο το «προσωρινό», υποτίθεται, έκτακτο τέλος, επί των ηλεκτροδοτούμενων επιφανειών, το οποίο βαίνει προς μονιμοποίηση.
Όσον αφορά στην ανάγκη προσφυγής σε νέες εκλογές, τι μας κάνει να ελπίζουμε ότι θα προκύψει ένα καλύτερο μετεκλογικό σκηνικό; Εννοώ από πλευράς συσχετισμού κομματικών δυνάμεων; Με ποιο πρόγραμμα θα πάμε σε εκλογές; Το έχουμε σκεφτεί ή θα το αποφασίσουμε στην πορεία;
Α, και κάτι ακόμα στις διαπραγματεύσεις δεν είναι πάντα σκόπιμο να αποκαλύπτεις τις προθέσεις σου…
Μάλλον διαφεύγει κάποιους ότι από τον Ιανουάριο του 2014 η Ελλάδα αναλαμβάνει την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτή την ευκαιρία η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να την σπαταλήσει σε άγονες αντιπαραθέσεις μικροκομματικού χαρακτήρα.
Αν η Κυβέρνηση θεωρεί ότι χρειάζεται νωπή εντολή, οι εκλογές θα έπρεπε να είχαν γίνει. Και αφορμές δόθηκαν. Τώρα έχει μπροστά της ένα κρίσιμο οκτάμηνο, όπου πιθανότατα θα κριθούν όλα.
Αντιλαμβάνομαι ότι έχει προκύψει ένα αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα, εξ αιτίας κυρίως της αδιάλλακτης τακτικής που, για μια ακόμα φορά, υιοθετούν οι αποτυχημένοι γραφειοκράτες που χαντάκωσαν τη Πατρίδα μας.
Όμως, ίσως είναι η πρώτη φορά που στις διαπραγματεύσεις αυτές μπορεί η Ελλάδα να έχει το πάνω χέρι. Έστω να έχει τα δίκια με το μέρος της.
Τι εννοώ;
Πρώτον, είναι πανθομολογούμενη παραδοχή ότι αυτά τα προγράμματα λιτότητας, δεν έδωσαν λύσεις. Αδιέξοδα δημιούργησαν.
Δεύτερον, η Ελλάδα μετά από μια αιματηρή πενταετία λιτότητας, είναι σε θέση να αντιτάξει ότι δημιουργεί, έστω αυτό το λογιστικό, πρωτογενές πλεόνασμα, που συμφώνησε με τους δανειστές. Και αυτό αποτελούσε δέσμευση της χώρας και υπόσχεση των δανειστών για βελτιώσεις στο πρόγραμμα.
Τρίτον, στην παρούσα συγκυρία τα νέα μέτρα (οριζόντια, κάθετα ή παράλληλα δεν έχει σημασία) το μόνο που θα επιτύχουν θα είναι να επιτείνουν την κρίση, να προκαλέσουν ασφυξία στην κοινωνία, να εξοργίσουν τον κόσμο και να οδηγήσουν την κυβέρνηση, πιθανότατα, σε κατάρρευση. Το τελευταίο δεν είναι ….εκβιασμός. Η κοινή λογική το λέει και όποιος έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα το οσμίζεται. Η κατάσταση στην οικονομία και την κοινωνία έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Δεν υπάρχουν άλλες αντοχές και η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει, προ πολλού, εξαντληθεί. Νέα εισπρακτικά μέτρα σημαίνει εντολή κοινωνικής εξόντωσης. Δηλαδή, μας ζητάνε να αυτοκτονήσουμε…
Τέταρτον, τα θρυλούμενα νέα μέτρα, που θέλει να επιβάλλει η τρόϊκα, στηρίζονται σε δικές της υποθέσεις εργασίας. Εδώ ο Τόμσεν και η παρέα του έπεσαν έξω σε απλούστερους υπολογισμούς και εκτιμούν σωστά το δημοσιονομικό κενό του…2016; Είναι σοβαροί; Και με βάση αυτές τις …προβλέψεις (που θυμίζουν συνοικιακές καφετζούδες) ζητούν από την κυβέρνηση να επιδράμει επί δικαίων και αδίκων τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες αγκομαχούν να πληρώσουν τα προηγούμενα μέτρα;
Πέμπτον, αυτά που αντιπροτείνει η ελληνική πλευρά για την αντιμετώπιση των πιθανολογουμένων δημοσιονομικών κενών για τα έτη 2014, 2015 και 2016, δεν είναι παράλογα, ενώ υπάρχει και προηγούμενο που ενισχύει τις θέσεις μας. Με την ανοχή της ΕΚΤ, κρατικά ομόλογα και εγγυήσεις της Κεντρικής Τράπεζας της Ιρλανδίας ανανεώθηκαν σε βάθος 25-30 ετών. Δεύτερον, στην περίπτωση της Ιταλίας (όπως πολύ εύστοχα επισημαίνουν στην ‘Εκθεσή τους οι αναλυτές της Alpha Bank), πάλι η ΕΚΤ του κ. Ντράγκι συνεχίζει την παροχή ρευστότητας μέσω των LTRO’s και θα τη συνεχίσει και το 2015 και το 2016! Ας στείλει κάποιος στην τρόϊκα και στον κ. Ντράγκι τις δηλώσεις που έκανε ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας στις 16 Οκτωβρίου. Δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Συμπέρασμα: Σ’ αυτό το ιδιότυπο παίγνιο (Chicken Game λέγεται στη «θεωρία των παιγνίων»), η τρόϊκα κέρδιζε πάντα επειδή ακριβώς γνώριζε ό,τι, έστω και την τελευταία στιγμή η Ελλάδα θα έκανε πίσω και θα υποχωρούσε. Και έτσι γίνονταν. Λοιπόν, ας γίνει σαφές ότι νέα εισπρακτικά μέτρα δεν γίνονται δεκτά ή καλύτερα δεν αποτελούν λύση: τέλος.
Εκείνο που μπορεί να διαπραγματευτεί η Χώρα είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές, η δημιουργία ευνοϊκότερου επενδυτικού κλίματος για την προσέλκυση επενδύσεων (προϋπόθεση για το οποίο είναι η μείωση της φορολογίας) και πολιτικές ανάπτυξης. Και σ’ αυτό να επιμείνει απαρέγκλιτα. Αρκετά με τους γραφειοκράτες και τους λογιστές. Η διαπραγμάτευση πρέπει να γίνει σε πολιτικό επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου