Ο Τσίπρας αποφάσισε να ξεκινήσει την επανάσταση από τις παρελάσεις

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Αδέρφια, τέτοιες μέρες άλλα πράγματα ήθελα να γράψω αλλά δεν μ’ αφήνουν ν’ αγιάσω. Είδε κι απόειδε ο Αλέξης, ο επί Γης αντιπρόσωπος της Ρόζας..
Λούξεμπουργκ και του μακαρίτη του Τσάβες, κι αποφάσισε να ξεκινήσει την επανάσταση από τις …παρελάσεις. Καθ’ ότι εκεί θα υπάρχει μαζεμένη πελατεία για τις χάντρες και τα καθρεφτάκια που πουλάνε με τον Σκουρλέτη και τη Ρένα απλωμένα σε λινάτσες από τηλοψίας. Ως γνωστόν ο «και σκονάκι έκανα και βύσμα έβαλα», όταν έκλεισε το μάτι στην περίφημη συνέντευξη στο μέσο λουφαδόρο και καταφερτζή, ως υπηρετήσας στην Γκομενοφυλακή στα δύο (2) χιλιόμετρα από το σπίτι του, δεν τα πάει και πολύ καλά με τους εθνικούς συμβολισμούς.
Επειδή ούτε σκονάκι έκανα ποτέ μου και ούτε βύσμα έβαλα και αυτά που ο φίλτατος Αλέξης περιφρόνησε τα έζησα μαζί με την «πλέμπα», στην οποία ανήκω εκ καταγωγής και πεποιθήσεως, θα του κάνω ένα τζάμπα μάθημα. Στις παρελάσεις οι λεγόμενοι «επίσημοι» δεν είναι τα πραγματικά τιμώμενα πρόσωπα. Κι ακόμη κι αυτοί, οι «επίσημοι», από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και τους υπουργούς, ως τον τελευταίο Δήμαρχο, κάθονται σούζα όταν περνά η Σημαία. Την δε Σημαία την χαιρετούν όλοι σε στάση προσοχής, όμως η Σημαία δεν χαιρετάει κανέναν. Το τμήμα που περνάει κάνει κεφαλή δεξιά στους επισήμους, όμως το άγημα της Σημαίας κοιτάει πάντα μπροστά. Και στα αγήματα απόδοσης τιμών σε υποδοχές επισήμων, τελετές κλπ, όλοι κάνουν παρουσιάστε και κεφαλή δεξιά αλλά οι παραστάτες της Σημαίας του Έθνους μένουν πάντα επ’ ώμου και μαζί με τον σημαιοφόρο κοιτούν μόνο μπροστά κι ο μουσαφίρης ή ο ημέτερος, από ανθυποϋφυπουργός ως τον Παπούλια, κάθεται κι αυτός σούζα μπροστά της κι υποκλίνεται.
Γιατί ρε Αλέξη, δεν είναι κόκκινη, ούτε έστω ροζ, για να είναι του γούστου σου, άσε που ΄χει και σταυρό αλλά συμβολίζει τους αγώνες, το αίμα των ηρώων μας, τη γη μας, την Ιστορία της , το ίδιο το Έθνος των Ελλήνων και τις αξίες του. Αυτή σκεπάζει τα φέρετρα των γενναίων μας. Αυτή οδηγούσε την έφοδο, την επέλαση, τον ορμητικό κατάπλου. Τέτοιες μέρες, σε αυτές τις τελετές δεν τιμούμε τον Παπούλια, τον Σαμαρά, εσένα ή οποιονδήποτε εκπρόσωπο της Πολιτείας όταν στέκεστε στην εξέδρα. Τιμούμε αυτούς που πέσανε στο 731 κι όπου αλλού για να έχεις κι εσύ την αφασιακή και μηδενιστική πολυτέλεια να παριστάνεις τον καμπόσο και να καλείς ανερυθρίαστα τον κόσμο σε μπάχαλο τέτοιες ώρες. Κι επειδή τους πεσόντες δεν μπορούμε να τους βάλουμε όλους πάνω στην εξέδρα, βλέπεις τα κόκαλα τους είναι σκόρπια σε μνήματα από την Βόρειο Ήπειρο, τα Οχυρά και την Κρήτη ως την Β. Αφρική και το Ρίμινι, επειδή η τιμή δεν αποδίδεται με κραυγές του όχλου μπουλουκηδόν, ανεβαίνουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μας σε μια εξέδρα, περνούν από κάτω οι Πολεμικές Σημαίες, οι Σημαίες των σχολείων μας, οι ανάπηροι, όσοι ζουν, η νεολαία μας, στρατευμένη ή μαθητιώσα, κι ο λαός βλέπει τους ηγέτες του, οποιουδήποτε κόμματος, να τιμούν τους Ήρωες κι όλοι μαζί, με πρώτη τη νεολαία, την Σημαία, που δεν σκύβει, δεν κάνει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, δεν αποδίδει καμία τιμή σε κανέναν αλλά όλοι αποδίδουν τιμή σε αυτήν και μόνο σ’ αυτήν.
Όταν έγιναν εκείνα τα αίσχη στην Θεσσαλονίκη, θυμίζω την οργή του Αντώνη Σαμαρά και την ξεκάθαρη καταδίκη από τη ΝΔ των εκτρόπων. Ήταν τότε αντιπολίτευση αλλά δεν έπεσε ούτε δευτερόλεπτο στον τυχοδιωκτικό πειρασμό της χυδαιότητας και της ιεροσυλίας. Σαφέστατα έχουμε τεράστια προβλήματα κι η κρίση έχει φέρει ανεργία και μεγάλες αδικίες. Η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας κι η έξοδος από το Μνημόνιο και την μέγκενη της ύφεσης και της υπερφορολόγησης είναι κοινός στόχος για κάθε τίμιο Έλληνα, όσο κι αν διαφωνούμε στον τρόπο. Κι αυτό πως θα το πετύχουμε; Εξευτελίζοντας τα πάντα; Αν βγούμε όλοι εναντίον όλων στους δρόμους κι ανταλλάσσουμε κλωτσομπουνίδι, φτυσιές και ύβρεις μπροστά στα Ηρώα, αν ξεφτιλίσουμε τις καταθέσεις στεφάνων, τις παρελάσεις, αν κουρελιάσουμε τις σημαίες μας και μετατρέψουμε την απόδοση τιμών στους ήρωες μας και στους αγώνες του Έθνους μας σε χυδαία οχλοκρατία, θα βρούμε χρήμα; Θα πετύχουμε καλύτερη …διαπραγμάτευση;
Κάντε μας λοιπόν τουλάχιστον μια χάρη. Δυο – τρεις τέτοιες μέρες το χρόνο, βγάλτε το σκασμό. Έχετε μπόλικες άλλες να κρώζετε και να παίξετε με τα μπάχαλα, που δεν είναι θεωρία κι είναι κατάδικα σας…