Στον συμμαθητή και παιδικό μου φίλο στον γιατρό στον άνθρωπο στον Ουζουνίδη Κωνσταντίνο

Φωτογραφία αρχείου

Δεκαετία του ‘60 και οι μαθητές της πόλης μελετούν και πλάθουν τα ονειρά τους σε ανήλια, σκοτεινά και υγρά υπόγεια..
σε παλιά λιθόκτιστα σπίτια πριν η πόλη γεμίσει από μεγαθήρια τσιμέντου.

Νέα παιδιά Κώστα, που στο βλέμμα τους άστραφτε το πάθος και η φιλοδοξία για διάκριση στη ζωή, όπου τα πρώτα τους βήματα πατούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχιας και σε τραγικές και άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Νέα παιδιά Κώστα, που κάνανε φιλίες και οράματα, ένα λαμπερό μπουκέτο ελπίδας με στόχο να κατακτήσουν ένα ανώτερο επίπεδο ζωής.

Στον τότε λασπόδρομο της κ. Ταλιαδούρη σε ένα σκοτεινό και ανήλιο υπόγειο λύναμε, Κώστα, τις ασκήσεις Φυσικής και Χημείας, που μας είχε βάλει ο εξαίρετος καθηγητής μας ο κ. Πρίντζας. Λύναμε ασκήσεις δύσκολες και άστραφτε το βλέμμα μας από χαρά, γιατί το όνειρο για τις ανώτατες σχολές ερχόταν μέρα με τη μέρα και πιο κοντά. Μέσα από αυτά τα σκοτεινά και ανήλια υπόγεια άνθιζε και φώτιζε η ελπίδα, πως η νέα γενιά θα άλλαζε την Ελλάδα και θα έδινε ένα σύγχρονο, επιστημονικά στέρεο και ενωτικό για την πατρίδα μας κοινωνικό κλίμα και όταν από το σκοτεινό παράθυρο εισέβαλλε μια ηλιαχτίδα φωτός, με ανάταση ψυχής, θέλαμε να την πιάσουμε και να σκαρφαλώσουμε όσο γίνεται πιο ψηλά ακόμη και μέχρι τον ήλιο.

Εμείς μου έλεγες τότε Κώστα, δεν μπορούμε να πάμε για σπουδές σε ξένα Πανεπιστήμια, οι γονείς μας δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος. Εμείς, μου έλεγες Κώστα, πως πρέπει και επιβάλλεται να κερδίσουμε το στοίχημα των Εισαγωγικών εξετάσεων και να περάσουμε στις Ελληνικές ανώτατες σχολές.

Έτσι, μέσα από το καταθλιπτικό τοπίο που βιώνανε τα παιδιά των φτωχών αγροτών της πόλης, γιγάντωνε η δύναμη της ψυχής, το πείσμα έσπρωχνε με δύναμη των αγώνα της μάθησης, γινότανε μέρα με τη μέρα πιο ισχυρή και πλούσια η γνώση, το πάθος για να πετύχουμε έδινε φτερά στις επίπονες προσπάθειες μας και δεν άργησε να έρθει η μέρα να βρεθούμε στα Πανεπιστήμια και στα Πολυτεχνεία μαζί με δεκάδες συμμαθητές μας που και αυτοί είχαν δώσει τον ίδιο όρκο της επιτυχίας για την κατάκτηση ενός υψηλού κοινωνικού και επιστημονικού στόχου.

Έτσι, αγαπητέ Κώστα, έφτασες στην κορυφή, γιατρός Καρδιολογίας, για να νιώθουν περήφανοι οι φτωχοί γονείς σου που κατάφεραν μέσα από τις πολλές στερήσεις να σε στηρίξουν για να φτάσεις τόσο ψηλά.

Βρεθήκαμε και πάλι φοιτητές στη Θεσσαλονίκη και σε μια επίσκεψη στο σπίτι σου μου είχες πει πάλι πως για εμάς η επιλογή είναι να γυρίσουμε πίσω στην πατρική μας ρίζα, πίσω στον αγαπημένο μας τόπο, να προσφέρουμε πλέον τις επιστημονικές μας υπηρεσίες για να ανακουφιστούν επιτέλους και οι δικοί μας που μόχθησαν, στερώντας από τον εαυτό τους τα πάντα μέχρι να μας σπουδάσουν. Και ήρθαμε πίσω στα Γρεβενά και σε ακολούθησε και η αγαπημένη σου σύζυγος για να εγκατασταθεί και αυτή μόνιμα στην πόλη μας, κάνοντας την δεύτερη πατρίδα της.

Πόσο αγαπούσες Κώστα αυτόν τον τόπο που περπατήσαμε τα πρώτα μας βήματα στη ζωή, πόσο λάτρευες τα μαθητικά μας χρόνια όσο και αν αυτά μόνο στερήσεις μας θύμιζαν. Έγινες, έτσι, μαζί με την Άννα επιτροπή της τάξης μας, για να κάνουμε συχνά συναντήσεις για να φτάσουμε στο τελευταίο προπέρσινο γλέντι, όπου μέχρι τις πρωινές ώρες χαιρόμασταν, χορεύαμε, γελούσαμε και δακρύζαμε φέρνοντας από το παρελθόν πολύ αγαπημένες εικόνες.

Όμως, αυτό που σε καταξίωσε στην συνείδηση της γρεβενιώτικης κοινωνίας είναι η αποτύπωση της επιστημονικής και κοινωνικής σου διαδρομής, όπου κρίνεται και το μέγεθος ενός δημόσιου ανδρός. Λιτός και ανθρώπινος, αγαπητός και προσιτός σε όλο τον κόσμο, πράος, γλυκομίλητος και ταπεινός, με απαράμιλλο ήθος και έντονη κοινωνική παρουσία, προσέφερες τις υψηλές επιστημονικές σου υπηρεσίες και γνώσεις μέχρι να φτάσεις και στο πόστο του Διευθυντού τη Καρδιολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου μας.

Καλόκαρδος και φιλικός Κώστα προς όλους, αγαπητός και καταδεχτικός στις παρέες, έδεσες την υψηλή σου επιστήμη με την έντονη κοινωνική προσφορά και όταν διεκδίκησες το βουλευτικό αξίωμα δεν το έκανες με αίσθημα πολιτικής αντιπαλότητας, αλλά έβλεπες ακόμα μια ευκαιρία να προσφέρεις κάτι επιπλέον στην αγαπημένη σου πατρίδα. Εσύ Κώστα δεν πλούτισες, δεν εκμεταλλεύθηκες καταστάσεις, δεν απογειώθηκες για να ξεκοπείς από την λαϊκή σου βάση, δεν τακτοποίησες τους δικούς σου ακόμη και τα ίδια σου τα παιδιά μέσα από πολιτικές ευκαιρίες. Όμως τα λατρευτά σου βλαστάρια θα νιώθουν περήφανα που είχανε έναν πατέρα που με ψηλά το κεφάλι απ’ όπου και αν περνούσε τον σεβόταν και τον εκτιμούσε και ο τελευταίος γρεβενιώτης πολίτης.

Τι άδικο, Θεέ μου, να πάρεις τόσο γρήγορα κοντά σου αυτόν τον λαμπρό επιστήμονα και άνθρωπο, τι άδικο Θεέ μου να στερήσεις τον τόπο μας από τον καρδιολόγο γιατρό μας τον γιατρό της καρδιάς μας, τι άδικο Θεέ μου να κάνεις σήμερα φτωχότερο τον Νομό μας από αυτήν την μεγάλη προσωπικότητα.

Είμαστε Κώστα σήμερα εδώ να σε αποχαιρετήσουμε με σπαραγμό καρδιάς, οι άνθρωποι σου, οι αγαπημένοι σου συμμαθητές και παιδικοί σου φίλοι, οι καθηγητές σου, οι συνάδελφοί σου και οι συνεργάτες στο Νοσοκομείο και όλη η Γρεβενιώτικη κοινωνία που πλημμύρησε σήμερα την Κνίδη, για να προσκυνήσουν με τιμή και ευλάβεια τον γιατρό μας, που άδικα και πρόωρα έφυγε σήμερα από την ζωή.

Αγαπημένε μας Κώστα, εκ’ μέρους όλων των Γρεβενιωτών και των συμμαθητών σου σε αποχαιρετούμε με πόνο ψυχής και σου ευχόμαστε Καλό παράδεισο.

Αιωνία σου η μνήμη φίλε Κώστα

Μετά τιμής
Ταταρίδης Κυριάκος