Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σε όλο τον κόσμο, οι νέοι είναι εκτός εργασίας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο, το ποσοστό ανεργίας σε άτομα ηλικίας 15 έως 24 ετών είναι περίπου 16 τοις εκατό, σχεδόν το διπλάσιο του εθνικού μέσου όρου. Σε ορισμένα μέρη της Ευρώπης, οι αριθμοί είναι πολύ χειρότεροι, με το επιβλητικό ποσοστό ανεργίας των νέων στο 56 τοις εκατό μόνο στην Ισπανία – που αντιπροσωπεύει περίπου 900.000 άτομα.
Αλλά αντιπροσωπεύουν αυτά τα υψηλά νούμερα μια παγκόσμια κρίση στην αγορά εργασίας που θέτει σε κίνδυνο τη μελλοντική ανάπτυξη, όπως τα πρωτοσέλιδα προειδοποιούν; Ίσως όχι. Ίσως αντ’ αυτού, να είναι ενδείξεις μιας γενιάς των αποφοίτων κολεγίου που είναι αποφασισμένοι να μην βολευτούν, κάτι που αποτελεί καλό οιωνό για το μέλλον μας.
Για να καταλάβουμε γιατί, αξίζει μια γρήγορη παράκαμψη στην ιστορία. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, δεν υπήρχε σαφώς η έννοια της «ανεργίας». Τα κλασικά οικονομικά εμφανίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, σε μια εποχή που υπήρχε άφθονη προσφορά εργασίας για να τροφοδοτήσει το αμείλικτο στομάχι της βιομηχανικής παραγωγής τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Επειδή δεν υπήρχε κανένα δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας, οι άνθρωποι εργάζονταν για να παράγουν είδη πρώτης ανάγκης, όπως τρόφιμα, ρούχα και στέγη. Θα έπρεπε να εργαστείς για να επιβιώσεις και υπήρχε πάντα δουλειά για να γίνει και ανάγκη ανθρώπων να την κάνουν. Πολλοί πίστευαν ότι η «ανεργία» ήταν μια επιλογή μόνο για περιθωριακούς, οι οποίοι με τη σειρά τους θεωρήθηκαν ανήθικοι.
Η Μεγάλη Ύφεση αμφισβήτησε αυτές τις απόψεις. Εκατομμύρια βρέθηκαν ανίκανοι να βρουν εργασία, ακόμη και αν ήθελαν. Το Bureau of Labor Statistics (Γραφείο Στατιστικών Εργασίας) άρχισε να δημιουργεί το ποσοστό ανεργίας το 1930 και μαζί με αυτό τον ορισμό του τι χαρακτηρίζεται ως «εργατικό δυναμικό» και του τι σημαίνει να είσαι άνεργος. Μια βασική πτυχή του ορισμού δεν ήταν ότι «είσαι εκτός αγοράς εργασίας» αλλά μάλλον ότι ψάχνεις ενεργά για μια δουλειά αλλά δεν μπορείς να βρεις. Υπέδειξε ένα ελάττωμα – είτε προσωρινό και κυκλικό, είτε μεγαλύτερης διάρκειας και διαρθρωτικό- με την αγορά εργασίας και κατ’ επέκταση, με την οικονομία στο σύνολό της.
Σήμερα, τα υψηλά επίπεδα ανεργίας των νέων θεωρούνται πρωτίστως ως μια ανάλυση της αγοράς εργασίας και ένα σημάδι ενός συστήματος που αποτυγχάνει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί την αποκαλούν «κρίση». Αλλά αν αρχίσετε να εξετάζετε τα πρότυπα της ανεργίας των νέων, είναι δυνατόν να εξάγετε ένα διαφορετικό σύνολο συμπερασμάτων.
Είναι καλύτερα να ξεκινήσετε με το ποσοστό ανεργίας των πρόσφατων αποφοίτων κολεγίου, το οποίο προσελκύει τη μερίδα του λέοντος της προσοχής. Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου του Georgetown, περίπου το 8 τοις εκατό των πρόσφατων αποφοίτων κολεγίου είναι άνεργοι και ο αριθμός είναι περίπου 10 τοις εκατό για τους φοιτητές με ειδίκευση στις τέχνες, το δίκαιο, τη δημόσια τάξη και τις περισσότερες κοινωνικές επιστήμες. Το BLS αναφέρει ότι στην πραγματικότητα η κατάσταση είναι χειρότερη, με το ποσοστό ανεργίας για τα άτομα κάτω των 29 με μόνο πτυχίο πανεπιστημίου πάνω από 15 τοις εκατό για τους άνδρες και περίπου 11 τοις εκατό για τις γυναίκες.
Και οι πραγματικοί αριθμοί της ανεργίας θα μπορούσε να είναι μεγαλύτεροι. Για παράδειγμα, κατά την εκτίμηση της ανεργίας μεταξύ των νέων, το Γραφείο Στατιστικών Εργασίας αντιμετωπίζει μεγαλύτερες προκλήσεις στη λήψη απαντήσεων από τους χρήστες κινητών τηλεφώνων που δεν έχουν επίγειες γραμμές. Επιπλέον, πολλοί από αυτούς τους πρόσφατα απόφοιτους εργάζονται σε διαδοχικές βραχυπρόθεσμες δουλειές, οι οποίες είναι δύσκολο να ταξινομηθούν σε έρευνες για την απασχόληση.
Πάρτε για παράδειγμα μια 25χρονη γυναίκα που γνώρισα πρόσφατα, η οποία άφησε τη δουλειά της για να αναπτύξει μια εφαρμογή, να εργαστεί σε ένα live -stream talk show και να γράψει ένα βιβλίο. Εάν κατά τύχη το Γραφείο Στατιστικών Εργασίας ερχόταν σε επαφή μαζί της, θα έλεγε ότι δεν έχει δουλειά και ότι δεν ψάχνει. Απλά θα εξατμιζόταν από το εργατικό δυναμικό και θα θεωρούταν άνεργη. Είναι όμως οι αποφάσεις της ένα σύμβολο συστημικής κρίσης και αποτυχίας; Όχι.
Οι περισσότεροι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι το να μην έχεις δουλειά στα είκοσί σου έχει συστημικές επιπτώσεις για τα επόμενα χρόνια. Μια μελέτη του Κέντρου για την Αμερικανική Πρόοδο ισχυρίστηκε ότι, «οι σχεδόν 1 εκατομμύριο νέοι Αμερικανοί που βίωσαν μακροχρόνια ανεργία κατά το χειρότερο μέρος της ύφεσης θα χάσουν περισσότερα από 20 δισεκατομμύρια δολάρια σε κέρδη για τα επόμενα 10 χρόνια. Αυτό ισοδυναμεί με περίπου 22 χιλιάδες δολάρια ανά άτομο». Ωστόσο, θα πρέπει να είμαστε δύσπιστοι με αυτές τις στατιστικές. Το BLS συλλέγει δεδομένα μόνο για την ηλικία, την ανεργία και τα επακόλουθα εισοδήματα για μερικές δεκαετίες. Αυτό δεν είναι αρκετός χρόνος για να βγάλουμε συμπεράσματα. Ακόμη και αν ήταν ακριβής, ο αριθμός 22 χιλιάδες δολάρια δεν αποδίδει το πόσα ανακτήθηκαν από τα επιδόματα ανεργίας και άλλες παροχές, οι οποίες πιθανότατα θα μείωναν σημαντικά το ποσοστό αυτό.
Το μεγαλύτερο θέμα είναι ότι πολλοί νέοι άνθρωποι, απόφοιτοι κολεγίων επιλέγουν να μην κάνουν δουλειές χαμηλά αμειβόμενες και χαμηλού επιπέδου υπηρεσιών, εάν δεν είναι απολύτως απαραίτητο. Επειδή μπορούν να ζουν με τους γονείς τους (και σχεδόν το 45 τοις εκατό των αποφοίτων το κάνουν) και επειδή σπάνια έχουν πολλά πάγια έξοδα, όπως σπίτια και παιδιά, μπορεί να περιμένουν μια δουλειά που να ταιριάζει με τις φιλοδοξίες τους. Μπορούν επίσης να αναδιοργανώσουν τις δεξιότητές τους, καθώς ανακαλύπτουν ότι το πτυχίο τους στο μάρκετινγκ και την επικοινωνία μπορεί να μην τους έχει αφήσει στην καλύτερη θέση για να κερδίσουν το είδος της εργασίας που θέλουν.
Αυτό το είδος της ανεργίας είναι μία επιλογή – ορθολογική, θεμιτή επιλογή – και όχι μια συστημική αποτυχία. Το να βρεις μια σημαντική εργασία είναι μια πρόκληση, αλλά αυτό δεν έχει σταματήσει τους ανθρώπους από το να προσπαθούν. Ένας νέος που είναι αποφασισμένος να δημιουργήσει μια ουσιαστική εργασία δεν θα πρέπει να θεωρείται τεμπέλη, χαμένος ή σε δεινή θέση. Αντ’ αυτού θα μπορούσε να είναι ακριβώς ο τύπος που θα μπορούσε να οδηγήσει πραγματικά τη μετάβαση της οικονομίας μας από την οικονομία της παραγωγής του 20ου αιώνα, στην οικονομία των ιδεών του 21ου αιώνα.
Η εικόνα της απασχόλησης για τους νέους χωρίς πτυχίο κολεγίου είναι διαφορετική. Έχουν μείνει ακόμη πιο πίσω. Σύμφωνα με την BLS, περισσότερο από το 30 τοις εκατό των πρόσφατων αποφοίτων λυκείου που δεν είναι στο κολλέγιο είναι άνεργοι και ο αριθμός είναι χειρότερος για εκείνους που σταμάτησαν στο γυμνάσιο. Οι Αφρο- Αμερικανοί που δεν έχουν πτυχίο κολεγίου, ειδικά κάτω από την ηλικία των 20, έχουν ένα ποσοστό ανεργίας που αγγίζει το 40 τοις εκατό. Οι Αφρο-Αμερικανοί έχουν επίσης υψηλότερα ποσοστά φυλάκισης, ιδίως οι άντρες, και οι περισσότερες πολιτείες και εταιρείες θεσπίζουν κανονισμούς τιμωρίας που κάνουν την απασχόληση για τα άτομα με ποινικό μητρώο εξαιρετικά προκλητική.
Ο Ισπανόφωνος πληθυσμός αντιμετωπίζει παρόμοια, αν και ελαφρώς λιγότερο έντονα, στατιστικά στοιχεία. Αλλά αυτά δεν αποτελούν ενδείξεις βλάβης των αγορών εργασίας. Είναι απόδειξη ότι οι κοινωνικές πολιτικές και η στροφή στις αγορές εργασίας μέσω της επιβράβευσης διαφορετικών και νεότερων δεξιοτήτων πλήττουν ιδιαίτερα σκληρά αυτούς τους πληθυσμούς, ιδίως τους νέους άντρες χωρίς πτυχίο κολεγίου.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ανεργία των νέων δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται. Δεν είναι ένα απλό σημάδι του πόσο κακή είναι η οικονομία. Η ανεργία των νέων είναι στην πραγματικότητα ένα σημάδι της φιλοδοξίας και των προσδοκιών. Οι νέοι δεν αποτελούν μέρος μιας απελπισμένης γενιάς, αλλά μάλλον μιας γενιάς αποφασισμένης να μην βολευτεί. Αυτό μπορεί να μην είναι πάντα ρεαλιστικό, αλλά είναι ζωτικής σημασίας καύσιμο για την προώθηση της κοινωνίας μας προς τα εμπρός.
reuters
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου