Η ντουντούκα του Τσίπρα

H εικόνα του Αλέξη Τσίπρα με τη ντουντούκα να μιλάει σε συγκεντρωμένους διαδηλωτές, όπως έγινε το πρωί της Τετάρτης έξω από το υπουργείο Οικονομικών,..

δεν είναι μια εικόνα που βλέπουμε πρώτη φορά ούτε φυσικά και θα είναι η τελευταία. Αυτή ακριβώς η εικόνα «κρυβόταν» και πίσω απ’ το κάλεσμα που απηύθυνε την Κυριακή προς τους βουλευτές της συμπολίτευσης να καταψηφίζουν στο εξής νομοσχέδια της κυβέρνησης ώστε σύμφωνα με την Κουμουνδούρου «να βάλουν τέλος στο μνημονιακό κατήφορο».
Η «πρόσκληση» αυτή του Αλέξη Τσίπρα απ’ τις στήλες της Αυγής η οποία προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ αλλά και του Μεγάρου Μαξίμου καθώς εκλήφθηκε και ερμηνεύτηκε ως πρόσκληση σε αποστασία βουλευτών, στην πραγματικότητα ήταν μια τακτική που στοχεύει κυρίως στην απόσπαση ψηφοφόρων απ’ τα δύο κυβερνητικά κόμματα και όχι απαραίτητα βουλευτών αυτών των κομμάτων χωρίς φυσικά το πρώτο να αναιρεί το δεύτερο.
Αν κανείς παρατηρήσει πιο προσεκτικά τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ θα δει ότι επέμεινε να προβάλλει την ανάγκη καταψήφισης μνημονιακών μέτρων για να εναρμονίζεται με το «λαϊκό αίσθημα» και ανταπαντούσε πως η κυβέρνηση έχει «αποστατήσει» απ’ τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για «επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου».
Η ουσία αυτής της αντιπολιτευτικής τακτικής χαρακτηρίζει γενικά την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση, αρκεί να θυμηθεί κανείς το πιο πρόσφατο παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου το 2009. Ειδικά  σε ότι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ αυτή η τακτική δεν είναι καινούργια. Είναι μια τακτική που ακολούθησε ο Αλέξης Τσίπρας και την περίοδο του 2012 για να ανέλθει σε δεύτερη πολιτική δύναμη της χώρας και να καταστήσει το ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση.
Τότε που ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πέμπτο κόμμα της τάξης του 4% το μεγάλο στοίχημα για την Κουμουνδούρου ήταν να αλλάξει σε όφελός της το συσχετισμό των δυνάμεων στο χώρο της Αριστεράς. Το Μάιο έφτασε στο σημείο να επικαλείται ακόμη και το πρόγραμμα του ΚΚΕ και να καλεί τον Περισσό σε συνεργασία ζητώντας «ψήφο εξουσίας» για μια κυβέρνηση της Αριστεράς «με πρώτη ιδρυτική πράξη την καταγγελία του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης». Το αποτέλεσμα ήταν να λεηλατήσει στις εκλογές του Ιουνίου τη βάση του ΚΚΕ που ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αντίστοιχα σήμερα που οι κοινωνικές δυνάμεις στις οποίες στοχεύει για να ανέλθει στην κυβερνητική εξουσία βρίσκονται στα δύο κυβερνητικά κόμματα, και ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει πλέον για μια κυβέρνηση «εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας με κορμό την Αριστερά» προσπαθεί μέσω της πρόσκλησης προς τους κυβερνητικούς βουλευτές να καταψηφίζουν τα νομοσχέδια της κυβέρνησης να ρίξει πρωτίστως γέφυρες με τους εναπομείναντες ψηφοφόρους αφενός του ΠΑΣΟΚ αλλά και της κεντροδεξιάς. Είναι και αυτός ένας τρόπος για να ξεπεράσει δυσκολίες στην αναζήτηση συμμάχων στο πολιτικό σύστημα.
Η ένταση της αντιπαράθεσης και των αντεγκλήσεων τις προηγούμενες μέρες είχε σκεπάσει αυτή τη «μικρή» λεπτομέρεια της κίνησης του ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο εκεί βρίσκεται και η πιο ουσιώδης πλευρά του ανοίγματος του ΣΥΡΙΖΑ προς κυβερνητικούς βουλευτές που τελούν υπό τη διαρκή πίεση της τρόικας. Και αν αυτό συμβαίνει για τους βουλευτές φανταστείτε τι γίνεται με τους ψηφοφόρους τους.

Κάλχας