Για τη Μαρία Λαζαρίδη και την εξάχρονη κορούλα της η 5η Νοεμβρίου του 2007 έμελλε να αλλάξει τη ζωή τους...
Να γκρεμίσει την ευτυχία, που δεν πρόλαβαν καλά καλά να γευτούν, στερώντας από την οικογένεια το σύζυγο και τον πατέρα.
Ομως η σφαίρα που καρφώθηκε εκείνο το πρωινό στον αυχένα του 27χρονου τότε αστυνομικού Στάθη Λαζαρίδη κατά τη διάρκεια ελέγχου για τον εντοπισμό χασισοκαλλιεργειών στα Ζωνιανά Μυλοποτάμου Ρεθύμνης δεν έχει σταθεί ικανή να κόψει τελείως τα «φτερά» της Μαρίας, που με αξιοθαύμαστη υπομονή και απίστευτο κουράγιο προσπαθεί να είναι καλή μητέρα, αλλά και σύζυγος στο πλευρό του Στάθη, ο οποίος έξι τώρα χρόνια τώρα βρίσκεται σε κώμα.
«Αν και η μικρή δεν γνώρισε ουσιαστικά τον πατέρα της, παρ” όλα αυτά από τότε που άρχισε να λέει τα πρώτα της λόγια και τύχαινε να τον δει στην τηλεόραση φώναζε “ο μπαμπάς μου, ο μπαμπάς μου”» λέει ανοίγοντας την καρδιά της στην «Εspresso της Κυριακής» η Μαρία Λαζαρίδη μιλώντας για τον πόνο και την αμηχανία που αισθάνεται, όταν η μικρή τη ρωτάει για τον μπαμπά της.
«Ηταν πολύ παράξενο. Μπορούσε να τον αναγνωρίσει όπου κι αν τον έβλεπε (περιοδικά, εφημερίδες, τηλεόραση). Τώρα που έχει μεγαλώσει ξέρει σχεδόν τα πάντα για τον πατέρα της, συζητάμε ότι είναι πολύ καλός στο μπάσκετ και όταν θα έρθει, θα τη μάθει να παίζει. Το καλοκαίρι λέμε ότι θα έρθει και θα τη μάθει να κολυμπάει, γιατί ο Στάθης ήταν και ναυαγοσώστης. Από μόνη της θέλει να μάθει τα πάντα για εκείνον, ενώ κάνει σύγκριση λέγοντας στον γαμπρό μου ότι ο μπαμπάς της είναι ο καλύτερος. Από μόνη της δηλώνει ότι του μοιάζει και ότι ο μπαμπάς της είναι ο πιο όμορφος του κόσμου» αναφέρει και ένας λυγμός διακόπτει για λίγο τα λόγια της. Παίρνει μία βαθιά ανάσα και συνεχίζει
«Κάποια στιγμή ρώτησε κρυφά την αδελφή μου και νονά της πότε θα έρθει ο μπαμπάς της στο σπίτι. Εκεί θυμώνουμε τόσο πολύ που κάποιοι ανεγκέφαλοι στέρησαν από ένα αγγελούδι τον πατέρα του. Της λέμε ότι είναι στο νοσοκομείο, γιατί πονάει ο λαιμός και το κεφάλι του, αφού δεν μπορεί να της μιλήσει».
Η μικρή ήταν βρέφος όταν έγινε το κακό, μόλις 42 ημερών. Μεγαλώνοντας, με τα χρόνια, άρχισε να έχει απορίες.
«Την πατρική απουσία προσπάθησε να καλύψει ο δικός μου μπαμπάς, που έπαιζε δύο ρόλους: του παππού και του πατέρα. Δεν έζησα πολλά με τον άντρα μου. Τόσα όνειρα έμειναν στη μέση… Ενα ταξίδι που μου είχε υποσχεθεί δεν έγινε ποτέ. Θυμάμαι, όταν ήμουν έγκυος, έσκυβε και μιλούσε στην κοιλιά μου ψιθυρίζοντας στο έμβρυο: “Αμα θα γεννηθείς στη γιορτή μου, θα σου πάρω πέντε κούκλες”. Και ως διά μαγείας το μωρό γεννήθηκε στη γιορτή του! Περιμένω να σηκωθεί για να φέρει αυτές τις κούκλες στην κόρη μας».
«Οι φίλοι δυστυχώς τελικά τον ξέχασαν»
Η Μαρία Λαζαρίδη αναφέρεται με πικρία στους παλιούς «κολλητούς» που δεν πατούν το πόδι τους στο παλικάρι με το οποίο κάποτε μοιράζονταν ανέμελες στιγμές και που επί έξι χρόνια βρίσκεται καθηλωμένο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. «Λίγο πριν βγει από το αυτοκίνητο, πηγαίνοντας στην επιχείρηση-φιάσκο, ο Στάθης είπε: “Να με θυμάστε με αγάπη”. Ο άντρας μου έχει τόση αγάπη μέσα του για όλους… Ακόμα και τώρα ξέρω ότι δεν έχει κρατήσει κακία σε όλους εκείνους που νόμιζε φίλους – συναδέλφους του και δεν έχουν πάει πότε να τον δουν κι ας τους έχω συναντήσει τόσες φορές στο καράβι» αναφέρει με πικρία στη φωνή η Μαρία Λαζαρίδη.
Το πρωινό της Δευτέρας 5 Νοεμβρίου του 2007 αστυνομικοί που επέβαιναν σε δώδεκα τζιπ δέχτηκαν καταιγισμό πυρών από άγνωστους δράστες λίγο έξω από τα Ζωνιανά Μυλοποτάμου Ρεθύμνης. Τη στιγμή που τα αυτοκίνητα της Αστυνομίας επιχειρούσαν να πλησιάσουν στα πρώτα σπίτια του χωριού, δέχτηκαν τα πυρά, με αποτέλεσμα δύο αστυνομικοί να τραυματιστούν ελαφριά, ενώ ο τρίτος, ο Στάθης, έφερε τραύμα από σφαίρα στον αυχένα. Σήμερα νοσηλεύεται στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, στην Αττική, χωρίς να υπάρχει βελτίωση στην πορεία της υγείας του.
Espressonews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου