διαβάζουν διαπιστώσεις, αναλύσεις για το παρελθόν, αιτιάσεις για την πολύπλευρη κρίση στην οποία περιδινείται εδώ και τέσσερα χρόνια η Ελλάδα. Μας τονίζουν επίσης με αγωνία πως δεν φτάνει να προσδιορίσουμε το πρόβλημα αλλά θα πρέπει επιτέλους να προτείνουμε και συγκεκριμένες και χειροπιαστές λύσεις.
Το πιθανότερο είναι πως τα μνημόνια όπως τα ξέραμε, όπου νάναι τελειώνουν. Από την άλλη, αν θέλουμε να πορευτούμε στο μέλλον εντός της ευρωζώνης, κάτι που φαίνεται πως επιθυμεί και ο ΣΥΡΙΖΑ όπως δήλωσε στο Τέξας ο αρχηγός του, και μάλιστα εάν επιθυμούμε να προχωρήσει η νομισματική ένωση και στην πολιτική της ενοποίηση, η ιδέα ενός αυστηρού δημοσιονομικού ελέγχου θα πρέπει να μας γίνει προοδευτικά όλο και περισσότερο οικεία.
Το σίγουρο είναι πως για την Ελλάδα, αυτή η πορεία θα είναι κάθε άλλο παρά εύκολη, ακόμη και με την ευνοϊκότερη αντιμετώπιση από την πλευρά των εταίρων μας. Και κυρίως, θα απαιτήσει εκτός από θυσίες, πόνο και αίμα, μια διαφορετική, περισσότερο στοχευμένη και δίκαιη κατανομή των βαρών στις κοινωνικές ομάδες, κατά το μεταβατικό στάδιο που θα πραγματοποιείται η απαραίτητη δομική αλλαγή του αποτυχημένου οικονομικο-πολιτικού μοντέλου το οποίο μας οδήγησε στην κρίση.
Σημασία έχει λοιπόν, η προετοιμασία της χώρας για τα δύσκολα που θα έρθουν έτσι κι αλλιώς. Ο καλύτερος τρόπος γι’ αυτή την προετοιμασία, είναι η αποκάλυψη στον λαό της καθαρής αλήθειας για το που ακριβώς βρισκόμαστε, για τους λόγους που φτάσαμε ως εδώ και κυρίως, για τον ΤΡΟΠΟ που θα πορευτούμε στο μέλλον, ώστε να επιβιώσουμε ως Έθνος και ως κοινωνία και – γιατί όχι – να τα καταφέρουμε ίσως καλύτερα από ότι τα καταφέραμε στο πρόσφατο παρελθόν.
Χώρες σαν την Ελλάδα, με ένα από τα καλύτερα «οικόπεδα» του πλανήτη από κάθε άποψη, με ένα από τα πλέον καταρτισμένα εργατικά δυναμικά και με πολλούς «ξεχωριστούς» ανθρώπους σε κάθε περιοχή της ανθρώπινης παραγωγής (τέχνη, επιστήμη, εμπόριο, επιχειρήσεις), έχουν μονάχα μια διέξοδο αν θέλουν να επιτύχουν οικονομική ανάπτυξη, ευημερία και πρόοδο. Την συνολική στροφή και προσανατολισμό του οικονομικού τους μοντέλου, στην ποιοτική, εξειδικευμένη, καινοτόμα και φυσικά υψηλής προστιθέμενης αξίας παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, που κύριο προσόν τους να είναι η σωστή σχέση ποιότητας – τιμής. Κάτι τέτοιο ελάχιστα επηρεάζεται από το νόμισμα, είναι μια ανώτερη μορφή ανταγωνιστικότητας, το brand name της ίδιας της χώρας, στην οποία ποτέ δεν πιστέψαμε πραγματικά, ενώ φύσει και θέσει είναι αυτή που ταιριάζει περισσότερο στην Ελλάδα και τους ανθρώπους της.
Όταν χώρες με ανεξάντλητες φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές σαν την Αργεντινή, με μαζική, φθηνή και ποιοτική πρωτογενή παραγωγή, με πλούσιο υπέδαφος και σχετικά ευνοϊκό γειτονικό οικονομικό περιβάλλον, δυσκολεύονται αφάνταστα να σταθούν στις αγορές παρά το εθνικό νόμισμα και την στάση πληρωμών του παρελθόντος, σε σημείο να φτάνουν να ξανα-χρεοκοπούν σε χρονικό διάστημα μιας μόλις δεκαετίας, είναι τουλάχιστον ουτοπικό να πιστεύουν κάποιοι πως θα το καταφέρει η μικρή σε έκταση και πληθυσμό Ελλάδα, απλώς και μόνο με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και προχωρώντας μονομερώς σε στάση πληρωμών.
Ενώ θεωρητικά ακόμη και ο κ. Τσίπρας φαίνεται να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών και να στρέφεται σε πιο ρεαλιστικές προσεγγίσεις των προβλημάτων της χώρας, φοβάμαι πως, αφενός έχει χαθεί ήδη πολύτιμος χρόνος μπουσουλώντας στον φάλτσο ρυθμό των ξένων λύσεων που μας επεβλήθησαν, αφετέρου βρισκόμαστε ήδη ως κοινωνία και ως οικονομία στο ναδίρ της ψυχολογικής κατάρρευσης και στα πρόθυρα της συλλογικής καταπληξίας. Το πιθανολογούμενο αδιέξοδο στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές, επιτείνει ακόμη περισσότερο την αίσθηση ματαιότητας και ενισχύει τις αυτοκαταστροφικές τάσεις τόσο μέσα στην κοινωνία, όσο και στους κόλπους του πολιτικού συστήματος. Όμως, πιστεύουμε ακράδαντα πως, όχι μόνο θα αποφύγουμε το αδιέξοδο που κάποιοι ίσως και να εύχονται, αλλά θα καταφέρουμε να αντιστρέψουμε την κακή ψυχολογία και να δούμε καθαρά τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα για να εκμεταλλευτεί την επόμενη μέρα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα.
Για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως, είναι απαραίτητο οι νηφάλιες φωνές που λένε αλήθειες και τα καθαρά μυαλά που μπορούν να σκέφτονται ρηξικέλευθες λύσεις και να προτείνουν πολιτικές «έξω από το κουτί» ολοένα και να περισσεύουν. Πως θα γίνει αυτό; Ας σκεφτούμε όλοι την Αργεντινή που ετοιμάζεται να ξαναχρεοκοπήσει. Την Αργεντινή που πολλοί παλαιότερα (ανάμεσά τους κι ο κ. Τσίπρας) μας την παρουσίαζαν ως παράδειγμα προς μίμηση! Η προοπτική μιας Ελλάδας απομονωμένης, φτωχής, κακόμοιρης, αποπροσανατολισμένης, ταπεινωμένης και ταυτόχρονα δημοκρατικά κολοβής και πολιτικά αποσταθεροποιημένης όπως η Αργεντινή, ίσως είναι η αποτρόπαιη εκείνη εικόνα που θα αφυπνίσει επιτέλους ικανό μέρος της κοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού, ώστε να αναληφθούν και να υποστηριχθούν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες και δράσεις για να ξεφύγουμε από την συλλογική αδράνεια και να διαφύγουμε από το αδιέξοδο που απειλεί να μας καθηλώσει. Η δική μας ευθύνη ως σχολιαστών και δημοσιολογούντων περιορίζεται στο να την παρουσιάσουμε κι αυτό κάνουμε. Ευθύνη των Ηγετών και των Πολιτικών είναι να την αναγνωρίσουν και να την αποτρέψουν.
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου