Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…

Είμαστε στο χάραμα του 2014. Αισίως έχουμε περάσει τέσσερα χρόνια κρίσης γεμάτα και άλλα δύο όπου άρχισαν να αχνοφαίνονται τα πρώτα σημάδια μιας πρώιμης σαπίλας...
Οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής.
Κι ενώ εδώ και δύο χρόνια γράφουμε, ελπίζουμε, αισιοδοξούμε ότι η μεταπολίτευση τέλειωσε, ότι το παλαιό πεθαίνει και βγάζει τους τελευταίους του σπασμούς, αν κάτσει κανείς και σκεφτεί σοβαρά θα διαπιστώσει ότι είμαστε στα ίδια. Κι ακόμη χειρότερα. Εν έτει σχεδόν 2014 ξαναμιλάμε για νταβατζήδες, εθνικούς προμηθευτές, μεγαλοεργολάβους, διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης, πολιτικές ίντριγκες. Και το πιο εντυπωσιακό. Έχουν περάσει σχεδόν 25 χρόνια από το «βρόμικο ’89», που υποτίθεται ότι άλλαξε μια σελίδα της ιστορίας και μπήκαν οι βάσεις για κάτι καλύτερο στην πολιτική σκηνή του τόπου, κι εμείς μιλάμε για ακριβώς τα ίδια ονόματα, με ελαφρές παραλλαγές.
Πριν τόσα χρόνια μιλάγαμε για τον Κόκκαλη, για τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Μητσοτάκη, τον Αλαφούζο, τον Λαμπράκη, τον Ψυχάρη. Κι ενώ έχουμε περάσει δεκαετίες συνεχίζουν να μας απασχολούν τα ίδια ονόματα.
Ο Κόκκαλης συνεχίζει να παίζει στοίχημα, να κερδίζει εκατομμύρια, να πουλάει παραγοντιλίκι. Ο Μπόμπολας όπως και τότε, συνεχίζει να παίρνει έργα, να είναι η πέτρα του σκανδάλου στις συμβάσεις. Όπως και τότε που σάρωνε τα δημόσια έργα και έγινε κολοσσός, έτσι και τώρα πάλι για συμβάσεις μιλάμε, για αυτοκινητόδρομους, για διόδια.
Ο Βαρδινογιάννης ακούγεται πάντα να κάνει παρασκηνιακή πολιτική, να στηρίζει συγκεκριμένους πολιτικούς και δημοσιογράφους, να παίζει παιχνίδια με τα κανάλια του. Όπως και τότε.
Ο Αλαφούζος, από τότε που πήρε το συγκρότημά του, κοψοχρονιά από τον Κοσκωτά, παίζει τα δικά του παιχνίδια.
Ο Λαμπράκης πέθανε αλλά άφησε άξιο διάδοχο τον Ψυχάρη. Με μια εκδοτική επιχείρηση χρεοκοπημένη, αλλά με τον ΔΟΛ να κάνει πάντα δόλια σχέδια, να ανεβάζει και να κατεβάζει πολιτικούς, να ιντριγκάρει μέχρι τελικής πτώσεως. Ότι έκανε και πριν από 25-30 χρόνια.
Και φυσικά, όπου κι αν πάμε, όπου κι αν σταθούμε ακούμε για Καραμανλή και Παπανδρέου και εν συνεχεία για “Καραμανλικούς” και “Παπανδρεϊκούς”.  Άλλαξε τίποτε από τότε;
Θα μπορούσε να λείψει η Αγία Οικογένεια Μητσοτάκη; Πέρα από το γεγονός ότι ακόμη και κοντά στα 100 του ο Κ. Μητσοτάκης μιλάει και παρεμβαίνει, έχει και άξιους διαδόχους. Η Ντορούλα, ο Κυριάκος και ακολουθεί ο Κώστας Μπακογιάννης.
Εκτός από τα πρόσωπα, ίδιες και οι καταστάσεις. Βυζαντινισμοί, καμαρίλα, κουβεντούλες σε δείπνα και γεύματα, θάψιμο των αντιπάλων και κυρίως όσων δεν είναι το συστήματος. Βουλευτές κακόμοιροι και άβουλοι να συμπεριφέρονται σαν πολιτικάντηδες του εσχάτου σημείου. Και οι πολίτες να κοιτάνε αποχαυνωμένοι και να μην παίρνουν μια μαγκούρα να τους σπάσουν στο ξύλο.
Ίδια κόμματα, ίδιες πολιτικές, ίδια πρόσωπα, ίδια κοινωνία. Μα καλά, αυτή η χώρα δεν πάει μπροστά; Δεν εξελίσσεται; Δεν γεννά κάτι καινούργιο; Δεν βγαίνουν στον αφρό νέοι και άφθαρτοι; Που χάνονται όλοι αυτοί; Είναι δυνατόν να μιλάμε με όρους δεκαετίας του ’80 και του ’90; Είναι δυνατόν να ζει η ίδια διαπλοκή, οι ίδιοι διαπλεκόμενοι, τα ίδια βρόμικα κυκλώματα;
Το μόνο που άλλαξε από τότε είναι ότι υπάρχει το… twitter και βγάζουν εκεί όλοι το απωθημένο τους. Α, υπάρχει και η Χρυσή Αυγή, η ναζιστική οργάνωση που τείνει να μετατραπεί στη νέμεση του πολιτικού συστήματος που δεν αλλάζει.
Δεν ξέρω αν όταν λέμε ότι η κοινωνία ζητά δικαιοσύνη, είναι έτοιμη να παλέψει γι’ αυτήν. Αν όταν ζητά ανανέωση του πολιτικού προσωπικού δεν συμβάλει και η ίδια στο ίδιο ξαναζεσταμένο φαγητό. Για να αλλάξει η Ελλάδα τελικά χρειάζεται και ο λαός να κουνήσει το χέρι του. Αν δεν το κάνει, τότε και το 2024 θα μιλάμε για την ίδια διαπλοκή, τα ίδια πρόσωπα, τους ίδιους πολιτικούς.

Αntinews.gr