Ένας Γάλλος συγγραφέας και ζωγράφος έγραψε κάποτε: «Δεν συγχωρώ ποτέ, αλλά μερικές φορές ξεχνώ»...
Μπορεί, λοιπόν, να έχουν περάσει 18 ολόκληρα χρόνια από τότε που γράφτηκε μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της Ελλάδας. Μπορεί να ξεχνάμε ορισμένες φορές τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνες τις δραματικές ώρες στα Ίμια. Και μπορεί να μας έχει πάρει η μπάλα των Μνημονίων και να μην αποδίδουμε τις ανάλογες τιμές για τους ήρωες ή την χλεύη για τους προδότες, ωστόσο, ποτέ δεν πρόκειται να συγχωρήσουμε τους υπαίτιους εκείνης της εθνικής ντροπής.
Ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου του 1996, τρία παλικάρια, τρία Ελληνόπουλα χάθηκαν στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, υπηρετώντας την πατρίδα την οποία τσαλαπάτησαν πολιτικοί όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος που είπε ότι την σημαία την πήρε ο αέρας ή και ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, που ευχαρίστησε δημόσια τους Αμερικανούς για την… δημόσια ταπείνωση της Ελλάδας. Ας πάρουμε, όμως, από την αρχή τα γεγονότα κι ας θυμηθούμε πώς φτάσαμε στην κρίση των Ιμίων.
1. Στις 25 Δεκεμβρίου 1995 το τουρκικό φορτηγό πλοίο Ακάτ προσάραξε σε αβαθή ύδατα κοντά στις βραχονησίδες και εξέπεμψε σήμα κινδύνου. Το λιμεναρχείο Καλύμνου –το πλησιέστερο στην περιοχή διέθεσε ρυμουλκό για να αποκολλήσει το τουρκικό πλοίο, αλλά ο πλοίαρχος αρνήθηκε, υποστηρίζοντας ότι βρισκόταν σε τουρκική περιοχή και άρα οι τουρκικές αρχές είχαν την αρμοδιότητα να του προσφέρουν βοήθεια.
2. Στις 26 Δεκεμβρίου το λιμεναρχείο ενημερώνει την αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο με τη σειρά του ενημερώνει το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών που απαντά στην ελληνική πρεσβεία ότι, ανεξαρτήτως του ποιος θα αναλάμβανε τη διάσωση του πλοίου, υπήρχε γενικότερα θέμα με τα Ίμια.
3. Στις 28 Δεκεμβρίου δύο ελληνικά ρυμουλκά αποκολλούν το τουρκικό φορτηγό. Την άλλη μέρα το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών επιδίδει διακοίνωση στο αντίστοιχο ελληνικό, όπου αναφέρεται ότι οι βραχονησίδες Ίμια είναι καταχωρισμένες στο κτηματολόγιο Μουγκλά του νομού Μπόντρουμ (Αλικαρνασσός) και ανήκουν στην Τουρκία.
4. Στις 25 Ιανουαρίου, κι ενώ το κλίμα είναι ήδη φορτισμένο ο τότε δήμαρχος Καλύμνου, Δ. Διακομιχάλης κάνει το αυτονόητο. Υψώνει την ελληνική σημαία σε ένα από αυτά τα δύο νησιά
5. Δύο δημοσιογράφοι του γραφείου, της εφημερίδας Χουριέτ πιθανότατα, πηγαίνουν με ελικόπτερο στη Μεγάλη Ίμια, κατεβάζουν την ελληνική σημαία και υψώνουν την τουρκική. Βιντεοσκοπούν την όλη επιχείρηση η οποία παίζει σε όλη την Τουρκία σκορπώντας ενθουσιασμό στη γειτονική χώρα. Η κατάσταση οξύνεται και ελληνικά και τουρκικά πολεμικά πλοία πηγαίνουν στην περιοχή.
6. Στις 28 Ιανουαρίου ελληνικό περιπολικό κατεβάζει την τουρκική σημαία από το ελληνικό έδαφος και ανεβάζει την ελληνική. Ομάδα «βατραχιών» μεταβαίνει στην Μεγάλη Ίμια και περιμένει.
7. Την επόμενη ημέρα ο κ. Σημίτης, φρέσκος πρωθυπουργός απειλεί με δυναμική αντίδραση την Τουρκία αν προκαλέσει. Κούφια λόγια αφού λίγο μετά η πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ… προφητεύει ότι η ελληνική σημαία θα κατέβει από τα Ίμια την επόμενη ημέρα. Από πού; Από ελληνικό έδαφος. Ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έχει τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον. Του εκφράζει την ελληνική θέση ότι η χώρα μας δεν επιθυμεί την ένταση, αλλά εφόσον προκληθεί θα αντιδράσει δυναμικά. Η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να αποσύρει το άγημα, όχι όμως και την ελληνική σημαία.
8. Πρώτες πρωϊνές ώρες και τουρκικές δυνάμεις αποβιβάζονται στην μικρή Ίμια. Προηγουμένως, γύρω στα μεσάνυχτα συγκαλείται σύσκεψη με τον Θ. Πάγκαλο, τότε υπουργό Εξωτερικών, να αργεί να πάει διότι είχε… εκπομπή στην τηλεόραση. Λίγο μετά τις 4 το πρωί το μοιραίο ελικόπτερο φεύγει από τη φρεγάτα Ναυαρίνο και λίγη ώρα αργότερα χάνεται κάτω από πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες. Ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός είναι νεκροί βυθίζοντας την Ελλάδα στο πένθος.
9. Ξημερώματα. Οι Έλληνες βατραχάνθρωποι στη Μεγάλη Ίμια ακόμη περιμένουν διαταγή να επιτεθούν και να διώξουν τους Τούρκους από το διπλανό νησί. Ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ διαμηνύει σε Ελλάδα και Τουρκία το εξής: «No ships, no troops, no flags». Όχι πλοία, όχι στρατεύματα, όχι σημαίες. Που; Στο ελληνικό έδαφος. Η ελληνική κυβέρνηση το αποδέχεται ασμένως, ανοίγοντας από τότε το δρόμο για τη δημιουργία «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο. Είναι τότε που ο Πάγκαλος λέει ότι την ελληνική σημαία την πήρε ο άνεμος και ο Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς για την παρέμβασή τους.
Δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια μετά.
Λένε ότι ο χρόνος επουλώνει τις πληγές. Όταν όμως πρόκειται για εθνικά θέματα δεν υπάρχει γιατρικό για τις πληγές εκείνες. Η κρίση των Ιμίων, εκτός από τους τρεις νεκρούς Έλληνες στρατιώτες (που άγνωστο είναι αν έπεσαν λόγω καιρικών συνθηκών ή επειδή έριξαν οι Τούρκοι το ελικόπτερο), είχε κι άλλα θύματα. Την αξιοπιστία της Ελλάδας, την εθνική της υπερηφάνεια.
Δε μένουν πολλά για να πει κανείς και να ξεπλύνει την ντροπή. Οι πρωταγωνιστές ζουν και βασιλεύουν. Τους βλέπουμε καθημερινά να το παίζουν τιμητές. Ο Πάγκαλος από κανάλι σε κανάλι. Ο Σημίτης που θέλει να επανέλθει μέσω της Κεντροαριστεράς. Ο τότε υπουργός Αμυνας, Γ. Αρσένης, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκείνοι που δεν είναι εδώ για να μας πουν τη δική του αλήθεια είναι οι τρεις ήρωες που χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου.
Το μόνο που μπορούμε να πούμε 18 χρόνια μετά είναι ένα:
Χριστόδουλος Καραθανάσης. Παρών.
Παναγιώτης Βλαχάκος. Παρών.
Έκτορας Γιαλοψός. Παρών.
Antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου