Να κόψουμε το κεφάλι από το κόμμα της δραχμής πριν να είναι αργά

Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις εφημερίδες, τα κανάλια αλλά και τους επιχειρηματίες ή αρκετούς από τους πολιτικούς θα διαπιστώσει ότι αίφνης η Ελλάδα γέμισε από…
ευρωσκεπτικιστές. Όλο και περισσότερο ακούγονται φωνές για έξοδο από το ευρώ, παρά το γεγονός ότι πάνω από 6 στους 10 Έλληνες θέλουν την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το κοινό νόμισμα.
Υπάρχει κι ένα σημαντικό ποσοστό που λέει έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ κι άλλοι που πιστεύουν ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στη δραχμή αλλά να παραμείνουμε στην ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Θα πει κανείς ότι είναι δικαιολογημένο μετά από τόσα χρόνια ύφεσης και βασάνων να υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι το ευρώ μας έφερε σ’ αυτή την κατάσταση, ότι οι Ευρωπαίοι είναι άθλιοι και μας πιέζουν συνεχώς για λιτότητα, άρα πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτούς και να ζήσουμε μόνοι μας.
Υπάρχουν και οι συνωμοσιολόγοι που λένε ότι αφού η Ελλάδα είναι το «καλύτερο οικόπεδο» του κόσμου κάποιοι θέλουν να το φάνε. Δεκτές όλες οι απόψεις, αν και οι περισσότερες λέγονται εν θερμώ αφού οι ίδιοι που τις υποστηρίζουν ίσως ήταν οι ευνοημένοι των προηγούμενων 30 και πλέον ετών στην ευρωπαϊκή οικογένεια και των 10 και πλέον ετών στο ευρώ.
Όσο κι αν τα προηγούμενα 4 χρόνια ήταν δραματικά για τη χώρα οφείλουμε όλοι να θυμόμαστε τι προσέφερε η Ευρώπη στην Ελλάδα, αλλά το κυριότερο: πώς θα είναι η Ελλάδα χωρίς την Ευρώπη, χωρίς το ευρώ και με την επιστροφή της σε εθνικό νόμισμα. Δε θέλουμε να σκεφτόμαστε τις συνέπειες μιας τέτοιας καταστροφής η οποία θα είναι τέτοιου μεγέθους που η κρίση που ζούμε θα φαντάζει πολύ μικρή. Κι οφείλουν όλα τα κόμματα, οι φορείς και η κοινωνία που πιστεύει στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, να υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια τις κατακτήσεις που έχουμε πετύχει. Αλλά ταυτόχρονα να κάνουν ότι είναι δυνατόν για να αλλάξουν το ευρωπαϊκό έκτρωμα που επιχειρεί να φτιάξει η Μέρκελ. Μια γερμανική Ευρώπη ασφαλώς δεν είναι αυτό που ονειρεύονταν άνθρωποι όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ζακ Ντελόρ, ο Μιτεράν και τόσοι άλλοι. Κι όσοι πιστεύουν σε μια Ευρώπη των λαών οφείλουν να δώσουν μάχη για να αποφύγουμε αυτό το «τέρας» με γερμανική σφραγίδα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει παράδοση της Ελλάδας στα χέρια των ευρωσκεπτικιστών που ξημεροβραδιάζονται με το πώς θα διαλυθεί η ΕΕ. Με περιθωριακούς σαν τον Ν. Φάρατζ ή τους ακροδεξιούς οι οποίοι αποκτούν βήμα και διασημότητα με το να υβρίζουν, να φωνασκούν και να καταφέρονται με ανοίκειο τρόπο σε πρωθυπουργούς ή ολόκληρους λαούς.
Τέτοιοι τύποι σαν τον Φάρατζ βρίσκουν βήμα και στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης που τους κάνουν ολόκληρα αφιερώματα και συνεντεύξεις. Αλλά τους βλέπουν με καλό μάτι και κάτι περιθωριακοί στον ΣΥΡΙΖΑ, στα διάφορα αποκόμματα της αριστεράς ή της άκρας δεξιάς ή σε επιχειρηματικούς κύκλους. Ετσι, λοιπόν, βλέπουμε να συνωστίζονται πίσω από το περίφημο «κόμμα της δραχμής» διάφορες ετερόκλητες δυνάμεις. Από τους άνεργους που ψάχνουν για μια δουλειά και τους φταίει το ευρώ μέχρι, τους επιχειρηματίες που θέλουν να αγοράσουν τα πάντα κοψοχρονιά με τα λεφτά που έβγαλαν στο εξωτερικό. Τεράστιες καταθέσεις έφυγαν τα τελευταία χρόνια από τη χώρα, 90 δις ευρώ είπε ο Προβόπουλος. Σκεφτείτε να επιστρέψουν αυτά στην Ελλάδα της δραχμής έχοντας τριπλάσια αξία. Σκεφτείτε μόνο τι θα γίνουν όλοι οι υπόλοιποι που δεν είχαν ούτε ευρώ να στείλουν σε ξένες τράπεζες.
Και πίσω από αυτούς δυστυχώς συνωστίζονται και εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοί που λένε «δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε, τι δραχμή τι ευρώ».
Ολους τους παραπάνω τους έχει πάρει από το χεράκι ο ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο. Αφενός με το 30% του που αντιπροσωπεύεται ξεκάθαρα και τίμια από τον Π. Λαφαζάνη κι αφετέρου από ένα ακόμη μεγάλο ποσοστό που κρύβεται μέσα στον «συστημικό» ΣΥΡΙΖΑ και θα αποκαλυφθεί μόλις βγει πρώτο κόμμα στις εκλογές.
Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους υπόλοιπους περιθωριακούς, την οργή και την απογοήτευση του κόσμου επιχειρούν να πυροδοτήσουν και τα εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα που χρωστάνε δισεκατομμύρια και που θα ήθελαν πολύ να βγούμε από το ευρώ για να σβήσουν τα θαλασσοδάνεια. Ολοι αυτοί στήνουν εφημερίδες και περιοδικά και συνεχώς μιλούν με θέρμη για… επιστροφή στο εθνικό νόμισμα λες και μιλάνε για επιστροφή στο σπίτι μετά από ξεσάλωμα στα μπουζούκια. Κι όσο το «αυγό του φιδιού» που αυτή τη φορά δεν είναι ο φασισμός αλλά το «κόμμα της δραχμής», βγάζει για τα καλά κεφάλι από την άμμο, τόσο οι «πρόθυμοι» ηλίθιοι πληθαίνουν και ανακαλύπτουν νέα πρόσωπα και νέες πολιτικές.
Δείτε το Βήμα της Κυριακής για παράδειγμα. Εκεί που ο ΔΟΛ έβριζε τον Τσίπρα ξαφνικά του κάνει αγιογραφία για τον… ευρωπαϊκό του ρεαλισμό. Βρε δε μας παρατάτε. Ευρωπαίος ο Τσίπρας που ακόμη προσκυνά ευρωσκεπτικιστικά κόμματα και αποθεώνει αρθρογράφους της δραχμής;
Εν πάση περιπτώσει, οι επόμενες ευρωεκλογές έρχονται και δεν είναι απλά μια διαδικασία κατά την οποία θα πάει κάθε Ελληνας και θα βγάλει τα απωθημένα του κατά του Σαμαρά, του Βενιζέλου ή όποιου άλλου. Σ’ εκείνες τις κάλπες κρίνεται μια στρατηγική επιλογή η οποία χαράχτηκε πριν από 40 και πλέον χρόνια. Που την υπηρέτησαν στην Ελλάδα σημαντικοί πολιτικοί και που δε μπορεί να γίνει βορά στα χέρια των λαϊκιστών.Ας κόψουμε, λοιπόν, το κεφάλι από το κόμμα της δραχμής πριν να είναι αργά…
Θα θυμίσουμε μόνο δύο φράσεις από τις ιστορικές ομιλίες του Κωνσταντίνου Καραμανλή:

1.      «Μὲ τὴν συμμετοχή της στὴν διαμορφούμενη Εὐρώπη, ἡ Ἑλλὰς χαράσσει κατὰ τρόπο σταθερὸ τὸν ἐθνικό της προσανατολισμὸ καὶ τὴν μελλοντικὴ της πορεία. Ἐνῶ παράλληλα συστρατεύεται μαζί σας στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν δημιουργία τῆς νέας Εὐρώπης, ποὺ θὰ ἀλλάξει τὴν μοίρα τῆς ἠπείρου μας καὶ ἴσως καὶ τοῦ κόσμου».

2.      «Ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ σήμερα ἀποδέχεται ὁριστικὰ τὴν ἱστορικὴ πρόκληση καὶ τὴν εὐρωπαϊκή της μοίρα. Διατηρώντας τὴν ἐθνική μας ταυτότητα, ἔχομε ἐμπιστοσύνη καὶ στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἑλλάδα. Ἔχομε τὴν ἀπόφαση νὰ εἴμαστε ὅλοι Εὐρωπαῖοι, ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Τσώρτσιλ, καὶ ὅλοι Ἕλληνες, ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Σέλεϋ. Γιατί, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἰσοκράτης, Ἕλληνες δὲν εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ γεννήθηκαν στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ υἱοθέτησαν τὸ πνεῦμα τὸ κλασικό».
 Α.Ψ.