Η κυβέρνηση που έβλεπε τις μεταρρυθμίσεις να περνούν

Όποιος έχει διαβάσει παλαιότερα κείμενά μου στο Antinews είμαι βέβαιος πως θα θυμηθεί πως μόνιμη επωδός στα περισσότερα από αυτά ήταν,..
  η αδήριτη ανάγκη «συμπαντικών μεταρρυθμίσεων» ώστε να καταφέρει η χώρα να βγει από το αδιέξοδο.
Η κυβέρνηση όμως ισχυρίζεται πως κάτι τέτοιο δεν ήταν τελικά απαραίτητο. Και φαίνεται να πιστεύει πως η χώρα είναι έτοιμη να εξέλθει από την κρίση και να ξαναβγεί στις αγορές μέσα στο 2014,  χωρίς να έχει ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ως κυβέρνηση σχεδόν ΚΑΜΙΑ από τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, ούτε καν εκείνες τις «εκ των ων ουκ άνευ» στον πάσχοντα δημόσιο τομέα. Μιράκολο;
Αρχίζει να γίνεται πια σχεδόν βεβαιότητα η πιθανότητα, η παρούσα κυβέρνηση είτε να μην θέλει είτε να μην μπορεί να προχωρήσει και να ολοκληρώσει τις απαραίτητες εκείνες αλλαγές που θα ανέτρεπαν την καθεστηκυία πολιτική τάξη και το λανθασμένο οικονομικό μοντέλο του πράσινου κρατισμού που μας οδήγησε μέχρι την καταστροφή. Αρχίζει να γίνεται φανερό πως σχεδόν όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, τρέμουν στην ιδέα της διάρρηξης των πελατειακών σχέσεων εξάρτησης που τα δένουν με ένα μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων – πελατών που συνωστίζονται ακόμη και τώρα γύρω από τον κρατικό κορβανά και σιτίζονται στο «πρυτανείο», είτε πρόκειται για υπάλληλους του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα, είτε για παρασιτούντες κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες» που εξακολουθούν να ρουφούν την ελάχιστη ρευστότητα, στραγγαλίζοντας τον ανεξάρτητο παραγωγικό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Δυστυχώς, ακόμη και τούτη η κυβέρνηση, φαίνεται πως αποφεύγει την ιδέα της δημιουργίας ενός υγιούς, ανταγωνιστικού, εξωστρεφούς ιδιωτικού τομέα, πράγμα παράλογο ιδεολογικά αφού αυτή η αποστροφή αντίκειται στον βασικό της ιδεολογικό προσανατολισμό που (θα έπρεπε να) είναι η ελεύθερη αγορά, όμως εξαιρετικά ευεξήγητο όταν σκεφτεί κανείς την προέλευση, την πολιτική παιδεία και την μακροχρόνια «εκπαίδευση» των ανώτατων και ανώτερων κυβερνητικών στελεχών στο αποτυχημένο κρατικίστικο πολιτικοοικονομικό μοντέλο της «καταπράσινης» μεταπολίτευσης. Είναι ηλίου φαεινότερο: οι κυβερνόντες (αλλά και η αντιπολίτευση δυστυχώς!) αποστρέφονται μετά βδελυγμίας τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις, επειδή αυτές θα οδηγήσουν στην χειραφέτηση μεγάλα κομμάτια του εκλογικού σώματος που για την ώρα παραμένουν «αιχμάλωτα» των κομματικών παραμάγαζων. Από κοντά και οι δυνατοί του χρήματος, οι οποίοι τόσα χρόνια κάνανε μπίζνες με το δοβλέτι και αισθάνονται απείρως πιο άνετα εντός του ιδιόμορφου ελληνικού «σοβιέτ» που  υπηρέτησαν με αυταπάρνηση ως τώρα η τρελή «αριστερά» αλλά και η αποπροσανατολισμένη και ευνουχισμένη ιδεολογικά «δεξιά», παρά στον σκληρό ανταγωνιστικό κόσμο της ελεύθερης αγοράς όπου για να φας παντεσπάνι πρέπει να βρέχεις κάθε μέρα τον απαυτό σου.
Από την άλλη, η Αξιωματική Αντιπολίτευση, όχι μονάχα αποτάσσεται των μεταρρυθμίσεων, αλλά επαγγέλλεται ανερυθρίαστα την επιστροφή μέσω νόμων και διαταγμάτων στην προ της κρίσης δανεική ευημερία, χωρίς όμως τα δανεικά τούτη την φορά. Και βρίσκονται πολίτες που τους πιστεύουν και καταθέτουν την ψήφο τους υπέρ αυτών των προδήλως ανερμάτιστων και ψευδών υποσχέσεων! Πραγματικά, η χώρα μοιάζει να έχει εισέλθει σε ένα εφιαλτικό πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, το οποίο οι δανειστές και εταίροι μας είτε δεν αντιλαμβάνονται πλήρως είτε τους εξυπηρετεί στα ανομολόγητα σχέδιά τους.
Το θέμα φυσικά δεν είναι τι κάνουν οι δανειστές αλλά τι κάνει και τι δεν κάνει η κυβέρνηση της χώρας. Εκείνο που δεν έχει κάνει ενάμιση χρόνο τώρα η παρούσα κυβέρνηση είναι να αγγίξει πραγματικά τους διαχρονικούς πελάτες του δημόσιου τομέα και τους κρατικοδίαιτους «μπίσνεσμεν» με τις εφημερίδες και τα κανάλια. Αντίθετα, έχει αφήσει κυριολεκτικά στην μοίρα τους τα αποπαίδια τους ιδιωτικού τομέα και κυρίως τα 1,5 εκατομμύρια των ανέργων του. Και σα να μην έφτανε αυτό, τους έχει πεθάνει στους φόρους, στα χαράτσια, στις έκτακτες εισφορές, στα τέλη και τις αυτόματες κατασχέσεις έναντι ακόμη και ελαχίστων οφειλών προς τις εφορίες ή τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Χτυπάει δυστυχώς αυτή η ατελέσφορη, ανάλγητη και αυτοκτονική πολιτική, την μόνη τάξη και τον μόνο τομέα της οικονομίας από τον οποίο μπορεί κανείς βάσιμα να περιμένει την πολυπόθητη ανάπτυξη. Κι αυτό, για να προφυλάξει εκείνο το αντιπαραγωγικό του κομμάτι, που όντας οργανωμένο και συνδικαλιστικά ισχυρό ακόμη, έχει καταφέρει να κάνει τον περισσότερο «κοινωνικό θόρυβο» την ίδια στιγμή που έχει γίνει ο αποδέκτης της μεγαλύτερης δυνατής «θαλπωρής» και έχει υποφέρει τα λιγότερα χτυπήματα κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης.
Δεν πάει άλλο όμως. Έφτασε ο καιρός για την κυβέρνηση να διαλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Πρέπει να κάνει επιτέλους την μεγάλη ρήξη στον βαριά άρρωστο δημόσιο τομέα.  Να απολύσει τους επίορκος (σχεδόν κανένας δεν θα απολυθεί) να κυνηγήσει με την σκούπα τους χρυσοκάνθαρους της ΕΡΤ Α.Ε. που θέλουν να επαναπροσληφθούν στην ΔΤ,  να μην αρκεστεί στην μείωση του αριθμού των ΔΥ αποκλειστικά και μόνο στην συνταξιοδότηση (πολλές φορές πρόωρη!) εκατοντάδων χιλιάδων συναδέλφων τους. Κανείς παραπανίσιος οργανισμός, καμιά άχρηστη δομή, καμιά περιττή διεύθυνση δεν πρέπει να παραμείνει ανοικτός.  Επειδή όλους αυτούς που δεν χρειαζόμαστε και δεν απολύει η κυβέρνηση τους πληρώνουν τα κορόιδα του ιδιωτικού τομέα, μέσω  τηςανάλγητης φοροεπιδρομής, μέσω έμμεσων φόρων, μέσω εισφορών, προκαταβολών και αναγκαστικών κατασχέσεων ακόμη και για λίγες εκατοντάδες ευρώ χρέη!
Είναι φανερό πως ο ιδιωτικός τομέας που έμεινε ακόμη όρθιος δεν θα αντέξει για πολύ. Όταν αρχίσει να καταρρέει, θα πάρει μαζί του συνολικά ολόκληρο τον δημόσιο και κρατικοδίαιτο τομέα εν μία νυκτί. Όσο η κυβέρνηση αρνείται χαρακτηριστικά να ολοκληρώσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, όσο φοβάται να στρέψει την χώρα στην ελεύθερη αγορά, όσο τρέμει την ισχύ των «πελατών» και των «νταβατζήδων» που καταστρέφουν ακόμη και τώρα την χώρα, δεν υπάρχει περίπτωση να βγουν αληθινά τα σενάρια για ανάκαμψη της οικονομίας και έξοδο στις αγορές το 2014.  Αντί γι αυτό, το πιθανότερο είναι να εξεγερθούν τα αληθινά «θύματα» του ιδιωτικού τομέα, που την ψήφισαν κατά βάση το 2012, με κυριότερη απαίτηση την ολοκλήρωση των συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει το πολιτικό σκηνικό σε ανεπανάληπτες «ομορφιές» που κανείς πολιτικός αναλυτής δεν μπορεί τούτη την ώρα να προβλέψει. Το μόνο σίγουρο είναι πως χαμένοι από μια τέτοια «επανάσταση των νοικοκυραίων» θα βγούμε όλοι και κυρίως η ίδια η Δημοκρατία που τόσο την πληγώσαμε και εξακολουθούμε να την πληγώνουμε τα τελευταία 40 χρόνια.

Akenaton