μετασεισμική ακολουθία, μοιάζει η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και τα όσα εκτυλίσσονται στην Κουμουνδούρου απ’ την περασμένη Κυριακή. Οι ερωταποκρίσεις ανάμεσα στην πλευρά Τσίπρα και στην εσωκομματική αντιπολίτευση για το αν θα δώσουν μαζί τη μάχη των εκλογών είναι πολύ μεγαλύτερης σημασίας απ’ όση αρχικά είχε δοθεί. Για πρώτη φορά στο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται με τέτοια οξύτητα ένα νέο πρόβλημα που είναι ο κάθετος διχασμός που διαπερνάει όλο το κόμμα, αρχίζει απ’ τα ηγετικά κλιμάκια και φτάνει ως κάτω στη βάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Οι περιπτώσεις των υποψηφιοτήτων Καρυπίδη και Βουδούρη είναι πολύ χαρακτηριστικές, καθώς εμφανίστηκε το φαινόμενο οι διαφωνίες να μη μένουν μόνο στο επίπεδο της κεντρικής επιτροπής αλλά να αγγίζουν τις τοπικές οργανώσεις. Σειρά νομαρχιακών επιτροπών έρχεται για πρώτη φορά σε ευθεία δημόσια αντιπαράθεση με την πλειοψηφία της Κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και τις επίσημες αποφάσεις τις οποίες μάλιστα είχε πάρει πάνω του για να τις περάσει ο Αλέξης Τσίπρας. Ήδη οργανώσεις της Πελοποννήσου όπως πχ η Κόρινθος, αλλά και η Μεσσηνία αντιτάσσονται στην στήριξη του Οδυσσέα Βουδούρη, αλλά και η αρνητική στάση της περιφερειακής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στην άρση της στήριξης στον Θόδωρο Καρυπίδη που αποφάσισε κακήν κακώς η Πολιτική γραμματεία ανατρέποντας την απόφαση της Κεντρικής επιτροπής κάτω απ’ την πίεση των πραγμάτων και τη γελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν ένα εντελώς διαφορετικό ποιοτικά σκηνικό στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ απ’ τις συνήθεις διαφωνίες μεταξύ Τσίπρα και Λαφαζάνη που μας είχαν συνηθίσει απ’ το πρόσφατο παρελθόν.
Καινούργιο στοιχείο είναι επιπλέον το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η εσωκομματική πλειοψηφία μετράει απώλειες καθώς κεντρικά στελέχη του εσωκομματικού μηχανισμού φαίνεται να περνάνε στην εσωκομματική αντιπολίτευση όχι μόνο διαχωρίζοντας τη θέση τους απ’ τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των περιφερειακών εκλογών αλλά και πρωτοστατώντας στην αλλαγή της απόφασης της Κεντρικής επιτροπής για τις περιπτώσεις των υποψηφίων που δίχασαν το κόμμα όπως η περίπτωση Καρυπίδη.
Όλα αυτά προκλήθηκαν καθώς για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να βάλλει σε εφαρμογή μια πολιτική γραμμή συνεργασιών που θα του χρησίμευαν ως πρόκριμα για μελλοντικές κυβερνητικές συνεργασίες. Ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να κάνει πιο συντεταγμένα ένα άνοιγμα σε αντιμνημονιακές δυνάμεις του «αστικού χώρου» απ’ τη μια και απ’ την άλλη επιχείρησε να έρθει πιο κοντά σε δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας που δεν χαρακτηρίζονται δα και για την αντιμνημονιακή στάση τους. Και με δεδομένο ότι απ’ το βήμα της Κεντρικής επιτροπής ο Αλέξης Τσίπρας άφησε αναπάντητο το δημοσίευμα των «Επικαίρων» για τις συναντήσεις του με τον Κώστα Καραμανλή, δημιουργήθηκαν έντονο κλίμα καχυποψίας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για τις προθέσεις και τις στοχεύσεις του Αλέξη Τσίπρα.
Και τελικά το αποτέλεσμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να βάλλει βόμβα στα θεμέλια της συνοχής του και να ψάχνονται μεταξύ τους τα στελέχη του για το αν θα δώσουν από κοινού τη μάχη! Επιπλέον ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε «σουρωτήρι» καθώς οι συνεργαζόμενοι που έπαιρναν το χρίσμα απ’ τον Τσίπρα έκαναν επιθέσεις στη στάση της μειοψηφίας του κόμματος, όπως για παράδειγμα ο Οδυσσέας Βουδούρης. Και το κυριότερο; Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε παντελή έλλειψη ικανότητας να θέσει όρους για συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων με αποτέλεσμα να άγεται και να φέρεται από τυχάρπαστους τύπους τους οποίους προσέγγιζε με μόνο κριτήριο το ότι είναι αντιμνημονιακοί όπως η περίπτωση Καρυπίδη.
Στην πραγματικότητα η ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να θέσει τους όρους για τη διεύρυνση των δυνάμεών του έγκειται στα όρια και στην ανεδαφικότητα της γραμμής Τσίπρα που απ’ τη μια συνεχίζει με βάση τη στροφή του Τέξας να δηλώνει όπως τώρα στην Ιταλία πως όταν φλέγεται το σπίτι σου πρέπει να το σβήσεις και δεν το εγκαταλείπεις, αλλά απ’ την άλλη ο ίδιος αδυνατεί να δώσει πειστική απάντηση για το που θα βρεθεί το νερό για να σβήσει αυτή η φωτιά, σύμφωνα με τη συλλογιστική του. Και το πρόβλημα εδώ για το ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται όχι μόνο δυσεπίλυτο αλλά και οξυμένο καθώς βρίσκεται στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας και όλα κρίνονται για όλους επί του πρακτέου.
Και το ίδιο πρόβλημα εμφανίζεται και στην εσωκομματική αντιπολίτευση όπου η σταδιακή μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο χρόνο θέτει «ενώπιον των ευθυνών τους» στην κομματική βάση και τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας τα οποία καλούνται να απαντήσουν στον κόσμο τους για πόσο καιρό θα αποτελούν το «αριστερό άλλοθι» του Τσίπρα. Και καθώς φαίνεται ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι συν αυτώ έχουν συναίσθηση και επίγνωση αυτής της κατάστασης και δεν είναι τυχαίες οι πρωτοβουλίες που παίρνουν το τελευταίο διάστημα ανοίγοντας πιο οργανωμένα διαύλους και φόρουμ επικοινωνίας με δυνάμεις απ’ το χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αλλά και αποχωρήσαντες ή διαγραφέντες απ’ το ΚΚΕ.
Σε κάθε περίπτωση η ιδεολογική προέλευση και ανομοιογένεια του ΣΥΡΙΖΑ έχει επίπτωση σοβαρή στον πολιτικό βηματισμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ειδικά τώρα που βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής. Και τόσο για την πλευρά Τσίπρα όσο και για την πλευρά Λαφαζάνη τα υπαρξιακά διλήμματα σπάνε κόκκαλα απ’ τη μια και απ’ την άλλη δεν είναι δυνατό εσαεί να βρίσκεται λύση με συμβιβασμούς που απλά κρύβουν το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί. Και το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι δεν διαθέτει καν απάντηση στο ερώτημα που του απηύθυνε ο πρωθυπουργός για το αν θα τα βάλλει με 27 κυβερνήσεις ενώ απ’ την άλλη η απάντηση που δίνει ο Λαφαζάνης υποχρεώνει τον Τσίπρα αν την κάνει αποδεκτή να τα βάλλει με το Σταθάκη και το Μηλιό. Απ’ την άλλη αν ο Αλέξης Τσίπρας επιμείνει τότε το ερώτημα για το Λαφαζάνη είναι τι ακριβώς κάθεται και κάνει στο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε ένα γόρδιο δεσμό. Και όπως γνωρίζουμε απ’ την ιστορία ο γόρδιος δεσμός δε λύνεται αλλά …κόβεται.
KΑΛΧΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου