Η μητέρα όλων των μαχών

Σε λιγότερο από τέσσερις μήνες έχουμε διπλές εκλογές οι οποίες μπορεί να κρίνουν και το μέλλον της κυβέρνησης...
Ποιος όμως νοιάζεται για την οποιαδήποτε κυβέρνηση όταν το βασικό διακύβευμα είναι η σωτηρία της πατρίδας;
Γιατί μέσα σ’ αυτούς τους τέσσερις μήνες εκτός από την κυβέρνηση κρίνεται και η πορεία που θα ακολουθήσουν οι επόμενες γενιές Ελλήνων. Αν η χώρα συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, δηλαδή δάνεια και ξανά δάνεια και μνημόνια, περικοπές, ανεργία, ύφεση απαισιοδοξία τότε πράγματι τα επόμενα 20-30 χρόνια θα είναι δραματικά.
Αν από την άλλη προκύψουν ραγδαίες και σημαντικές εξελίξεις προς τη θετική κατεύθυνση, δηλαδή προς μια μόνιμη λύση για το δυσβάσταχτο χρέος και προς την έξοδο από την κρίση, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για την οριστική σωτηρία της Ελλάδας. Άλλωστε, το έχουμε μάθει νομίζω το μάθημά μας και ελπίζουμε πως όταν θα βλέπουμε πίσω μας το δράμα θα φροντίσουμε όλοι -πολιτικοί και πολίτες- να μην επαναλάβουμε τα ίδια τραγικά λάθη.
Αυτά ως πρόλογος για να ... δικαιολογήσουμε τον τίτλο. Αυτή η περίοδος της ελληνικής ιστορίας μοιάζει με μια... ρωγμή του χρόνου. Που μπορεί να σημάνει πράγματι το περίφημο τέλος της Μεταπολίτευσης που όλο λέμε ότι γίνεται και όλο μεταφέρεται χρονικά στο μέλλον για κάποιους περίεργους λόγους.
Τι ήταν η Μεταπολίτευση του 1974 δε χρειάζεται να το αναλύσουμε, το περιγράφουν περίφημα μερικές λέξεις: Κομματοκρατία, ρουσφετοκρατία, αναξιοκρατία, ρεμούλα, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, Μαυρογιαλούροι παντού, βρόμικο παρασκήνιο, «κολλητοί» των πρωθυπουργών, των υπουργών και λοιπών στελεχών. Απουσία λογοδοσίας, ατιμωρησία, ένα αίσθημα μη απόδοσης δικαιοσύνης και τελικά οργή του κόσμου.
Οι εκπρόσωποι αυτού του μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας συνεχίζουν να αντιστέκονται και θέλουν να μην αλλάξει τίποτε. Το παλιό που εμφανίζεται ως καινούργιο βρομάει χειρότερα κι από κουφάρι ζώου σε αποσύνθεση. Ενώ το καινούργιο που θέλει να ξεπεταχτεί και να αλλάξει τα πάντα εμφανίζεται δειλό, ασθενικό και ανέτοιμο για τη μητέρα όλων των μαχών.
Το "παλιό" το βλέπετε κάθε μέρα. Είναι ο Τσίπρας, η Κωνσταντοπούλου, ο Σταθάκης, ο Τσακαλώτος, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, η Ρένα Δούρου, ο Στρατούλης, ο Μπαλάφας.... Και φυσικά μαζί τους είναι ο Κοτσακάς του Άκη, ο Μητρόπουλος, η Σακοράφα, η Κατσέλη, ο Οδυσσέας Βουδούρης και τόσοι άλλοι. Πόσο καινούργιο είναι ένα κόμμα που έχει υιοθετήσει όλα τα «χούγια» της Μεταπολίτευσης και τα έχει βάλει στο μίξερ να τα κάνει ιδεολογικό αχταρμά με την καφρίλα των Εξαρχείων; Πόσο καινούργιο είναι ένα κόμμα που στο μόνο που διαφέρει από το ΠΑΣΟΚ είναι στο όνομα; Που λέει τόσα ψέματα που έχει καταφέρει να υποσκελίσει από την σχετική ιστορική λίστα ακόμα και τον Ανδρέα Παπανδρέου;
Πόσο καινούργιο είναι άραγε ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει τη χώρα αλλά το ίδιο δεν έχει ξεκαθαρίσει ποιο είναι το σχέδιό του; Που λέει «λεφτά υπάρχουν» και θα διορίσει τους πάντες και τα πάντα, θα αυξήσει τους μισθούς και τις συντάξεις ή θα μας φτιάξει την Βενεζουέλα του Νότου;
Και πόσο τίμιο είναι ένα κόμμα που ούτε την ιδεολογική του περιχαράκωση δεν μπορεί να πετύχει. Τι είναι; Αριστερό κόμμα; Κεντροαριστερό; Φλερτάρει με τους «καμμένους», με ψεκασμένους και με νεοεθνικιστές της τζάμπα μαγκιάς; Αγκαλιάζεται με τους απανταχού περιθωριακούς και ταυτόχρονα κλείνει το μάτι στους επιχειρηματίες, τους νταβατζήδες και τους μιντιτάρχες; Δυστυχώς -και το λέμε μετά λόγου γνώσεως- ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ό,τι πιο μουχλιασμένο έχει υπάρξει στην ελληνική πολιτική σκηνή. Βρομάει ναφθαλίνη στην Κουμουνδούρου και ο κόσμος έχει αλλεργία για τη ναφθαλίνη.
Ακόμα, πόσο ... νέοι είναι και οι καινούργιοι... σωτήρες της χώρας; Ο Καμμένος, ο Πολύδωρας, ο Ζώης, ο Νικολόπουλος, ο Κουβέλης, ο Σημίτης... Ανάξιοι λόγου και ανάλυσης τα λεγόμενά τους και οι πράξεις τους.
Από την άλλη μεριά υπάρχει το καινούργιο που δίνει τη μάχη για να μη χαθεί η χώρα. Είναι ο Σαμαράς μερικοί συνεργάτες του και δύο – τρεις άλλοι που αγωνίζονται σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Ο 60άρης Σαμαράς, απέναντι στο 40άρη Τσίπρα και τους άλλους γερασμένους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η ιστορική αντίφαση της συγκυρίας. Το παλιό να εκπροσωπείται από γερασμένους κιόλας νέους και το νέο από ...παλιούς που δεν εγκαταλείπουν την μάχη. Αυτή θα είναι η μητέρα όλων των μαχών. Μέχρι το τέλος όλων των εποχών.
Όμως, ακόμη και αν όλα κρέμονται σε μια στιγμή, στην ρωγμή αυτή του χρόνου, η Νέα Δημοκρατία δεν έχει βρει δυστυχώς ακόμα τα πατήματά της. Είτε φταίνε τα βαρίδια της Μεταπολίτευσης, είτε εκείνοι που δεν θέλουν να ξεκολλήσουν από το άρρωστο παρελθόν, είτε οι άλλοι που φοβούνται το μέλλον που έρχεται αδυσώπητο , αυτό που βλέπουμε είναι μια αργή και ταλαίπωρη προσπάθεια μετάβασης στο καινούργιο που απαιτεί ο κόσμος, μέσα από έναν παμφάγο κομματικό σωλήνα.
Πώς όμως να δώσεις μάχες και να κερδίσεις τον πόλεμο όταν στρατιώτες «λουφάρουν» επιδεικτικά. Και όταν αξιωματικοί περιμένουν την στροφή του δρόμου για την κάνουν; Όταν όλο και περισσότεροι μοιάζουν με «Αντουανέτες», ή για να μην τους παρεξηγήσουμε, με Πόντιους Πιλάτους που νίπτουν τας χείρας τους;
Στη μητέρα των μαχών χρειάζεται αφενός συστράτευση και αφετέρου στρατηγική και έξυπνες ιδέες. Ο Α. Σαμαράς έχει τη μεγάλη ευκαιρία να ανατρέψει τα πάντα. Με θεσμικές αλλαγές που θα προκαλέσουν επανάσταση, όπως π.χ. την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, ή τη μείωση των βουλευτών, ή ακόμη και το ασυμβίβαστο υπουργών και βουλευτών. Με οικονομικές αλλαγές που θα συμφωνηθούν με τους δανειστές και θα οδηγούν την Ελλάδα στην ανάπτυξη. Και τέλος με αλλαγές στο κόμμα που θα έχει ρόλο, συμμετοχή στα κοινά, κοινωνικό πρόσωπο και δε θα είναι αποκομμένο από το λαό, ούτε θα αποτελεί προθάλαμο για την εξυπηρέτηση κάθε είδους ρουσφετιών.
Πολλά μπορούν να γραφτούν ακόμα για τη μητέρα των μαχών. Θα κλείσουμε όμως με ένα όμορφο «τσιτάτο» που είπε ο αγαπημένος του... Τσίπρα, ο Φιντέλ Κάστρο: «Η επανάσταση δεν είναι ένα στρώμα από ροδοπέταλα. Είναι μια μάχη ανάμεσα στο μέλλον και το παρελθόν».
Σε αυτήν την μάχη θα πολεμήσουμε. Όχι για τους εαυτούς μας, ούτε για τον Βενιζέλο, τη Ντόρα, τον Μητσοτάκη, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τη συγκυβέρνηση και το κακό συναπάντημα. Αλλά για την Ελλάδα και το μέλλον που φτάνει καλπάζοντας να τα σαρώσει όλα αυτά.

FactorX και Αριστερός Ψάλτης