Θα είναι κοινότυπο να πούμε ότι τίποτε στη ζωή δεν
είναι τυχαίο. Και τίποτε δε λειτουργεί με αυτοματισμούς. Και τα
επαναλαμβανόμενα μοτίβα, είναι για να ανατρέπονται. Όταν υπάρχουν οι
πρωταγωνιστές. Η πολιτική δεν μπορεί να είναι η εξαίρεση.
Έτσι και με τη διαβόητη εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Που για πολλούς είναι μια διαδικασία στη ευθεία. Αδιατάρακτη και μοιραία, κάτι σαν το κισμέτ. Με αναλώσιμους αρχηγούς, αρχηγίσκους, πολιτικούς και πολιτικάντηδες. Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Όταν υπάρχει η πίστη, η αίσθηση ότι κάτι διαφορετικό, κάτι ενδιαφέρον υπάρχει. Και σίγουρα σε κανέναν η Ιστορία δε χρωστάει τίποτα. Το εκλογικό κάζο του 1996, είναι ένα απλό παράδειγμα πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όπως και η ‘λευκή πετσέτα’ του ΠΑΣΟΚ το 2011. Παρά την αρχική πρόβλεψη των ‘θυμόσοφων πρωθυπουργών του καφενείου’, ότι αυτοί-το ΠΑΣΟΚ-είχαν έρθει για να μείνουν άλλα δέκα χρόνια.
Και τι είναι αυτό το ενδιαφέρον, το σημαντικό που ιντριγκάρει τον κόσμο και καθορίζει τις εξελίξεις; Σίγουρα μια μεγάλη εθνική επιτυχία. Η οικονομική ανάπτυξη και ευμάρεια. Αλλά και αυτή η ίδια η ικανότητα να οδηγείς τις εξελίξεις, να βάζεις την ατζέντα και να καθορίζεις το ‘γήπεδο’ που θα παίξεις τον αντίπαλό σου. Και ο πρωθυπουργός επιβεβαιώνει σε κάθε περίπτωση, ότι την τέχνη αυτή την έχει όσο λίγοι.
Απέναντι στις Κασσάνδρες που προδίκαζαν επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ (γρήγορα ‘ξεφούσκωσε’ ο ενθουσιασμός) έκανε την κατανομή του χώρου και του χρόνου των εκλογικών αναμετρήσεων. Πρώτα ο πρώτος γύρος των Δημοτικών και Περιφερειακών και στη συνέχεια οι Ευρωεκλογές. Με έναν εκλογικό χάρτη που για ροζ (χρώμα του ΣΥΡΙΖΑ για τους μη γνωρίζοντες) φαίνεται ότι θα έχει μόνο το ‘πλυμένα ρούχα’ από το τραγούδι του Μηλιώκα.
Και το σπουδαιότερο. Κάνει Ευρωεκλογές με σταυρό. Κίνηση σπουδαία. Ματ για τις ορέξεις κάποιων, που ‘κληρονομικώ δικαίω’ (;), φαίνεται να προβληματίζονται (τις περισσότερες φορές, χωρίς κανείς να τους ρωτήσει) για το ποια θέση θα επιλέξουν . Και όταν ανακαλύπτουν ότι αυτή δεν ισοδυναμεί με διορισμό, κάνουν δεύτερες σκέψεις. Έτσι αποφορτίζεται και η πίεση για ‘εκλόγιμη’ θέση στο ψηφοδέλτιο. Και κάθε λογής τιμάρια και τιμαριούχους. Σημαντικό επίσης ότι παύει το άλλοθι για ψήφο (που θα ήταν όσο ποτέ διαμαρτυρίας) στο κόμμα ή κατά του κόμματος (αφού η σύνθεση του ψηφοδελτίου δεν είχε, πέρα από τις εκλόγιμες θέσεις καμιά σημασία, παρά μόνο ίσως συμβολική). Και μπορούν πια να γίνονται και οι συγκρίσεις. Ποιους προτείνει το κάθε κόμμα, τι μπορούν αυτοί να προσφέρουν, πόσο καλά γνωρίζουν τους Κοινοτικούς θεσμούς και πως μέσα από τη λειτουργία και τη συμμετοχή τους θα ωφεληθούν οι Έλληνες και η Ελλάδα. Και για αυτό θα αποφασίσουν όλοι οι εκλογείς. Όχι στην ανταποδοτική, πελατειακή βάση του νομού. Αλλά σε όλη την Επικράτεια. Πρόβλημα βέβαια οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί (της μπάλας και των πρωινάδικων). Είναι ένα θέμα. Πρέπει να προσεχθεί. Λύσεις τέλειες δεν υπάρχουν.
Ο Αντώνης Σαμαράς για μια ακόμη φορά παίρνει πρωτοβουλίες. Και φτιάχνει την ατζέντα. Είναι μια τέχνη. Που πάνω από όλα φαίνεται ότι του αρέσει. Είναι η βασική προϋπόθεση για την επιτυχία.
του Ευθύβολου
Έτσι και με τη διαβόητη εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Που για πολλούς είναι μια διαδικασία στη ευθεία. Αδιατάρακτη και μοιραία, κάτι σαν το κισμέτ. Με αναλώσιμους αρχηγούς, αρχηγίσκους, πολιτικούς και πολιτικάντηδες. Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Όταν υπάρχει η πίστη, η αίσθηση ότι κάτι διαφορετικό, κάτι ενδιαφέρον υπάρχει. Και σίγουρα σε κανέναν η Ιστορία δε χρωστάει τίποτα. Το εκλογικό κάζο του 1996, είναι ένα απλό παράδειγμα πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όπως και η ‘λευκή πετσέτα’ του ΠΑΣΟΚ το 2011. Παρά την αρχική πρόβλεψη των ‘θυμόσοφων πρωθυπουργών του καφενείου’, ότι αυτοί-το ΠΑΣΟΚ-είχαν έρθει για να μείνουν άλλα δέκα χρόνια.
Και τι είναι αυτό το ενδιαφέρον, το σημαντικό που ιντριγκάρει τον κόσμο και καθορίζει τις εξελίξεις; Σίγουρα μια μεγάλη εθνική επιτυχία. Η οικονομική ανάπτυξη και ευμάρεια. Αλλά και αυτή η ίδια η ικανότητα να οδηγείς τις εξελίξεις, να βάζεις την ατζέντα και να καθορίζεις το ‘γήπεδο’ που θα παίξεις τον αντίπαλό σου. Και ο πρωθυπουργός επιβεβαιώνει σε κάθε περίπτωση, ότι την τέχνη αυτή την έχει όσο λίγοι.
Απέναντι στις Κασσάνδρες που προδίκαζαν επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ (γρήγορα ‘ξεφούσκωσε’ ο ενθουσιασμός) έκανε την κατανομή του χώρου και του χρόνου των εκλογικών αναμετρήσεων. Πρώτα ο πρώτος γύρος των Δημοτικών και Περιφερειακών και στη συνέχεια οι Ευρωεκλογές. Με έναν εκλογικό χάρτη που για ροζ (χρώμα του ΣΥΡΙΖΑ για τους μη γνωρίζοντες) φαίνεται ότι θα έχει μόνο το ‘πλυμένα ρούχα’ από το τραγούδι του Μηλιώκα.
Και το σπουδαιότερο. Κάνει Ευρωεκλογές με σταυρό. Κίνηση σπουδαία. Ματ για τις ορέξεις κάποιων, που ‘κληρονομικώ δικαίω’ (;), φαίνεται να προβληματίζονται (τις περισσότερες φορές, χωρίς κανείς να τους ρωτήσει) για το ποια θέση θα επιλέξουν . Και όταν ανακαλύπτουν ότι αυτή δεν ισοδυναμεί με διορισμό, κάνουν δεύτερες σκέψεις. Έτσι αποφορτίζεται και η πίεση για ‘εκλόγιμη’ θέση στο ψηφοδέλτιο. Και κάθε λογής τιμάρια και τιμαριούχους. Σημαντικό επίσης ότι παύει το άλλοθι για ψήφο (που θα ήταν όσο ποτέ διαμαρτυρίας) στο κόμμα ή κατά του κόμματος (αφού η σύνθεση του ψηφοδελτίου δεν είχε, πέρα από τις εκλόγιμες θέσεις καμιά σημασία, παρά μόνο ίσως συμβολική). Και μπορούν πια να γίνονται και οι συγκρίσεις. Ποιους προτείνει το κάθε κόμμα, τι μπορούν αυτοί να προσφέρουν, πόσο καλά γνωρίζουν τους Κοινοτικούς θεσμούς και πως μέσα από τη λειτουργία και τη συμμετοχή τους θα ωφεληθούν οι Έλληνες και η Ελλάδα. Και για αυτό θα αποφασίσουν όλοι οι εκλογείς. Όχι στην ανταποδοτική, πελατειακή βάση του νομού. Αλλά σε όλη την Επικράτεια. Πρόβλημα βέβαια οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί (της μπάλας και των πρωινάδικων). Είναι ένα θέμα. Πρέπει να προσεχθεί. Λύσεις τέλειες δεν υπάρχουν.
Ο Αντώνης Σαμαράς για μια ακόμη φορά παίρνει πρωτοβουλίες. Και φτιάχνει την ατζέντα. Είναι μια τέχνη. Που πάνω από όλα φαίνεται ότι του αρέσει. Είναι η βασική προϋπόθεση για την επιτυχία.
του Ευθύβολου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου