Ποια θα είναι η επόμενη "λαϊκή παράταξη";

Τα δύο άκρα υπάρχουν και θα υπάρχουν. Το "Ποτάμι", αν πιάσει (δεν είμαι τόσο σίγουρος, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας), απλώς θα..
ενισχύσει την περιοχή μεταξύ των δύο άκρων υπέρ της "απολιτίκ" κεντροαριστεράς, αν υπάρχει κάτι τέτοιο (υπάρχει). Εύστοχα ο Μητσικώστας στο δεύτερο σατυρικό του βίντεο για τον Θεοδωράκη, κάνει ένα λογοπαίγνιο με τα λόγια της κοπέλας υποψήφιας ψηφοφόρου του "Ποταμιού" και λέει κάπως "ψηφίζεις ΔΗΜΑΡ, δηλαδή λευκό". Ναι, δεν έχει διαφορά. Το να ψηφίζεις ΔΗΜΑΡ - όπως και "Ποτάμι" - είναι σαν να ψηφίζεις λευκό: Είναι όλα μαζί και τίποτε ταυτοχρόνως.
Αυτή η τάση λοιπόν είναι υπαρκτή σε έναν καιρό πολιτικής αμηχανίας της κοινωνίας. Μετά τον θρίαμβο της δεξιάς στον Ψυχρό πόλεμο το 1990 και την αποχώρηση Μητσοτάκη και Παπανδρέου, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, τα πράγματα άλλαξαν και οι διαχωριστικές γραμμές ξεθώριασαν. Η "μάχη των ταυτοτήτων" το 2000 και στο Σχέδιο Ανάν το 2004 ανέδειξαν νέες υπερκομματικές διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία. Το Μνημόνιο κι αν δεν ήταν μετά καταλύτης νέων διαχωριστικών γραμμών. Με την (δημοσιονομική) επιτυχία της πολιτικής Σαμαράς οι διαχωριστικές γραμμές σχετικοποιούνται εκ νέου, η δε ύφεση των εθνικών ζητημάτων (διαπιστώνοντας ότι και αυτό ακόμη το Κυπριακό που είναι σε κρίσιμη φάση δεν διεγείρει το ενδιαφέρων των Ελλαδιτών) καταργεί στην πράξη και τις υπερκομματικές διαχωριστικές γραμμές της δεκαετίας του 2000.
Τι αλλάζει σε όλα αυτά το "Ποτάμι"; Κατά τη γνώμη μου, τίποτα. Το πρώτο κόμμα των επόμενων εκλογών, είτε είναι η ΝΔ του Σαμαρά (ή ένα νέο κόμμα Σαμαρά), είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα βρει εύκολα κυβερνητικούς συνεργάτες. Η απολιτίκ έκφραση της κεντροαριστεράς που επιχειρεί το "Ποτάμι" πιθανόν να έχει απήχηση διαρκέστερη από αυτή που είχε η αντίστοιχη προσπάθεια στην κεντροδεξιά με το "ΚΕΠ" του Αβραμόπουλου, αλλά δεν θα έχει ποτέ την λαϊκότητα που έχασε το ΠΑΣΟΚ - και την οποία το τελευταία είχε υφαρπάξει από πάλαι ποτέ λαϊκή Δεξιά του 1936-1981.
Ποιο είναι λοιπόν το στοίχημα; Η επόμενη λαϊκή παράταξη. Το ΠΑΣΟΚ που κυριάρχησε ως λαϊκή παράταξη το 1981-2010 άφησε πίσω του έναν ολόκληρο κόσμο ορφανό που διψάει για ελπίδα και πολιτική έκφραση. Το ίδιο και η κατάρρευση της καραμανλικής ΝΔ το 2009-2012. Οι σημερινοί ψηφοφόροι της ΝΔ, πέρα από μια μικρή μειοψηφία συνειδητών ψηφοφόρων (στην οποία κατατάσσει και ο γράφων τον εαυτό του), αποτελείται είτε από παραδοσιακούς ψηφοφόρους που σταδιακά εκλείπουν βιολογικά (συνταξιούχοι), είτε από "μνημονιακούς φιλελέδες" που θέλουν συνέχιση της σημερινής οικονομικής πολιτικής. Δεν είναι αρκετό αυτό. Όχι μόνον δεν είναι αρκετό, αλλά δεν αποτελεί καν ούτε υποψία, έστω, πρόσκτησης του λαϊκού στοιχείου, που έχει ανάγκη η ΝΔ ή το μελλοντικό κόμμα Σαμαρά για την απόκτηση πολιτικής υπεροχής.
Αυτό το λαϊκό στοιχείο είναι σε κάποιο βαθμό προσωρινά σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, σε μονιμότερο ίσως βαθμό στη Χρυσή Αυγή (στα "δύο άκρα"), διότι δεν βρίσκει την παραμικρή λαϊκότητα στα "μη άκρα". Ούτε το "Ποτάμι", ιντελλεκτουέλ από τη φύση του, μπορεί να έχει αξιώσεις λαϊκότητας. Άρα, η πραγματική μετατόπιση από τα άκρα προς τα μη άκρα θα υπάρξει όταν ένα κόμμα του μη άκρου καταφέρει να ενσωματώσει τόση λαϊκότητα, όση χρειάζεται ώστε να μην είναι αναγκαίο για τον πολίτη να ψάχνει λαϊκότητα στα άκρα.
Ο καταλληλότερος (ο μόνος, με τα σημερινά δεδομένα) ηγέτης για να το πράξει αυτό είναι ο Σαμαράς. Πρέπει όμως να το κάνει πριν από τις επόμενες εκλογές, ώστε να είναι αυτοδύναμος μετά από αυτές και να μην είναι πάλι σε μια συγκυβέρνηση με "ζόρικα" χαρακτηριστικά, όπως αυτή με το ΠΑΣΟΚ. Πάλι έχει ελπίδες ακόμη και εάν δεν είναι αυτοδύναμος, αλλά ασφαλώς μετά αλλάζουν οι κανόνες.
Θα είναι κρίμα να μην κερδίσει την λαϊκή ψυχή ο άνθρωπος που βγάζει τη χώρα από την θανατηφόρα μέγκενη του Μνημονίου. Κρίμα όχι για αυτόν και την υστεροφημία του, αλλά για την χώρα. Είναι ανάγκη να δημιουργηθεί "σαμαρισμός", όπως λέμε "καραμανλισμός", "παπανδρεϊσμός", "βενιζελισμός", "γκωλισμός" κλπ. Αυτό δεν έχει δημιουργηθεί ακόμη. Για να δημιουργηθεί πρέπει να κερδίσει τη λαϊκή ψυχή. Και τότε θα είναι ένα βιώσιμο κίνημα, που θα μπορεί αύριο να αναζητήσει νέους ηγέτες με τα χαρακτηριστικά του Σαμαρά, χαρακτηριστικά που χρειάζεται η χώρα για να κυβερνηθεί σωστά.
Θα είναι πραγματικά κρίμα να κερδίσει την λαϊκή ψυχή πάλι κάποιος πολιτικός απατεώνας από την κεντροαριστερά. Ο Ελληνισμός αξίζει ιστορικά κάτι καλύτερο. Και χωρίς τους κατάλληλους ηγέτες (δεν αρκεί ένας Σαμαράς μόνον) θα παραμένει στο σημερινό πολιτικο-κοινωνικό και ηθικό χάλι. Πρέπει να βάλει σιγά σιγά τις ιδεολογικές προϋποθέσεις, η χώρα να κυβερνιέται και στο μέλλον με το στιβαρό και ικανό χέρι, που κυβερνήθηκε μέχρι σήμερα από αυτόν. Και για να θεμελιωθούν αυτές οι προϋποθέσεις, πρέπει ο Σαμαράς να προλάβει να κερδίσει τη λαϊκή ψυχή.
 
Διογένης