Η Κατερίνα, 38 ετών, μιλά στην Αριάν Λαζαρίδη για τη σεξουαλική μανία της με έναν πρώην, την οποία δεν μπορεί να ελέγξει...Είμαι ερωτευμένη, πετάω στα σύννεφα, βρίσκομαι σε άλλον πλανήτη απ' αυτόν τού άντρα μου και της μικρής, υπάρχω χωρίς να υπάρχω στην ζωή τους. Ξύπνησε μέσα μου όλος ο πόθος, αυτός ο κοιμισμένος πόθος των παντρεμένων που έχεις ξεχάσει ότι υπάρχει. Που τα βρίσκεις ολα τέλεια πανω του, ακομα και τις ατέλειες του. Ζω την καθημερινότητα μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο, να βρω μια δικαιολογία να την κοπανήσω. Είναι ο παλιός αγαπημένος μου απ' το σχολείο, έρχεται να πάμε για τρέξιμο, κλεινόμαστε στο αμάξι μου και βγάζουμε τα μάτια μας.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα το έκανα ξανά στην ζωή μου σε αυτοκίνητο και πόσο μάλλον τού άντρα μου με άλλον άντρα, αλλά δεν με νοιάζει τίποτα πια. Μόνο αυτος μετράει. Πότε θα ξεκλέψω χρόνο να τον δω, ούτε κουβέντα να κοιμηθούμε μαζί, οπότε ποτέ δεν χορταίνω, όλο περιμένω και περιμένω.
Νοιώθω όμορφα, νοιώθω θηλυκό, παύω να ΄μαι μάνα και σύζυγος, είμαι εγώ, η Κατερίνα γυμνή, με τον έρωτα μου. Και λιώνω. Και περιμένω να πάω τη μικρή στα γαλλικά, για να του πω να έρθει ως την γωνία, να παρκάρει και πάλι τα ίδια. Μια φορά πήγαμε σ' ένα ξενοδοχείο αλλά φοβήθηκα μην μας δουν, φοβήθηκα που τον είδα σε δωμάτιο, ούτε ξέρω, και δεν ξαναπήγαμε. Με τρελαίνει, τα έχω χάσει τελείως. Η μπάλα στην κερκίδα.
Ξέρω οτι δεν δίνει δεκάρα κι ότι απλά τον βολεύω, αλλά ούτε αυτό με σταματά. Τον έχω τόση ανάγκη στην ανιαρή ζωή μου, είναι το οξυγόνο μου, το αεράκι στα μαλλιά μου. Τρώω με τους δικούς μου και τον σκέφτομαι. Κρύβομαι και ψάχνω το κινητό μου, όπως ο σκύλος περιμένει το κόκκαλο. Η μέρα μου χαλάει ή φτιάχνει, ανάλογα με το αν θα μπορέσουμε να βρεθούμε. Νοιώθω ζωντανή. Και ξανά νέα.
Η μικρή μου ζήτησε να κάνω λιγότερη γυμναστική γιατί όλο με χάνει λέει στο γυμναστήριο. Μόνο αυτή μου έλειπε τώρα με την γκρίνια της, εγώ θέλω να πετάξω, να εκσφενδονιστώ απ' αυτό το σπίτι πού με τόση μανία διακόσμησα, θέλω για λίγο να χαθεί ο άντρας μου, να μ' αφήσει ήσυχη να το ζήσω και μετά να γυρίσει, να έχω την δική μου προσωπική παρένθεση ευτυχίας. Κι ας είναι στο αυτοκίνητο- κι ας είναι στο πάρκο- κι ας είναι οπουδήποτε, φτάνει να 'μαι μαζί του.
'Οχι ότι θέλω να χωρίσω, αυτό δεν το συζητάω καν. Τον αγαπάω τον άντρα μου, τόσα έχουμε περάσει μαζί, με ξέρει, τον ξέρω, αγαπιόμαστε, αλλά ο γάμος γίνεται αναπόφευκτα ανιαρός και το σεξ ανύπαρκτο. Ο έρωτας δεν χωράει σε λογική. Δεν θέλω να μάθει κάτι, δεν θέλω να πληγωθεί, δεν θέλω να χαλάσω το σπίτι μου, αλλά να που γυρνάω σαν σκύλα σε οίστρο γύρω από ένα κινητό. Χτες πήγε να το πάρει η μικρή να παίξει και τα έχασα, της το βούτηξα από τα χέρια, και με κοίταξε με τα παιδικά της ματάκια άναυδη. Τι έπαθα; Τι να πω ότι έπαθα, τι; Η μαμά θέλει να υπάρχει και ως γυναίκα παιδί μου, δεν είναι μόνο η μαμά και η γυναίκα του μπαμπά, είμαι κορίτσι σαν κι εσένα που μόνο άμα μεγαλώσεις και γίνεις μαμά και σε χάσεις, θα με καταλάβεις; Αλλά δεν μπορούσα να της τα πω κι απλά της ζήτησα συγγνώμη για την άσχημη χειρονομία μου.
Να, να ΄το, μήνυμα! Είναι απ' έξω. Πλύθηκα στα γρήγορα, είπα καληνύχτα και την άφησα στην τηλεόραση, λέγοντας ότι πάω για τρέξιμο, κλαμένη, για να προλάβω να τον δω, να νιώσω ξανά γυναίκα, πριν γυρίσει ο άντρας μου και πέσουμε ξανά στον συζυγικό ύπνο.
simantra.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου