Για μια νκηφόρα στρατηγική απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ

Όσα ακολουθούν δεν διεκδικούν το αλάθητο. Μακριά από εμάς κάθε ιδέα παντογνώστη. Πηγάζουν όμως από μια πολύχρονη θητεία στο πολιτικό ρεπορτάζ και μια καλή γνώση του πως σκέφτεται η Αριστερά...
Ελπίζουμε να φανούν χρήσιμα στους αρμόδιους:
Τα πολύ σοβαρά εσωκομματικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ που προκαλούν οι αντιφάσεις της στρατηγικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν τον τελευταίο καιρό σκεπάσει την έλλειψη ψυχραιμίας με την οποία αντιδρούσε η ΝΔ απέναντι στο βασικό της πολιτικό αντίπαλο και όλα δείχνουν ότι οδεύουμε σε ένα πραγματικό ντέρμπι. Οι σπασμωδικές κινήσεις και σε πολλές περιπτώσεις οι αδιέξοδες μάχες χαρακωμάτων στις οποίες επιδόθηκε η ΝΔ κατά του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισαν το διάστημα ειδικά αμέσως μετά τις δημοσκοπικές πρωτιές του ΣΥΡΙΖΑ και το «σκηνικό ήττας» που διαγραφόταν για το κυβερνών κόμμα μετά τα Χριστούγεννα. Τις υπενθυμίζουμε ως παράδειγμα αποφυγής στο μέλλον
Κορυφαίο παράδειγμα: Η έντονη αντίδραση της ΝΔ σε κάθε εκδήλωση υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ (ή συνιστωσών του) στην τρομοκρατία στην πραγματικότητα βοηθούσε τη στρατηγική του. Για τον εξής απλούστατο λόγο: Με την τακτική της η ΝΔ παρεμπόδιζε την διαρροή των ελάχιστων συντηρητικών ψηφοφόρων της που ενδεχομένως θα πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ. Με την τακτική του ο ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόταν στο απωθημένο υπέρ της τρομοκρατίας των αριστερών και των σκληρών ΠΑΣΟΚων και τους συσπείρωνε περισσότερο.
Ας αφήσουμε στην άκρη αστείες αντιδράσεις, όπως για παράδειγμα οι επικρίσεις που δέχτηκε ο Τσίπρας για την αθεΐα του. Επικρίσεις που αρνούνταν ακόμα και στοιχειώδεις αρχές της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπως κληρονομήθηκαν απ’ την εποχή του διαφωτισμού και της γαλλικής επανάστασης, υπό την πίεση των δημοσκοπήσεων.
Κι ας πάμε στο σοβαρότερα ερωτήματα: Ποια είναι τα λάθη της ΝΔ που επιτρέπουν στο ΣΥΡΙΖΑ να φλερτάρει με την κυβερνητική εξουσία; Μπορεί η ΝΔ να αντιστρέψει το κλίμα δυσπιστίας των πολιτών που εισπράττει εξίσου και η κυβέρνηση με το σύνολο του πολιτικού συστήματος; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτά , αν δεν προσεγγίσει πρώτα το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας κατάματα, χωρίς περιστροφές και στρουθοκαμηλισμούς.
Η ιδεολογική και πολιτική χρεοκοπία της αστικής τάξης

Η ελληνική οικονομία χρεοκόπησε, όντας μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης. Στο έδαφος αυτής της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού χρεοκόπησε και η κορυφαία στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας μεταπολεμικά, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ και μαζί της χρεοκόπησε και το μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού που χαρακτηρίστηκε απ’ τους «επιχειρηματίες που προμηθεύουν πετρέλαιο τον 6ο στόλο».
Το ευρωπαϊκό όραμα της «ισχυρής και ανταγωνιστικής Ελλάδας» που υποσχέθηκε η αστική τάξη της χώρας έχει μετατραπεί σήμερα σε εφιάλτη για τους εργαζομένους και τα μικροαστικά στρώματα, για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Για εκατομμύρια πολιτών στη χώρα μας το ευρωπαϊκό όραμα που βιώνουν σήμερα είναι η διάλυση της λεγόμενης μεσαίας τάξης, η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση, οι φόροι, τα χαράτσια και τα χρέη.
Αν αυτό δε γίνει αντιληπτό τότε δεν μπορεί να γίνει κατανοητή η τρέχουσα πολιτική κατάσταση της χώρας, οι σοβαρές διεργασίες που συντελούνται και αποτυπώνονται στη στάση του ελληνικού λαού που κατά τα 2/3 είναι δύσπιστος προς την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση ταυτόχρονα, ενώ κατά το 1/3 τάσσεται υπέρ της «μονομερούς διαγραφής του χρέους και της εξόδου απ’ την ευρωζώνη», την ώρα μάλιστα διαχέεται οριζόντια στην κοινωνική βάση σχεδόν όλων των πολιτικών δυνάμεων αυτή η άποψη. Δεν μπορεί να γίνει επίσης αντιληπτή η αντοχή της επιρροής της Χρυσής Αυγής στο έδαφος της πολιτικής κρίσης που μαστίζει τα κοινοβουλευτικά κόμματα.
Σήμερα η ΕΕ κατανοείται ως ο ζωτικός οικονομικός χώρος του γερμανικού ιμπεριαλισμού που εμφανίζει κατακτητικές διαθέσεις. Η Ελλάδα προσδέθηκε σ’ αυτό το άρμα δεκαετίες πριν διαλύοντας την παραγωγική της βάση και υποδομή για να δανείζεται και να πληρώνει –για προϊόντα που θα μπορούσε η ίδια να παράγει και όχι να τα εισάγει την κάθε Siemens και όλα αυτά τα ευαγή ιδρύματα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, κυρίως του γαλλογερμανικού. Και εδώ συμπυκνώνεται το πολιτικό πρόβλημα της χώρας: Το ιδεολογικό αδιέξοδο αν όχι η ιδεολογική χρεοκοπία της αστικής τάξης ως ηγέτιδας τάξης του ελληνικού έθνους.
Κατά συνέπεια το ερώτημα για τα λάθη της ΝΔ στην αντιπαράθεση με το ΣΥΡΙΖΑ απαντάται όταν απαντηθεί ένα άλλο πιο ουσιαστικό ερώτημα. Ποια στάση έπρεπε να κρατά ένα αστικό κόμμα όπως η ΝΔ απέναντι σε μια άλλη αστική άποψη, όπως αυτή που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, με στόχο να διασφαλιστεί η λειτουργία του πολιτικού συστήματος με δεδομένη την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ αλλά και για να προληφθούν κοινωνικές εκρήξεις λόγω της οικονομικής κρίσης;
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αστική πολιτική δύναμη

Πρέπει να είναι καθαρό ότι άσχετα απ’ το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ ως μικροαστικού αριστερού κόμματος, η επίσημη άποψη του για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας δεν ξεφεύγει απ’ τα αστικά όρια, είναι αστική στην ουσία της και δεν είναι αριστερή. Το επισημοποίησε η ίδια η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενόψει των ευρωεκλογών με το δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» και αφού είχε προηγηθεί το «Τέξας». Σ’ αυτό το σημείο η ΝΔ δείχνει μια χαρακτηριστική αδυναμία να παρακολουθήσει τις συνεχείς «δεξιές» μετατοπίσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο οικονομικό του πρόγραμμα. Τον εγκαλούν και του αποδίδουν πράγματα που στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πιστεύει και δείχνουν να αγνοούν πως όσα και ότι απ’ αυτά πιστεύει, είναι αδύναμος να τα υπερασπιστεί μέχρι τέλους, λόγω της μικροαστικής του φυσιογνωμίας, και τα εγκαταλείπει όπως έχει καταδείξει απερίφραστα η διαδρομή του απ’ τις εκλογές του 2012 μέχρι σήμερα.
Η ΝΔ ευθύς εξαρχής επέμενε να κατηγορεί με πολεμικούς μάλιστα όρους το ΣΥΡΙΖΑ για αντιευρωπαϊκή στάση. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απαντούσε με το «Τέξας» η ΝΔ έβγαζε στην επιφάνεια τις αντιφάσεις της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να τον φέρει σε θέση απολογητική, ότι δήθεν επιδιώκει την έξοδο της Ελλάδας απ’ την ευρωζώνη απ’ τη στιγμή που δεν γίνεται ακραιφνής υποστηρικτής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων στην ΕΕ. Το αποτέλεσμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να απαντάει πολύ εύκολα και απλά κατηγορώντας για Μερκελισμό το Σαμαρά. Και επιπρόσθετα ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σ’ αυτό το κλίμα προσπερνάει σχετικά ανώδυνα χωρίς να επωμίζεται ιδιαίτερο πολιτικό κόστος το γεγονός ότι κορυφαία του στελέχη επενδύουν σε μεγάλα funds.
Την ίδια ώρα η ηγεσία της ΝΔ κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ ότι διώχνει τους επενδυτές, όταν το μόνο για το οποίο δεσμεύεται αυτή τη στιγμή η αξιωματική αντιπολίτευση είναι η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 750 ευρώ και πέραν τούτου ουδέν. Το αποτέλεσμα είναι και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ να απαντάει πολύ απλά και εύκολα ότι είναι υπέρ των παραγωγικών επενδύσεων και όχι των αεριτζήδων και του ξεπουλήματος της ελληνικής οικονομίας και των ελληνικών τραπεζών και να κερδίζει δυνάμεις όταν στην ουσία δεν λέει κάτι δραματικά διαφορετικό για τη βελτίωση των πραγματικών εισοδημάτων των εργαζομένων. Δηλαδή η ΝΔ πιστεύει ότι με μισθούς 400 ευρώ και κανά δυο εκατομμύρια ανέργους θα υπάρξει επανεκκίνηση της οικονομίας; Ποιοι θα καταναλώσουν με τέτοια εισοδήματα; Ή θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας με το να αλλάξει απλά ιδιοκτησιακό καθεστώς περνώντας σε ιδιωτικά χέρια η ΔΕΗ και ο Αστέρας της Βουλιαγμένης, άντε και να δημιουργηθούν και μερικές μαρίνες; Το παράδειγμα του λουκέτου στη βιομηχανία Χάλυβα της Ελλάδας τι διδάσκει άραγε;
Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αντιγράψει τον Ανδρέα Παπανδρέου

Το βασικότερο ίσως όλων που περιλαμβάνει τα παραπάνω είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να θέλει και να επιδιώκει να «στεριώσει» την αστική τάξη τώρα που βρίσκεται σε ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο και όχι απλά να είναι απολογητής της. Σ’ αυτό το σημείο προσπαθεί να αντιγράψει τον Αντρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του 1981. Ωστόσο υστερεί σ’ αυτό όχι μόνο γιατί είναι διαφορετικές οι εποχές και ο Τσίπρας δεν έχει το «ταλέντο» του Αντρέα, αλλά γιατί για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας η επίσημη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι αστική, αντίθετα με του ΠΑΣΟΚ τότε που αξίζει να θυμάται κανείς ότι μαζί με το ΚΚΕ είχε καταψηφίσει στη βουλή την ένταξη στην ΕΟΚ το 1979. Ωστόσο στην προσπάθειά του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως μια δύναμη που κάτι πάει να εκφράσει γι αυτό και μια μεγάλη μερίδα του κόσμου λέει «ας δούμε τι θα κάνουν μι αυτοί»
Και για καταλήγουμε (προσωρινά): Εκ των πραγμάτων δημιουργείται ένα πολύ πιο σοβαρό πολιτικό αδιέξοδο απ’ αυτό που δημιουργήθηκε το Νοέμβρη του 2011, γιατί τότε υπήρχε η ΝΔ να προστρέξει να κρατήσει την κατάσταση μπροστά στην κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Τώρα τι θα υπάρχει αν δεν θα υπάρχουν και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι σαφές ότι σε κύκλους της αστικής τάξης φαίνεται να ωριμάζει η σκέψη και να αναζητείται σανίδα σωτηρίας, ενδεχομένως κάνοντας και την ανάγκη φιλοτιμία, για μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση μεγάλων παραγόντων της οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας από τότε δείχνουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και τόσο απλό και βέβαιο ότι θα συμβεί.
Σε μια τέτοια περίπτωση αυτοί οι κύκλοι δε θα διστάσουν να ανακατέψουν την τράπουλα του πολιτικού συστήματος αν κρίνουν δεν υπάρχει άλλος δρόμος γι’ αυτούς. Η περίπτωση της ανόδου και της πτώσης του Γιώργου Παπανδρέου είναι εξαιρετικά διδακτική. Όπως και η περίπτωση του «Ποταμιού»
Βασίλης Ζήσης - Κάλχας

Ηθικό δίδαγμα: Αν η ΝΔ θέλει να έχει πραγματικά αποτελέσματα η τακτική της απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τον φέρνει σε συνεχή αντίθεση με την αριστερά. Να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι θα την κοροϊδέψει όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μόνον έτσι θα αποδυναμώσει την εκλογική του βάση και επιρροή