Ούτε βάζεις για προπονητή εκείνον που προπόνησε μόνο τον «Αστέρα Εξαρχείων
Να πούμε κατ’ αρχήν ότι είμαστε Ολυμπιακάρες αλλά όταν βλέπουμε την αδικία πρέπει να την πούμε. Και παράλληλα να συνδέσουμε για ακόμη μια φορά την..
πολιτική με τον αθλητισμό αλλά και το πώς αντιλαμβάνονται στην Ελλάδα την επιτυχία ή την αποτυχία. Όπως μάθαμε ο Αργύρης Πεδουλάκης απολύθηκε από την ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού μετά την ήττα με τη Λαμποράλ, αλλά σίγουρα θα υπήρχαν κι άλλα που μέτρησαν στην απόφαση αυτή. Εκτός κι αν είναι μια ακόμη αψυχολόγητη ενέργεια του αφεντικού που εφόσον πληρώνει έχει δικαίωμα και να κάνει ό,τι θέλει.
Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ορισμένα πράγματα. Ο Πεδουλάκης ήταν αυτός που πήρε πέρυσι μια μισοδιαλυμένη ομάδα. Πήρε τα κομμάτια που άφησε ο Ομπράντοβιτς και ο μόνος σίγουρος ήταν ο Διαμαντίδης. Με τρεις φορές μικρότερο μπάτζετ έστησε από την αρχή μια ομάδα, επέλεξε τους παίκτες και ξεκίνησε σε ένα ιδιαίτερα θολό τοπίο με τον βασικό αντίπαλο να είναι πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας και να… πηγαίνει τρένο.
Μ’ όλα αυτά τα δεδομένα ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη πήρε το πρωτάθλημα με «σκούπα» του Ολυμπιακού ο οποίος λίγες ημέρες πριν σάρωσε στην Ευρώπη. Κατέκτησε ακόμη ένα κύπελλο Ελλάδας πέρυσι κι ένα σήμερα, βρίσκεται στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος και η ομάδα ακόμη διεκδικεί θέση στους 8 της Ευρώπης.
Αυτός λοιπόν ο κόουτς απολύθηκε από αυτόν που πληρώνει. Έτσι γουστάρει το αφεντικό θα πει κανείς, εμείς τι θέλουμε τώρα; Εδώ έρχεται η απάντηση η οποία έχει βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά. Και στοιχεία που δείχνουν πώς αυτή η χώρα έχει σημαντικά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει αν θέλει να οικοδομήσει ένα καλύτερο μέλλον. Διότι αυτό που έκανε το αφεντικό του ΠΑΟ στον Πεδουλάκη, το έχουν κάνει στο παρελθόν κι άλλοι πρόεδροι. Σε κάθε αποτυχία διώχνουν τον προπονητή ο οποίος μέχρι πρότινος είναι επιτυχημένος και οδηγούν την ομάδα στο χάος. Όχι ότι κάποιες φορές δεν χρειάζεται ταρακούνημα αλλά ας παραδειγματιστούμε από αυτά που γίνονται στο εξωτερικό όταν προπονητές μένουν επί δεκαετίες παρ’ ότι το αφεντικό βάζει λεφτά. Αλλά εκεί έχουν υπομονή…
Όμως, επειδή δεν είναι αθλητικό το μάθημα, κι άλλωστε ξέρουμε όλοι καλά τι γίνεται με τις ομάδες στην Ελλάδα, ας πάμε στο πολιτικό επίπεδο. Ακόμη κι αν κάποιοι διαφωνήσουν με τους παραλληλισμούς.
Το 2012 ο Σαμαράς πήρε την ομάδα διαλυμένη, ανυπόληπτη χωρίς κανένα ευχάριστο μέλλον μπροστά της. Έφτιαξε μια ομάδα επιλέγοντας πάνω – κάτω τους δικούς του παίκτες, έστω κι αν υπήρχε και ο βοηθός προπονητή, αλλά ποιος νοιαζόταν γι’ αυτόν; Το μεγάλο αφεντικό, δηλαδή ο ελληνικός λαός, εμπιστεύτηκε τη θέση του προπονητή της χώρας σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία και με πιο πιθανή περίπτωση την καταστροφή. Με σκαμπανεβάσματα, λάθη, κακές επιλογές ο προπονητής και η ομάδα το πάλεψαν όσο δεν παίρνει. Και το αφεντικό είναι η αλήθεια επέδειξε μεγάλη ανοχή, όμως, έβλεπε ότι χωρίς μπάτζετ ο μόνος τρόπος για να πάρεις το πρωτάθλημα ήταν να εμπιστευτείς τον προπονητή.
Και φτάνουμε 70 ημέρες πριν από μια πολύ κρίσιμη δοκιμασία για τον προπονητή, δηλαδή τις εκλογές. Μια ομάδα η οποία είναι σίγουρο ότι έχει σωθεί από τον υποβιβασμό, έχει κάνει μεγάλες νίκες, έχει κερδίσει ακόμη και τον πρωταθλητή, δηλαδή το ΔΝΤ, και βρίσκεται πολύ κοντά στο να κερδίσει και τον τίτλο. Διότι, κακά τα ψέματα, είναι άσχετος ή εμπαθής αυτός που δε βλέπει ότι έχουν γίνει πολλά θετικά βήματα στην οικονομία, ότι η χώρα είναι κοντά στο να βγει από την κρίση. Το λένε όλοι και έχουν αρχίσει να το πιστεύουν και οι φίλαθλοι και το αφεντικό.
Αν λοιπόν το μεγάλο αφεντικό δεν έχει υπομονή και «απολύσει» τον προπονητή θα έχει κάνει μεγάλο λάθος. Κι όταν εννοούμε «απολύσει» αναφερόμαστε στο να δώσει ψήφο στον επόμενο προπονητή. Εκείνον ο οποίος δεν ξέρει τι του γίνεται από ομάδες. Που τη μόνη που έχει προπονήσει είναι ο Αστέρας Εξαρχείων και το μόνο σύστημα που ξέρει είναι το γιουρούσι. Αν λοιπόν το αφεντικό θελήσει να ρισκάρει τη διάλυση της ομάδας είναι απολύτως δικό του δικαίωμα. Έχει τη δύναμη να το κάνει, άλλωστε, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να επιλέξει να μην στηρίξει τον παρόντα προπονητή. Κι όλοι άλλωστε χρειάζονται το ταρακούνημά τους.
Κατά τη γνώμη μας, όμως, η απουσία υπομονής από το αφεντικό, ήτοι από τον ελληνικό λαό, οδηγεί σε βεβιασμένες αποφάσεις. Και μια τέτοια θα είναι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, η στήριξή του σε σημείο τέτοιο που θα έχει το δικαίωμα να απαιτεί εθνικές εκλογές την επόμενη των ευρωεκλογών. Ειδικά τώρα που η ομάδα, δηλαδή η χώρα και η οικονομία, έχει κάπως «ρολάρει». Το ίδιο ισχύει φυσικά και για κάποιους άλλους επίδοξους προπονητές, που τους έχουν κάνει μάγκες οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις, αλλά που δεν ξέρουν την τύφλα τους από προπονητική ή από διακυβέρνηση της χώρας. Όλοι αυτοί οι σωτήρες του… ποταμίσιου νερού ή οι μετά Χριστόν προφήτες του εκσυγχρονιστικού «Ελαιοτριβείου» που εμφανίστηκαν από πουθενά και διεκδικούν τη χώρα που παράτησαν διαλυμένη.
Προς Θεού, κανείς δε λέει ότι πρέπει ο προπονητής να είναι μόνιμα σε μια ομάδα είτε κάνει λάθη είτε όχι. Όμως, το αφεντικό πρέπει τουλάχιστον να δείξει υπομονή και να αποδεχθεί ότι τον επέλεξε για 4 χρόνια. Εκτός αν πρέπει για κάποιους λόγους που άλλα κέντρα απεργάζονται κι άλλες ομάδες σχεδιάζουν, πρέπει η χώρα να υποβιβαστεί για να βγουν μπροστά κάποιοι απίθανοι «σάπιοι» και άθλιοι τύποι που το μόνο που κοιτάνε είναι την τσέπη τους.
Αριστερός Ψάλτης
Να πούμε κατ’ αρχήν ότι είμαστε Ολυμπιακάρες αλλά όταν βλέπουμε την αδικία πρέπει να την πούμε. Και παράλληλα να συνδέσουμε για ακόμη μια φορά την..πολιτική με τον αθλητισμό αλλά και το πώς αντιλαμβάνονται στην Ελλάδα την επιτυχία ή την αποτυχία. Όπως μάθαμε ο Αργύρης Πεδουλάκης απολύθηκε από την ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού μετά την ήττα με τη Λαμποράλ, αλλά σίγουρα θα υπήρχαν κι άλλα που μέτρησαν στην απόφαση αυτή. Εκτός κι αν είναι μια ακόμη αψυχολόγητη ενέργεια του αφεντικού που εφόσον πληρώνει έχει δικαίωμα και να κάνει ό,τι θέλει.
Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ορισμένα πράγματα. Ο Πεδουλάκης ήταν αυτός που πήρε πέρυσι μια μισοδιαλυμένη ομάδα. Πήρε τα κομμάτια που άφησε ο Ομπράντοβιτς και ο μόνος σίγουρος ήταν ο Διαμαντίδης. Με τρεις φορές μικρότερο μπάτζετ έστησε από την αρχή μια ομάδα, επέλεξε τους παίκτες και ξεκίνησε σε ένα ιδιαίτερα θολό τοπίο με τον βασικό αντίπαλο να είναι πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας και να… πηγαίνει τρένο.
Μ’ όλα αυτά τα δεδομένα ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη πήρε το πρωτάθλημα με «σκούπα» του Ολυμπιακού ο οποίος λίγες ημέρες πριν σάρωσε στην Ευρώπη. Κατέκτησε ακόμη ένα κύπελλο Ελλάδας πέρυσι κι ένα σήμερα, βρίσκεται στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος και η ομάδα ακόμη διεκδικεί θέση στους 8 της Ευρώπης.
Αυτός λοιπόν ο κόουτς απολύθηκε από αυτόν που πληρώνει. Έτσι γουστάρει το αφεντικό θα πει κανείς, εμείς τι θέλουμε τώρα; Εδώ έρχεται η απάντηση η οποία έχει βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά. Και στοιχεία που δείχνουν πώς αυτή η χώρα έχει σημαντικά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει αν θέλει να οικοδομήσει ένα καλύτερο μέλλον. Διότι αυτό που έκανε το αφεντικό του ΠΑΟ στον Πεδουλάκη, το έχουν κάνει στο παρελθόν κι άλλοι πρόεδροι. Σε κάθε αποτυχία διώχνουν τον προπονητή ο οποίος μέχρι πρότινος είναι επιτυχημένος και οδηγούν την ομάδα στο χάος. Όχι ότι κάποιες φορές δεν χρειάζεται ταρακούνημα αλλά ας παραδειγματιστούμε από αυτά που γίνονται στο εξωτερικό όταν προπονητές μένουν επί δεκαετίες παρ’ ότι το αφεντικό βάζει λεφτά. Αλλά εκεί έχουν υπομονή…
Όμως, επειδή δεν είναι αθλητικό το μάθημα, κι άλλωστε ξέρουμε όλοι καλά τι γίνεται με τις ομάδες στην Ελλάδα, ας πάμε στο πολιτικό επίπεδο. Ακόμη κι αν κάποιοι διαφωνήσουν με τους παραλληλισμούς.
Το 2012 ο Σαμαράς πήρε την ομάδα διαλυμένη, ανυπόληπτη χωρίς κανένα ευχάριστο μέλλον μπροστά της. Έφτιαξε μια ομάδα επιλέγοντας πάνω – κάτω τους δικούς του παίκτες, έστω κι αν υπήρχε και ο βοηθός προπονητή, αλλά ποιος νοιαζόταν γι’ αυτόν; Το μεγάλο αφεντικό, δηλαδή ο ελληνικός λαός, εμπιστεύτηκε τη θέση του προπονητή της χώρας σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία και με πιο πιθανή περίπτωση την καταστροφή. Με σκαμπανεβάσματα, λάθη, κακές επιλογές ο προπονητής και η ομάδα το πάλεψαν όσο δεν παίρνει. Και το αφεντικό είναι η αλήθεια επέδειξε μεγάλη ανοχή, όμως, έβλεπε ότι χωρίς μπάτζετ ο μόνος τρόπος για να πάρεις το πρωτάθλημα ήταν να εμπιστευτείς τον προπονητή.
Και φτάνουμε 70 ημέρες πριν από μια πολύ κρίσιμη δοκιμασία για τον προπονητή, δηλαδή τις εκλογές. Μια ομάδα η οποία είναι σίγουρο ότι έχει σωθεί από τον υποβιβασμό, έχει κάνει μεγάλες νίκες, έχει κερδίσει ακόμη και τον πρωταθλητή, δηλαδή το ΔΝΤ, και βρίσκεται πολύ κοντά στο να κερδίσει και τον τίτλο. Διότι, κακά τα ψέματα, είναι άσχετος ή εμπαθής αυτός που δε βλέπει ότι έχουν γίνει πολλά θετικά βήματα στην οικονομία, ότι η χώρα είναι κοντά στο να βγει από την κρίση. Το λένε όλοι και έχουν αρχίσει να το πιστεύουν και οι φίλαθλοι και το αφεντικό.
Αν λοιπόν το μεγάλο αφεντικό δεν έχει υπομονή και «απολύσει» τον προπονητή θα έχει κάνει μεγάλο λάθος. Κι όταν εννοούμε «απολύσει» αναφερόμαστε στο να δώσει ψήφο στον επόμενο προπονητή. Εκείνον ο οποίος δεν ξέρει τι του γίνεται από ομάδες. Που τη μόνη που έχει προπονήσει είναι ο Αστέρας Εξαρχείων και το μόνο σύστημα που ξέρει είναι το γιουρούσι. Αν λοιπόν το αφεντικό θελήσει να ρισκάρει τη διάλυση της ομάδας είναι απολύτως δικό του δικαίωμα. Έχει τη δύναμη να το κάνει, άλλωστε, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να επιλέξει να μην στηρίξει τον παρόντα προπονητή. Κι όλοι άλλωστε χρειάζονται το ταρακούνημά τους.
Κατά τη γνώμη μας, όμως, η απουσία υπομονής από το αφεντικό, ήτοι από τον ελληνικό λαό, οδηγεί σε βεβιασμένες αποφάσεις. Και μια τέτοια θα είναι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, η στήριξή του σε σημείο τέτοιο που θα έχει το δικαίωμα να απαιτεί εθνικές εκλογές την επόμενη των ευρωεκλογών. Ειδικά τώρα που η ομάδα, δηλαδή η χώρα και η οικονομία, έχει κάπως «ρολάρει». Το ίδιο ισχύει φυσικά και για κάποιους άλλους επίδοξους προπονητές, που τους έχουν κάνει μάγκες οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις, αλλά που δεν ξέρουν την τύφλα τους από προπονητική ή από διακυβέρνηση της χώρας. Όλοι αυτοί οι σωτήρες του… ποταμίσιου νερού ή οι μετά Χριστόν προφήτες του εκσυγχρονιστικού «Ελαιοτριβείου» που εμφανίστηκαν από πουθενά και διεκδικούν τη χώρα που παράτησαν διαλυμένη.
Προς Θεού, κανείς δε λέει ότι πρέπει ο προπονητής να είναι μόνιμα σε μια ομάδα είτε κάνει λάθη είτε όχι. Όμως, το αφεντικό πρέπει τουλάχιστον να δείξει υπομονή και να αποδεχθεί ότι τον επέλεξε για 4 χρόνια. Εκτός αν πρέπει για κάποιους λόγους που άλλα κέντρα απεργάζονται κι άλλες ομάδες σχεδιάζουν, πρέπει η χώρα να υποβιβαστεί για να βγουν μπροστά κάποιοι απίθανοι «σάπιοι» και άθλιοι τύποι που το μόνο που κοιτάνε είναι την τσέπη τους.
Αριστερός Ψάλτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου