Ο βασικός τομέας που ο Αντώνης Σαμαράς…«έπαιξε τα ρέστα του» ήταν η
οικονομία, με κεντρικό πολιτικό στόχο του την παραμονή της χώρας στο
ευρώ...
Εκεί δεν δέχθηκε ούτε βαρονίες ούτε παρεμβάσεις ούτε την παραμικρή μεταβολή σε όσα ο ίδιος κυριαρχικά αποφάσιζε και αταλάντευτα εκτελούσε με συνέπεια να φέρει τα καλύτερα δυνατόν αποτελέσματα στον πιο στρατηγικά κρίσιμο χώρο. Και τα κατάφερε.
Σήμερα, πολλοί κατά βάθος συμφωνούν με την σκληρή δουλειά της κυβέρνησης και μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης αναγνωρίζει στον Πρωθυπουργό μία αδιαμφισβήτητη επιτυχία: ότι κατάφερε να κρατήσει όρθια την χώρα και να την διατηρήσει εντός του ευρώ.
Στο υπόλοιπο κυβερνητικό έργο, όμως, δεν σημειώνεται ιδιαίτερη πρόοδος. Σε πολλούς άλλους τομείς η κυβέρνηση και πολλοί υπουργοί βαθμολογούνται μεταξύ του μετρίου και του απολύτως αρνητικού.
Είναι ως εκ τούτου σαφές ότι η μόνη οδός πολιτικής ανάκαμψης της ΝΔ είναι να επαναλάβει ο Αντώνης Σαμαράς σε όλους τους τομείς της κυβέρνησης και στο κόμμα ό,τι έπραξε έως τώρα μόνο για την οικονομία και την σταδιακή έξοδο από το μνημόνιο.
Με ένα πλήρες σχέδιο για την επόμενη διετία, οπότε και ολοκληρώνεται συνταγματικά η θητεία της κυβέρνησης, να προχωρήσει με αδιάλλακτη αποφασιστικότητα την τελική κούρσα του προς τους στόχους που έχει θέσει και αποτελούν ακόμη ζητούμενα για τον ελληνικό λαό. Έχοντας πάντα υπόψιν ότι ο λαός δεν ψηφίζει υπουργούς αλλά πρωθυπουργό. Και όπως δεν υπάρχει πρωθυπουργός «α λα καρτ», δεν μπορεί να υπάρξει και ψήφος «α λα καρτ»...
Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Σαμαράς πρέπει να προχωρήσει ΤΩΡΑ στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις που περιμένει ο κόσμος. Βάζοντας έτσι την δική του ατζέντα στις πολιτικές εξελίξεις. Πολλά μπορούν να γίνουν και μάλιστα χωρίς κανένα (οικονομικό) κόστος. Επισημαίνουμε μερικά:
1. Ανανέωση μέσω ανασχηματισμού: όχι υπουργών, αλλά υφυπουργών, Γενικών Γραμματέων και επικεφαλής Οργανισμών που έχουν αποτύχει οικτρά στο έργο τους. Αντικειμενικοί, ποσοτικοί δείκτες υπάρχουν για όλους. Ενδεχομένως ήλθε η ώρα κάποιοι να πληρώσουν τα λάθη και τις παραλείψεις τους και κυρίως να δώσει η κυβέρνηση μια εικόνα ευρύτατης ανανέωσης
2. Να «ξαναμοιραστεί» η κυβερνητική τράπουλα. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να μεγιστοποίησε το όφελος του σε καρέκλες από το παζάρι της δικομματικής, όμως στην κοινωνία η απήχηση του είναι πλέον μη ανιχνεύσιμη και η διατήρηση του στη «βιτρίνα», μόνο κόστος έχει.
3. Να τελειώσουν οι περίφημες «εσωκομματικές» ισορροπίες. Κάποτε οι Πρωθυπουργοί, έδιναν βάρος σε αυτές, καθώς αντανακλούσαν επιρροή στην κοινωνία, στο σύνολο της ή σε τοπικό επίπεδο. Τώρα όμως δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια - ούτε μπορεί να την επικαλεστεί κανείς από τον κίνδυνο των αποσκιρτήσεων. Ούτως ή άλλως έχουμε μπει σε αυτήν την διαδικασία και η ΝΔ ή θα γίνει ένα καθαρό κόμμα, απαλλαγμένο από οικογενειακές και συντεχνιακές εξαρτήσεις, ή δεν θα υπάρξει στο μέλλον.
Το 2012, η πρωτιά για τη ΝΔ στις εκλογές έφερε τη σφραγίδα του Πρωθυπουργού. Αυτός καλείται να ανατρέψει για ακόμη μία φορά τα δεδομένα. Να επαναφέρει την πολιτική στο προσκήνιο, να αναλάβει τις πρωτοβουλίες και να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις.
Και μιας και το σκάκι είναι πάντα επίκαιρο, θυμίζουμε: υπάρχει η περίφημη παρτίδα του Μόρφυ, που η «θυσία της βασίλισσας» έφερε τη νίκη αλλά και η διαχρονική ατάκα του Αλιέχιν: «Η αγαπημένη μου στρατηγική είναι να παίζω και στις δύο πτέρυγες τις σκακιέρας».
Αntinews.gr
Εκεί δεν δέχθηκε ούτε βαρονίες ούτε παρεμβάσεις ούτε την παραμικρή μεταβολή σε όσα ο ίδιος κυριαρχικά αποφάσιζε και αταλάντευτα εκτελούσε με συνέπεια να φέρει τα καλύτερα δυνατόν αποτελέσματα στον πιο στρατηγικά κρίσιμο χώρο. Και τα κατάφερε.
Σήμερα, πολλοί κατά βάθος συμφωνούν με την σκληρή δουλειά της κυβέρνησης και μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης αναγνωρίζει στον Πρωθυπουργό μία αδιαμφισβήτητη επιτυχία: ότι κατάφερε να κρατήσει όρθια την χώρα και να την διατηρήσει εντός του ευρώ.
Στο υπόλοιπο κυβερνητικό έργο, όμως, δεν σημειώνεται ιδιαίτερη πρόοδος. Σε πολλούς άλλους τομείς η κυβέρνηση και πολλοί υπουργοί βαθμολογούνται μεταξύ του μετρίου και του απολύτως αρνητικού.
Είναι ως εκ τούτου σαφές ότι η μόνη οδός πολιτικής ανάκαμψης της ΝΔ είναι να επαναλάβει ο Αντώνης Σαμαράς σε όλους τους τομείς της κυβέρνησης και στο κόμμα ό,τι έπραξε έως τώρα μόνο για την οικονομία και την σταδιακή έξοδο από το μνημόνιο.
Με ένα πλήρες σχέδιο για την επόμενη διετία, οπότε και ολοκληρώνεται συνταγματικά η θητεία της κυβέρνησης, να προχωρήσει με αδιάλλακτη αποφασιστικότητα την τελική κούρσα του προς τους στόχους που έχει θέσει και αποτελούν ακόμη ζητούμενα για τον ελληνικό λαό. Έχοντας πάντα υπόψιν ότι ο λαός δεν ψηφίζει υπουργούς αλλά πρωθυπουργό. Και όπως δεν υπάρχει πρωθυπουργός «α λα καρτ», δεν μπορεί να υπάρξει και ψήφος «α λα καρτ»...
Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Σαμαράς πρέπει να προχωρήσει ΤΩΡΑ στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις που περιμένει ο κόσμος. Βάζοντας έτσι την δική του ατζέντα στις πολιτικές εξελίξεις. Πολλά μπορούν να γίνουν και μάλιστα χωρίς κανένα (οικονομικό) κόστος. Επισημαίνουμε μερικά:
1. Ανανέωση μέσω ανασχηματισμού: όχι υπουργών, αλλά υφυπουργών, Γενικών Γραμματέων και επικεφαλής Οργανισμών που έχουν αποτύχει οικτρά στο έργο τους. Αντικειμενικοί, ποσοτικοί δείκτες υπάρχουν για όλους. Ενδεχομένως ήλθε η ώρα κάποιοι να πληρώσουν τα λάθη και τις παραλείψεις τους και κυρίως να δώσει η κυβέρνηση μια εικόνα ευρύτατης ανανέωσης
2. Να «ξαναμοιραστεί» η κυβερνητική τράπουλα. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να μεγιστοποίησε το όφελος του σε καρέκλες από το παζάρι της δικομματικής, όμως στην κοινωνία η απήχηση του είναι πλέον μη ανιχνεύσιμη και η διατήρηση του στη «βιτρίνα», μόνο κόστος έχει.
3. Να τελειώσουν οι περίφημες «εσωκομματικές» ισορροπίες. Κάποτε οι Πρωθυπουργοί, έδιναν βάρος σε αυτές, καθώς αντανακλούσαν επιρροή στην κοινωνία, στο σύνολο της ή σε τοπικό επίπεδο. Τώρα όμως δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια - ούτε μπορεί να την επικαλεστεί κανείς από τον κίνδυνο των αποσκιρτήσεων. Ούτως ή άλλως έχουμε μπει σε αυτήν την διαδικασία και η ΝΔ ή θα γίνει ένα καθαρό κόμμα, απαλλαγμένο από οικογενειακές και συντεχνιακές εξαρτήσεις, ή δεν θα υπάρξει στο μέλλον.
Το 2012, η πρωτιά για τη ΝΔ στις εκλογές έφερε τη σφραγίδα του Πρωθυπουργού. Αυτός καλείται να ανατρέψει για ακόμη μία φορά τα δεδομένα. Να επαναφέρει την πολιτική στο προσκήνιο, να αναλάβει τις πρωτοβουλίες και να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις.
Και μιας και το σκάκι είναι πάντα επίκαιρο, θυμίζουμε: υπάρχει η περίφημη παρτίδα του Μόρφυ, που η «θυσία της βασίλισσας» έφερε τη νίκη αλλά και η διαχρονική ατάκα του Αλιέχιν: «Η αγαπημένη μου στρατηγική είναι να παίζω και στις δύο πτέρυγες τις σκακιέρας».
Αntinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου