Είναι 2010-2011, κυβερνά ο τεράστιος Γιώργος Παπανδρέου και παρ’ ότι
τα έχει κάνει θάλασσα τα συστημικά (και αντισυστημικά) μέσα ενημέρωσης
τον στηρίζουν
μη τυχόν και χάσει η Ελλάδα τον μεγάλο ηγέτη.
Είναι τότε που το κίνημα των Αγανακτισμένων έχει κατακλύσει τις πλατείες και κυρίως την πλατεία Συντάγματος. Ξεκίνησε ως αγνό κίνημα διαμαρτυρίας και φυσικά όπως όλα τα κινήματα καπελώθηκε στην πορεία από τους ψευτοαριστερούς του Κολωνακίου που τώρα καμώνονται τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, από τους αναρχικούς των Εξαρχείων, που βρήκαν εκπρόσωπο τον Γ. Σακελλαρίδη και από τους ακροδεξιούς που οχυρώθηκαν στη Χρυσή Αυγή.
Ένα μεγάλο μέρος των Αγανακτισμένων, ωστόσο, ήταν πολίτες που έβλεπαν να έρχεται η μαυρίλα που ζούμε μέχρι τώρα και που απαιτούσαν αλλαγή πορείας και κυρίως να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι της κατάντιας της χώρας. Απλοί πολίτες ήταν που είχαν το δικαίωμα να εξοργιστούν απέναντι στον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου και τους άλλους κηπουρούς. Η οργή τους έκανε να βρίζουν, να μουντζώνουν, να εκφράζουν καμιά φορά και αντιδράσεις που δεν συνάδουν με το «πολιτικώς ορθόν», αλλά ποιός νοιάζεται για αυτά τέτοιες εποχές;
Τότε, λοιπόν, επειδή κάποιοι εξοργίζονταν για το ταμπού που λέγεται Παπανδρέου, είχαν πέσει όλοι πάνω στους Αγανακτισμένους για να τους διαλύσουν. Και το κατάφεραν φυσικά. Ένας από αυτούς ήταν και ο φίλος του Κ. Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου, ο δήθεν αντισυστημικός δημοσιογράφος με το σακίδιο, ο Σταύρος Θεοδωράκης. Αυτός που έκανε καριέρα στην ΕΡΤ επί εκσυγχρονιστών, πέρασε από το λάιφ στάιλ του Κλικ και κατέληξε στο «αντισυστημικό» Mega μέχρι που αποφάσισε να μας σώσει κι έγινε πολιτικός. Τότε, λοιπόν, ο κ. Θεοδωράκης αισθάνθηκε την ανάγκη να στηρίξει τον τότε πρωθυπουργό και τον θίασό του. Έπρεπε να γράψει κάτι για τους Αγανακτισμένους, τους κακούς αυτούς ανθρώπους που τα έβαζαν με το ΠΑΣΟΚ του αγαπημένου του Παπανδρέου. Εκεί που καθόταν ένα ωραίο βράδυ στο πολυτελές εστιατόριό του, το Αλάτσι, σκέφτηκε ότι η μούντζα είναι πολύ κακό πράγμα, ειδικά αν εκτοξεύεται προς τη Βουλή και στην αξιότιμη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Κι έκατσε να γράψει ένα άρθρο με τίτλο «στα μούτρα σας», απευθυνόμενους στους Αγανακτισμένους.
Στους ίδιους δηλαδή που τώρα ρίχνει δίχτυα για να πιάσει ψήφους. Το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη δεν είναι αυτό που δείχνει αγανακτισμένο με το πολιτικό σύστημα και ζητά να τα παρασύρει όλα; Το νέο αυτό κίνημα που ποντάρει στη στήριξη των απολιτίκ, εξοργισμένων, κατά κύριο λόγο νέων ψηφοφόρων. Αυτών που έβριζε πριν από τρία χρόνια με απίστευτες εκφράσεις στο άρθρο του και τώρα τους χαϊδεύει τα’ αυτιά με τις αμπελοφιλοσοφίες του και το δήθεν αντισυστημικό προφίλ του. Έγραφε τότε: «Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι γονείς; Ποιοι κατεβάζουν στο Σύνταγμα και στα γήπεδα τα παιδιά τους, πέντε, έξη, εφτά χρονών και τα βάζουν να βρίζουν και να χειρονομούν; Όσο τους προσέχω τόσο μου μοιάζουν με τις φάτσες των … τεράτων που πολεμούν. Απογοητευμένα λαμόγια δηλαδή που δεν αντέχουν το «ρίξιμο» και αντιδρούν σαν προδομένες γκόμενες. Βρίζουν, φτύνουν, χειρονομούν».
Με το δήθεν γράψιμό του ο κ. Θεοδωράκης στήριζε τον φίλο του Παπανδρέου και το σύστημα που τον στήριξε πουλώντας «ευαισθησία» για τα μικρά παιδιά που βρίζουν και μουντζώνουν. «Και μην τους υποτιμάτε. Αν δεν ελεγχθούν αυτοί οι «πέντε δέκα γελοίοι» θα μετατρέψουν σιγά - σιγά τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» σε σουβλακοφραπεχαβαλέ ρεάλιτι. Είναι νόσος μολυσματική». Αυτά έγραφε ο αρχηγός του Ποταμιού που τώρα βγήκε να μας διασώσει από τους κακούς πολιτικούς. Αλλά βλέποντας ποιοι τον στηρίζουν, ποια μέσα ενημέρωσης τον αποθεώνουν και ποιες δημοσκοπήσεις του δίνουν 10%-15%, καταλαβαίνουμε όλοι τι παιχνίδι παίζεται. Ποιοι επιχειρηματίες, νταβατζήδες, διαπλεκόμενοι βρήκαν στο πρόσωπό του το νέο και άφθαρτο για να στηρίξουν.
Διαβάστε το άρθρο που έγραψε το 2011 για να καταλάβετε πως γλύφει εκεί που κάποτε έφτυνε.
Στα μούτρα σας
Του Σταύρου Θεοδωράκη
Στην φωτογραφία της Μαρίας Μαράκη φαίνεται καθαρά αν και διακριτικά. Ένας άντρας κρατάει στην αγκαλιά του ένα παιδί και του δείχνει πώς να μουντζώνει τη Βουλή. Και ο μπόμπιρας, τι να κάνει, μουντζώνει ο πατέρας του, μουντζώνει και αυτός. Ανάλογες εικόνες είδαμε μετά την πρώτη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων». Μικρά παιδιά στους ώμους των πατεράδων τους να προσπαθούν να φωνάξουν ρυθμικά «κλέφτες - κλέφτες» χειρονομώντας ταυτόχρονα προς το μέρος των τεράτων (δηλαδή της Βουλής). Και οι γονείς τους, να χαμογελούν γεμάτοι υπερηφάνεια στον τηλεοπτικό φακό της μεσημεριανής εκπομπής, με τον ρεπόρτερ να μην μπορεί να κρύψει –και αυτός - τη χαρά του. Από τους χιλιάδες «αγανακτισμένους» βρήκε τους πέντε - δέκα γελοίους που συμπεριφέρονταν σαν παίκτες ρεάλιτι.
Το ίδιο θέαμα το έχω δει και στα γήπεδα. Παιδιά του δημοτικού, όρθια πάνω στα καθίσματα να επιτίθενται στους «αντιπάλους» τους με λέξεις και χειρονομίες που δεν καταλαβαίνουν αλλά που γεμίζουν ικανοποίηση τους γονείς τους που χασκογελούν στα πίσω καθίσματα.
Και τότε και τώρα αναρωτιέμαι τι γονείς είναι αυτοί. Για ταξιτζήδες δεν μου μοιάζουνε. Γιατί θα ήταν μια δικαιολογία. Τόσα χρόνια στο τιμόνι, το χέρι τους έχει πάρει τη μορφή μούντζας, ε μεταδίδουν την γνώση στο παιδί τους. Ταξιτζήδες όμως δεν είναι (αφήστε που οι ταξιτζήδες μετά από τέτοιο κράξιμο την έχουν κόψει νομίζω τη συνήθεια). Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι γονείς; Ποιοι κατεβάζουν στο Σύνταγμα και στα γήπεδα τα παιδιά τους, πέντε, έξη, εφτά χρονών και τα βάζουν να βρίζουν και να χειρονομούν; Όσο τους προσέχω τόσο μου μοιάζουν με τις φάτσες των … τεράτων που πολεμούν. Απογοητευμένα λαμόγια δηλαδή που δεν αντέχουν το «ρίξιμο» και αντιδρούν σαν προδομένες γκόμενες. Βρίζουν, φτύνουν, χειρονομούν.
Οι αληθινοί «αγανακτισμένοι» έχουν διαφορετική συμπεριφορά. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Δεν χρησιμοποιούν τα παιδιά τους, δεν κουνάνε σημαίες, δεν μετέχουν στο φτηνό χιούμορ περί χοντρών πολιτικών που τρώνε και δεν δίνουν, δεν κρεμάνε πανό με ασυναρτησίες και συνωμοτικά σενάρια. Και τέλος πάντων δεν βρίζουν όλους τους άλλους εκτός από τους εαυτούς τους. Άλλωστε οι αληθινά αγανακτισμένοι αυτού του τόπου γνωρίζουν ότι αυτές οι απλουστεύσεις, μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Τα ζήτω στις λαϊκίστικες κορώνες των πολιτικών. Τα «ου» στους αντιπάλους. Τα αποθεωτικά ναι, στις τρελές υποσχέσεις των κομματαρχών τους. Οι πατριδοκαπηλίες. Τα κομματικά στρατόπεδα με «τα δικά μας» και τα «δικά τους» παιδιά. Ο πολιτικάντικος χουλιγκανισμός είναι αυτός που ενίσχυσε τους ακραίους της πολιτικής και τους έδωσε ασυλία στα μικρά και μεγάλα εγκλήματα τους. Η πεζοδρομιακή αντίληψη περί πολιτικής βάπτισε «σωτήρες», γαλάζια και πράσινα (εναλλάξ) ανθρωπάκια που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το σαρκίο τους (και οι καταθέσεις τους). Δεν θέλω να ξύνω πληγές αλλά οι πολιτικοί που καταρρέουν είναι αυτοί, που δόξασε περισσότερο το πλήθος.
Πριν κάποια χρόνια - όχι και πάρα πολλά για να μην θυμόμαστε - κάποιοι τραβολογούσαν πάλι τα παιδιά τους, στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες. Για να δώσουν λουλούδια στους πολιτικούς να τους φιλήσουν, να φωτογραφηθούν μαζί τους. Να προσθέσουν δηλαδή ένα φίλτρο αγνότητας στα γαλάζια, πράσινα, κόκκινα, μπλε (σκούρα) οράματα του μπαμπά. Και τώρα που ήρθε η διάψευση, τα παιδιά επιστρατεύονται για τον αντίθετο ρόλο. Με πεδίο αυτή την φορά τις πλατείες των «αγανακτισμένων». Έχουν καταλάβει ότι «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό, κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού» και θέλουν να το κάνουν σαν τα μούτρα τους.
Και μην τους υποτιμάτε. Αν δεν ελεγχθούν αυτοί οι «πέντε δέκα γελοίοι» θα μετατρέψουν σιγά - σιγά τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» σε σουβλακοφραπεχαβαλέ ρεάλιτι. Είναι νόσος μολυσματική.
Antinews.gr
μη τυχόν και χάσει η Ελλάδα τον μεγάλο ηγέτη.
Είναι τότε που το κίνημα των Αγανακτισμένων έχει κατακλύσει τις πλατείες και κυρίως την πλατεία Συντάγματος. Ξεκίνησε ως αγνό κίνημα διαμαρτυρίας και φυσικά όπως όλα τα κινήματα καπελώθηκε στην πορεία από τους ψευτοαριστερούς του Κολωνακίου που τώρα καμώνονται τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, από τους αναρχικούς των Εξαρχείων, που βρήκαν εκπρόσωπο τον Γ. Σακελλαρίδη και από τους ακροδεξιούς που οχυρώθηκαν στη Χρυσή Αυγή.
Ένα μεγάλο μέρος των Αγανακτισμένων, ωστόσο, ήταν πολίτες που έβλεπαν να έρχεται η μαυρίλα που ζούμε μέχρι τώρα και που απαιτούσαν αλλαγή πορείας και κυρίως να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι της κατάντιας της χώρας. Απλοί πολίτες ήταν που είχαν το δικαίωμα να εξοργιστούν απέναντι στον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου και τους άλλους κηπουρούς. Η οργή τους έκανε να βρίζουν, να μουντζώνουν, να εκφράζουν καμιά φορά και αντιδράσεις που δεν συνάδουν με το «πολιτικώς ορθόν», αλλά ποιός νοιάζεται για αυτά τέτοιες εποχές;
Τότε, λοιπόν, επειδή κάποιοι εξοργίζονταν για το ταμπού που λέγεται Παπανδρέου, είχαν πέσει όλοι πάνω στους Αγανακτισμένους για να τους διαλύσουν. Και το κατάφεραν φυσικά. Ένας από αυτούς ήταν και ο φίλος του Κ. Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου, ο δήθεν αντισυστημικός δημοσιογράφος με το σακίδιο, ο Σταύρος Θεοδωράκης. Αυτός που έκανε καριέρα στην ΕΡΤ επί εκσυγχρονιστών, πέρασε από το λάιφ στάιλ του Κλικ και κατέληξε στο «αντισυστημικό» Mega μέχρι που αποφάσισε να μας σώσει κι έγινε πολιτικός. Τότε, λοιπόν, ο κ. Θεοδωράκης αισθάνθηκε την ανάγκη να στηρίξει τον τότε πρωθυπουργό και τον θίασό του. Έπρεπε να γράψει κάτι για τους Αγανακτισμένους, τους κακούς αυτούς ανθρώπους που τα έβαζαν με το ΠΑΣΟΚ του αγαπημένου του Παπανδρέου. Εκεί που καθόταν ένα ωραίο βράδυ στο πολυτελές εστιατόριό του, το Αλάτσι, σκέφτηκε ότι η μούντζα είναι πολύ κακό πράγμα, ειδικά αν εκτοξεύεται προς τη Βουλή και στην αξιότιμη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Κι έκατσε να γράψει ένα άρθρο με τίτλο «στα μούτρα σας», απευθυνόμενους στους Αγανακτισμένους.
Στους ίδιους δηλαδή που τώρα ρίχνει δίχτυα για να πιάσει ψήφους. Το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη δεν είναι αυτό που δείχνει αγανακτισμένο με το πολιτικό σύστημα και ζητά να τα παρασύρει όλα; Το νέο αυτό κίνημα που ποντάρει στη στήριξη των απολιτίκ, εξοργισμένων, κατά κύριο λόγο νέων ψηφοφόρων. Αυτών που έβριζε πριν από τρία χρόνια με απίστευτες εκφράσεις στο άρθρο του και τώρα τους χαϊδεύει τα’ αυτιά με τις αμπελοφιλοσοφίες του και το δήθεν αντισυστημικό προφίλ του. Έγραφε τότε: «Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι γονείς; Ποιοι κατεβάζουν στο Σύνταγμα και στα γήπεδα τα παιδιά τους, πέντε, έξη, εφτά χρονών και τα βάζουν να βρίζουν και να χειρονομούν; Όσο τους προσέχω τόσο μου μοιάζουν με τις φάτσες των … τεράτων που πολεμούν. Απογοητευμένα λαμόγια δηλαδή που δεν αντέχουν το «ρίξιμο» και αντιδρούν σαν προδομένες γκόμενες. Βρίζουν, φτύνουν, χειρονομούν».
Με το δήθεν γράψιμό του ο κ. Θεοδωράκης στήριζε τον φίλο του Παπανδρέου και το σύστημα που τον στήριξε πουλώντας «ευαισθησία» για τα μικρά παιδιά που βρίζουν και μουντζώνουν. «Και μην τους υποτιμάτε. Αν δεν ελεγχθούν αυτοί οι «πέντε δέκα γελοίοι» θα μετατρέψουν σιγά - σιγά τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» σε σουβλακοφραπεχαβαλέ ρεάλιτι. Είναι νόσος μολυσματική». Αυτά έγραφε ο αρχηγός του Ποταμιού που τώρα βγήκε να μας διασώσει από τους κακούς πολιτικούς. Αλλά βλέποντας ποιοι τον στηρίζουν, ποια μέσα ενημέρωσης τον αποθεώνουν και ποιες δημοσκοπήσεις του δίνουν 10%-15%, καταλαβαίνουμε όλοι τι παιχνίδι παίζεται. Ποιοι επιχειρηματίες, νταβατζήδες, διαπλεκόμενοι βρήκαν στο πρόσωπό του το νέο και άφθαρτο για να στηρίξουν.
Διαβάστε το άρθρο που έγραψε το 2011 για να καταλάβετε πως γλύφει εκεί που κάποτε έφτυνε.
Στα μούτρα σας
Του Σταύρου Θεοδωράκη
Στην φωτογραφία της Μαρίας Μαράκη φαίνεται καθαρά αν και διακριτικά. Ένας άντρας κρατάει στην αγκαλιά του ένα παιδί και του δείχνει πώς να μουντζώνει τη Βουλή. Και ο μπόμπιρας, τι να κάνει, μουντζώνει ο πατέρας του, μουντζώνει και αυτός. Ανάλογες εικόνες είδαμε μετά την πρώτη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων». Μικρά παιδιά στους ώμους των πατεράδων τους να προσπαθούν να φωνάξουν ρυθμικά «κλέφτες - κλέφτες» χειρονομώντας ταυτόχρονα προς το μέρος των τεράτων (δηλαδή της Βουλής). Και οι γονείς τους, να χαμογελούν γεμάτοι υπερηφάνεια στον τηλεοπτικό φακό της μεσημεριανής εκπομπής, με τον ρεπόρτερ να μην μπορεί να κρύψει –και αυτός - τη χαρά του. Από τους χιλιάδες «αγανακτισμένους» βρήκε τους πέντε - δέκα γελοίους που συμπεριφέρονταν σαν παίκτες ρεάλιτι.
Το ίδιο θέαμα το έχω δει και στα γήπεδα. Παιδιά του δημοτικού, όρθια πάνω στα καθίσματα να επιτίθενται στους «αντιπάλους» τους με λέξεις και χειρονομίες που δεν καταλαβαίνουν αλλά που γεμίζουν ικανοποίηση τους γονείς τους που χασκογελούν στα πίσω καθίσματα.
Και τότε και τώρα αναρωτιέμαι τι γονείς είναι αυτοί. Για ταξιτζήδες δεν μου μοιάζουνε. Γιατί θα ήταν μια δικαιολογία. Τόσα χρόνια στο τιμόνι, το χέρι τους έχει πάρει τη μορφή μούντζας, ε μεταδίδουν την γνώση στο παιδί τους. Ταξιτζήδες όμως δεν είναι (αφήστε που οι ταξιτζήδες μετά από τέτοιο κράξιμο την έχουν κόψει νομίζω τη συνήθεια). Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι γονείς; Ποιοι κατεβάζουν στο Σύνταγμα και στα γήπεδα τα παιδιά τους, πέντε, έξη, εφτά χρονών και τα βάζουν να βρίζουν και να χειρονομούν; Όσο τους προσέχω τόσο μου μοιάζουν με τις φάτσες των … τεράτων που πολεμούν. Απογοητευμένα λαμόγια δηλαδή που δεν αντέχουν το «ρίξιμο» και αντιδρούν σαν προδομένες γκόμενες. Βρίζουν, φτύνουν, χειρονομούν.
Οι αληθινοί «αγανακτισμένοι» έχουν διαφορετική συμπεριφορά. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Δεν χρησιμοποιούν τα παιδιά τους, δεν κουνάνε σημαίες, δεν μετέχουν στο φτηνό χιούμορ περί χοντρών πολιτικών που τρώνε και δεν δίνουν, δεν κρεμάνε πανό με ασυναρτησίες και συνωμοτικά σενάρια. Και τέλος πάντων δεν βρίζουν όλους τους άλλους εκτός από τους εαυτούς τους. Άλλωστε οι αληθινά αγανακτισμένοι αυτού του τόπου γνωρίζουν ότι αυτές οι απλουστεύσεις, μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Τα ζήτω στις λαϊκίστικες κορώνες των πολιτικών. Τα «ου» στους αντιπάλους. Τα αποθεωτικά ναι, στις τρελές υποσχέσεις των κομματαρχών τους. Οι πατριδοκαπηλίες. Τα κομματικά στρατόπεδα με «τα δικά μας» και τα «δικά τους» παιδιά. Ο πολιτικάντικος χουλιγκανισμός είναι αυτός που ενίσχυσε τους ακραίους της πολιτικής και τους έδωσε ασυλία στα μικρά και μεγάλα εγκλήματα τους. Η πεζοδρομιακή αντίληψη περί πολιτικής βάπτισε «σωτήρες», γαλάζια και πράσινα (εναλλάξ) ανθρωπάκια που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το σαρκίο τους (και οι καταθέσεις τους). Δεν θέλω να ξύνω πληγές αλλά οι πολιτικοί που καταρρέουν είναι αυτοί, που δόξασε περισσότερο το πλήθος.
Πριν κάποια χρόνια - όχι και πάρα πολλά για να μην θυμόμαστε - κάποιοι τραβολογούσαν πάλι τα παιδιά τους, στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες. Για να δώσουν λουλούδια στους πολιτικούς να τους φιλήσουν, να φωτογραφηθούν μαζί τους. Να προσθέσουν δηλαδή ένα φίλτρο αγνότητας στα γαλάζια, πράσινα, κόκκινα, μπλε (σκούρα) οράματα του μπαμπά. Και τώρα που ήρθε η διάψευση, τα παιδιά επιστρατεύονται για τον αντίθετο ρόλο. Με πεδίο αυτή την φορά τις πλατείες των «αγανακτισμένων». Έχουν καταλάβει ότι «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό, κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού» και θέλουν να το κάνουν σαν τα μούτρα τους.
Και μην τους υποτιμάτε. Αν δεν ελεγχθούν αυτοί οι «πέντε δέκα γελοίοι» θα μετατρέψουν σιγά - σιγά τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» σε σουβλακοφραπεχαβαλέ ρεάλιτι. Είναι νόσος μολυσματική.
Antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου