Σε επίπεδο εικόνας, ο σαραντάρης Αλέξης έχει τεράστιο πρόβλημα από τον πενηντάρη, αλλά «κουλτουριάρη» Σταύρο
Σαρώνει στα πρώτα polls «το Ποτάμι». Σείεται η «λίμνη της Κουμουνδούρου».
Η εξήγηση απλή...
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι η γλώσσα που μιλά ο κόσμος, οικεία και με νόημα. Δεν έχει ατάκες Συνταγματικού Δικαίου, ούτε αγγλικά κοπανατζήδων εκ πεποιθήσεως. Δεν έχει τίποτα ξύλινο, τίποτα πομπώδες.
Ξεκινά με το «δεν ξέρω από πού να αρχίσω» σε αντιδιαστολή με τις «βεβαιότητες» του ΣΥΡΙΖΑ.
Που μια σκίζουν το Μνημόνιο, μια το επαναδιαπραγματεύονται, μια το καταργούν με ένα νόμο, ένα άρθρο, μια ψηφοφορία και στο βάθος σφυροδρέπανο, μια διαβεβαιώνουν τους δανειστές ότι δεν θα αλλάξουν τους φορολογικούς συντελεστές.
Αρχίζει από τα καθημερινά, τα ορατά. Το ρέμα με μπάζα που ρυπαίνει μια όμορφη παραλία, τις Ελληνίδες φοιτήτριες στα Τίρανα. Απευθύνεται σε ένα κοινό που γαλουχήθηκε με την «εκτροπή του Αχελώου», ωρίμασε με «Ολυμπιακά Έργα», αλλά στην πραγματικότητα αποτελείται από «πρακτικούς ανθρώπους».
Σε επίπεδο εικόνας, ο σαραντάρης Αλέξης έχει τεράστιο πρόβλημα από τον πενηντάρη, αλλά «κουλτουριάρη» Σταύρο.
Οι συλλογικότητες της «κεντροαριστεράς», είναι στην ουσία η απόδειξη της έλλειψης ηγέτη. Ο Ανδρέας έφτιαξε αυτό το μόρφωμα, γιατί εξυπηρετούσε τα εκλογικά του σχέδια. Ο Σημίτης πήγε τόσο δεξιά το ΠΑΣΟΚ, που οι σύντροφοι του επέλεξαν να μιλήσουν για «το κόμμα του Χρηματιστηρίου, να αφήσουν στην άκρη το σοσιαλισμό και να προτάξουν το «λαϊκό καπιταλισμό». Ο ΓΑΠ με το απαράμιλλο στυλ έδωσε τη χαριστική βολή στην αντιφατική «συλλογικότητα».
«Μα ο Θεοδωράκης;», είναι η εύλογη ένσταση.
Ο παραταξιακός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα απαριθμεί αυτή τη στιγμή: Βενιζέλο αρχηγό των υπολειμμάτων της στρατιάς που άλωσε τη χώρα από το 1981 και μετά, τον Αλέξη που αν δεν υπήρχε η κρίση, το πολύ-πολύ έπαιζε για αρχηγός μιας μαοϊκής συνιστώσας, τον κουρασμένο Φώτη, τους «58» που δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε ανά ζεύγη, τον Ανδρέα Παπαδόπουλο με τις τόσο εμφανείς σχέσεις με πολιτικές οικογένειες.
Και η απάντηση είναι «γιατί όχι ο Θεοδωράκης». Δεν βλέπουμε που υστερεί από τους προαναφερθέντες. Συγκριτικά είναι ο πλέον δημοφιλής. Ένας δεξιοτέχνης της επικοινωνίας, λογικά αισθάνεται ότι «τους έχει».
Δείχνει και μια ανοχή στην καζούρα, που μόνο καλό του κάνει.
Σαφώς και είναι αβέβαιο αν θα στεριώσει στο πολιτικό σκηνικό, αλλά δεν μπορεί κανείς να τον καταδικάσει εκ των προτέρων.
Αν κατορθώσει να ταρακουνήσει τις «κεντροαριστερές λίμνες» και να τις απορροφήσει, έστω και σε μικρό καταρχήν βαθμό, έχει πιθανότητες.
Διαφορετικά θα μείνει στην παραπολιτική Ιστορία, σαν ακόμη ένας «Πρωταγωνιστής» που το εκλογικό σώμα τον έκανε κομπάρσο.
του Μικρού Οδυσσέα
Σαρώνει στα πρώτα polls «το Ποτάμι». Σείεται η «λίμνη της Κουμουνδούρου». Η εξήγηση απλή...
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι η γλώσσα που μιλά ο κόσμος, οικεία και με νόημα. Δεν έχει ατάκες Συνταγματικού Δικαίου, ούτε αγγλικά κοπανατζήδων εκ πεποιθήσεως. Δεν έχει τίποτα ξύλινο, τίποτα πομπώδες.
Ξεκινά με το «δεν ξέρω από πού να αρχίσω» σε αντιδιαστολή με τις «βεβαιότητες» του ΣΥΡΙΖΑ.
Που μια σκίζουν το Μνημόνιο, μια το επαναδιαπραγματεύονται, μια το καταργούν με ένα νόμο, ένα άρθρο, μια ψηφοφορία και στο βάθος σφυροδρέπανο, μια διαβεβαιώνουν τους δανειστές ότι δεν θα αλλάξουν τους φορολογικούς συντελεστές.
Αρχίζει από τα καθημερινά, τα ορατά. Το ρέμα με μπάζα που ρυπαίνει μια όμορφη παραλία, τις Ελληνίδες φοιτήτριες στα Τίρανα. Απευθύνεται σε ένα κοινό που γαλουχήθηκε με την «εκτροπή του Αχελώου», ωρίμασε με «Ολυμπιακά Έργα», αλλά στην πραγματικότητα αποτελείται από «πρακτικούς ανθρώπους».
Σε επίπεδο εικόνας, ο σαραντάρης Αλέξης έχει τεράστιο πρόβλημα από τον πενηντάρη, αλλά «κουλτουριάρη» Σταύρο.
Οι συλλογικότητες της «κεντροαριστεράς», είναι στην ουσία η απόδειξη της έλλειψης ηγέτη. Ο Ανδρέας έφτιαξε αυτό το μόρφωμα, γιατί εξυπηρετούσε τα εκλογικά του σχέδια. Ο Σημίτης πήγε τόσο δεξιά το ΠΑΣΟΚ, που οι σύντροφοι του επέλεξαν να μιλήσουν για «το κόμμα του Χρηματιστηρίου, να αφήσουν στην άκρη το σοσιαλισμό και να προτάξουν το «λαϊκό καπιταλισμό». Ο ΓΑΠ με το απαράμιλλο στυλ έδωσε τη χαριστική βολή στην αντιφατική «συλλογικότητα».
«Μα ο Θεοδωράκης;», είναι η εύλογη ένσταση.
Ο παραταξιακός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα απαριθμεί αυτή τη στιγμή: Βενιζέλο αρχηγό των υπολειμμάτων της στρατιάς που άλωσε τη χώρα από το 1981 και μετά, τον Αλέξη που αν δεν υπήρχε η κρίση, το πολύ-πολύ έπαιζε για αρχηγός μιας μαοϊκής συνιστώσας, τον κουρασμένο Φώτη, τους «58» που δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε ανά ζεύγη, τον Ανδρέα Παπαδόπουλο με τις τόσο εμφανείς σχέσεις με πολιτικές οικογένειες.
Και η απάντηση είναι «γιατί όχι ο Θεοδωράκης». Δεν βλέπουμε που υστερεί από τους προαναφερθέντες. Συγκριτικά είναι ο πλέον δημοφιλής. Ένας δεξιοτέχνης της επικοινωνίας, λογικά αισθάνεται ότι «τους έχει».
Δείχνει και μια ανοχή στην καζούρα, που μόνο καλό του κάνει.
Σαφώς και είναι αβέβαιο αν θα στεριώσει στο πολιτικό σκηνικό, αλλά δεν μπορεί κανείς να τον καταδικάσει εκ των προτέρων.
Αν κατορθώσει να ταρακουνήσει τις «κεντροαριστερές λίμνες» και να τις απορροφήσει, έστω και σε μικρό καταρχήν βαθμό, έχει πιθανότητες.
Διαφορετικά θα μείνει στην παραπολιτική Ιστορία, σαν ακόμη ένας «Πρωταγωνιστής» που το εκλογικό σώμα τον έκανε κομπάρσο.
του Μικρού Οδυσσέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου