Ε, ρε ΓΑΠ που θέλουμε

Αν η πολιτική ιστορία της χώρας ήταν σενάριο χολιγουντιανής ταινίας, ένας ευφάνταστος και ταλαντούχος σεναριογράφος θα επανέφερε τον ΓΑΠ στη θέση του Πρωθυπουργού...

Άλλωστε δεν αποδοκιμάστηκε από το λαό, τον έριξαν και αυτός για να μην πλήξει το κύρος του Κοινοβουλίου πήρε μια ψήφο εμπιστοσύνης φεύγοντας (να πάρεις ό,τι θες, πράγματα, αναμνήσεις, ενοχές).
Επίσης, είναι ο τελευταίος που πήρε 45% σε εθνικές εκλογές, ποσοστό που με βάση τα όσα παίρνουν πλέον τα κόμματα εξουσίας, είναι τύπου Τσαουσέσκου.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αντιληφθεί, ότι αν εξαιρέσουμε την ατυχή έμπνευση του Καστελόριζου –όπου είχε πάει για κανό και παρεμπιπτόντως έκανε και μια δήλωση για μερική απώλεια εθνικής κυριαρχίας -είχε μια επιτυχημένη θητεία.
Για όλες τις δημόσιες θέσεις έγιναν χιλιάδες αιτήσεις μέσω του opengov.
Στη «Διαύγεια» αναρτώνται πλέον όλες οι αποφάσεις της Διοίκησης, τεράστια καινοτομία στο δρόμο της διαφάνειας με ΜΚΟ γωνία.
Από τα «μεσαιωνικά» σημειωματάρια, έφερε τα γκατζετάκια στην υπηρεσία του Πρωθυπουργού.
Τα social media ήλθαν στο προσκήνιο και την πολιτική καθημερινότητα.
Δεν απολύθηκε κανείς ΔΥ επί θητείας του, έμειναν όλοι με κουτσουρεμένες αποδοχές.
Πάγωσε τα πατροπαράδοτα έργα που έπαιρνε η διαπλοκή, γιατί δεν υπήρχε ευρώ ούτε για μαντίλι να κλάψουμε.
Με άνεση του βουλευτή Αχαΐας που θέλει ένα βράδυ δημοσιότητας καταψηφίζει το Πολυνομοσχέδιο κουτοπόνηρα, έχοντας διασφαλίσει ότι η Κυβέρνηση δεν θα απωλέσει τη δεδηλωμένη.
Είχε προηγηθεί η προσπάθεια του να λάβει λίγη δόξα για την επαναφορά της οικονομίας στις ευρωπαϊκές ράγες και μελλοντικά από την αναμενόμενη ανάκαμψη.
Σε ένα πολιτικό περιβάλλον που τρέφεται από αυταπάτες, ορίζει κληρονομικά δικαιώματα, εκτρέφει προσωποπαγή κόμματα και παράγει αυστηρή νοοτροπία «παρτάκηδων», ο ΓΑΠ είναι ο πλέον κατάλληλος.
Εκφράζει την πολιτική του φθηνού εντυπωσιασμού που ανέκαθεν γούσταρε ο μέσος Έλληνας.
Είναι κοσμοπολίτης και στο μυαλό του «επαρχιώτη» αυτό είναι ανυπέρβλητο.
Είναι «δημοκράτης» των συλλογικών διαδικασιών, πρωτοστάτησε στη νομιμοποίηση των παράνομων μεταναστών και της μαριχουάνας, έδωσε ευκαιρίες σε νέα παιδιά που έγιναν «κηπουροί» και μετά πήγαν σε διεθνείς Οργανισμούς, πήγε το ΠΑΣΟΚ στην Ιπποκράτους και έκανε τη χώρα περίγελο στα πέρατα της γης, μόνο και μόνο για να γίνει γνωστή.
Αν δεν είχε προηγηθεί η στρατηγική αρνητική διαφήμιση του ΓΑΠ, πως θα συνέρρεαν τα εκατομμύρια των τουριστών πέρυσι και φέτος;
Καθώς με αφορμή την υπόθεση Μπαλτάκου, ακούστηκαν και γράφτηκαν τόσες ανοησίες και άλλες τόσες θεωρίες συνωμοσίας, είμαστε πλέον πεπεισμένοι: Ε, ρε ΓΑΠ που θέλουμε…
 
Μ.Ο.