Φιλελεύθερος δεν σημαίνει άπατρις

του Φαήλου Κρανιδιώτη

Ο σκληρός πυρήνας της παράταξης είναι άνθρωποι με προέλευση από την αληθινή Δεξιά και το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας...
Με πίστη στο Έθνος, σεβασμό στο Σύνταγμα, στους νόμους και στα όργανα της Πολιτείας, με πίστη στις Ένοπλες Δυνάμεις και στον ιστορικό ρόλο της Εκκλησίας

Στρατιές μεσαιοχωριτών ψηφοφόρων, ακαταχώρητων στους εκλογικούς καταλόγους, που ελλοχεύουν στην Κούφια Γη, σπρώχνονται στις Πύλες που οδηγούν στον απάνω κόσμο, για να ακολουθήσουν στην κάλπη τα κελεύσματα της νεοπροσήλυτης ηγερίας του φαντασιακού «κέντρου». Η συνέχεια στις εκδόσεις Λιακόπουλου.

Όποιος περνάει απέξω ή μπήκε ωθούμενος ποικιλοτρόπως, οριοθετεί την Κεντροδεξιά, όπως του καπνίσει κι ως Ιδεολογική Στρατοχωροφυλακή μοιράζει ταμπελάκια, κουνώντας και το χεράκι, λέγοντας «ως εδώ» είναι η Κεντροδεξιά, να πούμε.
Όμως φιλελεύθερος δεν σημαίνει άπατρις. Δεν μπορείς να μιλάς για Κεντροδεξιά χωρίς δεξιούς. Ούτε να τους χαρίζεις αλλού, γιατί σου «βρωμάνε» από τότε που χαριεντιζόσουνα με τον Άκη ή λοιδορούσες τον Κ. Καραμανλή. Ούτε βέβαια μπορείς τους δεξιούς να τους βάζεις στον πάγκο του χασάπη και να κόβεις κομμάτια από τις σάρκες και τις πεποιθήσεις τους και να τα πετάς, για να τους φέρεις στα μειοψηφικά «πολιτικά ορθά» μέτρα σου. Και δεν μπορείς, διότι πολύ απλά δεν θα ανεβούν στον πάγκο. Στην δε κάλπη, αν πάνε, θα είναι μόνοι τους πίσω απ’ το παραβάν και θα θυμούνται πως τους «στόλισες».
Είναι αδιανόητο να σπρώχνεις χιλιάδες ψηφοφόρους στην έξοδο και να τους χαρίζεις στην ΧΑ ή να τους στέλνεις στο σπίτι τους.
Του κλασσικού είμαι. Ξέρετε, «regina rosas amat», «ότε Ξέρξης ύστερον αγείρας την αναρίθμητον στρατιάν ήλθεν επί την Ελλάδα» κλπ. Από μαθηματικά, μέχρι πρωτοβάθμιες εξισώσεις σκαμπάζω. Πάντως πρόσθεση κι αφαίρεση γνωρίζω. Τόσο, όσο χρειάζεται για να ξέρω πως η παράταξη από τον Νοέμβριο του 2011 αιμορραγεί προς τα δεξιά της. Και μετρώντας ακόμη και με τα δάχτυλα ή με το παλιό αριθμητήρι με τις χάντρες, μου λείπει ένα ολόκληρο 15%. Δεν λάκισε στον ΣΥΡΙΖΑ, στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή στο ΚΚΕ αλλά για τους ΑΝΕΛ και την ΧΑ.
Οι ΑΝΕΛ, τουλάχιστον ως πριν τα πρόσφατα γεγονότα, εμφανίζουν συνεχή καθοδική πορεία και διαλυτικά φαινόμενα, χωρίς εμφανή δικά μας οφέλη, όμως η ΧΑ δεν φαίνεται να υποχωρεί. Σημειώστε δε και την άδηλη ψήφο για να διαβάζετε σωστά τις δημοσκοπήσεις κι εξηγούμαι. Είναι, λοιπόν, ο Δημήτρης, στρατιωτικός, αστυνομικός, δημόσιος υπάλληλος εν γένει, θυμωμένος άνεργος, οτιδήποτε, που για Χ τιμωρητικούς λόγους θέλει να κάνει το λάθος, να ψηφίσει ΧΑ. Χτυπάει λοιπόν το τηλέφωνο του και κάποιος άγνωστος τον ρωτάει από εταιρεία δημοσκοπήσεων τι θα ψηφίσει. Ξέρει πως η ΧΑ διώκεται ως εγκληματική οργάνωση, καταγγέλλεται πανταχόθεν ως τέτοια, υπάρχουν κάποιοι στη φυλακή και μπορεί να πάνε κι άλλοι. Τι απαντάει στον άγνωστο υπάλληλο του δημοσκόπου; Τίποτα ή λέει κάτι άσχετο. Ποτάμι, Βούρκο κλπ. Στο παραβάν όμως θα είναι μόνος και γ’ αυτό πρέπει να πεισθεί με αληθινές πολιτικές κι όχι με ύβρεις, απειλές ή κρεμώντας του στο λαιμό κολωνακιώτικες ταμπέλες.
Οι ψήφοι, όπως και τα λεφτά, για να θυμηθούμε τον Βεσπασιανό, δεν μυρίζουν κι οι εκλογές στην αστική δημοκρατία είναι ποσοτική κι όχι ποιοτική διαδικασία. Αν έχεις φαντασιώσεις για το εκλογικό σώμα, αν αγνοείς την ψυχοσύνθεση και τις πεποιθήσεις του ακροατηρίου σου, τότε θα προσγειωθείς ανώμαλα στην καταμέτρηση, αν σου «βρωμάει» η λαϊκή Δεξιά.
Αν ο λαός μας είχε τις πεποιθήσεις που προμοτάρουν συγκεκριμένα συγκροτήματα κι οι εκλεκτοί τους και ψήφιζε κατά τις υποδείξεις τους, τότε θα είχαμε εσαεί για πρωθυπουργό τον Σημιταρά τον Κουρδοφάγο, ώσπου να παγώσει η κόλαση. Αμ δεν τον έχουμε, γιατί ο μπαμπέσης λαός δεν ακούει πάντα τους γραμμιτζήδες με τα Montblanc.
Να το ξαναπούμε λοιπόν. Ο σκληρός πυρήνας της παράταξης είναι άνθρωποι με προέλευση από την αληθινή Δεξιά και το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας. Με πίστη στο Έθνος, σεβασμό στο Σύνταγμα, στους νόμους και στα όργανα της Πολιτείας, με πίστη στις Ένοπλες Δυνάμεις και στον ιστορικό ρόλο της Εκκλησίας. Θα έλεγα δε πως άνθρωποι με αυτά τα χαρακτηριστικά βρίσκονται ακόμη και μέσα στην αριστερά. Έτσι είναι ο μέσος Έλληνας. Δεν είναι «παγκοσμιοποιημένος» άθεος, που ζει για την μέρα που ο γιος του θα κάνει σύμφωνο συμβίωσης με τον Μπάμπη, δεν θεωρεί «συνωστισμό» την σφαγή στην Σμύρνη, ούτε «εθνοκάθαρση» την Επανάσταση του ’21 κι αυτούς που τα πιστεύουν αυτά, τους θεωρεί τουλάχιστον ύποπτους κι αληθινά φασιστόμουτρα, εφάμιλλα με τους ολιγάριθμους θαυμαστές του Αδόλφου και του Στάλιν.
Τα παραπάνω δεν είναι σε αντίφαση με την φιλελεύθερη αντίληψη τους για την οικονομία ή για την ανάγκη ριζικών μεταρρυθμίσεων. Ούτε σημαίνουν άρνηση των δικαιωμάτων των μειοψηφιών. Αλλά σίγουρα δεν αποδέχονται δικτατορία των μειοψηφιών επί της πλειοψηφίας σε όλα τα μείζονα ζητήματα του δημόσιου βίου ή και στις λεπτομέρειες του.
Σε λίγο θα μας πείσουν, πως «ακροδεξιός» είναι όποιος θέλει ρητή πανηγυρική διατύπωση στον αντιρατσιστικό νόμο της τιμωρίας, όποιου αμφισβητεί την Γενοκτονία του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού και «κεντρώος», όποιος ευθυγραμμίζεται με τους γενοκτόνους. Μια υπόμνηση των σκληρών εθνικών θέσεων του Κέντρου της Ιστορίας, θα στείλει πολλούς στα λαγούμια τους.
Ελάχιστη μειοψηφία ήταν πάντοτε οι οπαδοί του μαύρου ολοκληρωτισμού, της δικτατορίας, οι ρατσιστές και οι οπαδοί της ανομίας, της αυτοδικίας, της υποκατάστασης των οργάνων της Πολιτείας από αυτόκλητους τιμωρούς. Επομένως η συκοφαντική ταύτιση του σκληρού πυρήνα της παράταξης με την ακροδεξιά και φασίζουσες αντιλήψεις είναι προσβλητική, διαλυτική και εκλογικά επιζήμια. Ανθρωποδιώκτης.

Δημοσιεύεται στην Δημοκρατία